Þjóðviljinn - 19.04.1984, Blaðsíða 7

Fimmtudagur 19. aprfl 1984 ÞJÓÐVILJINN - SÍÐA 7
ÞINGMANNAMAMBÓ
Úr þessum föngulega hóp gall við, þegar þingmenn bá&u um spurnfngar, „Er nokkur munur á Merkl um löngu gleymdan hjónaskllnað á Fáskrú&sfir&l?
flokkunum - er ekki sama rassgatið undir ykkur öllum?" Það er Stella Steinþórs sem er a& Ljósm. Jón Ingi.
berja spaðaþristinum í bor&ið. Ljósm.: Ólöf Þ.
sinn sem orkukostnaður og húsa-
hitun bar á góma fór kliður um sal-
inn, og fólk var greinilega algerlega
sammála Hjörleifi Guttormssyni í
fordæmingu hans á frammistöðu
stjórnarinnar í því máli. „Næstum
öll launin mín fara í orku-
reikninga“ var viðkvæði margra
kvenna á fundunum. Ekki léttist
brúnin á fólki þegar Hjörleifur
upplýsti svo að af þeim 150 miljón-
um sem ríkisstjórnin lofaði að
verja til að lækka húshitunar-
kostnað og vega þannig aðeins
gegn kjaraskerðingunni sem fólk
varð fyrir 1983, hefðu einungis um
70 miljónir verið notaðar. Fólk var
yfirleitt gáttað á þessu. „Eigum við
þá 80 miljónir inní hjá stjórninni?“
var spurt, og ekki glöðum rómi.
Konurnar eru undirstaða frysti-
húsanna, þó ekki komi það ævin-
lega fram í launaumslaginu. Þær
gerðu líka góðan róm að máli Mar-
grétar gjaldkera, sem er hagvön í
frystihúsum, og fór fimlega um
ýmsa galla bónuskerfisins. Eftir að
hafa rætt um lág laun klykkti hún út
við góðar undirtektir með því að
spyrja: „Hverjir skapa verðmætin í
þessu landi, eru það ekki konurnar
í frystihúsunum og sjómenn?"
A Fáskrúðsfirði var fundað í
barnaskólanum og í hita umræðn-
anna greip Svavar Gestsson til þess
að nota töfluna til að skýra kjara-
skerðinguna sem ríkisstjórnin
hefði fært fólki. Þá var sagt í hálf-
um hljóðum út við dyr:
„Mikið andskoti krítar formað-
urinn liðugt."
Á leiðinni af Fáskrúðsfjarðarf-
undinum yfir á Reyðarfjörð létum
við Jón Ingi ljósmyndari þing-
mennina syngja fyrir okkur. Eftir
að hafa sungið á lágþýsku, há-
þýsku, fornensku og ítölsku sungu
þau loks Maístjörnuna og við
blaðahundar lágum í hálfgerðum
transi í aftursætinu. Við urðum
sammála um að Hjörleifur gæti
ekki bara sungið hetjutenór, held-
ur líka fórnartenórinn, en þá rödd
geta engir sungið nema skólaðir
byltingarmenn.
Sjálfir erum við Jón Ingi af þeirri
kynslóð sem aldrei lærði að syngja
en drakk þeim mun meira brenni-
vín og söng helst ekki fyrr en horfin
meira eða minna meðvitundarlaus
undir vængi óminnishegrans.
„Þetta er ófært“ sagði Hjörleifur af
mikilli samúð og lofaði að leggja til
á næsta landsfundi að flokkurinn
stofnaði skóla fyrir söngfatlaða
menn eins og okkur.
Á laugardegi vöknuðum við í
húsi Helga Seljan og sól skein í
heiði. „Það er ekki hægt að láta
formanninn sofa úr sér vitið“ sagði
Hjörleifur og með diplómatískum
fortölum tókst að koma honum á
lappir. Kverkaskítur formannsins
sem hafði gert vart við sig daginn
áður var horfinn og til að greiða
þakkarskuld sína við máttarvöldin,
fór hann með nokkrar vísur eftir
vin sinn Stefán Jónsson sem var
þingmaður fyrir Alþýðubandalag-
ið ekki alls fyrir löngu.
Þá fyrstu hafði Stefán ort eftir að
hafa hitt Lárus Salómonsson, sem
hafði það meðal annars að atvinnu
að skjóta lausahunda á Seltjarnar-
nesi. Hvernig gengur? hafði Stefán
spurt Lárus og fengið svarið: „Ja,
ég er svona að skjóta hund og
hund“. Af því tilefni orti þá Stefán:
Mjög af sínum brœðrum ber,
burða sinna nýtur.
Lítið yfir lœtur sér
Ldrus hundaskýtur.
Öðru sinni hafði Stefán komið á
Hótel Borg og hitt þar fyrrum ráð-
herra Sjálfstæðisflokksins sem sat
og snæddi steik með miklu af
baunum og sultutaui. Ráðherrann
fyrrverandi notaði eiginlega bara
hnífinn sem borðáhald og gekk því
ekki greiðlega að ná upp í sig
baununum. Þá gaf Stefán honum
þetta heilræði:
Rektu nú af þér raunirnar.
rífðu þig úr kifnum,
berðu sultu á baunirnar,
svo þœr balanseri á hnífnum.
