Þjóðviljinn - 18.10.1987, Síða 18

upphafi
Tryllingsleg augu óttaslegins
smáglæpamannsins horfðu á gulan
sendiferðabílinn leysast upp í
logum ástarinnar, brenna, brenna
hratt, brenna heitt, lýsa upp sól-
bjartan daginn og kulna, falla í
gleymsku, falla í fjölmiðla al-
heimsgleymskuna, sem geymir
menn eins og löngu látinn son hans
og bróður. Hann lokaði grænum
augunum, dró fyrir þau gardínur,
læsti tönnum sínum hverri í aðra,
hnoðaði saman vörunum og ös-
kraði í þögninni, svartri kaldri
þrúgandi blóðrauðri sjóðandi
þögninni, sem náði allt frá huga
hans oní tær.
Hann horfði á gulan sendiferða-
bílinn takast á loft, svífa, svífa út á
hafið, yfir fjöllin, undir brúna, svífa
lengra, lengra og leysast upp í rign-
ingarlegu skýi er sló gráleitum
skugga á andlit borgarinnar, gulum
sendiferðabílnum rigndi niður eins
og hellt væri úr hundrað stórum,
gulum, götóttum, stórum alvar-
legum fötum, fötum með engu
haldi. Niðurfallið var stíflað af gul-
um sendiferðabílnum, uns hann
gufaði upp, breyttist í afmyndað
andlit Gabríels erkiengils, skreið
upp veggi háhýsisins, læddi sér upp
á þrettándu hæð, læddi sér inn í
eldhús á þrettándu hæð, læddi sér
inn í græn lokuð augu smáglæpa-
mannsins og opnaði þau miskunn-
arlaust, horfði í augu hans lengi,
Iengur, lengur, horfði í augu hans
með grettu andliti fallins engils í
Undralandi, horfði starði, glápti,
starði, horfði í augu smáglæpa-
mannsins með háu ljósunum,
skellti í bakkgír og á svipstundu var
gulur sendiferðabíllinn horfinn
fyrir næsta horn, kominn inn á bað-
herbergi, inn í svefnherbergi, fram
á gang, niður, niður, út á götu, upp
á hól, út í sveit, gufaður upp í grám-
ósku morgundagsins, sem aldrei
kæmi til baka, morgundagurinn,
morgundagurinn hugsaði hann
með græn augun hálflokuð, morg-
undagurinn kemur aldrei aftur og
sendiferðabíllinn, gulur og glað-
legur, flautaði stríðnislega á kýrnar
undir sólinni í sveitinni undir sól-
inni.
Springsteen. Hér syngur hann
um ástina eins og honum einum
er lagið, þessi plata fjallar um ást,
ást og aftur ást, á þann hátt sem
þeir einir geta sem þekkja hana
og bera virðingu fyrir henni. Hér
er ekki sullað í sóðaskap eða
væmni, hógværð er orð dagsins.
Fá orð og smá, sem segja allt sem
þarf. Ballöður jafnt sem kraft-
mikið rokk - og jafnvel hálfgert
rokkabillý - allt sameinast þetta í
baráttunni fyrir ástinni og útkom-
an er ákaflega ofboðslega svaka-
lega helv .. gott mál. MMMMA-
AH - I love it ...
Johnny Rotten f góðum félagsskap - PiL hin nýja.
Punktar af plasti
Að vera sjálfum sér samkvœmur
John Lydon heitir maður einn
rauðhærður og skemmtilegur
eftir því. Hann er líklega betur
þekktur sem Johnny Rotten, og
rauða hárið er víst ekki alveg lit-
ekta. En stingandi, ísköld augun
eru ekta, jafnekta og það sem
hann er að segja í tónlistinni, jafn
stingandi og textar hans eru enn
þann dag í dag. Nýja platan hans
Happy?, hefur fengið ærið mis-
jafna dóma í bresku popppress-
unni og var ekki annars að vænta
á þeim bænum. Allt frá því þar-
lendir poppspekúlantar ákváðu
að Sex Pistols hefðu bara verið
gabb, sérstaklega hannað til að
selja plast en ekki til að hafa áhrif
á þjóðfélagið, hefur Rotten verið
úti í kuldanum. Þá bætir ekki úr
skák að hann er búinn að vera
lengur en tvö ár í bransanum, en
það er dauðadómur í augum
hinna „framfarasinnuðu” popp-
skrifara tjallalands. Þó eru til
menn sem fyrirgefa honum
starfsaldurinn og virða það sem
hann er að gera, þarlendis sem
erlendis. Ég er einn af þessum
erlendis sem sagt. Sjálfum finnst
honum Happy? vera helv ... góð
skífa, betri en Album, sem þó
hafí verið býsna góð takk fyrir.
