Þjóðviljinn - 01.05.1982, Síða 2

2 SIÐ A — ÞJÓÐVILJINN Helgin 1,— 2. mai 1982
Af karlrembusvínastíu
Ég held ég muni það rétt, að á stofnfundi
Rauðsokka í Þjóðleikhúskjallaranum, hérna
um árið, hafi aðeins verið mættir tveir menn;
Þorgeir Þorgeirsson og ég. Hitt voru allt
konur.
Ég veit ekki af hverju Þorgeir var þarna og
man ekki af hverju ég var mættur. Kannske
hef ur okkur báðum f undist að konur og karlar
ættu að róa á einum og sama báfi í lif sins ólgu-
sjó. Þó er mér nær að ætla að nærvera mín
haf i stafað af því að á vissu aldursskeiði var
ég hændari að konum en körlum.
Mörg löng og ströng vatnsföll haf a runnið til
sjávar síðan þetta var og margt hef ur breyst.
Meðal annars hefur kvenhyllin, sem aldrei
var nú raunar teljandi, farið þverrandi með
árunum og er nú að því er virðist gersamlega
þorrin.
Nú á ef ri árum virðast aðeins tvær tegundir
kvenna laðast að mér; ómálga stúlkubörn,
sem ekki eru búin að fá dómgreindina og
gamlar konur, sem búnar eru að missa hana.
Afstaða mín til kvenna hefur afturámóti í
engu breyst. Mér finnst þær enn sem fyrr
dásamlegasta uppátæki skaparans, að
minnsta kosti svo lengi sem þær gleyma þvf
ekki að þær eru konur en ekki karlar.
Margar þeirra sem voru þarna á stofnf undi
Rauðsokka í Þjóðleikhúskjallaranum um árið
eru enn ágætar vinkonur mínar og ræða
gjarna við mig um sameiginleg áhugamál.
Þetta skeður auðvitað öðru fremur, þegar
okkur Rauðsokkum er í einhverju gróflega
misboðið.
Svo var það núna um daginn að ein slík kom
aðmáli við mig og stóð.svona einsog á
öndinni.
„Það er sama hvar borið er niður. Alls
4staðar er sama misréttið. Alltaf þurfa konur
að lúta í lægra haldi. Sama hvert litið er."
Ég þorði ekki annað en samsinna þessu, því
henni var meira en lítið niðri fyrir.
,, Hvað er nú að ergja þig, gullið mitt?" sagði
ég, en sá strax eftir því að hafa hagað orð-
unum svona óvarlega, því gull eru nú einu
sinni leikföng.
Sem betur fer tók hún ekkert eftir því hvað
ég hafði kallað hana, hún var í of miklu upp-
námi til að fara að gera veður útaf smá-
munum.
„Reykjavík er ekkert annað en karlrembu-
svínastía!" æpti hún alveg á tampi útaf ein-
hverju, sem ég vissi ekki hvað var.
„Já, það er nokkuð til í því", svaraði ég
svona til að halda friðinn. „En hvers vegna
ertu að hafa orð á jafn sjálfsögðum hlut og
þessu einmitt núna, dúllan mín?", sagði ég.
Hún var svo æst að hún tók ekki einu sinni eftir
því að ég kallaði hana „dúllu".
Og nú kom hún loksins að því sem hafði
valdið öllu uppnáminu:
„ Ég var að fara yf ir götunöf nin \ Reykjavík
og það var ófögur lesning, svo ekki sé nú
meira ságt."
Ég var auðvitað engu nær og hváði bara.
„Það er sannarlega fróðlegt að sjá hvernig
karlrembusvínin hafa klínt karlpunganöfnum
á göturnar hérna í borginni, án þess að okkur
konunum væri ætlaður sambærilegur skerfur
frekar en endranær."
„Já ekki er það gott", þorði ég að segja, en
nú fór hún í gang:
„Móti hverjum tiugötum", sagði hún, „sem
draga nöf n af körlum, er aðeins ein nef nd eft-
ir konu. Og ekki nóg með það, heldur hafa
karlmenn alltaf gætt þess vandlega að skíra
stuttar litlar og ótúttlegar götur í höfuðið á
konum. Bara til þess eins að niðurlægja okkur.
Taktu til dæmis Njálsgötu og Gunnarsbraut.
Þetta voru með lengri götum, þegar þeim voru
gef in nöfn. En Bergþórugatan, svona stutt og
tíkarleg. Þú heldur kannske að þetta sé ein-
hver tilviljun. Ekki aldeilis. Alltaf sama and-
skotans karlremban."
Ég reyndi að malda í móinn og nefndi
Suðurlandsbraut, en fattaði auðvitað sam-
stundir að hún er ekki skírð i höfuðið á konu.
Eða það held ég að minnsta kosti ekki.
,, Ef götur í Reykjavík eru skírðar eftir kon-
um" hélt vinkona mín áfram, „þá eru þetta
einhver smásund, stubbar eða stígar, til
dæmis Unnarstígur: Við hann eru f jögur hús.
Hrannarstígur: Við hann er ekkert hús. Hall-
veigarstígur: Æðislega tíkarleg gata með
húsum aðeins öðrum megin, og allt er þetta
bara af því að þessar götur heita eftir konum.
Lengsta gatan í borginni er auðvitað skírð í
höfuðið á einhverjum forn-karlrembukóngi í
Hringaríki: Hringbrautin, og nær í kringum
allar karlrembugöturnar í Reykjavik".
