Þjóðviljinn - 11.10.1980, Page 19

Helgin 11—12. október 1980 ÞJÓÐVILJINN — SIÐA 19
Áhorfendum fækkar, mörk sjást sjaldnar, ofbeldi
eykst á pöllunum — samt eru þýskir kunnáttumenn
sannfærðir um að knattspyrnan i V-Þýskalandi
verði sifellt glæsilegri. Þýska deildakeppnin er
óefað hin sterkasta á jörðinni, harkan og hraðinn
með eindæmum. Nú er ekki gáð að tækni hjá 12 ára
strákum, heldur þreki. Og peningamyllan snýst til
að lokka áhorfendur á vellina þykir nú vænlegt að
flagga forvitnilegum, erlendum leikmönnum.
1 Þýska sambandslýðveldinu
gerðist þetta 16. ágúst siðastliðínn
kl. 15:30 á niu knattspyrnuvöllum
samtimis: Flauta dómarans
kallaði miljónir áhorfenda til
leiks. Bundesligan var hafin,
toppur þýsku deildakeppninnar,
18 árásarsveitir vopnaðar
óhljóðum dyggra stuönings-
manna á áhorfendapöllum hlupu
saman. Hræðilegum tima fót-
boltaleysis var lokið.
Horfin er ,,hin mikla mús”,
Kevin Keegan, 1,69 m að lengd.
Eftir 3 ára starf i sparki snýr
hann til Bretlands á ný. En
Hamborgarliðið fær „keis-
arann”, Franz Beckenbauer,
heim frá Bandarikjunum, þar
sem hann barðist i 4 ár við
knöttinn.
Framkvæmdastjóri Ham-
borgarliðsins hefur orðið: „Við
erum stórborgarlið. Og i stór-
borgum vill fólk tilbreytingu, al-
mennilegar sýningar. Sá sem
best býður hlýtur hnossið. Og við
ætlum aðbjóða upp á það besta.”
Þessi orð Gttnther Netzer eru
skýr visbending um stefnu þýska
fótboltans: Skrautsýning,
skemmtun, afþreying fyrir milj-
ónirnar.Að visu skoppa þar ekki
enn um grundir gó-gó stúlkur
fyrir leiki, eins og hjá kananum,
til að koma stuðningsmönnum i
stemningu. En framkvæmda-
stjórum félaganna er ljóst, að
mörgum vallargestum nægir ekki
lengur „hrein” knattspyrna.
Þjóðverjar hafa gert skoðana-
kannanir um viðhorf áhorfenda
tii leikjahalds. 1 einni þeirra taldi
þriðjungur aöspurðra, að fyrir-
komulagi þeirra væri veruiega
ábótavant. Hvers vegna sækja
menn þá völlinn og hverjir koma
þangaö?
Fyrst ber að nefna, að áhorf-
endum fækkar. Sumir telja það
bera vott um traust efnahagsllf
Þjóöverja. Þaö er ódýr skemmt-
un aðhorfa á knattspyrnu. Þegar
harðnar á dalnum hjá launafólki,
eykst aðsókn aö knattspyrnu-
leikjum, segja þessir menn. Fyrir
láglaunamann er það ekkert vit
að fara með fjölskylduna út i
náttúruna, bensinverðið eitt er
nóg til að stoppa hann. Miklu
skynsamlegra að fara á vöilinn.
Er knattspyrna þá einkum af-
þreying fyrir láglaunamenn og
atvinnuleysingja? Skoðanakann-
anir sýna að minnsta kosti greini-
lega, að verulegur hluti áhorf-
enda eru láglaunamenn. Þýska
knattspyrnusambandið heldur
þvi hins vegar fram, að meðal-
tekjur vallargesta séu hinar sömu
og meðaltekjur i V-Þýskalandi.
En aukiö ofbeldi á áhorfenda-
pöllunum er staðreynd sem heill-
ar sálfræðinga og félagsfræðinga.
Margir þeirra hallast að þvi, að
ómagar og vanmetagemlingar,
sem hvorki ná árangri i einkalifi
eða starfi, fái hressilega útrás
fyrir bæld vonbrigöi sin i vimu
knattspyrnuvallarins.
Upphlaup á pöllunum verða
oftast milli „einkennisklæddra”
hópa stuöningsmanna, sem bera
tákn „sins” félags á fatnaði og
fánum. Löngu fyrir leiki ber á
þeim, reikandi i áfengisþoku, gól-
andi.
