Þjóðviljinn - 06.04.1975, Blaðsíða 10

10 SÍÐA — ÞJÓÐVILJINN Sunnudagur 0. apríl 1975.
Umsjón: Halldór Andrésson
„Ég er alltaf dauð-
hræddur um að
missa af einhverju
Min afskipti af poppinu byrjuðu
eiginlega með Nútimabörnum. t
Nútimabörnum voru auk min þau
Drifa Kristjánsdóttir, sem söng,
Ágúst Atlason, sem spilaði á gitar
og söng, bjó til lög og var aðál-
númerið. Það kom fljótt i ljós, að
Gústi var maðurinn, sem hafði
hæfileika að gagni. Svo var þarna
lika Snæbjörn Kristjánsson, sem
var seinna i Fiðrildi: það var
hann, sem vakti áhuga minn á
Bob Dylan. Og svo var með okkur
Sverrir Ólafsson, nú kennari i
Flensborg. Við Sverrir höfðum
verið saman i óteljandi skáta-
hljómsveitum, og Snæi var
reyndar lika með i einstaka
hljómsveit — Nútimabörn urðu til
úr svona 20 til 30 skátagrúppum. I
þessum skátagrúppum hafði
Kingston Trióið verið nokkurs
konar leiðarljós.
Svo fór ég til Ameriku sumarið
1967 og við héldum alltaf sam-
bandi, ég og Sverrir, og þegar ég
kom heim aftur að ári liðnu, þá
vildum við fara að gera eitthvað,
syngja og spila og vera bráð-
skemmtilegir.
Enn var Kingston Trióið leiðar-
ljósið, en i Ameriku hafði ég
einnig fengið áhuga á „Mamas og
Papas” og jafnframt meiri áhuga
á Dylan. Svo héldum við Sverrir
fund með Snæa og við ákváðum
að fara til Gústa, en áður höfðum
við Sverrir og Gústi verið saman i
triói sem hét Coplas Trió. Það var
óttalega hallærislegt, ég var aðal-
söngvarinn. Já, Gústi var til i
tuskið og við fórum að æfa fjórir
og vorum aðallega að þessu að
gamni okkar. Ég þekkti Drifu og
var búinn að segja henni frá
þessu öllu og svoleiðis nokkru.
Þetta var haustið 1968, eftir
blómatimabilið og ég nýkominn
heim frá Ameriku. Ég bauð Drifu
að koma og prófa sig með okkur.
Hún var alveg til i það, kom á
æfingu, söng ,,Those Were The
Days” og gerði það skinandi vel
og var ráðin. Svo var það eitt
kvöldið, aö ég hitti hana i Glaum-
bæjarportinu og hún sagði að við
ættum að fara i sjónvarpið. Við
höfðum hvergi spilað þá, heldur
vorum grafin á æfingum ofan i
kjallara i Háagerðisskólanum.
Þar vorum við á hverju kvöldi,
unnum öll á daginn eða vorum i
skóla. Þá var ég 18 ára, Drifa og
Gústi voru lika 18, Snæbjörn er
árinu eldri og ætli Sverrir hafi
ekki verið tvitugur.
I sjónvarpið
Þá var i sjónvarpinu þáttúr
sem hét „Opið hús”. í ljós kom að
einhver hafði skrifað i þáttinn,
einhver sem hafði legið á glugga i
Háagerðisskólanum, og sagt frá
okkur. Andrés Indriðason sem
stjórnaði upptöku á þættinum,
kom svo einu sinni á æfingu og við
sungum og spiluðum fyrir hann
eins og við mögulega gátum. Svo
sagði hann: „Já, já, nú komið þið
bara i sjónvarpiö”, og svoleiðis
byrjuðum við. Við komum svo
fram i þættinum og sungum tvö
lög, annað eftir Gústa, „Vetrar-
nótt”, sem mér finnst alltaf
„klassa”-lag. Þetta heppnaðist
ágætlega. A þessum tima var
blómatimabilinu að ljúka og allir
afskaplega siðhærðir með blóm
og i furðulegum fötum o.s.frv., en
við komum snyrtileg klippt og
afskaplega hreinleg, i svörtum og
hvitum fötum, óskaplega fin.
