Þjóðviljinn - 12.02.1978, Blaðsíða 2
2 SÍÐA — ÞJÓÐVILJINN Sunnudagur 12. febrúar 1978
3.
\ V M
HASAR I SALIN
Viövitum aldrei fyrirfram,
hvort það verður frost þegar
sunnudagsblaðið kemur í hús.
Enaf gömlum veikleika fyrir
skautaskemmtun skulum við
vona að svo verði, úr því enn
er vetur á annað borð.
Og við sem erum orðnir
miðaldra og ögn framsettir
getum blekkt tímann með
,,hasar í sálinni” eins og Þór-
bergur komst að orði um sitt
skautahlaup í Rökkuróper-
unni.
Þegar við höfðum lært að
bruna frjálsmannlega án
nokkurrar fallhættu, þá fyrst
fengum við nokkurt hugboð
um það, hvernig fuglum
loftsins liði. Og það er aldrei
of seint að næla sér í ögn af
þeirri kennd aftur.
Þessum töfrum öllum hef-
ur enginn lýst af meiri íþrótt
en Þórbergur. Við látum
þessum elskulegu skauta-
stúdíum fylgja kafla úr stór-
merkum lýsingum hans á
leikjum bernskunnar:
„En súrsaði hrústspungur-
inn i öllum þessum listarétt-
um var þó hraðinn. Hann
gerði mestan hasann í sálinni,
og hasinn var snertur af hug-
Ijómun.
Þegar ég hugsa um þetta
nú, þá f innst mér það næstum
yfirnáttúrlegt, hvað fyrir-
hafnarlítið ég lærði á skauta,
hvað f Ijótt ég komst upp á að
leika á þeim margs konar
kúnstir og hvað mikið ég gat
fundið upp af apalátum á
skautaferðum, — og hafa
aldrei séð, svo að ég viti,
mann fara á skautum.
Það voru þó ekki hraðinn
einn og kúnstirnar og apalæt-
in, sem gerðu skautahlaup að
dýrðarferðum. Þær voru líka
svölun í útþrá og skemmtun
af að sjá náttúruna í nýjum
og síbreytilegum myndum,
að sjá landslög, sem maður
hafði ekki daglega fyrir aug-
um, að sjá hvernig þau voru
alltaf að breytast eftir stefnu
manns f rá þeim, að sjá nýjar
fjallahlíðar og sjá þær nú
svona og nú svona og nú
ennþá öðruvísi, að sjá f jalla-
tinda fæðast, skipta um lögun
og hverfa, að sjá fjarlæg
hraun og eyðimerkur vera
komin fast að sér og líta allt
öðruvísi út en þau sýndust
vera í hversdagslíf inu, — og
allt á f leygiferð eins og kvik-
myndir nú á tímum. Að f ara á
skautum var að sjá heiminn
alltaf öðruvísi og öðruvísi. Ég
hefði hent skautunum í
hlandforina bak við Tungl-
skinssónötuna, ef ég hefði átt
að hringsnúast á þeim á
örlitlum bletti undir raf-
magnstýrum og óperuskrall-
anda.
Mín ópera á skautaferðum
var upphafning til hins yfir-
náttúrlega. Mér þótti
skemmtilegast að fara á
skautum í rökkrum og tungls-
Ijósum. Þá var allt orðið
óskýrt og djúpt og dularfullt
og ískyggilegt og spennandi,
og verkaði miklu verulegar
og smaug dýpra inn en við
dagsbirtuna."
í - 'a '.y' 'S i ■ -■ „