Þjóðviljinn - 15.12.1981, Blaðsíða 17

Jólablaö Þjóftviljans — StÐA 17
LIST FATLAÐRA
Nú er ár fatlaðra að kveðja. A þessu ári hefur margt verið sagt um málefni fatlaðra og lika ýmislegt
gert til að bæta kjör þeirra og aðbúnaö I þjóðfélaginu. Verður vonandi framhald á þvi þótt árið sé liöið I
aldanna skaut. Það kom glöggt fram við mörg tækifæri að fatlaöir eru ekki bara byrði á þeim heil-
brigðu, þeir eru skapandi einstaklingar sem geta margt lagt af mörkum til aö fegra mannlifið. Þetta
kom ma. i ljós á listaviku fatlaðra sem haldin var nú um siöustu mánaðamót hér f Reykjavik. Þar var
komið fyrir Málarahorni þar sem fólk gat fengið útrás fyrir sköpunargleðina og sést smásýnishorn af
þvi á myndinni hér að ofan. Myndin hér fyrir neðan er hins vegar af þroskaheftri stúlku sem las frum-
samin ljóð. Hún heitir Ingibjörg Geirsdóttir og er vistmaður aö Skálatúni I Mosfellssveit. Ingibjörg er
fædd áriö 1950 og byrjaði aö yrkja þegar hún var 7 ára gömul. Við fengum að klkja á blööin hennar og
fundum þar þessi ljóð, snyrtilega vélrituð.
Ástarvísa
Ég og þú eru bæði
góö og þæg og blið og lika sæl og kát.
Ég segi við þig
að ég elski þig af öllu hjarta
af þvi að þú ert
sætastur af öllum
hinum.
Bíllinn
Það var einn bill að
keyra á harða spretti
og maður kom úr
bilnum, hann var kominn
frá öðru landi, hann
gekk inn i húsið og
bað um að gefa sér kaffi
að drekka, hann var
þreyttur eftir ferðina,
en billinn stóð úti á
hlaði, hann hugsaði með
sér hvað hann ætti að gera.
Guð
Þegar
Guð horfir
á alla.
Úr Dýravísum
Bráðum koma allir
farfuglar hingað
þá er gaman að heyra þá
syngja.
Ástarvísa
Ég elska hann Svavar
af öllu hjarta ,
af þvi að hann er
sætur.
Ingibjörg Geirsdóttir.
Rósin
Hann Svavar er góður
að gefa mér fallega rós að gjöf.
og ég gaf honum lika rós að gjöf
frá mér.
og dásamlega íallega á litinn.
Og er rauð á litinn með gulan
hnapp inni i krónu sinni.
Og hún brosir á okkur bæði.
Og brosir lika á sólina
og himinninn lika.
Hún er falleg að sjá hana.
Og er kát og góð.
Og þú réttir út hendi
á móti henni og þessi ilmur
er i henni.
Að hún skuli hafa svona góðan lit
á sér
og hann fer inn i hjartað á okkur báðum
Og við erum bæði ástfanginn
þú og ég.
En hún, rósin lika?
Rússneskt ævintýri
Einu sinnivoru karl og kerling i
koti sinu. Kerlingin hafði einn
stóran galla : hún var alltof laus-
málug. Þaö var ekki hægt að trúa
henni fyrir neinu þyi að hún var
ekki i rónni fyrren allt þorpið
vissi það sem hún vissi. Karlinn
fór út ískóg að grafa Ulfagildru.
begar hann hafði grafið nokkuð
djúpt, kom hann niður á f jársjóð.
Þá hugsaði karl: „Hvaö á óg nú
að gera? Þegar kerlingin min
fréttir af þessum fjársjóði segir
hún öllum i þorpinu frá honum.
Það endar svo með þvi, aö hUs-
bóndinn fær veður af þessu og
tekur af mér alla peningana.”