Eftir þennan fyrsta þátt
höfðum við mikið að gera. Við
þóttum mjög fersk og heilbrigð
ungmenni. Svo gerðum við annan
þátt, „Nú þykir mér týra”, sem
var siðar endursýndur fyrir
mistök. Jæja, mér fannst þetta
alltaf ágætt hjá okkur, en hafði
aldrei sérstaka trú á sjálfum mér
sem músikant. Þetta var alltaf
meira af vilja en mætti. Þegar við
gerðum annan þáttinn, vorum við
búin aö spila hingað og þangað,
aðallega á kvenfélagssamkomum
o.s.frv.
„Nú þykir mér týra”, gerðum
við alveg sjálf og þar söng ég
Dylan-lag, „It Ain’t Me Babe”, og
eftir að hafa heyrt það hætti ég,
þá fannst mér það alveg hand-
ónýtt. Það var svona rétt að ég
héldi lagi og söng auk þess illa.
Ég hugsaði með mér, að það væri
til fullt af fólki sem gæti
„músterað”, en fengi ekki tæki-
færi til þess, en ég hefði aðstöðu,
og gæti það ekki. Svo ég hætti
bara.
Strax eftir fyrsta þáttinn kom
Svavar Gests með tilbúinn plötu
samning upp á vasann, og við
skrifuðum undir á staðnum. Þá
leist mér ekkert á þetta og ég
vildi ekkert vera með á plötunni,
vildi bara ekki standa i þessu
meira. Hin hættu svo strax þegar
platan var búin. Það var ágætis
plata, en þar með lauk Nútima-
börnum.
Ég vildi taka
afstöðu.....
önnur af ástæðunum fyrir að ég
hætti I Nútimabörnum var sú, að
ég vildi láta Nútimabörn taka
samfélagslega — eða pólitiska —
afstöðu, nafniö var t.d. min hug-
mynd og i stil við það, sem ég var
að hugsa þá, en þau hin vildu það
ekki. Ég vildi segja eitthvað, ég
vildi nota þessa aðstöðu til að
segja eitthvað og benda á
ákveðna huti sem ailir geta verið
sammála um að eru rangir. Og
seinna á meðan ég var fram-
kvæmdastjóri RIó (i 2 ár), var ég
alltaf að reyna að fá þá til að
segja eitthvað, en það gerðisc
ekki fyrr en Jónas Friðrik kom i
spilið, þá lagði hann þeim orð i
munn. Hann kom til um það bil
ári eftir að ég byrjaði með þeim.
Jónas býr nú á Raufarhöfn og
semur enn af fullum krafti. Og
einmitt núna I haust og i kringum
áramótin, þá ætluðum við Jónas
og Gústi og Óli Þórðar áð gefa út
ljóðabók eftir Jónas Friðrik, en
svo þegar ég fór að vinna með
Pelican, leggja peninga i nýju
plötuna o.s.frv., þá átti ég bara
ekki fyrir þvi, þannig að það
hefur ekkert orðið úr þvi ennþá.
Ég veit ekki hvað verður, en
Jónas á það skilið að það komi út
eftir hann metsölubók.
Blaðamennska —
Saga Hljóma
Nú, Nútimabörn hættu vorið
1969. Um veturinn fór ég á
námskeið i blaðamennsku sem
Blaðamannafélag tslands hélt.
Það tók þrjá mánuði og þegar
námskeiðið var hálfnað, hætti ég i
Nútimabörnum. í gegnum sjón-
varpsþættina kynntist ég Andrési
Indriðasyni, sem ég á mikið að
þakka, og þegar námskeiðið var
nýlega búið þá hringdi Andrés I
mig og sagðiVikuna vanta blaða-
mann yfir sumariö: væri ég ekki
til I það? Ég sagði náttúrlega jú
alveg i hvelli. Þá hafði ég ekkert
unnið viö blaðamennsku sem
heitið getur, en lengi haft áhuga
og daginn eftir fór ég og talaði við
Sigurð Hreiðar, sem þá var
ritstjóri Vikunnar. Við töluðum
saman um stund og svo sagði
hann: „Jæja hvað viltu fá i
kaup?”
