Þjóðviljinn - 05.03.1978, Blaðsíða 12

12 SIÐA — Þ.IÓDVILJ1NN Sunnudagur 5. mars 1978
KR-
peysur
uppseldar
Framhald af bls. 10.
Og ég hef breyst mikið frá þvi
ég var heima. Ég man að þá var
oft talað um að ég gerði 9-10 mörk
i hverjum leik, og skoraði ómælt
fyrir landsliðið i hverri viðureign.
Núna hefur þetta breyst. Ég
skora minna og beiti mér minna
hvað markskot snertir, en mér
finnst ég fá miklu meira út úr
sjálfum mér og nýtast liðinu bet-
ur en áður. Ég hef leitast við að
vera meiri hlekkur i spili en áður,
en heima verð ég var við það aö
fólk sé óánægt. bar er alltof mikið
litið á markaskorunina eingöngu.
— Finnst þér þá erfitt að koma
heim i landsleiki?
— Já, það er vissulega erfitt.
En ég hef þrátt fyrir allt trú á þvi
að islenskur handknattleikur
njóti góðs af þvi að fá leikmenn
sina erlendis heim i landsleiki.
Þess vegna er ég alltaf reiðubú-
inn til þess að leika með landslið-
inu ef ég mögulega kemst héðan.
Og það er ekki fyrir eigin hróður
heldur til þess að leggja mitt af
mörkunum fyrir islenska hand-
knattleikinn og orðstir hans.
Danmerkurferöin
— Og hver finnst þér svo vera
orðstir hans eftir hina margum-
töluðu Danmerkurferð?
— Jú, þaö eru auðvitað margar
spurnmgar sem vakna núna. Get-
um við virkilega ekki meira en
þetta eða spilaði eitthvað annað
þarna inni? Mér finnst að það
hefði mátt undirbúa þessa keppni
betur á margan hátt og hef þegar
bent á atriði eins og varnarleik-
inn, sem hreinlega gleymdist fyr-
ir þessa keppni. Við margbáðum
um að farið yrði i varnarkerfi og
varnarleikurinn æfður betur upp,
en á það var ekki hlustað og fyrir
vikið áttum við i eilifum vand-
ræðum þarna i Danmörku. Liðin
þar gerðu sér grein fyrir þvi að
varnarleikur og markvarsla er
70% af árangri hvers handknatt-
leiksliðs.
En það er auðvitað fleira sem
var að. Mér fannst t.d. skrýtið að
eftir hinn góða árangur i Austur-
riki skyldi það taka landsliðs-
nefnd eina tiu mánuði að velja
nýtt landslið. Auðvitað átti bara
að halda sama hópnum áfram.
Keyra hann saman i tólf mánuði,
æfa látlaust og láta sama liðið
spila landsleikina sem notaðir
voru til undirbúnings. Þetta
hringl með landsliðsvalið þangað
til nokkrum vikum fyrir sjálfa úr-
slitakeppnina var nánast óþol-
andi.
Flestir þjálfarar þurfa margra
ára timabil til þess að ná viðun-
andi árangri með landslið. Ég hef
ennþá mikla trú á Janusi Cher-
winsky en hann þarf kannski
fimm eða sjö ár til þess að byggja
upp öruggt landslið sem heldur
jöfnum og góðum árangri. Stenzel
er t.d. búinn að vera með þýska
liðið i fjölda ára og hefur allan
timann haft stefnuna á úrslita-
keppnina i Danmörku. Hann
byggði markvisst og öruggt upp,
en fékk lika þann tima sem hann
bað um. Gagnkvæmt traust milli
leikmanna, þjálfara, forystu-
manna og jafnvel áhorfenda og
.blaðamanna, er forsenda þess að
góður árangur náist.
// Útlendingar"
En heima á tslandi gerðum við
mörg mistök og ég held að i eitt
skipti fyrir öll verði HSl forystan
að gera það upp við sig hvort hún
vill nota þessa svokölluðu ,,út-
lendinga” eða ekki. Við hefðum
t.d. getað verið miklu meira með i
undirbúningnum heldur en raun
var á. Við gátum verið með
landsliðinu i Norðurlandamótinu,
Póllandsferðinni og öðrum lands-
leikjum, en forystan gat aldrei
ákveðið hvort hún ætlaði að nota
okkur eða ekki. Og loks þegar
ákveðið var að leita til okkar var
orðið of seint að tala við Ólaf, sem
var búinn að rigbinda sig hér i
Þýskalandi, enda orðinn úrkula
vonar um að til hans yrði leitað.
