Þjóðviljinn - 20.01.1989, Blaðsíða 2

SKAÐI SKRIFAR

y pfSíBl
uk. mmm
j°^r
Lvtið spjall við
Grím frænda um bækur
Éq sat svona hálfdasaöur í skammdeginu og vissi hreint ekki um
hvaö ég ætti aö skrifa fyrir þennan kommasnepil (en það gen eg at
mannúðarástæðum til að kommagreyjunum leiðist ekki eins mikiö,
samanber það sem Hákon Noregskonungur sagði: Ég er lika kóngur
kommanna). Sem ég segi, ég vissi ekki um hvað ég ætti að skrifa
Önd mín er þreytt, sagði spekingurinn, og þá kom maður aðvifandi
oq sagði : Hvursvegna færðu þér þá ekki gæs?
Nei, þetta gengur ekki, ég get ekkert gert ur þessu þott snjallur se.
Ég var að fletta blaði og þá sá ég þessa mynd sem eg birti herna að
ofan. Hún er af tveim mönnum innan um mikið bokasafn, annar er
fullur aðdáunar á bókunum, hinn er fullur af sjálfumgleði yfir þvi að
eiqa þær. Og mér datt si sona í hug: er ekki hægt að nota þessa
andskotans mynd eitthvað? Láta mennina taka tal saman. Eg ge
alveq verið gesturinn, þótt ég sé miklu heldur traustvekjandi að vallar-
sýn og ekki svona spjátrungslegur, og húsráðandinn sem er að syna
bækurnar, hann getur vel verið frændi minn hann Gnmur, sem hefur
alltaf verið menningarvitinn í ættinni. . , . ,
Mikið öfunda ég þig af þessu glæsilega bókasafm Grimur, segi eg.
Afhvurju9 spurði hann. Það er ekkert annað en bolvað vesen og
fyrirhöfn að eiga bókasafn. Bækurnar eru alltaf of margar og troða sér i
hvert skúmaskot og þetta safnar ryki eins og ég veit ekki hvað, maður
aenqur hér um hnerrrandi eins og neftóbak syndi um loftio.
9 Ég sé að þú átt þarna geysimerkilegt úrval af íslenskum ævisogum,
saqði éq oq lét ekki nöldrið trufla mig í menningarvirðmgu.
Ævisögur segirðu? Það var þá. Það er aldrei sagt frá neinu i þessum
ævisögum. Einn prestur átti hund og hundurinn dó. Annar átti kærustu
sem saqði honum upp. Hinn þriðji var kosinn eða kosinn ekki i saima-
bókarnefnd. Hégómi, vinurminn, alltaumasti hégómi. Stærstu tiðindin
í ævisögunum núna voru þau, að það upplýstist hvar fogur fru tyndi
sínum meydómi. Það var í Heiðmörk ef þú vilt vita það.
já en það hlýtur að vera eitthvert púður i öllum þessum skaldsogum
héma, sagði ég og benti ögn til vinstri.
Skáldsögur? Minnstu ekki á þær ógrátandi frændi. Einu sinni voru
bessir skáldsagnahöfundar allir á kafi upp fyrir haus í sænskum vand-
amálum þusandi um lamin lyklabörn, alkóhóliseraða atvinnuleys-
inqja fráma og fullnægju sviptar fráskildar forstjórafrúr. Svo fóru þeir
ainr sem einn maður í fantasíuna þar sem tíminn gengur aftur á bak i
hrinq oq allir eru eitthvað annað ef þeir eru þá eitthvað og höfundurinn
heldur að hann hafi búið til nýjan heim og sett honum lög. Ég segi nu
bara eins og Jón Hreggviðsson: vont er þeirra raunsæi, verri er þeirra
^Þútinnurkannski huggun og hugsvölun íIjóðabókunum aðtarna?
spurði ég af minni vinsemd og kurteisi.
Lióðabókum? sagði Grímur frændi minn og andlit hans teygðist aiu
á lanqveginn eins og vond skrýtla, Ljóðabókum? Ef þessi skáld eru
Pkki að lof svnqja einhverja grjóthnullunga úti í náttúrunni eða einhverj-
ar kræklur sem þeir kalla birkitré og væla yfir því að annað fólk skuli
vera til og trufla þá við að njóta þessara dásemda, þá eru þeir í hinu
skapinu. Það er að segja lofsyngjandi fegurð öskubakkans og
hlandrósirnar í klósettinu og silfurskotturnar í vaskahúsinu, eða þa að
beir teygja orðin út og suður til þess eins að fela það að þeim er
fyrirmunað að hafa meiningu og innihald og tilfinningu. Nei ég segi þao
satt, ég skil ekki hvers vegna aumingja fólkið er að kreista þetta upp ur
sér
Grímur minn, sagði ég. Það er svo annað sem ég skil ekki.
Hvað er það vinur?, sagði Grímur.
Að þú skulir þá nenna að lesa þetta allt.
Skaöi minn, sagði Grímur. Auövitað nenni ég að lesa þetta rusl. þu
ættir að vita það manna best sjálfur, að ekkert er skemmtilegra og
uppbyggilegra en ófarir annarra. í þeim býr gleði endurfundanna viö
manneðlið og hreinsunin andlega og lærdómurinn sem við munum
færa okkur í nyt þegar við skrifum sjálfir Bókina okkar...
Er verið að
fagna?
Biðkjörin eru komin!]
Kjörbiðin er liðin!
Biðkjör?
Kjörbið?
Ein miljón í vasann og beðið
á bankastjóralaunum!

