Þjóðviljinn - 13.07.1990, Blaðsíða 21

Hamingjubandið í svörtum
hliðum tilverunnar
Einkaviðtal dægurmálasíðunnar við Johny Brown söngvara The
Band Of Holyjoy
Johny Brown, söngvari The Band Of Holy Joy.
Þann 19. júlí heldur breska
hljómsveitin The Band Of Holy
Joy tónleika í Tunglinu á vegum
Listahátíðar næturlífsins. Þetta
verður í annað skipti sem hljóm-
sveitin heldur tónleika hér á
landi, en rokkunnendum gafst
tækifæri til að heyra og sjá ham-
ingjubandið á sama stað í febrúar
í fyrra. Þá var hljómsveitin nýbúin
að senda f rá sér sína fy rstu breið-
skífu, „Manic, Magic, Majestic".
Þegar hljómsveitin heimsækir
landann í annað sinn er síðan ný-
komin út önnur breiðskífa henn-
ar, „Positively Spooked".
Þó The Band Of Holy Joy hafi
sýnt það og sannað með þessum
tveimur breiðskífum að hún er
með allra forvitnilegustu hljóm-
sveitum, er hún enn á spámanns-
stiginu hvað varðar lýðhylli í
heimalandi sínu. Það er með
rokktónlistina eins og annað það
sem mennirnir taka sér fýrir
hendur, alltaf eru til stofnanir
sem halda sig þess verðugar að
gefa þessum verkum haffæmis-
skírteini, þó sömu aðilar hafi
kannski aldrei á skipsfjöl komið.
Hamingjubandið hefur ekki
nennt að elta ólar við þá ytri um-
gjörð sem útgáfufyrirtækin setja
rokktónlistinni með það fyrir
augum að skapa tísku og um leið
múgsefjun. Fyrir okkur íslend-
inga er þetta visst lán í óláni, þar
sem hljómsveitin hefur þá tíma til
að heimsækja okkur reglulega.
í tilefni heimsóknar The Band
Of Holy Joy sló dægurmálasíðan
á þráðinn til Johny Brown,
söngvara hamingjubandsins, og
átti viö hann stutt spjall. Hann
semur alla texta hljómsveitarinn-
ar og því rétt að hefja umræðuna
á þeim.
Johny Brown segir texta sína
engu minna svartari á nýjustu
plötu hljómsveitarinnar, „Positi-
vely Spooked“, en þeir voru á
fyrstu breiðskífu hamingjubands-
ins „Manic, Magic, Majestic“.
Inn á milli megi þó finna texta af
léttara taginu, en ef eitthvað er
þá séu svörtu textarnir svartari nú
en áður.
Umræðuefni textanna er ekki
endilega skuggahliðar London,
að sögn Johny. Þeir væru meira
um skuggahliðar lífsins almennt.
Hann sagðist engu að síður oft
hugsa jákvæðar hugsanir en sé
stundum niðurdreginn vegna
auraleysis og kærustuleysis. „Ég
held að ég sé viðkunnanlegur
náungi, en hlutirnir líta heldur
dökkt út listrænt séð fyrir okkur
og það kemur fram í textunum,"
sagði Johny Brown. Þetta væri
samt algerlega ómeðvitað, hann
gæti ekki gert að því hvaða til-
finningar bærðust innra með hon-
um.
Hvernig hefur nýju plötunni
verið tekið?
Gagnrýnendur hafa tekið
„Positively Spooked“ mjög vel
en almenningur hefur látið
standa á sér, sem er kannski hluti
skýringarinnar á svartsýninni, því
almenningur tók heldur ekki við
sér þegar fyrri platan kom út.
Þetta breytist vonandi.
Johny segir að „Positively Spo-
oked“ virðist ekki ætla að seljast
meira en „Manic, Magic, Majest-
ic“, þó hreyfingin á henni virðist
vera eitthvað meiri. Þetta sé
leiðinlegt vegna þess að hann telji
hljómsveitina hafa góða plötu
fram að færa og sá sem hér skrifar
getur tekið heilshugar undir
þetta.
Þessar dræmu viðtökur
breskra hljómplötukaupenda
hafa haft fjárhagsleg áhrif á
hljómsveitina. „Við vitum aldrei
hvort við eigum fyrir næstu mál -
tíð eða hvar við getum haldið
næstu ætingu," sagöi Johny.
Hljómsveitin ætti þó nóg af bún-
aði og væri alltaf að semja ný lög
og fjárhagsþrengingamar hefðu
ekki áhrif á andann í hljóm-
sveitnni, þar sem menn væru
sterkir fyrir.