Hvert
veltur
þýski
Uli Hoeness, sem áður spyrnti
manna best og hæst og er nú
framkvæmdastjóri þýsku meist-
aranna Bayern Miinchen, kemst
svo að orði um þessa hlið
málsins: „Menn, sem ekkert hafa
að segja á heimili sinu eða vinnu-
stað alla vikuna, blása frá sér
þegar þeir koma á völlinn.” 1
meinlausri mynd er þessi blástur
ekkert nema hávaði, þegar illa
launaðir áhorfendur velja
hátekjumönnum óvinaliðsins
herfileg hrakyrði.
En áðurnefndur Giinther
Netzer, framkvæmdastjóri
Hamborgarliðsins hefur látið frá
sér þessa speki um ólæti og of-
beldi: „Það verður að höfða tii
skynsemi áhorfenda.” Ahang-
endur liösins eru frægir að end-
emum fyrir skepnuskap á áhorf-
endapöllum. Er liðið gómaði
bikar eftir úrslitaleik 1979
umhverföust fagnaðarlætin i æði-,
vitstola menn þrömmuðu um,
klifu grindur og rár, flæddu um
leikvang. Tugir manna lágu slas-
aðir eftir blót þetta.
Tryggir stuðningsmenn eru
hins vegar kjölfesta allra liöa,
það vita knattspyrnumenn hvar-
vetna, menn sem ekki svikja sitt
lið, hversu illa sem þvi gengur i
svipinn. Og allt kapp er lagt á að
halda sambandinu viö þessar
kröftugu sveitir.
Þjóðverjar hafa um skeið verið
fremstir knattspyrnumenn á
jörðinni. Landslið þeirra sigrar
jafnt i Evrópukeppni sem Heims-
meistarakeppni, þýsku félögin
taka alls konar bikara i milli-
rikjadeilum um tuöruna. Lands-
liðið hefur ekki beðið lægri hlut i
19 leikjum i röð. Slikt hefur ekki
áður gerst i knattspyrnusögunni.
Og samt finnst áhorfendum
skorta á fornan liðsanda og eld-
móð. Tæknin og fimin tróðust
undir hraöanum og hörkunni.
Leikirnir eru ekki fagrir, heldur
vekja þeir gæsahúð.
Þýskir knattspyrnuaðdáendur
fá vatn i munninn, þegar þeir
minnast gosvirkniskeiðs fótbolt-
ans sins á sjöunda áratugnum, —
t.d. er Þjóðverjar gerðust
Evrópumeistarar i Belgiu 1972,
rótburstuðu Bretann á heimavelli
hans sama ár og hrifsuöu heims-
meistaratitilinn tveim árum
seinna. Jupp Derwall, landsliðs-
þjálfarinn meö 19 leikja sigur-
göngu að baki, bendir óánægðum
áhorfendum á, að einatt skiptist á
ris og hnig i knattspyrnunni. Frá-
bærir leikmenn komi og fari,
gæðum leiksins hraki oft tima- j
bundið. Og stoltur bætir þessi j
sigursæli foringi við: „Yngri !
Afþreying fyrir láglaunafólk?
harðsnúna menn hafið þið ekki
séð fyrr.”
Þótt menn hafi sitthvað við
leikstil þýsku knattspyrnunnar að
athuga núna, er það rétt, að
aldrei hafa leikmenn verið jafn
ungir að árum og um þessar
mundir. En ekki tekst að útrýma
þeim orðrómi, að knattspyrna
þeirra sé tilþrifalitil en ströng
þrekraun. „Sjá má þar skó i skó
vaða” orti einn gagnrýnandi i
háðungarskyni um leik Þjóðverja
og Itala. Og nú er breyting á orðin
i þjálfun yngstu manna: Þegar
metnir eru 12 ára strákar, fer út-
koman eftir þreki þeirra en ekki
tækni. Og viðhorf þetta gengur
eins og rauður þráður beint inni
atvinnumennskuna og á toppinn i
Bundesligunni.
Þjóöverjar breyttu skipulagi
deildakeppninnar árin 1963 og
1974 og keppnistimabilið 1980/81
verður hið siðasta sinnar teg-
undar. Hyggja ýmsir, að vegur
veigaminni félaganna muni
minnka svo um munar og at-
vinnumönnum fækka. Talið er aö
u.þ.b. helmingur liðanna i 2. deild
veröi hrein áhugamannafélög upp
frá þvi. Hugsanlega kemst gott
lag á fjármál og launastiga með
nýja kerfinu, en vel gæti svo
farið, að þaö gengi af knattspyrn-
unni dauðri. Margir lita nefnilega
á þessar skipulagsbreytingar
sem örþrifaráð ráðþrota fjár-
glæframanna.
