Þjóðviljinn - 24.12.1958, Qupperneq 41

JOLABLAD ÞJODVILJANS 1658 (41
Á einum af hafnai'bökkunum
í Kristianíu stóð fyrir nokkrum
árum. lítill, grámálaður timbur-
skur með flötu þaki og en'gum
reykháf. Hann var um það bil
fjögra álna langur, en nokkru
minni á breiddina. Sitt á hvor-
um gafíi var einn lítill gluggi,
og stóðust þeir á. Dyrnar sneru
út að sjónum, og það var hægt
að loka þeim bæði utan og inn-
an frá með járnkrókum, sem
festir voru í kengi úr sams-
konar málmi.
Kofi þessi var upphaflega
byggður. handa ferjumönnunum,
til þess að .þeir hefðu þak yf-
ir höfuðið í regni og vetrar-
kuldum, meðan þeir sátu og
biðu eftir því, að einhver.
skyidi koma og biðja um bát.
Seinna, þegar litlu gufuskipin
tóku að annast flutningana,
höfðu ferjumennirnir flutt sig
annað, eo skúrinn .stóð eftir og
vaf til lítils nýtur. Þó var það
einn sumartíma, að nokkrir
grjótvinnumenn notuðu hann
, tvisvar á dag til þess að borða
í. Þeir voru að lagfæra hafn-
arbakkann þar í grenndinni.
Upp frá því var enginn, sem
veitti þgssu, kpfas.krííli. nokkra
athygli. Hann stóð bara þarna,
vegna þess að hafnarnefndinni
hafði ekki hugkvæmzt að láta
rífa hann, og enginn hafði
kvartað yfir því, að hann væri
nokkrum til baga. 4
Það var eina nótt í desem- |
ber, nokkru fyrir jól, að lög-1
regluþjónninn, sem var á verði)
á hafnarbakkanum, nam stað-
ar við ljóskerið fyrir utan
ferjumannakofann. Hann tók
úrið upp úr vasanum til þess
að sjá hvað langt væri liðið
nætur, en í því að hann brá
því upp að ljósinu, heyrði hann
eitthvert hljóð, sem líktist
bamsgráti. Hann lét höndina
síga, leit í kringum sig, og
hlUstaði. Nei, þetta var bara
misheyrn. Aftur ætlaði hann að
gá á úrið, en þá heyrði hann
hljóðið á ný, og eins og sussað
væri á eitthvað um leið. Hönd
hans seig aftur niður, og nú
heyrðist ekkert. Hver skramb-
inn gat þetta verið? Hann fór
að snuðra þarna í kring, en
gat ekkert séð, sem valdið gæti
þessu. í þriðja sinn bar hann
úrið upp að Ijósinu, og nú gafst
honum næði tii þess að líta á
það og sá að klukkan var að
verða fjögur.
Hann labbaði af stað í hægð-
um sínum, fram hjá skúrnum,
undraðist þetta- dálítið, en
hugsaði að lokum, að þetta
hefði allt verið tóm' ímyndun,
eða hvað gæti það verið annað?
Dálítilíi stundu síðar kom
hann aftur, nálgaðist -kofann og
renndi til hans augunum. Hvað
var nú -þetta? Hann sá ekki
betur en eitthvað hreyfði sig
þarna inni. Ljóskerin fyrir ut-
an- vörpuðu birtu frá báðum
Amalie Skram:
Umkomulaus móðir með kornabarn á brjósti — það er hin eilífa jólasaga
hliðum gegnum glugganá svo
að það leit út eins og kveikt
væri inni.
Hann gekk alveg að kofan-
um og kíkti inn. Jú, svo sann-
arlega. Það sat vera á bekkn-
um undir glugganum, lítil, sam-
anfallin mannvera. Hún sat
álút og sýslaði við eithvað,
sem hann gat ekki séð hvað
var.
Eitt skref fyrir hornið, og
hann stóð við dyrnar og ætl-
aði að opna, en Þær voru þá
lokaðar. „Opnið!“ kallaði hann
og barði á hurðina.
Hann heyrði einhvern þjóta
upp og gefa frá sér iágt
hræðslúóp um leið. Svo var
allt hljótt.
Hann barði aftur með kreppt-
um hnefanum og endurtók:
„Opnið þið þarna inni! Opnið
undir eins“.
