Þjóðviljinn - 08.10.1983, Blaðsíða 19

kvikmyndir

■
mig og aö leiðarlokum var eins og
öllu lyki svo skyndilega, allt í einu
allt búið. Fjölmargar persónur
koma fyrir í myndinni og það var
með þær eins og ævintýrin, þær liðu
hjá í langri röð án þess að ég næði
að kynnast þeim nema mjög laus-
lega. En það er annars urn þessar
aukapersónur að segja, að þó þær
væru oft á tíðum mjög skemmti-
legar og trúverðugar í sínu um-
hverfi, þá er eins og myndin haltri
við þær ntargar og sérstaklega á
þetta við unt þær sem maður fær þó
að kynnast nánar eins og Lunda
verkstjóra, bónuströllið Axel og
skipstjórann. Þetta eru allt ágætar
„týpur" en áhugaleikararnir sem
með hlutverkin fóru náðu ekki að
sýna nema framhlið persónanna
eins og oft vill verða með áhuga-
leikara og oft var sem gætti bæði
öryggisleysis og áreynslu í leik
þeirra. Suntar þessara aukapers-
óna voru þó sannar allt í gegn og á
það ekki síst við um kvenpersón-
urnar þrjár sem mest koma við
sögu: verkstjóradótturina, Ungfrú
Snæfells- og Hnappadalssýslu og
þá ónafngreind sem klófesti Axel.
Létt spaug
Með aðalhlutverkin í myndinni
fara þeir Eggert Þorleifsson og
Karl Ágúst Ulfsson og það er á
þeim sem allt veltur. Það er
skemmst frá því að segja að þar eru
á ferðinni pottþéttir menn, sem
ekki bregðast og það er raunar erf-
itt að gera upp á milli þeirra enda
lætégþaðógert. Þeirn tekst báðunt
að gæða persónur'sínar lífi og litum
sem oft kitla hláturtaugarnar svo
um munar. Þetta eru síspaugandi
og hressir strákar, en maður veit þó
næsta lítið um þá í raun og veru
þegar upp er staðið. Þetta er af-
leiðing þeirrar leiðar sem Þráinn
kýs að fara og aðferðar þessarar
ntyndar, þar sem létt spaug og
hraði atburða er látið ráða ferð-
inni. .
Hljóðið í þessari ntynd er betra
en oft áður í íslenskum nryndum og
tónlistin er skemmtileg og margar
útsetningar gamalkunnra laga
bráðsmellnar. Þó er eins og einmitt
hér sé svolítið kastað til höndun-
um, því tónlistin var oft truflandi
og úr takti við hrynjandi myndar-
innar að öðru leyti. Myndataka er
yfirleitt áferðarfalleg ef undan eru
skilin nokkur mjög nálæg skot og
skot úr froskaperspektívi, sem
verkuðu tilgerðarleg og eins og þau
ættu ekki heima í þessari mynd.
Klippingin skilaði eins og áður
sagði hraðri og markvissri frant-
vindu, kannski of hraðri í blálok
myndarinnar, sent gerir endinn
enn snubbóttari. Á stöku stað
Hallmar Sigurðsson
skrifar um
nýja íslenska kvikmynd
fannst mér þó að klippingin hefði
mátt vera hraðari, t.d. í upphafsat-
riðinu á brandaranum um ofpipr-
uðu steikina og í næturatriðinu
nteð stigana. í báðunt þessum at-
riðum missir skopið marks vegna
þess að of lengi er staldrað við of
léttvæga hluti eins vegna þess að
hér vantar það óvænta, eða að það
sem gerist verði með einhverjum
hætti spennandi.
Hádsins saknað
En í heildina er þetta skemmti-
leg og vel heppnuð kvikmynd, sem
ástæða er til að óska aðstandend-
unt til hamingju með og ég er ekk-
ert að vanþakka þessa ágætu
skemmtun þó ntér finnist að efnið
og hugmyndin hefðu getað boðið
upp á nteiri alvöru á bak við kímn-
ina, meiri og þyngri áherslur. Ég
sakna hér þeirrar skarpsýni til að
sjá í gegnuni hlutina og þess háðs
sem Þráinn er meistari í eins og
hann hefur svo oft sannað með ó-
gleyntanlegum hætti í útvarpsþátt-
unt sínum í sumar.
Hallmar Sigurðsson
Siggi majones á.tali við Reykvíkingana tvo sem komu til Vestmannaeyja að!
; græða peninga.
I |
1 Nýtt líf í Nýja Bíói
Spauglétt
Reyrhúsgögn
í fjölbreyttu
úrvali
Hagstætt verð
Góðir
greiðsluskilmálar
Glæsileg húsgögn
við allra hæfi
opið til
kl. 4 í dag