Hann hugsaöi lengi og loks datt
honum gottráð i hug. Hann gróf
fjársjóöinn niður, merkti staðinn
og lagði af stað heim til sin. A
leiðinni kom hann að á, þar sem
hann átti silunganet, leit á netið
og sá að i þvi var silungur. Karl-
inn tók silunginn úr netinu og hélt
áfram göngu sinni. Næst kom
hann að héragildru og var i henni
héri. Karlinn tók hérann, setti sil-
unginn i glildruna, en hérann
flækti hann i silunganetiö i ánni.
Um kvöldiö kom hann heim og
sagði við kerlu sina:
,,Jæja, Tatjana, kveiktu upp i
ofninum og bakaðu eins mikið af
pönnukökum og þU getur.”
„Hvaö á það nú að þýða? Til
hvers aö kveikja upp i ofninum
þegar komið er kvöld? Og hver
helduröu að baki pönnukökur
svona seint? Sér er nú hver vit-
leysan!”
„Gerðu það sem þér er sagt og
ekkert múður. Veistu það, Tanja,
að ég fann fjársjóð úti skógi, við
þurfum aö fara i nótt og sækja
hann.”
Kerlingin varð ofsakát við
þessa frétt, flýtti sér að kveikja
upp og fór að baka pönnukökur.
„Borðaðu nú, á meðan pönnu-
kökurnar eru heitar,” sagði hún
við bónda sinn. Karlinn át nokkr-
ar pönnukökur, en stakk afgang-
inum af þeim oni poka án þess
kerlingin sæi.
„Það er naumast að þú étur i
dag, ég hef ekki við að baka i þig
pönnukökur!” sagði kerlingin.
Þegar pokinn var orðinn fullur
af pönnukökum, sagði karlinn:
„Jæja, nú er ég orðinn saddur,
nú skaltu borða sjálf og svo
skulum við flýta okkur af stað.”
Kerlingin borðaði i flýti og svo
lögðu þau af stað. bað var dimmt
af nóttu. Karlinn gekk á undan
kerlingunni, tók pönnukökur
uppUr poka sinum og hengdi þær
á trén meðfram stignum. Kerl-
ingin rak augun i kökurnar og
varð steinhissa:
„Sérðu maður, það hanga
pönnukökur á trjánum!”
„Hvað erskrýtið við það? Sástu
kannski ekki pönnukökuskýið
sem fór hér um áðan?”
„Nei, ég sá þaö ekki, ég horfði
alltaf niðurfyrir fæturna á mértil
þess að detta ekki.”
„Komdu,” sagöikarl,— „hér á
ég héragildru, við skulum athuga
hana.” Þau gengu að gildrunni og
karlinn tók úr henni silunginn.
„Æ, æ, bóndi sæll, hvernig
stendur á þessum fiski i héra
gildru?”
„Veistu þaö ekki? Sumir
silungar eru svona, þeir ganga
um á þurru landi.”
„Ég vissi það ekki. Hefði ég
ekki séð þaö með minum eigin
augum, mundi ég ekki trúa þvi.”
Núkomuþau að ánni. Kerlingin
sagði:
„Einhversstaöar hérna er sil-
unganetiö þitt, viðskulum kíkja á
það.”
Þau drógu upp netið, en i þvi
var héri. Kerlingin fórnaði
höndum.
„Drottinn minn dýri! Hvað er á
seyði i dag? Það er héri í netinu! ”
„Hvaða læti eru þetta, einsog
þú hafiraldreiséð vatnahéra! ” —
sagði karlinn.
„Það er nú einmitt lóðið, ég hef
aldrei séð vatnahéra áður.”
Loksins komu þau að staðnum
þar sem f jársjóðurinn var falinn.
Karlinn gróf hann upp, tók eins
mikið af peningum og þau gátu
borið, og faldi afganginn. Svo
lögöu þau af staö heim. Vegurinn
lá framhjá bæ húsbóndans. Þegar
karl og kerling komu þar aö,
heyrðu þau jarm i kindum : me-e,
me-e...
