Þjóðviljinn - 27.01.1989, Blaðsíða 21

HELGARMENNINGIN
í Óvitum, barnaleikritinu vin-
sæla eftir Guðrúnu Helgadótt-
ur, er öllu snúið við. Yngstu
leikararnir leika elstu persón-
urnar, elsti leikarinn leikur
barn í kerru, fullorðið fólk
leikur sjö ára börn, ungling-
arnir leika hins vegar sjálfa sig
nokkurn veginn. Börnin fæð-
ast stór og minnka svo jafnt
og þétt fram á gamals aldur.
Óvitar voru frumsýndir í
Þjóðleikhúsinu 1979 í tilefni
barnaárs. Nú verða þeir á fjöl-
unum aftur, frumsýndir á
laugardag, og það var mikil
eftirvænting í loftinu þegar
blaðamenn og Ijósmyndarar
fengu að fara á sýningu í vik-
unni. Leikstjórierennsemfyrr
Brynja Benediktsdóttir og
Gylfi Gíslason gerir leikmynd-
ina eins og 1979. Meira að
segja gömlu „óvitarnir" sem
núna eru um tvítugt verða líka
á frumsýningunni.
Nærri þrjátíu leikarar koma
fram í sýningunni, þar af tuttugu
börn. Aðalpersónan er drengur-
inn Guðmundur sem verður átta
ára í leikritinu. Þór Thulinius
leikur hann og mikill hluti verks-
ins gerist heima hjá honum.
Móður hans leikur Guðrún Jó-
hanna Ólafsdóttir, 11 ára. Það er
stærsta hlutverkið sem barn hefur
með höndum í sýningunni. Við
veiddum Guðrúnu í net okkar í
hléi á æfingunni og hún
fullvissaði okkur um að hún gæti
alveg talað þótt hún væri að
borða.
Reyni að ganga
eins og kerling
„Ég leik konu sem gæti verið
svona 37 ára, hún heitir Pálína og
Teboð hjá fínu frúnum. Frá vinstri: Amma (Álfrún Helga Örnólfsdóttir), sveitakona (Melkorka Óskarsdóttir), frú Kristín (Helga Sigmundsdóttir), ömmusystir
(Oddný Arnarsdóttir) og Pálína (Guðrún Jóhanna Ólafsdóttir).
rekur antíkverslun og hefur
mikið að gera.“
- Hafðirðu einhverja fyrir-
mynd að þessari manngerð?
Mömmu þína kannski?
„Nei, mamma er allt öðruvísi!
Ég hermi ekki eftir neinum held-
ur reyndi ég að hugsa um hvernig
þessi persóna væri og haga mér
svoleiðis. Ég leik eins og mér
finnst hún vera.“
- Hvernig er fullorðið fólk
ólíkt krökkum?
„Það klæðir sig öðruvísi, hagar
Æ, ég er með þráláta blöðrubólgu og gallsteina, segir sveitakonan (Melkorka
Óskarsdóttir).
sér öðruvísi, hefur öðruvísi rödd,
gengur öðruvísi. Mér finnst gam-
an að ganga á hælaháum skóm og
ég reyni að ganga eins og kerling.
Svo þurfti ég að koma mér upp
tón í röddina þegar ég tala við
fólk, ég á að vera mikil með mig.
Mér fannst þetta enginn vandi.“
- Var þetta þá ekkert erfitt?
„Það er erfiðast að skipta um
föt svona oft. Ég er líka með mik-
inn texta og það var svolítið erfitt
að læra hann. En það er gaman
að leika, ég gæti alveg hugsað
mér að gera það aftur.“
- Hvernig finnst þér leikritið?
„Það er mjög skemmtilegt,
textinn er svo fyndinn og hug-
myndin er svo góð. Þó hef ég
hugsað talsvert um það hvernig
þessar litlu konur eigi að fara að
því að fæða þessi stóru börn!“
Börn vilja
horfa á börn
Nú hafði safnast saman í kring-
um okkur Guðrúnu Jóhönnu
hópur af „leiksystrum“ hennar og
tók undir það að leikritið væri
æðislega skemmtilegt og allir
krakkar hefðu gaman af að horfa
á það. Finnst þá krökkum ekki
leiðinlegt að horfa á aðra krakka
uppi á sviði?
