Þjóðviljinn - 01.06.1990, Blaðsíða 22

Guðrún
Gísladóttir
T z 3 ¥— s (p ¥~~ ¥— V * Z T )0
U )Z n 7? )5 )(? /?- R T /2 )0 )0
h V 1 w )T >2 V /V 7 V ZD 18 V jy
) le S? Jö <2 2Z )o u> R i(? 20 V )(, n
n ZO H? xH 12 ? S" V r>D 'X nó <2 25 12 ri
/3 )Z )2 y w T~ 5" )2 10 /3 lH 52 &
T~ TF~ )o J5- 3 2o V )1 y 9 )o W~ H- )(, lt>
Zb ZT~ )8 V )S 18 /3 /7 )l> lH V »7- zg w~ 52
zo /3 IZ f )5 n /7 )0 10 V IS
n £ S' W )0 /2 Vi IF ZV XI 20 18
21 ;3 F é> v <7 /0 Vi TT /
4 T— (, Zo li )C> n 10 1 l¥ 2g V IV
1o )i Zi V i J1 /i w~ Ig /i )$ W~
AÁBDÐEÉFGHIÍJKLMNOÓPRST UÚVXYÝÞÆÖ
Verðlaun fyrir krossgátu nr. 98
verður bókin Söngur villiandar-
innar og fleiri sögur eftir Einar
Kárason, sem Mál og menning
gaf út árið 1987.
FJÖLSKYLDAN
Nr. 98
Setjið rétta stafi í reitina hér fyrir neðan. Þeir mynda þá kvenmanns-
nafn. Sendið þetta nafn sem lausn á krossgátunni til Þjóðviljans,
Síðumúla 37, Reykjavík, merkt: „Krossgáta nr. 98“. Skilafrestur er
þrjár vikur. Verðlaunin verða send til vinningshafa.
6 H- )S 2H 22 21 /3

I sól og
sumaryl
Ef maður ímyndar sér að
það sé sólríkt sumar, hitinn um
eða yfir 20 stig og við nýkomin
heim af ströndinni, tjóð og heit
eftir daginn, ilmandi af sjávar-
seltu og sólskini... Eitt er víst að
enginn nennir að standa í elda-
mennsku við þessar aðstæður.
Heitur matur er auðvitað alveg
út í hött, en eitthvað kalt væri
vel við hæfi. Kaupmaðurinn
minn á hominu á stundum alveg
sérdeilis gott sveitapaté og ég
kaupi tvær sneiðar af því handa
okkur. Þama sé ég að hann á líka
fiskipaté og ég ákveð að reyna
það í gamni. Ég kaupi ekkert
| sérstakt með þessu, en ákveð að
| athuga hvað ég finn í kæliskápn-
1 um. _
Á diskana læt ég niður-
skomar sýrðar gúrkur sem ég
sker í sneiðar, nýja sveppi,
blómkálsknúppa, niðurskoma
papriku, steinselju og svo sýð ég
eitt egg á mann til að eitthvað
heitt sé með. Eggið krydda ég
með paprikukryddi, það gefúr
bragð og er fallegt á litinn. Því
miður verðum við að draga frá
hitann, baðið í sjónum og mest-
allt sólskinið og þá hugmynd að
borða þetta úti í garði. Það er
varla nema 10 stiga hiti, búið að
rigna megnið af deginum og
hrollur í okkur sem erum þó að
reyna að sitja úti í garði. Ekki
víst að nokkur nenni að standa
lengi yfir pottunum og mér dett-
ur helst í hug að hafa góða
grænmetissúpu, Pennsylvania
chowder til dæmis sem er ættuð
frá henni Ameríku.
Hitið 5-6 dl af grænmetis-
seyði í nokkuð stórum potti og
látið einn lauk, fjóra selleristilki
og tvær vænar kartöflur útí.
Laukur og sellerí er hakkað í
smátt og kartöflumar skomar í
teninga. Sjóðið í 10 mínútur,
bætið við 225 gr af maískomi og
1/4 tsk af paprikukryddi og
sjóðið í 10 mínútur í viðbót við
vægan hita. Þá er niðurklipptri
steinselju bætt í pottinn. Hitið
því næst tæpa sex dl af mjólk í
öðrum potti og hellið henni í
súpupottinn. Síðan er ég vön að
hræra helminginn af súpunni í
„mixer” og setja síðan afitur í
súpupottinn. Hita allt saman upp
á nýtt og krydda vel með salti og
pipar.
Þessi súpa er mjög falleg á
litinn, og ef hún er borin á borð
á súpudiskum er enn fallegra að
krydda aðeins yfir með papriku-
kryddi. Líklega á súpan betur
við islenskt sumar eins og við
þekkjum þá árstíð best en kalt
borð, en þó má stundum láta sig
dreyma um sólarstrendur, sól-
brúna, salta húð og flagnaðan
nefbrodd.
