Þjóðviljinn - 07.07.1989, Síða 23

D/tGlj_RMÁL
HEIMIR
PÉTURSSON
Ur kirkju
í rokkið
Fyrir um það bil tveimur árum
síðan, veitti ég athygli hljómsveit
fyrir alveg nýja tegund af heiðar-
legu og afslöppuðu rokki. „Ra-
intown“ hét fyrsta plata hljóm-
sveitarinnar og hún setti Ricky
Ross, söngvara og lagasmið Dec-
on Blue, á sérstaka hillu í tónlist-
ardeild heilans.
Ricky Ross er 31 árs gamall,
fyrrverandi forstöðumaður ung-
lingaheimilis og barnakennari frá
borginni Dundee. Hann var alinn
upp af strangtrúuðum foreldrum
í trúarsöfnuði sem kallast „The
Christian Brethren church".
Fjölskyldan fór daglega til kirkju
og gerði sér glaðan dag með því
að fara fjórum sinnum á sunnu-
dögum.
Ross fjarlægðist hins vegar
fjölskylduna í trúrækni og tók
upp á þeirri synd, ásamt systur
sinni, að hlusta á rokktónlist.
Fyrsta platan sem kom inn á
heimilið á eftir plötum The Beat-
les, var lítil plata með Hendrix
sem hafði að geyma lagið „Elect-
ric Ladyland“. Það lag hafði var-
anleg áhrif á Ross, að eigin sögn.
Sömuleiðis „Abbey Road“ plata
bítlanna.
Tónlistin sem Ross semur er
sérkennileg blanda ofangreindr-
ar tónlistar. Hann hóf feril sinn
sem tónlistarmaður um eða upp
úr 1980, með hljómsveit sem hét
Woza, og þá sem hljómborðs-
leikari. Þá þegar hafði hann sam-
ið mörg laganna sem seinna fóru
á „Raintown“. Woza var ekki
langlíf og Ross þvældist um á
eigin vegum og fékk samning hjá
útgefanda. í samningnum fólst að
Ross spilaði með hljómsveit.
Árið 1984 setti hann saman
grúppu sem tók stöðugt breyting-
um, en endaði að lokum sem
Decon Blue.
Nafnið er ekki komið til vegna
lags Steely Dan, „Decon Blues“.
Heldur segist kappinn hafa feng-
ið nafnið eins og þrumu í höfuð-
ið, þegar hann gekk eitt kvöld
niður Tottenham Court Road í
London. Honum er hins vegar al-
veg sama þó nafnið minni á Ste-
ely Dan, segir þá grúppu engin
áhrif hafa haft á sig sem tónlistar-
mann. Jæja, hvað um það.
Decon Blue hefur sent frá sér
aðra breiðskífu sína, „When the
World Knows Your Name“. Við
fyrstu kynni fannst mér þessi
plata lausari í reipunum en „Ra-
intown". Takturinn er hressari,
rokkaðri og umfjöllunarefni text-
anna léttara. Og fyrst í stað hélt
ég að Decon Blue hefði gefið út
verri plötu en „Raintown". Síðan
heyrði ég að svo var ekki, Decon
Blue hafði gefið út aðra plötu en
áður. Þannig á það líka að vera.
„When the World Knows Your
Name“ inniheldur lög sem ættu
auðveldlega að geta orðið vinsæl
hjá víðum hópi. Til að nefna ein-
hver má telja fram: „Fergus Sings
the Blues“, „Queen of the New
Year“ og „Real Gone Kid“.
Þetta eru allt góð lög og sérstök.
Það sem einkennir Decon Blue
fyrst og fremst er vandaður hljóð-
færaleikur, framinn af einstak-
lega samhentri hljómsveit. Ross
verður einnig að teljast lagasmið-
ur vel yfir meðallagi. Lög hans
eru melódísk, með þægilegri
dýpt. Það er auðvelt að dragast
inn í þau. Decon Blue virkar
mjög vel á tónleikum og gerir
tónleikagesti glaða í andlitinu,
þannig að hópurinn lítur út eins
og jólakókauglýsing.