znnunLT
U UUUJo j-dí
UHriUUIIIðUHI #1111,
Jón Loftsson hf.
Hringbraut 121 Sími 10600
Helgin 8.-9. október 1983 ÞJÓÐVILJINN - SÍÐA 19
og hrott
i Það var létt yfir fólki í Nýja bíói
j þegar ég lagði þangað leið mína til
j að sjá þar nýjustu afurð íslenskrar
kvikmyndagerðar nú á dögunum.
Það var mikið hlegið og áberandi í
hléinu hversu fólki var skemmt og
hafði um margt að skrafa og flissa
yfir. Það voru greinilega ntargir
sem könnuðust við sig í þeim heimi
sem myndin lýsir og þar er líka
helsti styrkur hennar. Sagan öll og
sögusviðið er eins rammíslenskt og
orðið getur; hér er skáldað úr þeim
veruleika sem við þekkjum flest og
lifum öll af beint og óbeint. „Lífið
er saltfiskur", segir í góðri bók.
Saltfiskur Þráins og félaga er samt
ekkert leiðinlegur, til þess skoðar
hann alvöruna af nægilega mikiu
alvöruleysi þannig að hversdags-
leikinn verður allt annað en hvers-
dagslegur.
Hröð framvinda
Aðalpersónur myndarinnar eru
tveir hressir strákar úr Reykjavík,
sem ekki taka lífið allt of hátíðlega;
Þór Magnússon (Eggert Þorleifs-
son) og Daníel Ólafsson (Karl Ág-
úst Úlfsson). Upphafsatriði mynd-
arinnar segir frá því, hvernig þeir
missa vinnuna á Hótel Sögu, þar
sem þeir hafa starfað sem kokkur
og þjónn. En alltaf má fá annað
skip eða byrja nýtt líf og það er
einmitt það sem vinir okkar ætla
sér að gera. Þeir bregða sér til Eyja
til að skófla þar upp seðlum í slor-
inu og slabbinu, en í ljós kemur að
bónusbrjálæðið á ekki allskostar
við þá félaga, þeir hafa meiri áhuga !
á skemmtanalífi þeirra eyja- j
skeggja, sem gerist nokkuð stór- i
karlalegtástundum,endaeigaþeir i
sér draum um framtíð í skemmt- i
anabransanum. Sá draumur rætist |
þó ekki frekar en önnur framtíðar-
áform þessara kappa enda eru þeir
lífslistamenn sem prjóna sig gegn-
um lífið og láta hverjum degi nægja
sína þjáningu og það er vegna
þeirra eiginleika sem þeim tekst að j
lýsa upp hversdagsleikann og létta j
okkur geð með sínu græskulausa j
gamni. Þetta eru raunar helstu í
eigindi myndarinnar, að fleyta ker- I
lingar með smáuppákomum og j
ævintýrum í gegnum blákaldan i
veruleikann. Og ævintýri þeirra fé- !
laga verða bæði mörg og skemmti- j
leg og á vegi þeirra verða margar j
persónur, sem flestar koma ntanni !
kunnuglega fyrir sjónir úr íslensku :
þjóðlífi. Þaðerþannigalltafnógað !
gerast og engum ætti að leiðast; til
þess gefst enginn tími, framvinda
myndarinnar er bæði hröð og mar-
kviss.
Tiplað á tánum
En þótt sögusviðið sé allt í gegn
bæði trúverðugt og áhugavert er
eins og tiplað sé yfir það of létt og
gamanið verði á stundum heldur
græskulaust og grunnt. Ævintýrin
og sögurnar í sögunni eru svo mörg
og jafnvæg að það er eins og úr
verði frekar röð smáatvika en saga.
Oft fannst mér ég dreginn of hratt
gegnum sögusviðið án þess mér
gæfist tími til að svipast um og átta
i