Þjóðviljinn - 27.09.1987, Síða 18

Smekkleysa
Fimmtudagurinn í síðustu viku
(17/9) var dagurinn sem ég lá í
flensufári og óráði á beði mínum
langt fram eftir degi. Eii er
kvölda tók, neyddist ég til að
drösla mér framúr baelinu, í lepp-
ana og útúr húsi. Allt fyrir listina,
sagði ég hás við umhyggjusama
konu mína, hóstaði upp dulitlu
grænu og hélt mína leið.
í Casablanca. Þar var mikill
reykur og var það þónokkur hóp-
ur fólks, sem að honum stóð.
Reyknum þ.e.a.s. Pað reyndist.
ómögulegt að fá írskt kaffi til að
lækna helv.... hálsinn á mér. Svo
ég hélt bara áfram að bera mig
illa við alla þá er gerðu þau mis-
tök að spyrja mig hvernig ég
hefði það. Klukkan var rétt nýbú-
in eða rétt óbúin, ég man það
ekki svo glöggt, að slá ellefu, þeg-
ar leynivínsalarnir Jón Örn Sig-
urðsson, Guðmundur H. Hann-
esson (báðir á gítar, Jón söng
líka...), Ingimundur Ellert Por-
kelsson (bassi og látbragð) og
Kristján Ásvaldsson (trommur)
stigu á stokk og hófu upp hávaða
sinn með miklum látum. Þetta
var hljómsveitin Bootlegs, og
það átti ekki að fara framhjá
neinum að þeir voru mættir á
svæðið. Jafnvel konur úr Árbæn-
um kvörtuðu undan hávaðanum.
Þetta var annars næsta ágætur há-
vaði, mér er tjáð að tónlist þeirra
flokkist undir s.k. Trash- eða
speed-metal, og ég trúi því satt að
segja alveg ágætlega. Áheyrend-i
ur, sem flestir voru komnir til að
heyra og sjá Sykurmolana, vissu
greinilega ekki alveg hvernig þeir
áttu að bregðast við þessari
heiftarlegu árás á hljóðhimnurn-
ar, en er á leið sýndist mér sem
þeir sættu sig alveg bærilega við
bandið. Eitthvað skorti á samæf-
inguna á köflum, en krafturinn
bætti það fyllilega upp. Og ekki
sakaði heldur ótrúlega teygjan-
legt andlit bassaleikarans... Ekki
ólíklegt að þessi sveit eigi eftir að
láta mikið í sér heyra í náinni
framtíð og er það vel, því hún
eykur enn breiddina í undir-
heimatónlistinni íslensku, sem nú
stendur með meiri blóma en
nokkru sinni, síðan pönkbylgjan
reis sem hæst. (Sjá einnig myndir.
á bls. 11).
Bleiku Bastarnir voru næstir,
og það eina sem þeir áttu sam-
eiginlegt með Bootlegs var örlæti
þeirra á desibelin. Ekki veit ég
hvernig flokka skal tónlist Bast-
anna, þetta er hálfgerður hrist-
ingur úr hinum ýmsu afgöngum
heyrist mér, og lætur bara alveg
sæmilega í eyrum. Áheyrendur
voru nú örlítið betur með á nót-
unum, enda hafa Bastarnir verið
Smekkleysa
öllu meira á ferðinni en Bootlegs
að undanförnu. Prógrammið var
ekki ýkja langt fremur en vant er
hjá þeim Bleiku, og söngvarinn
líkari Morrisay í útliti og æði en
nokkru sinni, hvort sem það er nú
viljandi eða ekki. En það er lík-
lega það eina sem er líkt með
þeim og Smiths... Áður en þeir
höfðu lokið sér af stalst ég útúr
húsinu með ljósmyndarann í
eftirdragi. Eyrun fengu vel-
komna hvfld þær tvær mínútur
sem það tók að keyra yfir í Evr-
ópu, en það sem þar gerðist er
reifað hér aðeins neðar á síðunni.
Ég kom aftur, ljósmyndaralaus,
rétt í þann mund sem Sykurmol-
arnir hófu spilerí sitt, og missti
því af skáldinu Jóhamri og þótt
miður. En hvað um það, ég
gleymdi fljótlega þessum flensus-
kratta, önnur og bráðari hætti átti
hug minn allan. Húsið var troð-
fullt og sumir áheyrendur svona
einsog einum of vel inní ffling-
‘num á svæðinu. Þetta var býsna
undarleg sjón. Ég færði mig eins
nálægt Molunum og ég þorði og
sjá - þar var fólk á gólfinu að
dansa, allt frá prúðbúnum Versl-
unarskólastúlkum með gamla
góða tvísporið í gangi og augun
einsog örlítið vestur á Snæfells-
nesi eða alveg oní gólfi, uppí sam-
félagshættulega einstaklinga,
sem ekkert hirtu um hvar hendur
þeirra eða fætur bar niður í ham-
aganginum. Ég færði mig lengra í
burtu, og leyfði tónunum að gæla
við hellulögð eyrun frameftir
kvöldi, og óskaði þess að ég væri
nú örlítið hressari. En sú ósk
rættist ekki, og þrátt fyrir kröf-
tuga og góða tónlistina, varð ég
að láta undan hamagangi desibel-
anna og drífa mig heim í bælið á
ný. Ég fékk mér samt sítrónute
áður en ég skreið undir sæng, hélt
líka fyrir nefið og lokaði munnin-
um og blés, til að losna við hel-
luna. En þrátt fyrir allt þótti mér
býsna gaman þetta kvöld...