Sama kvöld er bankað upp
heima hjá mér og fyrir utan
stendur maður og spyr: „Ert þú
Ömar?” „Já”, sagði ég. „Ég heiti
Einar Sveinsson”, sagöi hann,
London Wainwright III
„Unrequited"
(Columbia)
Unrequited (óendurgoldift) er fimmta
platan frá London Wainwright III. Hann
náói fyrst verulegum vinsældum meó lag-
inu „Dead Skunk in the Middle of the
Road” sem var á þriðju plötunni. „Un-
requited” er einhver sú ferskasta plata
sem ég hef heyrt langa lengi og er auk
þess afar létt. A hlíö eitt er lag sem heitir
„The Lowly Tourist” sem er reggae lag
(likt og „Mother & Child Reunion” — Paul
Simon) og er hreint afbragó. Textinn I
Kings and Queens er svartur húmor, en
hann bregóur honum afar oft fyrir sig.
Lagió nýtur frábærra hæfileika Richard
Greene (fiólu) og Klaus Voorman
(bassa). Loudon minnir all oft á Alan
Hull, fyrrum söngvara Lindisfarne, sem
nú eru hættir, einnig kemur fyrir aó hann
minni á Donovan. Hliö 2 er hreint
meistaraverk á sinu sviöi. Hún er tekin
upp á konsert og hann er þar einn sins liðs
með kassagitarinn sinn.
„On the Rocks” lýsir á skemmtilegan
hátt brösóttu sambandi karls og konu,
„Guru” er gamansamt lag fyrir þá sem
finnst Jesúbamabyltingin o.s.frv. vera
broslegur brandari, — besta lag plötunnar
(er þaö ekki sama lagið og I kók-auglýs-
ingunni, „I’d like to teach...”?).
Mr. Guilty hefur nokkumveginn sama
tema og „On the Rocks” og „Kick in the
Head". „The Untitled” er eiginlega sama
lagiö og lagiö hans Donovan, „Little Tin
Soldier”, nema þab er svo sannarlega
kominn nýr texti. „Unrequited to the Ntd.
Degree" nýtur frábærrar aöstoðar gest-
anna i Bottom Line, en þar var hliö 2 tekin
upp, stórkostlegt. Einnig er „Rufus
is a tit man” bráðskemmtilegt. (Rufus
heitir eins árs gamall sonur Loudons!)
Ferskasta „live” plata siöan „Arlo” og
„Alice’s Restaurant”. Bestu meömæli.
Mahavishnu Orchestra
— „Visions of emerald
beyond” (Columbia)
„Visions of the Emerald Beyond” er
fimmta plata Mahavishnu Orchestra, eða
öllu heldur önnur plata Mahavishnu Or-
chestra II. John McLaughlin leysti upp
fyrri hljómsveitina fyrir um þaö bil ári
siban og endurnýjaöi meö lltt þekktari og
fieiri tónlistarmönnum.
Fyrri platan „Apocalypse”, sem mig
minnir aö hafi notið upptökustjórnunar
George Martin, náöi ekki nándar nærri
vinsældum platna fyrri hljómsveitarinnar
en meö þessari ætti hljómsveitin aö ná sér
á strik.
Tónlistin er a 11 blönduö og stefnan aö
minu áliti reikul. Hér koma saman jass-,
rock-, soul- og klassiskir tóniistarmenn og
reyna að skapa nýja sameiginlega tónlist.
Strax i fyrsta laginu eru þrir hljóöfæra-
leikarar mest áberandi, John McLaughi-
in, gitarleikari, sem er aö margra áliti
talinn besti gitarleikari í heimi, Michael
Walden, trommuleikari, sem er reglulega
skemmtilegur þegar hann tekur hrööu
kaflana meö McLaughlin og Jean Luc
Ponty, fiðluleikara. Ponty hefur áöur
leikið meö Frank Zappa auk þess aö hafa
gefiö út fjölda hljómplatna undir eigin
nafni. Hann á aö minu áiiti bestu kaflana
á þessari plötu.