íS'

í,L„fbfc. sbwS.

I ROSA-
GARÐINUM
Einfalt, ekki satt?
Handmenntaskóli (slands hefur
nú í janúar kennslu í gerð hvolf-
þaka. Námskeiðið nefnist Kúlu-
hús Diy og byggist á Dome-it
yourself (Byggðu sjálf(ur) kúlu-
hús) kerfinu. Kennari verður Ein-
ar Þorsteinn.
Frétt í Þjóðviljanum
Óvæntur liðsauki
íslendingar færa ísraelum Messí-
as.
Fyrirsögn í Tíma
um kórferð
Kannski einfaldara
að splæsa í
snjódekk?
Þverböndin fékk ég loks í sér-
verslun á Smiðjuveginum en þá
vantaði mig keðjutöng. ( þeirri
verslun voru aðeins til stórar
tangir, svona fyrir stærri keðjur
en fólksbílakeðjur. Keðjutöng
hlyti þá að fást á bensínstöðvun-
um sem þjónusta bíleigendur vel,
t.d. með sælgæti, leikföng,
veiðistengur, öl, gos, tóbak, og
jafnvel margskonargjafavörurog
nú að vetri hlytu þeir að eiga keðj-
utöng. En þrátt fyrir að ég þræddi
bensínstöðvarnar í Reykjavík
fannst engin töngin, ekki heldur á
bensínstöðvunum í Mosfellsbæ.
Þrátt fyrir þessar hrakfarir sagði
ég fjallgrimmur við frúna, jæja ég
kaupi þá bara töngina í Borgar-
nesi.
Bílaþáttur í Tímanum
Vantar ekki
aðstoðarbankastjóra?
Ó. Grímsson ... hefur háskóla-
gráðu í hvernig best sé að villa
fólki sýn, og þegar slíkur lærdóm-
ur fer saman með eðlislægum
óheiðarleika er ekki á góðu von.
Sverrir Hermannsson í
Tímanum og
Morgunblaðinu
Bróðir Franken-
steins talar
Að hleypa Ólafi Ragnari
Grímssyni í fjármálaráðuneytiö
er einsog að setja Drakúla greifa
yfir blóðbankann.
Geir H. Haarde á fundi
Sjálfstæðismanna
á Hótel Borg
Má ekki bara
selja í stæði?
Ef ríkisstjórnin samþykkir kosti
Borgara þá blasir hins vegar við
erfiður heilaspuni: hvaða Borgar-
ar eiga að setjast, í hvaða stóla
og til hversu langs tíma?
Hugleiðing undir mynd
í Alþýðublaðinu
Rafvirki óskast
í Landsbankann
Er að undra þótt félagsmenn þar
(í BSRB) sæju það sem meiri-
háttar kjarabót að setja Sverri
Hermannsson í jarðsamband.
Ögmundur Jónasson
í Tímanum
2 SÍÐA - NÝTT HELGARBLAÐ Föstudagur 20. janúar 1989