Þjóðviljinn - 17.07.1977, Qupperneq 8

8 SIÐA — ÞJÓÐVILJINN Sunnudagur 17. júll 1977
SMASAGA
EFTIR
LILJU
Ég vildi gjarnan segja þér
þetta. — Þúþarftekkiaö hlusta —
mér þætti bara vænt um þaö. ÞU
vilt hlusta? Þaö gleöur mig — en
mundu aö ég vil ekki neyöa þig...
Ég valdi þig, vegna þess aö ég
veit aö þú ert ákaflega hógvær.
Allir segja þaö. Ég veit þaö auö-
vitaö ekki af eigin raun, en þaö
segja það allir. Og ég er ekki ein
þeirra sem rengja þaö sem allir
segja. Sumt fólk rengir allt — er á
móti öllu. En ekki ég. Ekki svo aö
skilja aö ég trúi öllu sem mér er
sagt — en þaö segir sig sjálft aö
engin manneskja meö viti rengir
það sem allir, þaö er meirihlut-
inn, segir. Þaö þýöir aö maöur
hættir á aö fá hóp af öskureiöu
fólki upp á móti sér. Menn reiöast
nefnilega alltaf ef þeir hitta ein-
hvern sem vogar sér aö halda
fram annarri skoöun en þeir eru á
sjálfir I einhverju máli. Og hópur
af fólki á annarri skoðun— <af þvi
leiöir) — hellingur af öskureiðu
fölki — neitakk. Þess vegna passa
ég mig alltaf aö vera á sömu
skoöun og allir hinir. Þá eru allir
vinirmanns. Auövitað getur verið
erfitt að vera á réttu máli þegar
menn eru margir saman og rif-
ast, en þá segi ég alltaf aö ég hafi
ekki ennþá myndað mérskoöun á
málinu. — Hannaö mér skoöun —
við því getur enginn sagt neitt.
Allir hafa leyfi til aö hanna sér
skoðun. Ekki satt?
Éger ákaflega fegin aö þú vilt
hlusta. Mig hefur nefnilega legni
langaö til að tala um þetta viö
einhvern. Ég þarf — hreint og
beint verð — aö segja einhverjum
frá þvi. Hvernig stendur á þvi að
égvinn ennþá hérá skrifstofunni.
eða söngkona. Ég ætlaöi aö veröa
fræg leikkona eða skáld.
Viö fórum i sama bekk i
kvennaskólanum og sátum
saman við fremstu boröin — beint
fyrir framan kennaraboröiö. öll-
um kennurunum ifkaöí vel viö
okkur, en sumar stelpurnar voru
skrltnar. En þaö var bara vegna
þess aö þær öfunduðu okkur, þær
áttu ekki nærri þvi eins falleg föt
og viö. Þá þegar vorum viö báðar
haröákveönar i aö fórna okkur
fyrirlistina. Gulla ákvaö aö veröa
heldur dansmær en söngkona —
þvi þá gæti hún látiö einhvern
uppgötva sig. — Þaö var lika svo
miklu finna aö vera dansmær. Ég
ákvaö aö veröa frægur rithöfund-
ur.
Til þess aö okkur gengi betur
aö fá vinnu meöan viö biöum eftir
tækifærunum, fórum viö báðar i
Verslunarskólann. Við sátum
saman viö fremstu borðin beint
fyrir framan kennaraboröiö. Við
hættum báðar i skólanum eftir
verslunarprófiö; eins og málin
stóöu gat þaö ekki talist annað en
timasóun aö halda þessum skóla-
setum áfram — ég er reyndar enn
á þeirri skoðun.
Viö fengum báöar vinnu á skrif-
stofu, og eins og ég sagöi átti þaö
bara aö vera til bráöabirgða. Viö
vorum vissar um aö tækifærin
væru á næsta leiti. Kannski væru
þau þegar farin aö biöa eftir okk-
ur!
Viö Gulla unnum ekki heldur þá
á sömu skrifstofunni, og smám
saman fjarlægöumst viö hvor
aöra. Auðvitaö ætluöum við til að
byrja með að verða frægar
saman og viö töluöum oft um
hvernig fyrirsagnir blaðanna
yröu....: „Hinar frægu vinkonur
gjafir, — bara viö tvær saman.
Viö vorum alltaf saman, en viö
hjálpuöum hvor annarri aldrei i
prófum. Við sögöum lika alltaf
kennaranum ef viö sáum ein-
hvern svindla, og viö fengum oft
aö passa ef kennarinn þurfti aö
skreppa frá. Viö þekktum hina
krakkana ekkert sérlega vel, viö
vorum mest tvær saman. Viö
ætluöum báöar aö verða frægar.
Gulla ætlaði aö veröa dansmær
Hvers
vegna
sit ég
hér?
Ég fór aö biöa fyrir alvöru
strax og ég hætti I skóla. Ég beiö
auövitaö lika á meöan ég var i
skóla, sérstaklega slöustu árin,
þvi þá var ég viss um hvaö ég
ætlaði að veröa. Þá beiö ég eftir
aö verða búin i skólanum.
Viö Gulla vorum alltaf i sama
bekk. Við byrjuöum saman i
Melaskólanum og fórum i besta
bekkinn. Við sátum alltaf viö
fremstu boröinbeint fyrirframan
kennaraborðiö. Viö gáfum
kennaranum okkar alltaf jóla-
Ég ætlaöi aldrei aö verða skrif-
stofublók. ööru nær. Ég man
meira aö segja aö einu sinni
sagöist ég frekar vildi ganga i
sjóinn en vinna á skrifstofu eöa
einhverjum ámóta staö. Ég réöi
mig I þessa vinnu aöeins til
bráöabirgöa, ég ætlaöi aö verða
skáld. Mikið skáld og fá mikiö af
verðlaunum. Veröa rik og fræg og
koma i „Fólk i fréttunum” i
hverri viku — eða i það minnsta
hálfsmánaöarlega. — Ég hugsaöi
oft um hvaö þaö yröi gaman þeg-
ar ég væri oröin fræg. Ég vissi þá
þegar að þaö skiptir ákaflega
miklu máli að maöur velji sér
réttan tima þegar maöur ætlar aö
veröa frægur. Þar má ekki flana
aö neinu. Ég er enn á þessari
skoðun. Ég veit aö eina ástæöan
til að ég sit ennþá hér á skrifstof-
unni 'er aö einhvernv. fór rétti
timinn framhjá mér. Þaö getur
hafa verið þegar Gulla veiktist.
Gulla vinnur á skrifstofu eins og
ég. Viðerum jafngamlar og geng-
um ísömuskóla. Ég varhjá henni
þegarhún lá I flensunni hérna um
áriö. Þá gat ég auövitað ekki
fylgst meö þvi á meöan hvort
tækifæriö væri einmitt þá. Eigin-
lega treysti ég þvi statt og stööugt
að tækifæriö tæki tillit til að-
stæöna minna og hinkraöi viö, en
ég verð stöðugt hræddari um að
þaö hafi þaö ekki gerLKannski á
þaö enn eftir aö koma. Ég verö
bara aö passa mig aö vera ekki
upptekin einmitt þá. HUn Gulla
verður að fá einhverja aöra en
hana mig til aö sóa tækifærum
sinum á sig þegar hún veikist
næst En ég veit aö þetta byggist
allt á þolinmæöi — og meiri þolin-
mæði. Maöur verður aö kunna aö
biða. Og þaö kann ég. Ég bjóst
auövitað ekki við aö þurfa aö biöa
svona lengi, en þaö er sama — ég
held áfram að biöa.