Ég get ómögulega verið ósam-
mála.
Reyndar fannst mér Rise
svo gott lag, að ég gat ekki
ímyndað mér að hann ætti eftir að
semja annað betra. Það hefur
hann heldur ekki gert ennþá, en
heildarsvipur Happy? er mun
skemmtilegri en á Album. Biturt
háðið, ásamt illa dulinni sjálfs-
gagnrýni, undirstrika grimmdina
og sannleikann í textum þessarar
ágætu skífu, þessir sömu textar
falla svo alveg einstaklega vel að
kraftmiklu rokkinu og syngjandi
talanda (eða talandi söng?)
Johnnys. Hann er kannski ekki
að segja neitt nýtt, það má halda
því fram með nokkrum sanni að
flest það sem hér er á ferðinni
hafi verið sagt áður - og það af
honum sjálfum - en hvað? Hér
kveður við nýjan tón, enn má
glöggt heyra hver hérna er á ferð-
inni, en samt er eitthvað breytt.
Eitthvað duggulítið, nóg til að
forða honum frá stimpli stöðnu-
nar og ekki nógu mikið til að hægt
sé að saka hann um að fjarlægjast
uppruna sinn og fyrri stefnu um
of. Það er tilfinning í þessari tón-
list, það andar köldu, en kjarni
málsins er einlægni og ósérhlífni-
Að vera Bruce
Að vera Bruce er líklega ekki
auðvelt lífshlutverk. Það, að vera
Bruce, er að vera frægur, það er
að vera ríkur, það er að vera eftir-
sóttur, virtur, elskaður og dáður.
En að vera Bruce er líka að vera
einmana, að vera hataður, öfu-
ndaður, rægður, hæddur, niður-
lægður.
Að vera Bruce er að setja fimm
plötu kassa á toppinn í fyrstu vik-
unni og vera svo kallaður mis-
heppnaður af því kassarnir seld-
ust ekki allir.Það er að vera kallað
ur framtíð rokksins fyrir nokkr-
um árum, en maður fortíðarinnar
í dag. Að vera Bruce er að þurfa
að vera betri en allir þeir bestu til
samans svo háspekingar popp-
heimsins viðurkenni verk hans.
Að vera Bruce er að þurfa alltaf
að gera betur en síðast - jafn vel
er ekki nóg. Að vera Bruce er að
vera ennþá sá besti - númer eitt -
The Boss - hjá mörgum. Mjög
mörgum. Rosalega Mörgum.
Alltof mörgum að sumra áliti.
Þess vegna hatrið. Og öfundin.
Og allt hitt. Mér finnst Bruce
ekki bestur. En hann er einn af
þeim bestu. Hann hefur verið
það lengi, og nýja platan hans,
Tunnel of Love, sýnir að hann er
það ennþá. Tólf lög eru á plöt-
unni á dögum áttalaga breiðskífa.
Og þau eru öll býsna góð. Hann
sér að mestu leyti um undir-
leikinn sjálfur, en E-
strætisbandið hleypur þó víða
undir bagga með honum. Þó
aldrei sem hljómsveit, miklu
frekar sem einstaklingar, ses-
sjónleikarar. Þegar Bruce gaf út
Nebraska fóru margir
gagnrýnendur í fýlu og spurðu;
„hvað varð um rokkið?” Þegar
Born In The USA kom út spurðu
ef svo má að orði komast. Engu
er eirt, allir fá sinn skammt, þar
með talinn Johnny sjálfur. Hann
sér um sínar skammir sjálfur og
því sé ég enga ástæðu til að skam-
mast út í hann. Happy? Það held
ég nú ...
Of góður?
sömu gagnrýnendur; „hvað varð
um blúsinn?" og töldu þetta sölu-
skífu hina verstu. Víst var hún
söluskífa, en ein af þeim bestu.
Og hvað gerist núna? Það er nú
það. Menn eru strax byrjaðir að
finna að því hversu fínn kappinn
er á umslaginu - í hreinni skyrtu
með skóþvengsbindi við fínan
bíl. En Bruce hefur alltaf verið
töffari og bílar hafa yfirleitt verið
honum jafn kærir og konur - í
textum hans í það minnsta. Svona
persónulega og prívat finnst mér
Tunnel of Love með því besta
sem komið hefur frá meistara
18 SÍÐA - ÞJÓÐVILJINN Sunnudagur 18. október 1987