Þjóðviljinn - 19.01.1990, Blaðsíða 3

Skildi hann ekkert í persónunum sínum? Einar Kárason situr fyrir svörum.
Ætlarðu að bregða mór, bölv...?
Andvaka
MH-
Nemendur Menntaskólans við Hamrahlíð
vaka við vinnu, sköpun og skemmtun alla
þessa viku
Sveiflan blífur. Myndir Jim Smart
Ljúfir djasstónar bárust að eyrum
blaðamanna Nýs Helgarblaðs
þegar þeir gengu inn í steingrátt
anddyri Menntaskólans við
Hamrahlíð, skreytt litríkum og
upplífgandi veggspjöldum með
auglýsingum um það sem fram
átti að fara í „frjálsu vikunni".
Tónarnir bárust frá kaffihúsi inn
af anddyrinu til vinstri. Þar léku
sumirnemendurskólansdjass
uppi á palli meðan aðrirdrukku
sopann sinn og úðuðu í sig stór-
um tertusneiðum. Hláturog
reykur kepptu við tónana um loft-
ið.
Það var eins og í ævintýrinu um
fósturdóttur Maríu meyjar að
ganga um húsið og kíkja inn í her-
bergin. Alls staðar var eitthvað á
seyði sem kom á óvart: iðnir
nemendur að læra að teikna snið
og sauma; hópur að anda í kór
undir stjórn kennara í sjálfsvörn
sem talaði ensku með syngjandi
norskum hreim; dulspakir nem-
endur rýnandi inn í framtíðina
undir stjórn „hins kunna miðils
og landshornaflakkara" Leifs
Leópoldssonar ... Heimsmynd á
hverfanda hveli, líkamlegt leik-
hús, kvennaguðfræði, þróunin í
Austur-Evrópu. Og margt margt
fleira.
„Ég vissi ekkert til hvers var
ætlast af mér,“ var Ingibjörg Har-
aldsdóttir að segja þegar við opn-
uðum glufú á dyrnar að stofu 17,
„en þá minntist ég þess að stúlkan
hafði talað um „frjálsa daga“ og
fannst að ég mætti þá líka tala um
það sem mig langaði til...“
Þarna inni var verið að tala um
tilgang bókmennta. „Það besta
við bókmenntir er að þær hafa
engan tilgang,“ sagði annar
ræðumaður, en utan úr sal var
spurt hvort lesendur mættu þá sjá
út úr bókum hvað sem þeim sýnd-
ist, jafnvel hluti sem höfundurinn
vissi ekki um.
Já, ræðumönnum fannst það
sjálfsagt, og saga sögð því til
sönnunar að ekki vissu rithöfund-
ar alltaf hvað þeir væru að gera:
Ungur frændi vinsæls íslensks
sagnaskálds kom til hans í öngum
sínum og átti að skrifa ritgerð um
persónur í bók hans. Rithöfund-
urinn sá aumur á frænda sínum og
bauðst til að vinna verkið fyrir
hann. Skrifar svo í hvelli langa
ritgerð og skýrir persónur sínar
ýtarlega. Líður nú og bíður og
loks fær frændinn ritgerðina aftur
frá kennaranum með slaklegri
einkunn og þeirri umsögn að
vissulega beri hún vott um mikla
elju, en hann hafi því miður ekk-
ert skilið í persónunum!
Þegar við komum út frá bók-
menntaumræðunum er loftið
þrungið spennu. Búið er að
hengja síð svört plasttjöld fyrir
innsta hluta Miðgarðs og þegar
við komum inn fyrir þau sjáum
við langa svarta ræmu á gólfinu,
feitasta um miðbikið. Meðfram
ræmunni endilangri báðum
megin er raðað kertum sem
margir nemendur hjálpast að við
að kveikja á. Hvað á að gera hér?
Efla svartan seið?
Öll ljós eru slökkt nema týr-
urnar á gólfinu og fólk heldur
niðri í sér andanum. Allt í einu
stekkur út um hliðardyr
mannvera, bronslituð frá hvirfli
til ilja með stóran logandi kyndil í
hendi og sveiflar honum snöggt
fram og aftur svo heitur þytur fer
um loftið.
Frummaðurinn sýnir náttúrunni mátt sinn og megin. Cheo Cruz dansar.
Þetta er karlmaður, og hann
dansar ástríðuþrungið inn á
svarta dregilinn, tekur stutt,
kraftmikil spor eins og hann
höggvi loftið. Sveiflar kyndlinum
og slær taktinn með hristu sem
hann er með í hinni hendinni.
Þegar bronsmaðurinn kemur
að miðju dregilsins þar sem er
hringmyndað rjóður hendir hann
sér niður og gefur frá sér urrandi
og hvæsandi hljóð. Við erum
stödd í frumskóginum. Við erum
að horfa á frummanninn ná sam-
bandi við aðrar verur lífríkisins.
Hann er hluti af náttúrunni og
galdrar hana undir sig.
Maðurinn stekkur aftur á fæt-
ur, sveiflar kyndlinum, skekur
hristuna, teygir fram tærnar og
tyllir sér á þær á víxl, dansar út af
dreglinum og hleypur í hvarf.
Allir anda út. Galdurinn er bú-
inn.
En fólk fer ekki heim að sofa
strax. Andvökunni er ekki lokið
enn.
Föstudagur 19. janúar 1990 NÝTT HELGARBLAÐ - SÍÐA 3