„Hvað er þetta? Hvað gengur
á? Það er.enginn hérna“ — var
sagt með óttafullri röddu, alveg
fast við dyrnar.
„Opnið. Það er lögreglan!"
„Drottinn minn, er það iög-
reglan! — Ó, góði vinur, það
er bara ég, ég geri ekkert af
mér, bara aðeins sit hérna,
skiljið þér“
„Viljið þér ekki gjöra svo vel
að opna dyrnar undireins? Eða
ég verð að taka til annarra
ráða, Viljið þér. . . . .?“
Hann komst ekki iengra,
hurðin opnaðist í einu vetfangi,
og á sama augabragði laut
hann inn um gættina inn í
iágreist herbergið, þar sem
hann aðeins gat staðið upprétt-
ur.
Blástiirs-
hlJódfærS
Stjt'iv hnrna- ***/
un gfíi n efasft á la.
Vióurkennt vörumerkí
„Eruð þér geggjaðar?! Að
opna ekki fyrir lögreglunni!
Hvað hugsið þér manneskja?“
„Fyrirgefið þér, herr.a lög-
regluþjónn — ég opnaði eins og
þér sjáið“.
„Það var nú líka vitið meira“
— rumdi í honum.
„Hver eruð þér eiginlega, og
hver hefur leyft yður að setj-
ast að hér?“
„Það er bara ég, hún Karen“
— hvíslaði hún. „Eg sit hérna-
með barnið mitt“.
Eínkaumboð:
.JJPjóbfœraverz?. -JJeifladóttur s/f
VESTURVfRI
Lögregluþj ónninn tók nú að
virða fyrir sér þá, sem talað
hafði. Þetta var lítil og niögur
stúlka, með mjótt, fölt andlit,
og langt og djúpt ör á annarri
kinninni eftir kirtla, og auð-
sæilega ekki fullþroskuð. Hún
var í ijósbrúnni yfirhöfn, ein-
hverskonar jakka eða úlpu, og
sniðið bar það með sér, að flík-
in hefði einhvern tíma litið
betri daga. Pilsið, sem var
dekkra á litinn, var rifið og
tætt að neðan og náði niður
undir ökla. Á fótunum hafði
hún götótt hermannsstígvél,
með engum reimum í. Á öðr-
um handleggnum hélt hún á
vönflii, úr eintómum druslum.
Út úr öðrum enda vöndulsins,
stóð eitthvað hvítt. Það var
barnshöfuð, sem var að sjúga
magurt brjóstið á henni. Á
höfðinu hafði hún rifna klút-
druslu, bundna undir hökuna,
og úfnar hárflétturnar í hnakk-
anum stóðu út undan klútnum.
Hún skalf af kulda frá hvirfli
til ilja.
„Eg hélt, að það gæti ekki
verið neinum til meins, að ég
sæti hérna“, sagði hún skræk-
um rómi — „hann er hérna,
þessi kofi“.
Lögregluþjónninn var orðinn
dapur í bragði. í fyrstu hafði
hann hugsað sér að reka hana
út með mergjuðum orðum og
láta hana sleppa með áminn-
ingu. En þegar honum varð lit-
ið á þetta veslings barn, með
litla aumingjann sinn á hand-
leggnum, þar sem liún þrengdi
sér upp að bekknum, hrædd og
auðmjúk og þorði ekki að setj-
ast niður, þá komu tár fram
í augu honum.
„Guð hjálpi mér, stúlka mín,
hvað ert þú eiginlega að gera
hér?“
Hún fann mildan hljóminn í
rödd hans. Cttinn hvarf, og hún
fór að gráta.
Lögre'gluþjónninn tók í hurð-
ina og lokaði henni.
„Seztu niður“ — sagði hann
—■ „það er þreytandi að standa
og halda á barninu“.
Hún seig hljóðlaust niður á
bekkinn.
„Jæja þá“, sagði lögreglu-
þjónninn örvandi og settist
sjálfur á bekkinn á móti henni.
