Þjóðviljinn - 14.05.1983, Qupperneq 18

18 SÍÐA - ÞJÓÐVILJINN Helgin 14.-15. maí 1983
dægurmál (sígiid?)
inn. Hann heitir Helgi og er í
Haugnum, en ekki veit ég hvort
hann er genginn til liðs við
„Þeysara", þó að heyrt hafi ég
slíkar „Gróusögur". Hljóm-
sveitin lék fjögur lög og gerði það
af stakri prýði og náði að byggja
upp ágætis stemmningu.
Þá er komið að Fall. Fyrir þá
sem ekki þekkja neitt til hljóm-
sveitarinnar eða „fíla“ hana illa
hafa þetta vafalaust verið hund-
leiðinlegir hljómleikar. Fall er
mjög, mónótónísk, þung og tor-
melt hljómsveit. Hljómlist þeirra
heillar ekki fyrr en eftir töluverða
hlustun, ef hún heillar þá fólk á
annað borð. A.m.k. er það mín
reynsla.
Ekki verður sagt um hljóm-
sveitina að hún sé lífleg á sviði.
Þetta eru eins og fimm jarðfastir
drumbar. Mark E. Smith söngv-
ari og aðalmaður hljómsveitar-
innar er ekki sú manngerð sem
hreyfir sig mikið á sviði. Sviðs-
framkoma hans, þegar hann
gengur um sviðið með hendur í
vösum, minnir mig á ráðsettan
heimilisföður, sem er að spássera
í stofunni heima hjá sér. Þeir eru
meira fyrir eyrað en augað.
Uppákoma Fall þetta kvöld
gladdi mig og get ég ekki neitað
því að mér þótti gaman að þeim. {
samanburði við tónleikana 1981,
sem haldnir voru í Austurbæjar-
bíói og Hótel Borg, fundust mér
þeir betri núna. Það kom ágæt-
lega út að hafa tvo trommu-
leikara og var samvinna þeirra
ágæt. Mark E. Smith er aðal
„sjarmör" hljómsveitarinnar og
gefur henni þennan Fall blæ sem
engin önnur hljómsveit hefur
neitt í líkingu við.
Þetta voru ágætis tónleikar
þótt skipulagið gæti hafa verið
betra. Ég er nokkuð viss um að
vel flestir hinna 600 sem létu sjá
sig hafi fengið eitthvað til að tala
um, hvort sem það var til að
hrósa eða bölva Fall. Ég vil í lok-
in þakka aðstandendum þessara
hljómleika fyrir gott kvöld og
vona að tapið hafi ekki verið allt-
of mikið.
JVS.
„Safnplötur“
Safnplötur kallast hljómplötur
þær þar sem gefið er sýnishorn af
mörgum hljómlistarmönnum,
yfirleitt eitt lag með hverri sveit
eða flytjanda. Hitt er svo annað
mál hvort fólki finnst slíkt saman-
safn eiga heima í plötusafni sínu.
Finniitt... heitir það nýjasta sem
ég hef heyrt af slíkum plötum og
eruá 14sýnishorn. Þaðþekktasta
er líklegast Twisting by the pool
með Dire Straits (sem mér finnst
með hundleiðinlegustu lögum)
en aðrir flytjendur eru Grace
Jones, Dexy’s midnight runners,
Undertones, U2, Golden earring,
Eddie Rabbitt & Crystal Gayle,
Robert Palmer, Björgvin Hall-
dórsson og hljómsveit, Kajagoog-
oo með hittlagið sitt Too shy, dú-
ettinn Tears for fears, Scarlet
party, Nancy einhver Nova og
john nokkur Watts (sem syngur
alveg eins og Peter Townsend).
Eins og af þessari upptalningu
sést kennir hér ýmissa hljóm-
listargrasa, en flest laganna eru
sómalög þannig að Einmitt... er
miðað við aðrar safnplötur sem
ég hef heyrt ágætlega valið laga-
safn. A hinn bóginn verð ég að
játa að ég kaupi aldréi þessar svo-
kölluðu safnplötur og reynsla
mín af þeim sem biandast hafa í
plötukraðakið mitt er lítil þar eð
þær lenda sárasjaldan á fóninum í
mínum húsum.
Hljómplötur með lögum úr
kvikmyndum eru þekkt fyrir-
brigði, hvort sem um er að ræðg
algjörarmúsikmyndireöurei. Ég
krækti mér í vikunni í eina af
síðarnefndu sortinni, en á henni
eru lög úr nýrri franskri kvik-
mynd, „Ils appllent ca un acci-
dcnt“sem franska leikkonan Nat-
alie Delon (fyrrum eiginkona
Alains Delon) er skrifuö fyrir. Er
skemmst frá því að segja að hún
hefur varla farið af fóninum hjá
mér síðan. Aðalþemað er eftir og
flutt af Steve Winwood, bæði í
„instrumental“ og sunginni út-
gáfu. Alveg gífurlega faliegt lag,
með öllum bestu Winwood-
einkennunum. Auk þess flytur
hann „instrumental" útgáfu af
lagi sínu Night train, sent er sung-
ið á plötu hans Arc of' a diver
(1980). Þá eru tvær útgáfur af
laginu October með írsku hljóm-
sveitinni U2, en í annarri er þeirn
til aðstoðar hljómborðsleikarinn
Wally Badarou. Hann á auk þess
2 lög á þessari plötu, La premier
fleur (Fyrsta blómið) og La reve
de Gabriel (Draumur Gabríels).