Nú mundi ég eftir því, að ég var að verða of
seinn eitthvað. Ég mundi bara ekki hvert, svo
ég gerði mig líklegan til að kveðja, en hún
ætlaði sér greinilega að slá botninn í ræðuna:
„Hér er auðvitað Bræðraborgarstígur, en
engin Systraborgargata, Dvergabakki en
ekkert Smákonusund", og nú fannst mér eins
og hún næði ekki andanum lengur.... „Karla-
gata en engin Kvennagata."
Ég var allan tímann búinn að vera að reyna
að muna eftir götunaf ni, sem minnti á móður
konu og meyju og allt í einu mundi ég það.
„Stokkasel", stundi ég upp. Við þessa
athugasemd var eins og þessi skoðanaskipti
væru dæmd til að fá dálítið snubbóttan endi.
Já, hvað segir raunar ekki í vísunni gömlu:
Mörgum finnst að mannlifið
sé meira en lítill kross.
Vér karlar elskum kvenfólkið,
en konur hata oss.
skráargatið
Eitt
glæsilegasta hús landsins frá
fornri tíð, Hótel Borg, hefur um
margra ára skeið verið i sölu.
Eigendur hússins hafa mikið
reynt að losna viö það en litið
gengið. Aron Guðbrandsson sá
góði maður var á timabili kom-
inn inn á gafl hjá Alþingi með þá
hugmynd að Alþingi keypti hús-
ið ef þingið stækkaði við sig.
Hugmynd þessi varð að engu og
siðan hafa allmargir aðilar
heyrst i sambandi við kaup á
hótelinu. Siðast heyrðist nafn
Rauða krossins nefnt á nafn og
vitaðer að viðræður fóru fram á
milli eigenda hótelsins og for-
ráðamanna Rauða krossins hér
á landi. Ekki er vitað hvaða not
Rauði krossinn gat haft aö
hótelinu, e.t.v. sett upp sjúkra-
stöð eða eitthvað þess háttar.
Hitt er orðiö ljóst að nýlega dró
mjög úr likum fyrir þvi að af
kaupum yrði og mun málið dott-
iðupp fyrir.
Stórir
hópar Islendinga hafa undan-
farnar vikur verið suður við
Miðjarðarhaf i þeim tilgangi að
sóla sig en það hefur farið á
annan veg hjá flestum þeirra.
Kuldakast hefur verið þar suður
frá og litt séð til sólar dögum
saman. Þannig var grenjandi
rigning allan timann hjá þeim
sem voru i páskaferð á Costa del
Sol og þeir sem undanfarið hafa
verið á Sikiley segja sinar farir
ekki sléttar. Þar var hitastigið
gjarnan nálægt 5 gráðum á
Celcius. Svo eru menn að kvarta
undan veðráttunni hér heima á
Fróni.
Þaö
er ekki ofsögum sagt af leiklist-
argróskunni hérlendis. Litli
leikklúbburinn á ísafirði er
áhugamannaleikfélag sem hef-
ur f vetur gert hluti sem margt
atvinnuleikhúsið gæti verið stolt
af. S.l. haust réði það til sin
Böðvar Guðmundsson skáld til
að semja fyrir sig nýtt leikrit
og var það synt fyrir skömmu.
Nefnist það Úr aldaannál og
segir i leikdómi i Vestfirska
fréttablaðinu að hér sé um list-
rænt stórvirki að ræða. En ís-
firðingar létu ekki við það sitja
heldur létu þeir tónskáld á
staönum, Jónas Tómasson,
semja leikhljóð við verkiö og nú
eru þeir búnir að gefa nýja leik-
ritið útáprenti.
Sá
varmngur sem er einna mest
keyptur af almenningi hérlendis
er alkihól. Þess vegna er það i
raun og veru dálitiö furðulegt
hversu hægt er að fá þessa
neysluvöru i fáum búðum. Þær
munu vera alls 9 á öllu landinu.
í Reykjavik eru þrjár búðir og
þjóna þær öllu stór-Reykjavik-
ursvæðinu og auk þess að veru-
Leikarar úr Litla leikklúbbnum fóru riðandi um götur tsafjaröar til
að kynna ieikritið Úr aldaannál eftir Böðvar Guðmundsson.
Ljósm.: Trausti Hermannsson/Vestfirska fréttablaðið.
Veröur Gamli-Lundur á Oddeyri geröur að listamannaskála?
legu leyti stöðum eins og Selfoss
og Akranesi. Nú i vor verður
kosið um það á Akranesi hvort
þar skuli opnuð búð. Bæjar-
stjórninni bárust undirskriftar-
listar með nöfnum 1109 bæjar-
búa þar sem skorað var á hana
að láta slika kosningu fara fram
en það eru um þriðjungur
kjósenda á Akranesi. Bæjar-
stjórnin samþykkti siðan með
7 atkvæðum að láta kjósa um
þetta en 2 bæjarfulltrúar sátu
hjá.
Akureyringar
eiga einhvern fallegasta bæ á
öllu landinu og hafa haft
skilning á að varðveita gömlu
húsin sin þó að stundum hafi
orðið slys i þeim efnum eins og
annars staðar. Nú hefur komið
upp Sú hugmynd að gera eitt
elsta húsið sem stendur á Odd-
eyri að einhvers konar lista-
mannaskála. Þetta er Gamli-
Lundur við Eiðsvallagötu sem
bæjarstjórnin hefur nýlega
ákveðið að friða skv. B-flokki
þjóðminjalaga. Hús þetta var
reist árið 1858 og hefur nú staðið
autt um hrið og er i einkaeign.
Hugmyndin er að þarna geti
verið samastaður listamanna
og listunnenda og Eiðsvöllur
sem er á næstu grösum þá vett-
vangur útisýninga og annarra
viðburða.