Þjóðviljinn - 16.04.1981, Side 2

2 SIÐA — ÞJÓÐVILJINN Fimmtudagur 16. aprfl 1981.
Vildu sjá auðnina...
öræfagangan
Frans Glslason.
komnir með blöðrur þennan
áfanga frá Eyvindarkofavers-
kvislinni og i Nýjadal. Þetta er
lika nokkuð löng leið, rúmlega 30
km.
Veðurtepptir
i Nýjadal
— Hvernig hafði veðrið verið
það, sem af var feröinni?
— Agætt, en þennan dag gekk
hann i norðanáttog kólnaði. Og er
við komum í Nýjadal um kvöldið
var að skella á hrakviðri. Við
vorum samt bjartsýn á aö veðrið
batnaði um nóttina þótt hitt sé
mála sannast að allra veðra er
von á öllum árstimum og ættu
allir aö muna það, sem i öræfa-
ferðir fara.
En okkur varð ekki að voninni
um betra veður að morgni því þá
var rok og jörð orðin alhvít svo
við ákváðum að halda þarna
kyrru fyrir um daginn, þann 21.
Næsta dag var farið að rofa til svo
við ákváðum að halda af stað.
Mjög mikið rok var þó ennþá og
ég man, að þegar við fórum af
stað frá húsinu varð sumt fólkið
að skrfða, til þess beinlfnis að
fjúka ekki. En á leiðinni að
Vonarskarði gekk veðrið niður og
er við náðum þangaö um kvöldið
var komið hið besta veður.
Þarna fundum við óvenjulega
sérkennilegt og skemmtilegt
tjaldstæði, slétta flöt, þar sem öll
tjöldin komust fyrir. Óðru megin
við hana var volg laug, — þvf þaö
er jarðhiti i Vonarskaröi, — og
rétt þar hjá rann kaldur lækur.
Morguninn eftir, þann 23. var enn
ágætis veður og hélst svo alla leið
i öskju.
AAínútumenn
— Þrátt fyrir þessa töf f Nýja-
dal hafði ferðin gengið ágætlega.
Við tókum lifinu rólega og fórum
okkur hægt milli áningarstaða.
— Og Frakkarnir ánægjulegir
ferðafélagar?
— Já, alvag prýðilegir. En þeir
voru ákaflega formfastir. Þeir
gengu f ákveðinn minútuf jölda og
hvfldu sig svo, og það var eigin-
lega sama hvar maður var
staddur. Þegar klukkan sagði til
þá staðnæmdist hópurinn. Og
strákarnir voru ekkert að hlifa
stelpunum. Þær urðu að bera
sinar byrðar möglunarlaust. En
þeirvoru á hinn bóginn mjög hlý-
legir við þær þegar komið var I
áfangastaðina.
Næsti áfangi var við Rjúpna-
brekkukvÍsSiiá. Siðan þann 24.,
héldum vift astir yfir Dyngju-
hálsinn og tjadnðum þar á m jög
óvenjulegum staö. Þarna eru
hraungighólar, ýmislega lagaðir.
Frakkarnir völdu sér tjaldstæöi I
gfghól, sem er mjög sérkennilega
gerður.Hann er sléttur I botninn
en umhveríis eru veggir llkt og
virkisgaröar þannig, aö þeir, sem
tjalda innan I þessum glghól,
sjást ekki utan frá.
Lá við vistaþrotum
— Frá Dyngjuhálsi tókum við
stefnuna á Dyngjufjöll. Það tók
okkur tvo daga að ganga þangað
en þann 26. komum við I öskju.
Við gengum gegnum Suður-
skaröið, sem er nú ekki I alfara-
leið, en ég held mér sé óhætt að
segja, að þeir, sem koma I öskju
þennan dag niður i Drekagil, en
þegar Frakkarnir komu i öskju
og sáu þessa stórkostlegu fegurð,
sem þar blasti við, þá breyttu þeir
áætluninni og ákváðu að gista
þarna.
1 náttstað. Súpan farin að sjóöa.
um það, gleymi ekki þeirri sjón,
sem blasir við þegar Askjan
opnast með vatninu undir Þor-
valdstindinum.
Við tjölduðum þarna við vatniö,
ætlunin haföi verið að ganga
— Ekki hafiö þið borið með
ykkur mat til svona langrar
ferðar?
— Nei, hann var fhittur I veg
fyrir okkur á tvo staöi. Og nú
kom einmitt I ljós, að hópurinn
var að verða matarlaus, átti ekki
mat nema til eins dags, en það
var tveggja daga ferð eftir i
Herðubreiðarlindir en þar áttu að
vera matarbirgðir. Þá var
ákveðið aðégfæriá undan, ásamt
frönskum pilti, i Herðubreiðar-
lindir, og siðan var ætlunin aö við
kæmum með mat á móti hópnum.
Við fórum þvl beina leið i Dreka-
gil og fengum svo bil þaöan
daginn eftir i Herðubreiðarlindir.
Siðan fór ég til baka með mat á
móti hópnum og gekk það sam-
kvæmt áætlun.
En þannig háttar til á þessu
svæði, að þar er hvergi vatn að fá
og þegar flokkurinn lagði upp frá
Drekagili um morguninn hafði
þess ekki verið gætt að hafa með
sér vatn, þannig að þessi dagur
varð þrautaganga fyrir marga i
hópnum, þar sem lika varheitt i
veðri. Voru menn þvi orðnir
nokkuð þrekaðir af þorsta er
komið var að vatni, sem er
sunnan undir Herðubreið. En rétt
á eftir gerði rigningarskúr, hina
fyrstu frá þvi við fórum úr Nýja-
dal.
I Herðubreiðarlindum var
dvalið f heilan dag og þangað kom
svo bill og flutti okkur til Mý-
vatns.
Guð sér fyrir þessu
— Ogvar göngutúrnum þá þar
með lokið?
— Já, honum var það og við
höfðum verið 12 daga á göngu.
— Og það er nátúrlega margs
að minnast frá svona ferðalagi?
— Svo sannarlega. Ferðin var
skipulögð þannig, að matarbirgð-
unum var skipt i þrennt. Fyrstu
birgðirnar áttu að endast I Nýja-
dal og það stóð heima. Siðan
áttum við að fá nýjar birgðir I
Herðubreiöarlindum. Voru þær
fluttar þangað frá Húsavík, og
stóðst það einnig, en mátti þó ekki
tæpara tanda, þvi menn voru með
seinustu matarbitana I pokunum
er birgðastöövunum var náð.
Það var ákaflega skemmtilegt
að ferðast með þessu fólki,
hópurinn var mjög samstilltur og
einn maður hafði alveg á hendi
alla stjórn. Það var prestur Jean
Claude að nafni. Hann var
ákveðinn og einbeittur en enginn
möglaði. Þegar hann svo hafði
tekið sinar ákvarðanir bar hann
þærundirokkurFrans. ViðFrans
vorum sér I tjaldi og höfðum
matarkost út af fyrir okkur.
Frakkarnir voru hinsvegar með
sam eiginlegan kost og yfir höfuð
aö tala var mikil samheldni með
Hópurinn staddur við sæluhúsið i Drekagili viö Dyngjufjöll.