Þjóðviljinn - 22.08.1986, Page 12

VESTURLAND

: . . V: :
.

, - • -
i » ‘M, " ’ '%* ;

'
g/ ffe

Mip w

wmm
:
V v ' ■

' ' ',y
Þótt við séum smáþjóð þurfum við ekki að samþykkja allt sem stórþjóðir stinga upp á við okkur. Mynd: gg.
þremenningar og hann var vel hag-
mæltur. Við vorum einnig þre-
menningar Jón Helgason frá Stóra-
Botni og ég. Jón var lengi ritstjóri á
Tímanum og kom mikið út á prenti
eftir hann, líklega einar 20 bækur.
En þetta náði svona vel saman í
okkur systkinunum og nú hafa sex
okkar gefið út bækur.“
Leiddist að yrkja
Byrjaðirðu á þessu strax á barns-
aldri?
„Ekki ég, nei. Sum byrjuðu að
setja saman þegar þau voru krakk-
ar. En ég var einhverra hluta vegna
á móti þessu. Eldri krakkarnir ortu
vel og settu stundum saman stríðn-
isvísur á mig, en mér leiddist að
yrkja og hefði aldrei þorað að segja
frá því þótt ég hefði ort. Þau hefðu
ort svo miklu betur. Ég byrjaði
ekki á þessu fyrr en ég var orðin
fullorðin og ætlaði aldrei að leyfa
neinum að sjá það sem ég setti sam-
an, en Halldóra systir og dóttir
hennar ýttu á mig að birta ljóðin
mín. Ég var treg til, en lét þó til
leiðast. Það var ekki lítið átak.“
Hvað geturðu sagt mér frá upp-
vexti ykkar systkinanna? Nú bjugg-
uð þið afskekkt.
Þá
er betra
að þekkja
tröll
Sigríður Beinteinsdóttir húsfreyja að
Hávarsstöðum ræðirvið Þjóðviljann um
stjórnmál og sitthvað fleira
Á hlaðinu á Hávarsstöðum í
Leirársveit mæta manni tvennir
tímar, minnisvarðar um tvær
kynslóðir. Annars vegar stend-
ur þar nýtísku einbýlishús, en
hins vegar er gamall burstabær,
sem nú stendur þarna auður og
yfirgefinn. Hann hefur orðið að
víkja fyrir nýja tímanum.
„Ég hefði nú alveg eins viljað
búa í gamla bænum áfram, en nú
eru liðin átta ár síðan við fluttum úr
honum. Mér líkar ekki alls kostar
við þessi nýju hús,“ segir Sigríður
húsfreyja Beinteinsdóttir þegar
blaðamaðurinn spyr hvenær síðast
var búið í gamla bænum.
Sigríður býður þó í nýja bæinn
og inn í sólríka stofu, eiginlega
hálfgildings gróðurhús því þar er
margt plantna af hinum ýmsu gerð-
um. Sigríður fæddist árið 1912 í
Grafardal, sem liggur í austur af
Svínadal í Borgarfirði, og var
fjórða í hópi átta systkina. Foreldr-
ar hennar voru Beinteinn Einars-
son frá Litla-Botni og Helga Pét-
ursdóttir frá Draghálsi. Þau hjónin
hófu búskap í Litla-Botni, en
bjuggu lengst af í Grafardal.
Sigríður og maður hennar, Jón
Magnússon frá Brekku á Hval-
fjarðarströnd, keyptu jörðina
Hávarsstaði árið 1943 og hafa búið
þar síðan. Synir þeirra eru Gunnar
Magnús, Grétar og Pétur. Grétar
sér nú um búskapinn að Hávars-
stöðum, gömlu hjónin eru að
mestu hætt því veraldarvafstri.
Beinteinn fór dult
með það
Það hefur löngum verið títt um
íslendinga að ákveðnir eiginleikar
varðveitist í gegnum kynslóðir og
heilar fjölskyldur eru þekktar að
ákveðnum hæfileikum. Svo er um
fjölskyldu Sigríðar. Þannig eru nær
allir fjölskyldumeðlimirnir hag-
mæltir og hafa sex systkinanna gef-
ið út ljóð eða sögur á prent.
„Já, við vorum öll eitthvað hag-
mælt. Það bar mjög lítið á því hjá
pabba, en hann var vel hagmæltur.
Hann fór mjög dult með það. Þar
sem ég ólst upp í Grafardal var
mikið lesið á kvöldin og kveðnar
rímur eins og títt var og þá fór
pabbi með margt sem við vissum
ekki fyrr en síðar að væri eftir
hann.
Það var líka hagmælska í móður-
ættinni, og þetta náði síðan vel
saman í okkur krökkunum. Þetta
er víða til í ættinni. Þannig erum
við Jakob Jónsson á Varmalæk
„Það var klukkustundar gangur
til næsta bæjar frá Grafardal og við
hittum sjaldan annnað fólk. Við
fórum jú á hverju sumri að Drag-
hálsi að tína ber, þau uxu illa inni í
Grafardal, það var svo hátt yfir sjó.
Svo fórum við í kirkju á jólunum og
á sumrin.
Þegar við vorum unglingar fór-
um við stundum fótgangandi á
böll. Það voru stundum haldin böll
á Lundi í Lundareykjardal og á
Sunnuhvoli í Leirársveit. Þar var
auðvitað dansað fram á morgun og
við lögðum ekki af stað heim fyrr
en fór að skíma af nýjum degi. Þá
lögðum við oft metnað okkar í að
sofna ekki fyrr en kvöldið eftir. Við
12 SÍÐA - ÞJÓÐVILJINN Föstudagur 22. ágúst 1986