„Æ, æ, hvað er þetta? En
óhugnanlegt!” hvislaði kerlingin
lafhrædd. En karlinn svaraði:
„Hlauptu, kona, þetta eru
púkar að misþyrma húsbónd-
anum. Bara að þeir sjái okkur
ekki!”
Þau hlupu sem fætur toguðu
heim i kofa sinn. Karlinn faldi
peningana og svo fóru þau að
hátta. Aðuren þau sofnuðu sagði
karlinn:
„Tatjana, mundu nú að segja
engum frá fjársjóðnum, annars
getur illa farið.”
„Auðvitað segi ég ekki orð,”
lofaði hún.
Daginn eftir fóru þau seint á
fætur. Kerlingin kveikti upp i'ofn-
inum, gréip siðan vatnsföturnar
og fórút eftir vatni. Við brunninn
hitti hún nágrannakonur sinar,
sem spurðu:
„Hversvegna varstu svona sein
að kveikja upp hjá þér i dag, Tatj-
ana?”
„Æ, minnist ekki á ósköpin. Ég
var á gangi i alla nótt og þess-
vegna svaf ég yfir mig.”
„Hvert fórstu i nótt?”
„Karlinn minn fann fjársjóð, og
við fórum að sækja hann.”
Þennan dag var ekki talað um
annað iþorpinu en karlinn hennar
Tatjönu, sem fann fjársjóð og
kom heim með tvo poka fulla af
peningum. Um kvöldið heyröi
húsbóndinn þessa frétt. Hann
boðaði karlinn á sinn fund.
„Hvernig vogarðu þér að leyna
mig þvi að þú hafir fundið f jár-
sjóð?
„Ég hef ekki hugmynd um
neinn fjársjóð,” svaraði karl.
„Þrættu ekki!” hrópaði hús-
bóndinn, „ég veit að þetta er satt,
kerlingin þin sagði sjálf frá því.”
„Já, en hún er ekki með öllum
mjalla!” sagði karlinn og hló við,
„hún lýgur upp ótrúlegustu vit-
leysu.”
„Við sjáum nú til,” sagði hús-
bóndinn og kallaði Tat jönu á sinn
fund.
„Fann karlinn þinn f jársjóð?”
„Já, húsbóndi góður, það gerði
hann.’ ’
„Fóruð þið i nótt að sækja pen-
ingana?”
„Já, það gerðum við.”
„Segðu mér hvernig það bar
til.”
„Fyrst gengum viö eftir
skógarstignum og það héngu
pönnukökur á trjánum.”
„Hvaða pönnukökur? (Jti
skógi?”
„Já, úr pönnukökuskýinu. Svo
fundum við héragildru, og i henni
silung. Við tókum silunginn með
okkur og héldum áfram. Næst
komum viö aö ánni, drógum upp
silunganet, en i þvi var héri. Við
tókum hann li'ka meðokkur. Rétt
hjá ánni gróf karlinn minn upp
fjársjóð. Við fylltum pokana
okkar af peningum og héldum
heim á leið. Og við gengum fram-
hjá bænum einmitt þegar púk-
arnir voru að misþyrma yðar há-
göfgi.”
Þegar hérvarkomiðsögu þoldi
húsbóndinn ekki meira, stappaði
niður fótunum og æpti:
„Burt með þig, heimska kerl
ing!”
„Þarna sjáið þér,” sagði karl-
inn við húsbóndann: „það er ekki
oröi trúandi sem hún segir! ”
„Ég trúi þér, farðu heim,”
sagði húsbóndinn.
Karlinn fór heim til sin og undi
hag si'num vel. Hann lifir ennþá
góðu lifi og hlær að húsbóndan-
um.
Ingibjörg Haraldsdóttir þýddi.