Að vera miðaldra
„Ef til vill flúði ég minninguna um mömmu og pabba á miðjum aldri og hvað
var vont að sjá þau óhamingjusöm.”
Kæru lesendur, rétt til gamans
langar mig fyrst til að segja ykkur
frá manni nokkrum sem tók mig
tali eftir að hafa lesið pistilinn um
síðustu helgi um Ragnar Reykás
og hugsanlega angist hans hvað
varðar karlmennskuna og tippið
sitt, sem hann bætti sér ef til vill
upp og göfgaði með t.d. fjalla-
bílnum.
Maður þessi sem er á miðjum
aldri sagði, að svipuð angist væri
smám saman að renna upp fýrir
sér en hann héldi að hann væri
miklu meira „dessberat’’ en Ragn-
ar, svo líklega væri best fyrir sig
að kaupa rútu(l).
Hress og til í allt
Honum sagðist einnig svo frá
og þá í fullri alvöru, að hann hefði
skilið fyrir nokkrum árum, því sér
hefði fundist hann og konan enga
samleið eiga lengur, eftir að flest
bamanna urðu fullorðin. Einnig
hafi hann á þeim árum þolað
nokkuð vel að drekka, verið vin-
sæll i samkvæmum á vinnustað
og stelpumar sogast að sér eins og
flugur að hunangi. Honum hafi
þótt sport að kynnast nýjum stelp-
um sem sáu hann í hillingum, og
taka þær með heim, geta helgað
sig alveg starfsframanum þess á
milli, í stað þess að dútla við alls-
kyns smálegt sem tilheyrir heim-
ilishaldi eins og áhyggjur eigin-
konunnar af einhveiju sem væri
bilað. Þau höfðu ekki náð hvort til
annars í þessari miðjuárakreppu
og ekki geta viðurkennt hvort
fyrir öðm vonleysi sitt og tilfinn-
ingalega fjarlægð, og því ekki
getað þokað sér saman gegnum
uppgjöfina og inná nýjar brautir.
Eins og heima
Þegar hann hugsaði til baka til
áranna þegar hann var lítill en
mamma hans og pabbi á svip-
uðum aldri og hann nú, fór hann
að minnast þess með sársauka,
hvemig faðir hans var mikið eins
og einn og þegjandi heima fyrir,
en móðirin vansæl á annan hátt.
„Það var eins og umhyggjan milli
þeirra væri öll á ytra borðinu og
vélræn en laus við allan hita og
þunga. Ef til vill var ég að hlaupa
ffá þessum minningum en ekki
konunni þegar ég hljóp að heim-
an,” bætti hann við. „Núna fæ ég
ekkert út úr því nema ffóunina að
vera með stelpunum úr vinnunni
eða af skemmtistöðunum, þótt
þær líti rosalega upp til mín.”
Þarfirnar breytast
Þessi maður er kominn langt
áleiðis að takast á við líf sitt á
uppbyggilegri hátt en glaumur
skemmtanalífsins einn og sér
getur gert. Fyrsta skrefið til að
fmna nýjan göngustíg sem gæti
iegið til ástríks lífs, er að finna
vanmátt sinn gagnvart því sem er,
viðurkenna að þörfum okkar sé
ekki sinnt með núverandi við-
leitni, þá skapast möguleikinn á
að skoða bæði fortíðina og fram-
tíðina í nýju ljósi.
Heimspekingurinn Nietzsche
segir óhamingju manneskjunnar
stafa af hefndartilfinningum, og
hefndin sé hatrið gagnvart okkar
eigin fortíð. Fortíðinni getum við
ekki breytt, nema með blekking-
um, svo oft fara miklir krafiar og
kreppur í að halda niðri einhveiju
erflðu sem vill fljóta upp á yfir-
borðið til að vera hreinsað af
strandlengjunni án þess að séð
verði hvað það er í raun og veru.
Er það eithvað sem mengar líffíki
sálarlífsins, eða er það náttúrlegar
leifar sem geta jaffivel bætt jarð-
veginn? Stundum ýtum við frá
okkur þeim sem ef til vill vilja
okkur best, en erum í rauninni að
ýta ffá okkur ósýnilegum sárs-
auka. „Að tíminn eigi aldrei aftur-
kvæmt, það er ástæðan fyrir reiði
viljans,” segir Zarathustra. „Það
er sá steinn sem viljinn getur ekki
flutt.”
22 SÍÐA — NÝTT HELGARBLAÐ Föstudagur 1. júní 1990