Hvaö bagar þá þýskan fót-
bolta? Ekki er nóg meö þverrandi
aðsókn og harövitugri átök á
áhorfendapöllum, heldur skrúfast
peningamyllan hraðar en menn
fá við ráðið. Félögin eiga flest i
fjárhagserfiöleikum og taka
djarfar ákvarðanir tii aö bjarga
málunum. Laun leikmanna eru
gifurlega há og kaupverð þeirra
hefur aukist gegndarlaust. Menn
sem ekki komast i landslið eru
seldir á tæpa milljón marka.Köln
keypti t.d. Rainer Bonhof frá Val-
encia fyrir 1.4 milljón marka og
tók þá áhættu að afla sér þar með
öryrkja.
Fyrstudeildarliðin átján hafa
eytt rúmum 20 miljónum marka i
leikmannakaup fyrir þessa
vertiö. Allir eru sammála um, að
lengra veröi ekki haldið á þessari
braut. En áhorfendur gerast
kröfuharðir og félögin hafa verið
reiðubúin að kosta miklu til. Þau
verða að fá menn á völlinn. Og
margir eru hættir að koma á
völlinn, nema þeir séu vissir um
að þar gerist eitthvaö sem púður
er i.
Og ein lausn þessa vanda eru
útlendingarnir. Þeir skreyta
liöin, vekja forvitni. Þaö er ágæt
tilbreyting i þvi að sjá fulltrúa
fjarlægra svæða hætta lifi og
limum á þýskum velli.
Útlendingur er alltaf óþekkt
stærð, jafnvel sjálfvirk ógnun.
Hann er ekki einn af oss. Um
hann spinnast gjarnan goðsagnir
og honum er alltaf mjög i mun að
standa sig.
Það mun reynast Þjóðverjum
erfitt að hægja ferð peningamyll-
unnar, lækka laun eða kaupverð
leikmanna. Allt slikt verður aö
gerast i samráði innan UEFA,
Evrópuknattspyrnusambandsins.
Reyni Þjóðverjar upp á eigin
spýtur að draga saman seglin,
missa þeir umsvifalaust bestu
mennina úr landi. Italir taka nú á
móti útlendingum með opnum
faðmi og reyna þar að auki sem
mest þeir mega að rétta knatt-
spyrnuna i landinu við eítir fót-
boltahneykslin miklu. Þeir vita
að erlendir leikmenn eru eitt
besta ráðið til að lokka áhorf-
endur á völlinn.
ólafur II. Torfason
endursagöi
eftir Weltbild.
Tilkynnmg frá
Tryggingastofnun ríkisins
Á fundi Tryggingaráðs þann 25. júni 1980 var sú ákvörðun tekin, að
allar mánaðarlegar bótagreiðslur Tryggingastofnunar rikisins verði
frá næstu áramótum afgreiddar inn á reikning hinna tryggðu i lána-
stofnunum.
Fyrirkomulag þetta mun gilda i Reykjavik svo og i öðrum þeim
umdæmum, þar sem þvi verður við komið.
Með hliðsjón af ákvörðun þessari eru allir þeir, sem fá greiddar
mánaðarlegar bætur frá Tryggingastofnun rikisins, hverrar tegundar,
sem þær etu, eindregið hvattir til þess að opna við fyrsta hentugleika
bankareikning (sparisjóðsbók, ávisanareikning eða giró) i lánastofn-
un, svo framarlega sem þeir hafa ekki gert það nú þegar.
Um leið skai Tryggingastofnun rikisins tilkynnt númer banka-
reiknings, nafn og nafnnúmer hlutaðeiganda svo og nafn lánastofnun-
ar. 1 þessu skyni eru fáanleg sérstök einföld eyðublöð hjá Trygginga-
stofnun rikisins og lánastofnunum.
Athygli skal vakin á þvi, að jafnframt þvi sem viðskiptamenn
Tryggingastofnunar rikisins fá þannig greiðslur sinar lagðar inn á
reikning sinn fyrirhafnarlaust og sér að kostnaðarlausu, hljóta þeir
með hinu nýja fyrirkomulagi greiðslur sinar þann 10. hvers mánaðar i
stað 15. hvers mánaðar.
Tekið skal skýrt fram, að þeir viðskiptamenn Tryggingastofnunar
rikisins, sem þegar hafa opnað reikning og tilkynnt það Trygginga-
stofnuninni, þurfa ekki neinu að breyta.
Tilkynningu þessari er aðeins beint til þeirra viðskiptamanna
Tryggingastofnunar rikisins, sem ekki hafa þegar fengið sér banka-
reikning og tilkynnt það Tryggingastofnuninni
TRYGGINGASTOFNUN RÍKISINS.
fótboltinn?