Wally Badarou er einn af stúdíó-
hljómsveitarmeðlimum þeim
sem ganga undir nafninu Com-
pass Point All Stars, en þeir eru
auk hans gítarleikararnir Barry
Reynolds og Mickey Chung og
takttríóið Sly Dunbar, Sticky
Thompson og Robbie Shakespe-
are, sem mjög svo hafa komið við
sögu á plötum Marianne Faithful
og Grace Jones. Hér flytja þeir
lag eftir Sting, sem Grace liefur
sungið inn á plötu, Demolition
man, en nú án hennarogauk þess
ósungið í þessari útgáfu. Mari-
anne Faithful er hér með lagið
Guilt í dálítið öðruvísi útsetningu
en á Broken English plötunni, en
Maríönnudellan í mér varð ein-
mitt til þess að ég tekk áhuga á
þessari plötu (Accident). Þá eru
ótaldir 2 af öllu þessu sómafólki
sem kvatt var til að gera músik
við kvikmynd þessa, Jess Roden
og Peter Wood. Þeir flytja lögin
Some vision og Future soon, sem
er uppáhaldslag mitt um þessar
mundir (mað'ur er allur á ljúfu,
mjúku línunni þegar fer að bóla á
sumri og sól).
Jess Roden er Breti, var einn
stofnandi The Alan Bown Set,
stofnaði því næst hljómsveitina
Bronco og fyrrum meðlimir í
Doors fengu hann til liðs við sig
sem söngvara eftir lát Jim Morri-
son og var hann með þeim smá-
tíma í hljómsveit sem nefndist
The Butts Band, síðan stofnaði
hann The Jess Roden Band. Pet-
er Wood er hljómborðsleikari og
hefurt.d. verið í Sutherland brot-
hers / Quiver og Natural gass.
Accident má kannski kalla
safnplötu, og hiklaust ef sú merk-
ing er lögð í orðið að hún sómi sér
vel í plötusöfnum. Hér er á ferð
vönduð tónlist og þar að auki fal-
leg og hrífandi. Plata þessi er gef-
in út af Island Records, en á því
merki hafa t.d. komið út plötur
með músik úr kvikmyndunum
The harder they come (Jimmy
Cliff), Rockers (reggei), Coun-
tryman (reggei),Excalibur (Kon-
ungssverðið í Austurbæjarbíói)
og An Officer and a Gentleman
(m.a. Joe Cocker og Jennifer
Warnes).
Svona í lokin má kannski geta
þess í tilefni af því að kappinn
Steve Winwood á stóran hlut og
góðan að músikgerð á Accident,
aö hann varð 35 ára á uppstign-
ingardag. Hann hóf ferii sinn í
rokkmúsik mjög ungur og var
aðeins 16 ára þegar hann byrjaði í
sinni fyrstu meiriháttar hljóm-
sveit, The Spencer Davis Group.
Síðan urðu til Traffic og Blind
Faith áður en hann hóf sólóferil
sinn.
A.
Hljómsveitin Fa.ll á sviðinu í Austurbæjarbíói 6. maí s.l. Ljósm. Atli.
Fyrir eyrað en ekki augað
Ekki er vitað um gæði kvikmyndarinnar „Ils appellant ca un accident",
en plötuumslagið er firnagott og gefur vel til kynna um hvað myndin
fjallar. A íslensku er heiti myndarinnar „Þcir kalla það slys“ og mun
hér vera á ferðinni ádeila á „læknamafiuna".
Hljómleikar þeir, sem haldnir
voru í Austurbæjarbíói þann 6.
þessa mánaðar voru hálf mis-
lukkaðir. Ekki svo að skilja að
hljómsveitirnar hafi verið verri
eða betri en við var að búast. Að-
allega var það skipulagsleysið
sem fór í taugarnar á mér. Það er
eins og ekki sé hægt að halda
hljómleika hér án þess að allt fari
úr böndunum.
Hljómleikarnir áttu að byrja
kl. 21.00 en að „góðum íslensk-
um sið“ hóf fyrsta hljómsveitin
ekki leik fyrr en klukkan var
langt gengin í tíu. Fyrir þá sem
mættu stundvíslega stóðu tón-
leikarnir í 3Vi tíma og voru þeir
orðnir ansi þreyttir þegar upp var
staðið í lokin.
Jæja, þá er best að hætta þessu
röfli og snúa sér þess í stað að leik
hljómsveitanna og tónleikunum
sjálfum:
Mórall, uppákoma Bubba
Morthens og félaga, byrjaði
leikana. Auk Bubba voru í
hljómsveitinni Mikki Pollock
(Utangarðsmenn, Bodies), Kor-
mákur (Q4U), Beggi Morthens
(Egó) og Þorleifur (Egó). Allir
eiga þeir félagar það sameiginlegt
að sögn Bubba að hafa einhvern
tíma á ævinni verið reknir úr
koma neinum á óvart. Þrátt fyrir
lítinn undirbúning komust þeir
skammlaust frá sínu og gerðu
töluverða lukku.
Iss! kom næst fram og mér til
mikilla vonbrigða er hljómlist
sveitarinnar farin að sverja sig
óþarflega mikið í ætt við tónlist
Purrks Pillnikks. Þetta eru góðir
strákar en ég er ekki nógu hress
með hvaða stefnu hljómlist
þeirra hefur tekið.
„Þcysarar“ voru með nýjan
mann í stað Steina sem er hættur.
Ekki reyndu þeir að finna annan
gítarleikara til að fylla skarð hans
enda er slíkur maður vandfund-
hljómsveit. Tónlist þeirra var
nokkuð í stíl við tónlist Utan-
garðsmanna og þarf það ekki að
UIII9JUII
Sif
Jón Viðar
Andrea