Kínverski
Handvagninn
Ég stakk af úr Casablanca um
tólfleytið og hélt yfir í Evrópu.
Þarfóru fram allt of lítið auglýstir
tónleikar hljómsveitarinnar
Rikshaw, hinir fyrstu í langan
tíma. Það, að lítið var auglýst,
sást best á fjölda tónleikagesta.
En menn létu það ekkert á sig fá,
slógu í bakhlutann á bykkjunum
og keyrðu á fullu. Eitthvað var
hljóðkerfið þó óþægt í fyrstu, gít-
arinn var eitthvað verulega úti að
aka, án þess að Sigurður Gröndal
gítaristi og gleðimaður fengi þar
nokkru um ráðið. Þessu var kippt
í liðinn fljótlega og allt gekk eins
og í einhverri sögu frá því fyrir
löngu eftir það. Og þó ég hafi
ekki staldrað lengi við (5 lög) þá
var það nóg til að heyra að mikið
hefur breyst, frá því fyrsta plata
sveitarinnar kom út. Það verður
ekki lengur sagt um þá félaga að
DuranDuran sé fyrirmyndin,
einsog gert var hér áður og fyrr.
Reyndar erfitt að finna nokkurn
einstakan tónlistarmann eða
hljómsveit til að líkja þeim við
núna. Þetta er einfaldlega rokk, í
kraftmeiri kantinum, faglega
flutt og býsna gott. En þar sem ég
er einn af mörgum, sem ekki geta
verið á tveim stöðum í einu,
missti ég af lunganum úr tón-
leikum Rikshaw vegna Sykur -
molanna sætu í Casablanca. Mér
skilst að stuðið hafi magnast tölu-
vert eftir að ég hvarf frá, og kann-
ski mega þeir bara vera fegnir að
ég fór... En nokkrum dögum
fyrir tónleikana brá ég mér á
æfingu hjá Rikshaw og spjallaði
við þá Sigurð Gröndal og Ric-
hard Scobie daginn eftir. Tilefni
þess spjalls var væntanleg plata
frá Rikslaw, sem út kemur um
miðjan október ef að líkum
lætur. Það hefur ekki heyrst
mikið frá þessum spilamönnum
undanfarið ár eða svo og eru þar
margar skýringar á. En snúum
okkur að plastinu.
Þessi nýja plata er að öllu leyti
unnin í Bretlandi, útgefandi er
breskur; Metropolitan Music,
lítið, en vaxandi sjálfstætt útgáf-
ufyrirtæki, og greiddi það allan
kostnað við gerð plötunnar, sem
var verulegur, svo ég segi nú ekki
meira. Upptökur hófust í fyrra-
haust, en ýmislegt varð til þess að
þær stöðvuðust skömmu síðar.
En eftir að þeir komust á samning
hj á Metropolitan Music var hafist
handa að nýju, í júlí á þessu ári.
Upptökum lauk svo seinni part-
inn í ágúst. Það eru engir aukvis-
ar sem skipa session-liðið á þess-
ari afurð Rikshaw. í upphafi
þekktu þeir hvorki haus né sporð
á fólkinu, en áður en yfir lauk
höfðu þeir komist að ýmsu varð-
andi það fólk, sem útgefandinn
og pródúsentinn réðu til starfa. Á
munnhörpu leikur Mark Feltman
úr Talk Talk, um bakraddirnar
sjá m.a. Maggie Ryder, sem áður
starfaði með Eurythmics, Tessa
Niles, sem sungið hefur bakradd-
ir hjá The Blow Monkeys, The
The og Go West, P. P. Arnold,
sem óvart villtist inní stúdíóið til
þeirra og var gripin glóðvolg, en
hún sá m.a. um bakraddir á
plötunni So með Peter Gabriel.
Allt þetta fólk, og fleiri til, kom
Kínverski
Handvagninn
inn í upptökur án þess að Riks-
haw væri að sækjast eftir akkúrat
þeim sérstaklega, og kom þeim
þægilega á óvart. Annað er það,
sem ber vott um trú útgefandans
á sveitinni, en það eru vinnu-
brögðin við upptökuna. Pródús-
entinn (auk strákanna sjálfra) er
Daniel nokkur Hyde, og hlífði
hann þeim hvergi. Allt var tekið
upp og tekið upp og tekið upp
aftur og enn þartil allt var orðið
eins gott og það mögulega gat
orðið. Fullkomin hljóðver full-
komnuðu svo myndina. M.a. var
trommuleikurinn allur tekinn
upp í s.k. Stoneroom, sérstöku
trommu-upptökuherbergi, sem
menn á borð við Phil Collins nota
alla jafna. En að sögn þeirra Sig-
urðar og Richards er það þó mel-
ódían, tónlistin sjálf, sem situr í
fyrirrúmi, og þeir hafa passað sig
á að drekkja henni ekki í flóknum
útsetningum 24-rása upptöku-
maskínunnar. Ég verð að bíða.
eitthvað enn eftir að geta staðfest
það og geri það spenntur - að 1
bíða meina ég. Platan kemur
fyrst út hér og á meginlandi Evr-
ópu, en enn hefur ekkert verið
ákveðið með útgáfudag í Bret-
landi. Eitt eða tvö myndbönd
verða gerð með lögum af plöt-
unni, en lögin eru alls níu. Fyrra
myndbandið ætti að koma fyrir
almenningssjónir bráðlega.
Fleira var ekki í þeim fréttunum.