Aðra vísu hafði Svavar líka eftir
Stefáni, sem ort er undir svonefnd-
um slitruhætti. Hún varð til þegar
Stefán þurfti að ganga fyrir Pétur
heitinn Benediktsson bankastjóra,
að fala fé:
Fá- ég opna -tœktar trant,
trauðla hjalað getur,
pen- mér -inga er nú vant,
yður að segja, Pétur.
Á sunnudaginn var haldið í
Borgarfjörð eystra, nú í fylgd Vil-
borgar Harðardóttur varafor-
manns flokksins, Helga Seljan og
Sveins Jónssonar varaþingmanns.
Á leiðinni rákumst við á hjörð
hreindýra utan vegar og námum
staðar til að skoða þau betur. Þau
gláptu steinhissa á móti og Helgi
Seljan hafði á orði að líkast til
hefðu þau ekki séð Svein varaþing-
mann áður. Þau voru hálf fram-
sóknarleg en við Jón Ingi lögðum
samt til að þingflokkurinn
skreiddist út úr bílnum og tæki í
framlöppina á þeim, þau myndu þá
kannski kjósa Alþýðubandalagið í
næstu kosningum. Því var fálega
tekið. •
Á leiðinni í Borgarfjörð sögðum
við Helga Seljan brandara um alla
hina þingmenn Alþýðubandalags-
ins og Helgi hló svo rosalega að
hann ók næstum útaf og varaþing-
maðurinn af Egilstöðum varð bæði
bflhræddur og guðhræddur og bað
Helga að gæta að akstrinum. Hins
vegar fékkst Helgi ekki til að segja
neinar góðar sögur af kollegum sín-
um og bar fyrir sig að það væri hefð
í þingflokknum að treysta aldrei
blaðamönnum Þjóðviljans fyrir
slúðri.
Hann sagði okkur þó söguna af
kaupmanninum fyrir austan sem
átti vingott við bóndakonu í
sveitinni og kom þar ástarleikjum
þeirra að hún varð léttari að syni.
Til að eyða nú öllum grunsemdum
hjá eiginmanni frillu sinnar hringdi
kaupmaður í bónda og óskaði hon-
um hjartanlega til hamingju með
soninn. Við því kom hið snúðuga
svar:
„Takk sömuleiðis“.
Fleiri góðar sögur e'ru að austan.
Þjóðkunnir bræður sem best er að
nefna ekki urðu fyrir því áfalli að
missa föður sinn og komu fljúgandi
að sunnan til að jarðsetja gamla
manninn. Á útfarardegi gerði aft-
akaveður og úrhelli, og þegar sá
gamli var loks kominn undir græna
torfu var ekki eftir þurr þráður á
bræðrunum. Þegar þeir vöknuðu
morguninn eftir og gengu út á hlað
var hins vegar komið blíðskapar-
veður og sól. Þá lítur annar þeirra
upp og segir stundarhátt:
„Mikið andskoti væri gaman að
jarða hana mömmu í dag“.
Helgi minnti mig líka á söguna af
Ernest Bevin, sem á sínum tíma var
einn helsti forsprakki bresku
verkalýðshreyfingarinnar. Bevin
var stirðbusi í vexti, þykkur vel og
ekki lipurmenni í hreyfingum. A
dansleik varð mönnum starsýnt á
hann hreyfast eftir dansgóífinu,
mestmegnis á gangfærum döm-
unnar, og nálægu prúðmenni varð
að orði: „Ekki vissi ég hann Bevin
okkar dansaði". Nærstaddur
íhaldsmaður svaraði þá að bragði:
„Það er ekki von, þetta er ekki
dans, þetta er verkalýðshreyfing".
í Borgarfirðinum voru okkur
gefnir baggalútar. „Eru þeir ekki
líka kallaðir hreðjasteinar?“ spurði
Vilborg varaformaður. „Ég hélt
þeir ættu alltaf að vera tveir sam-
an“.
Borgfirðingar kváðu reynandi
að selja hreðjasteinana útlendum
ferðamönnum. í anda atvinnu-
stefnu Alþýðubandalagsins settum
við þegar í stað fram þá hugmynd,
að líklega mætti stórbæta atvinnu-
ástand á Austurlandi með því að
drífa Austfirðinga í að sauma
púnga úr hreindýraskinni utan um
steinana og selja þá þannig tvo og
tvo saman. „Upplagt“ gall við í ó-
nefndum ljósmyndara, „menn geta
þá fitlað við púnginn hvenær sem
þeir vilja“. -ÖS
Margrét Frímannsdóttir (t.v.): „Hverjir skapa ver&mætin i þessu landi? - Eru
það ekki konurnar í frystihúsunum og sjómenn?" Ljósm.: Jón Ingi.
Pétur Óskarsson í Neskaupstað var ómyrkur í máli: „Alþýðubandalagi& veit
ekki hvaða draug það vakti upp þegar það kaus að etja kappi við mig“.
Ljósm.: ÖS.