Skýringuna á sinnuleysi al-
mennings telur Johny vera að
The Band Of Holy Joy sé ekki
tískufyrirbæri en um það snúist
allt í Englandi.
En nú er Band Of Holy Joy
ekki svo ólík Happy Mondays og
fleiri hljómsveitum frá Manc-
hester sem gengur mjög vel?
Ástæðan er sú að þessar hljóm-
Upphituð kássa alveg eins og ný
I hillum hljómplötuverslana liggur nú plata sem sennilega hefur ekki
vakið athygli margra en það er önnur plata hljómsveitarinnar World
Party, „Goodbye Jumbo“. Hér er á ferðinni fyrrum meðlimur hinnar
ágætu hljómsveitar Waterboys, Karl Wallinger. Wallinger var eirin
aðalmanna Waterboys og spilaði þar á bassa. Hann hætti hins vegar í
hljómsveitinni eftir að hún sendi frá sér gæðagripinn „This Is The Sea“
árið 1985. En sú plata er að mínum dómi ein forvitnilegasta plata
síðasta áratugar og það var einnig sú plata sem lyfti Waterboys upp á
athyglihimininn.
Karl Wallinger yfirgaf hljóm-
sveitina engu að síður og Mike
Scott hefur einn séð um störfin í
brúnni síðan. Árið eftir að Karl
yfirgaf Waterboys gaf hann út
sína fyrstu plötu með hljóm-
sveitinni World Party, sem í raun
og veru er hans persónulega hug-
arsmíð.
„Goodbye Jumbo“ er fjöl-
breytt blanda sem erfitt er að
henda reiður á. Platan er meira
eins og dagskrá þar sem flakkað
er á milli áratuga í tónlist, án þess
að maður kannist við nokkurt
laganna. Hún er þó langt í frá
„nostalglíuleg". Karl Wallinger
er ekki að mæra fyrri tíma á grát-
klökkan hátt þó hann leiki sér
með ólíka hljóma fortíðarinnar,
því nútíðin og jafnvel framtíðin
eru ekki langt undan. Rokksagan
DÆGURMÁL
er hins vegar orðin svo fjölbreytt
að frjóir tónlistarmenn eins og
Karl Wallinger geta leikið sér að
púsla saman ólíkum skeiðum og
skapað með því nýjan tón.
Þeir sem hafa hlustað á Water-
boys heyra vel á „Goodbye
Jumbo“ að Wallinger hefur haft
mikil áhrif í Waterboys. Það má
til dæmis heyra melódískan
skyldleika með ýmsum lögum á
„Goodbye Jumbo“ og lögum af
„This Is The Sea“. „Take It Up“,
er til að mynda lag sem vel hefði
getað verið á „This Is The Sea“.
En Karl Wallinger vinnur allt
öðruvísi úr tónlistinni en Water-
boys gerir og það er ekki ólíklegt
að hann og Mike Scott hafi ólíkar
Karl Wallinger, fyrrum bassa-
leikari Waterboys, gerir merki-
legar og velheppnaðar tilraunir á
„Goodbye Jumbo".
skoðanir í þessum málum. Sú
breyting sem varð á Waterboys
með síðustu plötu hljómsveittir-
innar, „Fishermans Blues“,
markar kannski fyrst og fresmt þá
breytingu sem brottför Karls
hafði í för með sér.
Wallinger er ekki eins rokkað-
ur og Waterboys var og er enn,
þó stíll Waterboys hafi tekið
miklum stakkaskiptum. Hann
vinnur mikið með órafmögnuð
hljóðfæri, píanó og fiðlur og
maður heyrir jafn sérkennilegar
blöndur eins og Electiric Light
Orchestra, Rolling Stones og Be-
ach Boys. í laginu „God On My
Side“ eru til að mynda svipaðar
raddanir og hjá ELO, sem Jeff
Lynne fékk síðan frá The Beat-
les, sem er önnur saga. Karl Wal-
linger er líka greinilega undir
miklum áhrifum frá Mick Jagger
sem sólósöngvari og getur verið
ótrúlega líkur gamla brýninu,
eins og í léttum blús sem hann
kallar „Sweet Soul Dream“.
Wallinger er stöðugt að koma á
óvart út alla plötuna. Hann fiktar
við svo marga stfla að í lokin er
maður alveg orðinn ruglaður og
ef maður heyrði plötuna í heilu
lagi í útvarpi án þess að þekkja til
hennar, gæti maður auðveldlega
haldið að þarna væru á ferðinni
margar og ólíkar hljómsveitir.
Það sem skapar heildarmynd
plötunnar er frekar hrá og kæri-
leysisleg hljóðblöndun, sem gerir
það að verkum að engu er líkara
en platan hafi verið tekin upp í
bflskúr í Hlíðunum. Þetta er aftur
á móti svo vandlega skapaður bfl-
skúrahljómur að manni finnst að
platan eigi akkúrat að hljóma
svona en ekki einhvemveginn
öðruvísi.
