Þjóðviljinn - 29.01.1978, Side 21
Eitthvað af skóginum er farið aö ryðga!
Og það er komið fullt af skellum á eigur okkar
Herra minn trúr, það eru þá til ryksugur sem -
ganga sjálfar!
garðinum
Já/ ektamakar eru bara til
trafala.
Gott viðhald er fyrir öllu.
Timinn
I upphafi skapaði guð him-
in og jörð
Haustið 1928 flutti ég til tsa-
fjarðar, enda var ég þá ráðinn
þar bókavörður. Laun min voru i
fyrstu aðeins þær 2500 krónur sem
Alþingi hafði veitt bókasafninu.
Guðmundur Hagalin i umsögn um
nýja kennslubók i bókmennta-
sögu.
Hefurðu prófað rottueitur?
Það er þannig mál með vexti,
að ég er með strák að sunnan og
lika þar sem ég bý, og nú ætlar
strákurinn sem ég er með að
koma norður að vinna hér,ég verð
að losna við annan þeirra.hvernig
fer ég að þvi?
Vikan.
Regnið er blautt
Ekki hægt að einangra efna-
hagsmálin frá öðrum viöfangs-
efnum þjóðfélagsmála.
GyifiÞ. iMorgunblaðinu.
Fórnfýsin er ekki dauð
Ég geng til kosningabaráttunn-
ar þrátt fyrir miklar annir.
Jón Aðalsteinn Jónsson i Timan-
um
Best að gera ekkert
Allar þjóðfélagsbreytingar eru i
eðli sinu vandasamar, ef ekki
beinlinis hættulegar.
Sami f Tfmanum
Ferskur banki
Eitt af þeim málum sem ég
mun berjast fyrir ef ég fæ aðstöðu
til þingstarfa er að bæta hag
landsins
Sami i Timanum
Hefurðu fengið þér Tropi-
cana i dag?
Hef litla trú á að svona kúnstir
auki smjörsölu, segir Davið
Scheving Thorsteinsson.
Alþýðublaðið
Er Vilhjálmur Þ. fluttur
norður?
Það er erfitt að spá um framtið-
ina. Þótt okkur takist að innrétta
þennan táradal eins vistlega og
framast er hægt að hugsa sér og
uppræta helstu orsakir deilu- og
drottnunargirni i heiminum
verða nógar mótsagnir að glima
við i mannlifinu: lif og dauði, ást
og hatur, sorg og sæla af ýmsu
tæi.
Norðurland
Hamingjan er grindhoruð
Hann beygði sig niður, og þegar
varir þeirra mættust vissi Lou, að
imyndin um feitu stúlkuna var
gleymd.
Vikan
Móðurást.
Ég hugsa oft til móður minnar.
Þegar ég sat i fangelsi þá kvart-
aði hún ekki, heldur sendi mér
blásýru.
Viðtal f Welt am Sontag
Hyggindi sem í hag koma.
Það er betra að koma tiu min-
útum of seint á einhvern stað en
vera dauður það sem eftir er æf-
innar.
Viðtal við deildarstjóra i þýska
samgönguráðuneytinu.
Sunnudagur 29. janúar 1978. ÞJÓÐVILJINN — SÍÐA 2,1
’• ..S"
Adolf J. Petersen:
VÍSNAMÁL
Látum klingja hljóma há
Þorrinn, þessi árstið sem talin
hefur verið köldust hér um slóð-
ir i ár og aldir, og sem ráðið hef-
ur mestu um hvernig til hefur
tekist með að fólk og fé lifði vet-
urinn af til vors, varð mörgum
að yrkisefni, þvi „þorradægrin
þykja löng”. Það hefur liklega
verið á þorrakveldi sem Fri-
mann Jónasson kennari kvað:
Nakin ymur isagljá,
ásýnd himins stafar.
Máninn skimar skjáinn á,
skýja brimið kafar.
A vetrardegi kvað Hólmfriður
Jónasdóttir frá Hofdölum:
Alltaf snjóar yfir mó,
isköld ró um dalinn.
Viðikló í klettató
hvitri ló er falin.
Austan kaldi endalaust,
úfinn himinn grætur,
ekkert sumar, ekkert haust,
engar tunglskins-nætur.
Aðfall og brim hefur orðið að
yrkisefni hjá Pétri Hannessyni
á Sauðárkróki:
Öldur brunnu um Ægishlað
eld við sunnu rauðan.
Fjallkonunnar fótum að
fúsar runnu i dauðann.
Stormavaldur veifar hönd,
vondan galdur fremur,
hrönnin kalda hamraströnd
hvitum faldi lemur.
Eitthvað svipað i hug var
Mariu Rögnvaldsdóttur i Rétt-
arholti þegar hún kvað:
Ennþá kári eykur fár,
ógnum gárar stundir,
hann er grár og gnauðar þrár,
gjálfrar báran undir.