Decon Blue, með Ross við
stýrið, sitja á fremri bekkjum
rokksins í dag og eiga væntanlega
eftir að færa sig ákveðið fram sal-
inn. Hljómsveitarmeðlimir aðrir
en Ross eru: Grame Kelling á gít-
ar, bassaleikarinn Ewan Vernal,
sem spilaði á bassa með Ross í
Woza, Jim Prine á hljómborð,
Lorraine Maclntosh, lagsmær
Ross, syngur með bónda sínum,
og Dougie Vipond spilar á
trommur.
Góður gripur að grípa til,
„When the World Knows Your
Name“. -hmp
Mæjorinn kominn í leitimar
Tin Machine. Þar kom að því
að mæjor Tómas kom í leitimar.
Hann lendir á fónum Bowie
áhangenda í „tinvél“. Einmitt
þegar maður var endanlega orð-
inn sannfærður um að David
Bowie væri horfinn fyrir fullt og
fast úr rokkheimum, sendir dýrið
frá sér grip af gamla Bowie skól-
anum. Þó ég sé í grundvallarat-
riðum ósammála Bowie um
>röðun laganna á plötunni, er
samnefnd plata Tin Machine
„Skemmtilegasta skemmtun
sumarsins er framundan“ segir í
opinberri tilkynningu Smekk-
leysu s.m hf. í kvöld er nefnilega
kvöldvaka í Casablanca þar sem
tónlist og húslestur munu stytta
fólki stundir fram eftir nóttu.
Hljómsveitum og skáldum er
lofað. Hljómsveitirnar verða
Batmanaðdáendurnir Bless,
hraðleiðardrengimir Bootlegs,
Abba endurholdgunarsinnamir
Ham og tyrknesku kebab hatar-
arnir Risaeðlan. Jón Gnarr, höf-
undur drengjasagna, mun sjá um
húslesturinn að þessu sinni og
lesa upp úr væntanlegri skáld-
sögu, Miðnætursólborgin, sem
Smekkleysa ætlar að gefa út.
Þetta er forvitnilegur kokteill
tón- og orðsmiða. Hér em vafa-
laust saman komnar þær þrjár ís-
lenskar hljómsveitir sem vekja
hvað mesta athygli; Ham, Bless
og Risaeðlan. Bootlegs er síðan
óskráð blað, enn sem komið er.
Ef íslensk tímasetning verður
ekki allsráðandi er töluvert lík-
legt að gaman verði á þessari
uppákomu. Jón Gnarr er óþekkt
dæmi í mínum herbúðum og
verður forvitnilegt að hlýða á
lestur hans.
fagnaðarerindi. Það lifnar yfir
öskuhaugum kapítalismans við
að hlusta á þessa plötu. Svo mað-
ur bregði sér í búning blaða-
manna á Þjóðviljanum fyrir
nokkram áratugum.
Eins og Galfleó sagði forðum,
„hún snýst nú samt“, segi ég að til
sé annað h'f en iðnvætt ferlíki
kapitalismans. Það era ekki text-
ar Bowie sem hlaða mig heilög-
um marxisma, heldur takturinn.
Undir þessum takti gæti
Uppákoman í Casablanca er
forleikurinn að ferð listamann-
anna til Nýju Jórvíkur í næstu
viku. En þar mun hópurinn spila
á femum tónleikum. Tónleikam-
ir era í tengslum við eina af helstu
ráðstefnum tónlistariðnaðarins,
New Music Seminar. En sam-
kvæmt tilkynningu Smekkleysu
er þessi ráðstefna haldin einu
sinni á ári. Áætlað er að um
10.000 manns sæki ráðstefnuna í
ár og að um 250 hljómsveitir og
listamenn muni standa fyrir upp-
ákomum í helstu klúbbum Nýju
mannkynið þrammað í bylting-
una. Þó Karl gamli Marx hefði
vafalaust kosið fiðlu og dragspil
og annan takt.