Ólafur hefði sannarlega getað
hjáipað mikið til i erfiðleikum
okkar i Danmörku. Hann er
81333
Sími
r
Þjóðviljans er
nýjar bækur
aaglega
Bókaverzlun Snæbjamar
HAFNARSTRÆTI 4 OG HAFNARSTRÆTI 9
sterkur i vörn og góður á linu, en
siðast en ekki sist er hann kjörinn
i að rifa upp baráttuvilja og drifa
menn með sér.
Ég veit ekki frá hverjum sú
stefna kom að endurskoða liðið i
tiu mánuði fyrir úrslitakeppnina,
en ég er sannfærður um það að
landsliðsnefndin sjálf hafi lagt sig
alla fram og að þremenningarnir
sem i henni sitja hafi gert allt sem
i þeirra valdi stóð til þess að
klambra þessu sem best saman.
Þeirunnu að visu eftir nákvæmri
áætlun frá Janusi og vildu e.t.v.
ekki breyta út frá henni, en það
kom óneitanlega i ljós að einhver
frávik hefði þurft að gera, t.d. i
sambandi við varnaræfingarnar.
— Hvenær finnst þér að yngri
mennirnir okkar ættu að taka
.við?
Axel Axelsson
— Þegar ég held þvi fram að
við hefðum átt að nota útlending-
ana miklu meira en gert var er ég
ekki að tala um að þannig eigi það
að vera endalaust. Auðvitað
munu yngri strákarnir banka á
dyrnar hjá landsliðinu i auknum
mæli, og vissulega eru þarna
framtiðarmenn Islands, en þegar
aðeins eitt ár er á milli stór-
keppna eins og HM i Austurriki og
siðan i Danmörku, var að minu
áliti ekki timi til þess að æfa þá
upp og gefa þeim næga leik-
reynslu. Það varð lika niðurstað-
an að lokum að leita til okkar sem
bjuggum erlendis, en fyrir okkur
var undirbúningstiminn alltof
stuttur og var það nánast sorglegt
að viðskyldum ekki fá meiri tima
með landsliðinu en raun varð á.
Frábært hjá Gunnari Ein-
arssyni.
En úr þvi sem komið var i
desember sl. þegar liðið var loks
valið, held ég að við höfum teflt
fram eins sterku liði og mögulegt
var. Auðvitað var maður svart-
sýnn vegna forfalla Ólafs Bene-
diktssonar i markinu, en ,ég vil
taka það skýrt fram að frammi-
staða Gunnars Einarssonar var
mjög góð, raunar alveg frábær
miðað við vörnina sem fyrir
framan hann lék, og er hans þátt-
ur e.t.v. eini ljósi punkturinn i
frammistöðu landsliðsins i Dan-
mörku.
Og maður getur látið hugann
reika lengi áfram um hvað hugs-
anlega var gert rangt. Mér fannst
keyrslan á æfingunum heima t.d.
alltof mikil. Æft tvisvar á dag og i
hádeginu sömu daga og lands-
leikir voru um kvöldið. Ég var
alltaf að biða eftir smáhvild, ekki
sist i Noregsferðinni nokkrum
dögum fyrir fyrsta leik i HM. En
hvildin kom aldrei, við fengum
aldrei að æsa upp i okkur keppn-
isskap eða beinlinis hungur i að
spila handbolta. Og auðvitað var
komin mikil þreyta i okkur sem
lékum svo kannski 90% af öllum
leikjunum.
Framtíðin
— Og hvað verður svo um is-
lenska handboltann á næstunni?
— Það er auðvitað ekki gott að
spá um það. En ég veit að lands-
liðsmennirnir munu vera i góðu
formi þegar þeir koma heim og
vonandi eiga þeir eftir að laða
áhorfendur áfram að handboltan-
um og halda merki hans á lofti.
En við megum ekki gera okkur
seka um svona bjartsýni aftur
eins og mér virtist rikja heima
fyrir Danmerkurferðina. Við
verðum aðlita raunsættá stöðuna
hverju sinni og taka t ,d. það með i
reikninginn að enda þótt við ná-
um góðum árangri á heimavelli i
æfingaleikjum þá er alvaran
meiri og kröfurnar harðari þegar
við erum á útivelli að berjast við
allra sterkustu lið sem andstæð-
ingarnir geta boðið upp á. Við bú-
um við einangrun heima og leik-
um árlega miklu færri landsleiki
en aðrar þjóðir. Leikreynslan er
þvi i lágmarki og erfitt að vinna
stór afrek á meðan menn eru uppi
i skýjunum og gera sér ekki grein
fyrir hinni raunverulegu stöðu.