Kaldir vindar hafa blásið,
þegar Jóhann Magnússon á
Mælifellsá kvað:
Vindar gjalla vitt um svið,
veiku hallast stráin.
Frostin varla gefa grið,
grösin falla dáin.
Samt hefur frostið linað og
farið að hlána, svo að Jóhann
kvað:
Skýin vindur hrekur hart,
hátt i tindum lætur,
hylur strindi húmið svart,
himinlindin grætur.
Þó að vetrarveðrin séu oft
myrk og köld, þá eru til ráð við
þvi að láta það svo mjög á sig fá,
að mati Jóns Jónssonar Skag-
firðings frá Ingveldarstöðum á
Reykjaströnd. Hann sagði:
Þegar veltur veðrahjól
að vetrar þrasi,
gott er að eiga sumarsól
i sinu glasi.
Það kemur ætið skin eftir
skúr, og Jónas Jónasson bóndi i
Syðri Hofdölum kunni að meta
það:
Gullna hárið greiðir sól,
geisla bárur himinlaugum.
Döggin gljár á grund og hól,
gleðitár i rósaraugum.
A sama máli hefur Pétur
Hannesson á Sauðárkróki verið,
þegar hann kvað:
Sólin hægt úr hafi ris,
heilsar mild i blænum,
gyllta lokka geisladis
greiðir upp úr sænum.
Þannig kváðu Skagfirðingar.
Þeir áttu „sumar innra fyrir
andann, þá ytra herti frost og
kyngdi snjó”, og enn má heyra
raddir ljóða og lausavisna úr
Skagafirði. Vonandi verður svo
enn um aldir.
í Visnamálum 18. sept. ’77
voru visur eftir Sigriði Árna-
dóttur á Svanavatni i Hegra-
nesi. Nýlega barst svo bréf frá
henni þar sem hún kveður sér
hljóðs. í upphafi þess bréfs
þakkar hún fyrir móttökurnar á
fyrra bréfinu sem hún sendi
Visnamálum og segir:
Vist þú kveður vel til min,
vinur Ijóða mætur.
Óska ég þess, að orðin þin
á mér festi rætur.
Það gleður, ef að góð erkyrrð,
að geta rimað saman.
Hugurinn og höndin stirð
hafa af þvi gaman.
Sigriður efar ekki, að i nútið
og framtið muni Skagafjörður
eiga sina hagyrðinga og segir:
Látum klingja hljóma há,
heiðrum málið slynga.
Skagafjörður eflaust á
efni i hagyrðinga.
A æskuslóðum sinum hefur
Sigriður minnst við gömul kynni
og kveðið:
Grýttum teiðum geng ég á,
gamlar slóðir kanna.
Eru kynnin ekki fá
endurminninganna.
Afram liður alda fans,
á engu er hægt að slaka.
Eitt augnablik úr ævi manns
aldrei fæst tH baka.
Þrátt fyrir kul heimsins eru
þó margir geislar sem hlýja,
hvort heldur er andanum eða
ytra gervi. Sigriður segir:
Litinn yl ég úti finn,
en eflaust blómin langar
að geislinn leggi kinn við kinn
og kyssi hlýtt á vanga.
Hér er numið staðar i bréfinu
frá Sigriði. Henni er þakkað
með þessum orðum:
Þakka vil ég þessi föng,
það er i eðli minu
að hlusta eftir svanasöng
frá Svanavatni þinu.
AJP.
Það er stundum eins og gleðin
geri sér mannamun, fylli hvern
krók og kima hjá sumum, en
fari framhjá húsum annarra.
Una Sigtryggsdóttir, fyrr á
Framnesi i Blönduhlið, hefur
sennilega orðið þess vör og
kveðið:
Gleðin hefur gengið hjá
garði, og lukkan dvinar.
Bý ég nú við þögn og þrá,
. þær eru systur minar.
öllu táli ýti á bug
er nú mál til sátta,
min fer sálin senn á flug,
segi skál — og hátta.
Flest er i heiminum hverfult,
og kannski ekki nema eitt sem
er öruggt. Friðrik Hansen fyrr
kennari á Sauðárkróki kvað:
Aldrei kveldar, ekkert húm,
eilif sýn til stranda,
enginn timi, ekkert rúm,
allar klukkur standa.
Timinn liður, og Friðrik kvað:
Árin koma og kallast á,
hverfa að timans landi,
eins og falli alda blá
upp að fjöru sandi.
Prentvillur eru alltaf leiðin-
legar, ekki hvað sist þegar þær
koma fyrir hér i Visnamálum.
Um prentvillur kvað Stephan G.
Stephansson:
Það er grátlegt gáfnastig
að grána i prentverkinu
og hafa aldrei áttað sig
á öllu stafrófinu.