Ykkur er sjálfsagt farið að
gruna að ég kunni sæmilega við
þessa plötu. Og þið hafið rétt
fyrir ykkur. Að mínum dómi
hætti þessi furðufugl að gera
nokkuð af viti 1980, eftir að
„Scary Monsters“ kom út. Það er
góð plata, en þaðan í frá og þang-
að til nú, var ekki hægt að segja
Jórvíkur, vikuna f kring um ráð-
stefnuhaldið.
Meðal þeirra sem koma fram
era New Order, Pil, Sykurmol-
arnir frá Senegal, De La Soul,
Ofra Haza, Stone Roses og fleiri
og fleiri. Helstu málefni ráðstefn-
unnar að þessu sinni, fyrir utan
viðskipti eins og venjulega, era
Evrópa árið 1992, Heimstónlist-
in, rokk í Rússlandi, afró-
amerísk menning, háskólaút-
varpið í Bandaríkjunum, rap og
svo framvegis.
-hmp
þessi orð um nokkra plötu
skapara „Ziggy Stardust" og
„Major Tom“.
Sjálfur segir Bowie: „Fyrir mér
er þessi plata eins og að taka upp
þráðinn frá „Scary Monsters“.
Hún er algert fráhvarf frá síðustu
þremur plötum. Það má segja að
að nú sé ég kominn á rétta stefnu
aftur“. Gott þegar villtir rata
heim. En þið vitið að hann er
„poppfasisti" (sbr. dagblaðið
Tímann), er það ekki?
Bowie hefur stofnað hljóm-
sveit og segist hættur að hugsa
eins og sólóisti, í bili alla vega.
Hann lofar að minnsta kosti
tveimur öðrum plötum frá The
Tin Machine. Áhöfnin á Rosan-
um era bræðurnir Tony Sales á
bassa og Hunt Sales á trommur.
Þriðji maður á þilfari er gítarleik-
arinn Reeves Gabrels, sérlegur
vinur Sean Lennons og einka-
kennari hans á gítar. Sales
bræður hafa áður farið á vertíð
með Bowie. Spiluðu fyrst með
honum fyrir 12 áram, þegar þeir
unnu með Iggy Pop að hljómplöt-
unni „Lust for Life“.
Ég sagðist ekki sammála Bow-
ie um röð laganna. Mér finnst að
hann hefði átt að byrja á „Work-
ing Class Hero“ Lennons. Þó
lagið sé ekki samið af Bowie, er
það á vissan hátt lykillinn að
plötunni. Meðferð hans á
„Verkalýðshetjunni" er að-
dáunarverð. Og strax í lagi þar á
eftir, „Bus Stop“, stimplar gamli
Bowie sig inn. Þaðan er platan
ein allsherjarveisla, sem heldur
síðan áfram í röklegu samhengi
þegar lag númer eitt, „Heaven's
in Here“, er sett á. Tin Machine
minnir mig á Bowie á „Lodger",
„Scary Monsters“ og á köflum er
Bowie í svipuðum fíling og á
„Heros“.
Þrátt fyrir niðurlægingu und-
anfarinna m'u ára, snýst hann nú
samt.
-hmp
Bowie hefur oft haft hamskipti á
sínum ferli. Efsta myndin er frá
1973, önnur er frá 1978, sú þriðja
frá 1983 og síðasta myndin er frá
1987.
Skemmtileg skemmtun
framundan
Hljómsveitin Bless er meðal þeirra sem ætla að veita bestu skemmtun
sumarsins í Cacablanca í kvöld. Mynd: Þóm.
Föstudagur 7. júli 1989 ^ÝTT HELGARBLAÐ - SÍÐA 23