A hliö eitt eru, aö minu áliti, bestu lög
plötunnar. Eternity’s Breath 1 og 2 eru
myndræn lög sem mynda eina heild.
Lila’s Dance er aö minu áliti þaö besta á
piötunni auk Pastoral og Faith. Eitt iag i
viöbót er á hlið 1, Can’t Stand Your Funk,
sem er funk lag, og segir þaö sem ég vildi
sagt hafa. Hlið 2 er mun lakari, byrjar á
Cosmic Strut, lag eftir trommuleikara
samiö fyrir trommuleikara. If I Could See
failegt smálag meö kvenrödd. Earth Ship
minnir nokkuö á Traffic (I lágpunkti),
Pegasus og Opus I eru Ijúf en ekkert
meira. On the Way Home to Earth er full
hávaðasamt, en samt gott. Þetta er plata
sem er nauösynleg fyrir þá sem hafa á-
huga á aö hlusta á tónlistarmenn sýna
hæfileika sina i hraða, einleik, og stund-
um hreinni fegurö, samanber Ponty I
Pasterol.
„viltu skrifa fyrir mig bók?”.
Einar þessi rak fyrirtæki sem hét
Handbækur sf, hann hélt seinna
meir popphátiðina miklu i
Laugardalshöllinni ’69, þegar
Björgvin Halldórsson var kjörinn
poppstjarna ársins.
— Nú hann var með hugmynd
um að skrifa bók um Hljóma, og
hafði safnað töluverðu efni,
mörgum myndum og svo var
hann með mikið úrklippusafn
sem Erlingur Björnsson átti.
Daginn eftir fórum við til Kefla-
vikur, heim til Rúnars Július-
sonar, og þar var byrjaö að skrifa
bókina. Eftir þrjár vikur var ég
búinn! Bókin spannaði timabilið
frá upphafi Hljóma ’64. Þegar ég
var u.þ.b. hálfnaður við vinnuna
var ég staddur i Silfurtunglinu,
þar sem Hljómar eöa Flowers
voru að æfa, þá sagöi Gunni
Þórðar við mig: „Þetta þýðir
ekkert, við erum hættir”. Þetta
var um mánaðamótin mai-júni
1969, minnir mig. Þá voru þau
fimm með Shady og Trúbrot var
að fæðast. Bókin kom út 29. júni
1969, Það sama kvöld spiluðu
Hljómar sitt siðasta ball i
Glaumbæ, mjög eftirminnilegt og
stórskemmtilegt.
A tveimur eða þremur vikum
seldust 2500 eintök af 5000 prent-
uöum. Við Einar höfðum gert
með okkur samning um hvað ég
átti aö fá borgað, en ég er ekki
farinn að fá krónu ennþá. Skitt
með það, en mér þótti það sárast,
að nokkrum mánuðum seinna sá
ég i blaði, að á opinberu uppboði
voru seld þau eintök sem eftir
voru af bókinni, 2500 eintök fyrir
900 krónur. Allavega reiknuðust
það 30 aurar á stykkið. Það þótti
mér dálitið leiðinlegt, þvi þá átti
ég enga bók og á ekki enn og veit
ekkert hver keypti bækurnar og
ekki neitt neitt! Aftur á móti þyk-
ir mér alltaf vænt um þetta verk-
efni og er frekar hreykinn af þvi.
En svo hélt Einar popphljóm-
leikana og borgaöi heldur aldrei
neinum fyrir það og stakk af úr
landi sömu nótt meö töluvert af
peningum til San Salvador og er
þar enn.
Nám í Svíþjóð
og Bandríkjunum
Ég hafði byrjað á Vikunni 1.
júni 1969 og var þar út sumariö og
var ráöinn upp á það. En seinni