„O guð minn, góði herra lög-
regluþjónn ■—- lofið mér að
vera hérna“, bað hún snökt-
andi í gegnum grátinn. „Eg skal
ekki gera neitt af mér, ekki
minnstu ögn — ég skal halda
hreinu hérna — þér sjáið sjálf-
ur, að það eru engin óhrein-
indi — Þetta þarna eru brauð-
skorpur" —■ Hún benti á klút-
ræksnj á gólfinu. „Eg geng um
á daginn og betla — í flösk-
unni er vatnslögg. — Lofið þér
mér að hírast hérna á næturn-
ar, þangað til ég fæ vistina
mína aftur, — bara að madcl-*
aman komi“. — Hún þagnaðfl
og snýtti sér á fingrunum ofl
þurrkaði svo af þeirn á pits->
ræflinum.
„Maddaman, hver er nú
það?“ spurði lögreglubjónninni
„Hún, sem ég' var hjá í vistn
. inni, — Eg hafði svo ágætaai
stað, fékk fjórar krónur á mán-.
uði í kaup og morgunverð. Svoi
lenti ég í þessu óláni, og' þá
varð ég auðvitað að fara. Hún,
maddama Olsen fór sjálf og
kom mér fyrir á gustukahæÞ
inu. Hún er svo góð, húni
maddama Olsen. Eg vann hjá
henni alveg þangað ti! ég fór á
hælið til að ieggjast. Því húni
er ein, hún maddama Ólsen.
og hún lofaði mér >að vera
þangað til ég gat ekki meir. Eni
þá var það, að hún maddama
Ólsen varð að fara í ferðalag,
hún er yfirsetukona, og hútí!
veiktist og varð að ieggjast I
rúmið úti í sveitinni, og mér er,
sagt að hún komi ekkí íyxr elli
um jól“.
„Guð varðyeiti mig, að ganga
svo.na um og dragast með
barnið, rneðan . þér bíðið eítj*
maddömunni.'"Er nokkui t vit I
slíku?“ Lögregluþjónninn hristl
höfuðið.
„Eg á hvergi höfði mínu afl
að halla“ — sagði hún kjötar->
andi. „Því síðan hann pnbbl
dó, er enginn, sem tekur svayi
mínu, þegar hún stjúpa
rekur mig út.“
„En barnsfaðirinn?"
„Hann“, sagði hún, cg ryk.kjUI
svolítið til höfðinu.
„Það verður ekki détt veþW
að ná í hann“.
„En þú hlýtur að vita, að þaÆ
er hægt að fá hann -da'mdaai
til að borga með barninu?"
„Já, svo er sagt“ — svaraðl
hún. „En hvernig á að. íayal
að, þegar hann finnst ekki?’*
„Gefðu mér upp nafnjð hanst,
þá skal ég sjá um, að það verfl®
náð í kauða“.
,,Jaa“ ef maður vissi nú þnð'a
— sagði hún ofboð stilhlega.
„Hvað ertu að segja! Veíztul
ekki nafnið á manninum, scrxti
þú átt barnið með?“
Karen stakk upp í sig bendi-t
í'ingrinum, og saug hann, Húö
hallaðist fram yfir sig. Þaið
færðist kjánalegt, umkomvlausfl
bros yfir andlitið. „N-e-i“,
hvíslaði hún með langöreginnjj
áherzlu á hverjum staí, cg tób
ekki út úr sér fingurinn.
„Aldrei á ævi mihni heíi é|j
heyrt annað eins. Jesús minis
góður! Hvernig í ósköpununcj
kynntist þú honum?“
„Eg hitti hann á götunni íj
kvöldin, þegar dimmt var orð»
ið“, sagði hún. „En þa£ van
ekki langur tími, þangað tj|
hann hvarf, og síðan heíi éa
aldrei séð hann“.
„Hefirðu ekki reynt að :.pyrJ->
ast fyrir um hann?“
„Eg hefi alltaf verið að því3
en enginn veit hvað orðið hef-
ur af honum. Hann hefur lílt-1
lega komið sér fyrir uppí sveit,,
og annað hvort hefur hantí
passað kýr eða hesta, ég fanrt
það á lyktinni af honum“.
„Guð hjálpi mér, þvílíkii
framferði", buldraði logreglu-
þjónninn. „Þú verður að leitfu
á náðir fátækranefndarir,nar“,
sagði bann hærra. „Þetta get-
ur ekki gengið svona",
„Nei, það geri ég aldrei‘%
sagði hún skyndilega, cg þaí!
var þrái í röddinni.
Framhald á -52. - .ðu«