— Er kannski ekki hægt að
gera betur á meðan áhuga-
mennskan er i fyrirrúmi?
— Jú, ég held að atvinnu-
mennska sé óhugsandi fyrirbæri i
jafn litlu landi og Island er. Þó
væri auðvitað æskilegt að geta
greitt leikmönnum einhverja
þóknum fyrir unninn leik eða
fengið stig, en til þess þarf áreið-
anlega fleiri áhorfendur og meiri
tekjur. Ég er ekki frá þvi að
áhorfendum myndi fjölga tölu-
vert ef við tækjum upp nokkurs
konar úrvalsdeild heima, létum
t.d. fimm bestu liðin leika 3-4 um-
ferðir i baráttunni um Islands-
meistaratitilinn. Það hlýtur að
vera i lagi að reyna eitthvað nýtt
til þess að glæða nýju lifi i hand-
knattleiksáhugann.
Gerviskegg og
kúrekahattar
Við höldum áfram að ræða
handknattleikinn. Axeli liggur
miklu meira á hjarta og langtum
meira en hægt er að koma fyrir i
einu viðtali. Maður fær það á til-
finninguna að hann geti auðveld-
lega haldið áfram að tala inn i
minnisblokkina þangað til komið
væri efni i heila bók og jafnvel
rúmlega það. Það er margt sem
spilar inn i þegar islensk iþrótta-
mál og áhuga- eða atvinnu-
mennska eru rædd til hlitar af
mönnum sem kynnst hafa hvoru-
tveggja og hafa skoðað hug sinn
vandlega.
Og við Axel höfum lika nógan
tima. Kristbjörg hefur séð okkur
fyrir góðum veitingum og þægi-
legri tónlist, kötturinn kúrir
syf julega og friðsældin er allsráð-
andi. Reyndar stendur mikið til i
kvöld, þvi þeim hjónum er boðið i
Karnival-veislu til þýskra kunn-
ingja sinna og Kristbjörg hefur
verið skipaður sérfræðingur okk-
ar i grimubúningagerð. Nál og
tvinnar eru þvi á lofti, búið að
kaupa yfirskegg og kábojhatta og
nú er verið að sauma bætur á
buxur. Blaðamanninum er lika
boðið.
Reyndar kemur það i ljós að
Þjóðviljinn hefur allan timann
verið að tala við rangan mann á
heimilinu, þvi Kristbjörg hefur
unnið til fleiri afreka en Axel i
þýska handknattleiknum að
minnsta kosti. Hún leikur með
Eintracht Minden og er m.a. tvö-
faldur Þýskalandsmeistari og
einfaldur bikarmeistari með þvi
liði. Þar er þó ekki um neina at-
vinnumennsku, eða hálfatvinnu-
mennsku að ræða, og hálfan dag-
inn vinnur Kristbjörg við bókhald
og fleira fyrir þýska nudd- og
gufubaðstofu. Greinilega fer vel
um þau bæði i útlandinu en Þjóð-
viljanum leikur forvitni á að vita
hvort von sé á þeim heim að nýju.
— Auðvitað langar okkur alltaf
heim á vissan hátt, en við höfum
verið afar heppin með vini og
kunningja hérna og á meðan af-
koman er þetta góð er ekkert sér-
staklega spennandi að koma heim
i verðbólgudansinn. Eins og mál-
in standa núna höfum við þó ekki
ráðagerðir um að vera hér lengur
en eitt keppnistimabil til viðbót-
ar.
Við erum að kaupa skemmti-
lega ibúð á Framnesveginum og
auðvitað verður gaman að flytja
heim, en það er lika spurning um
hvaða möguleikar þar eru fyrir
hendi.
— Og verður það aftur bláa
peysan þegar heim er komið?
— Já, maður hættir ekki að
vera Framari i húð og hár þótt
maður bregði sér frá i smátima.
Ég ætla aftur i handboltann
heima og vonandi á ég eftir að
leika þar i mörg ár til viðbótar.
Og þar með sláum við botninn i
þetta viðtal. Köstum frá okkur
minnisblokkinni en höldum að
sjálfsögðu áfram að ræða um is-
lenska handboltann, sem allir
hafa töluverðar áhyggjur af um
þessar mundir. A Axeli og félög-
um hans i landsliðinu er þó ekki
að heyra neinn uppgjafartón og
vonandi er þvi eins farið með is-
lenskan almenning, sem verður
að koma með i baráttuna af meiri
krafti en nokkru sinni fyrr.
— gsp-