Þeir sem hafa gaman af því að
skoða rokktónlistina í sögulegu
samhengi ættu að leggja eyrun
við „Goodbye Jumbo“. Gamal-
kunnir hljómar, sem spanna um
25 ára tímabil, kitla eyrun en em
samt svo nýir að manni finnst
maður aldrei hafa heyrt þá áður.
Hlustun er sögu ríkari.
—hmp
Heimir Már
Pétursson
sveitir eru alveg nýjar, eins og til
dæmis Happy Mondays og þær
eru líka á tískulínunni. Við klæð-
um okkur ekki í blómaskyrtur,
erum ekki með sítt hár og við
reykjum ekki hass. Þó að taktur-
inn sé svipaður hjá okkur og þess-
um hljómsveitum erum við ólíkir
þeim að mörgu leyti og ég held að
við vildum ekki eiga mikið saman
við þær að sælda. Við spiluðum
þó með James í fyrra og það var
mjög skemmtilegt.
Við erum heldur ekki í þessari
sjöundaáratugar tísku allri og
kunnum ágætlega við tísku okkar
tíma. Hins vegar er ég hrifinn af
„sækadelik“ tónlistinni frá sjö-
unda áratugnum og tónlist Stones
frá sama tíma og ég er líka hrifinn
af hip hop.
Sest sólin
virkilega ekki?
Þegar hljómsveitin kom hing-
að til lands í febrúar í fyrra var
mikið fannfergi og frekar kalt.
Hlakkið þið til að koma hingað
nú þegar er sumar?
Já mjög, er ekki bjart allan sól-
arhringinn? Ég á líka nokkra vini
í Reykjavík sem ég hlakka til að
hitta, þannig að það verður gam-
an að koma aftur.
Eftir andartaks hik spyr Johny
aftur vantrúaður: Sest sólin íraun
og veru ekki allan sólarhringinn?
„Nei hún gerir það ekki á þessum
árstíma,“ segi ég, en er ekki viss
um að hann trúi mér.
Eftir að hafa rætt íslenska
sumarveðráttu í nokkra stund
spurði ég Johny hvað hann ætlaði
að stoppa lengi.
Hljómsveitin verður á fslandi í
þrjá daga en ég stoppa að öllum
líkindum lengur svo ég geti notið
þess að hitta vini mína. Eg vonast
til að geta farið í Blá lónið og
vonandi kemst ég einnig eitthvað
til fjalla.
Það var mjög gaman í Reykja-
vík þegar við komum í fyrra og
snjórinn var ekki til nokkurs
ama. Ég er sjálfur ættaður frá
sjávarbæ í Norður Bretlandi,
Newcastle, þannig að ég ekki
óvanur snjónum. Fólkið í
Reykjavík er vinalegt og nætur-
klúbbarnir eru frábærir. Þetta er
góður bær sem þið eigið þarna
upp frá, segir Johny sannfærandi
og ég velti því fyrir mér hvort
eitthvað væri að sjóninni hjá mér.
Á tónleikunum þann nítjánda
komum við til með að spila nokk-
ur lög af „Positively Spooked“,
nokkur af „Manic, Magic, Ma-
jestic“ og síðan erum við með
töluvert af nýjum lögum. Við
erum miklu betri en síðast.
Að lokum Johny, hvernig eru
íslenskir áheyrendur í saman-
burði við breska?
Þeir eru mjög góðir, jafn góðir
og hér í London. Það er hins veg-
ar miklu skemmtilegra að spila
fyrir Reykvíkinga en Manchest-
erbúa og Newcastlebúa.
Áheyrendur þar eru erfiðir og í
Suður Englandi eru áheyrendur
ósköp einfaldlega leiðinlegir.
Móttökurnar í Reykjavík í
fyrra voru svo góðar að við
tókum tíu aukalög og vonandi
verða tónleikamir þann 19. jafn
skemmtilegir.
Dægurmálasíðan mælir ein-
dregið með tónleikum The Band
Of Holy Joy. Þeir sem mættu í
fyrra voru ekki sviknir. Fyrir þá
sem ekki mættu þá skal upplýst
að hamingjubandið á það sam-
eiginlegt með Les Negresses
Vertes að styðjast mikið við óraf-
mögnuð hljóðfæri og textar
beggja hljómsveitanna eru frekar
svartir, þó lagaumgjörðin sé létt
og fjörug.
-hmp
Föstudagur 13. ]úlf 1990 NÝTT HELGARBLAÐ — SlÐA 21