„Nei,“ segja þær. „Okkur þyk-
ir gaman að horfa á krakka leika.
Það er alltof mikið af fullorðnu
fólki alltaf í Stundinni okkar í
Sjónvarpinu. Sjáðu bara Nonna
og Manna, strákarnir voru lang-
bestir og allir horfðu á þættina
bara til að sjá þá.“
- En hvað er það eiginlega sem
gerist í Óvitum?
„Finnur týnist,“ segja allar, þó
ekki í kór. „Hann strýkur að
heiman af því það eru svo mikil
vandræði á heimilinu - pabbi
hans er fylliraftur og lemur Sigur-
björn rakara. Samt var það pabbi
Finns sem hélt við konuna hans
Sigurbjörns en ekki mamma
Finns sem hélt við Sigurbjörn
eins og leikstjórinn hélt fyrst!"
Finnur fer að heiman af því
honum leiðast slagsmál og læti og
týnist. Mynduð þið fara að
heiman út af svoleiðis?
Þær eru ósammála um það.
„Nei!“
„Jú!“
„Hann er náttúrlega óviti!“
„Ég mundi fara til afa!“
„Ég mundi reyna að tala við
foreldra mína fyrst.“
Gaman aö
gera allt rétt
Melkorka Óskarsdóttir og Álf-
rún Helga Örnólfsdóttir eru
yngstu leikararnir í sýningunni,
báðar sjö ára, en leika gamlar
kerlingar. f leit að þeim rekumst
við á Þór Thulinius á harða-
hlaupum og spyrjum hvernig
hann hafi undirbúið sig undir að
leika átta ára strák.
„Ég þurfti ekki að fara langt til
þess, með öll þessi börn í kring-
um mig.“
-En þau eru að leika fullorðið
fólk...
„Ekki utan sviðs!“
Við finnum litlu kerlingarnar
uppi á lofti þar sem þær sitja sam-
an og púsla meðan þær bíða eftir
að sýningin hefjist aftur. Álfrún
er brött og kvíðir engu nema því
að stíga í búninginn sinn, hann er
svo síður. Það væri leiðinlegt að
steypast á hausinn á frumsýning-
unni. „Svo er ég líka að prjóna
svo langan sokk að ég stíg á hann
líka!“
Melkorka er meira hugsi yfir
framtíðinni. Það er stundum erf-
itt að muna hlutverkið og henni
er ofboðslega heitt í kjólnum
með mikla falska barminn. Svo
klæjar hana líka undan sminkinu.
En er þetta þá of erfitt?
„Nei, þetta er skemmtilegt.“
- Hvað er svona skemmtilegt?
„Mest gaman er að gera allt
rétt.“
- Hvernig er fullorðið fólk
öðruvísi en böm?
„Það talar og gengur öðmvísi
og svo hugsar það um allt annað.
Það hugsar um að eiga til með
kaffinu, og svo hugsar það um
heilsuna. Eg er til dæmis með
þráláta blöðrubólgu og gallsteina
í leikritinu og sífellt að hugsa um
það.“
- Myndir þú fara að heiman ef
þú værir í sporum Finns?
„Ja, ég veit ekki. Pabbi hans
lamdi nú mömmu hans. En ég
held að ég myndi bara biðja þau
um að hætta þessu.“
\
Börn hafa ekki alltaf
vitlaust fyrir sér
Grímur Hákonarson er 11 ára
og leikur skólastjórann.
„Ætli ég sé ekki um sextugt,
mjög virðulegur maður en mjög
stressaður. Eg er í karlalegum
fötum og afar hátíðlegur. Þegar
ég var að undirbúa mig hugsaði
ég um hvernig svona maður væri
og reyndi svo að vera eins. Hann
er alltaf að drífa sig en vill samt
hafa allt í röð og reglu.“
- Hvernig finnst þér leikritið?
„Það er mergjað! Það skýrir
svo vel að börn hafa ekki alltaf
vitlaust fyrir sér.“
Þetta er einmitt kjarni málsins!
Við óskum ungum sem
„gömlurn" leikurum í Óvitum
góðrar frumsýningar og skakka-
fallalausrar.
SA
„Þeir eru svo stórir
og vitlausir, greyin!“
Óvitar aftur á svið Þjóðleikhússins
Föstudagur 27. janúar 1989 NYTT HELGARBLAÐ - SÍÐA 21