Þjóðviljinn - 02.11.1990, Blaðsíða 26

Hljómsveitin Rosebud hefur
ekki náð hlustum margra á Is-
landi þau tvö ár sem hún hef-
ur lifað. Engu að síöur sperrt-
ust eyru fulltrúa útgáfufyrir-
tækis í New York þegar hann
heyrði lög hljómsveitarinnar
sem meðlimir hennar höfðu
sent honum á kasettu.
f Rosebud eru fjórir ungir of-
urhugar; Rúnar Gestsson
sem syngur, Orri Jónsson
trommuleikari, Dagur Kári
Pétursson gítarleikari og
Grímur Atlason bassaleikari.
Dægurmálasíðan hitti þrjá
þeirra að máli til að forvitnast
um víking Rosebud í vestri.
Rúnar segir hljómsveitina
hafa farið í Stúdíó Bjartsýni í
júlí í sumar og hljóðritað tíu,
lög á átta klukkutímum,
„demó“ eins og það er kallað
á hljómsveitamáli. Rosebud
sendi síðan nokkrum útgáfu-
fyrirtækjum í Bandaríkjunum
og Bretlandi afraksturinn með
bréfi þar sem þeir sögðust
reiðubúnir til samstarfs. Það
var ekki að sökum að spyrja,
höfnunarbréfunum rigndi bók-
staflega inn og fyrirtæki eins
og 4AD hafði ekki einu sinni
fyrir því að hlusta.
Seinnipart sumars fór Orri til
Bandaríkjanna með spúsu
sinni. Þegar hann hringdi
heim til Islands í félaga sinn
Dag, komst hann að því að
lítt þekkt útgáfufyrirtæki þar
vestra, Circuit, hafði lagt inn
skilaboð hjá Degi og vildi
funda um Rosebud. Orri hélt
síðan til fundar við Ernest
nokkurn hjá Circuit í New
York og eins og Öskubuska
passaði í glerskóinn, virtist
Rosebud passa inn í myndina
hjá Circuit.
„Þeir voru bókstaflega froðu-
fellandi af hrifningu," segir
Orri hlæjandi. En sétur svo
upp alvörusvip og segir þá
alla vega hafa verið mjög
hrifna og vilja gefa út bæði
smáskífu og breiðskífu með
Rosebud.
Síðan á fundinum í New York
hafa hjólin snúist hratt. Þeir
félagar fengu sendan samn-
ing heim tii Islands og gerðu
nokkrar tillögur um breytingar.
Ævintýrablærinn á sög^nni
fer ekkert minnkandi, vegna
þess að útgáfufyrirtækið sam-
þykkti þær allar. Og nú er það
ákveöið að Circuit gefi út
smáskífu með Rosebud í
janúar og gult Ijós logar á
breiðskífusamning.
Rúnar segir hljómsveitina
ráða öllu um útsetningar og
umslag. Þeir hjá Circuit voru
þó ekki ánægðir með nafnið á
titillagi smáskífunnar, „Kill Ov-
erdoser", þannig að því var
Ijúfmannlega breytt í „Still".
Ahuga Circuit á Rosebud
skýrir Rúnar meðal annars
með því að fyrirtækið sé ungt.
Smáskífa Rosebud verður sú
níunda sem Circuit gefur út.
Þá virðist tónlistarmarkaður-
inn vera að opnast, að mati
Rúnars.
Orri segir velgengni Sykur-
molanna ekkert hafa að segja
i þeirra tilviki, þar sem Ernest,
sá sem mestu ræður í sam-
bandi við útgáfu Rosebud,
hati bókstaflega Sykurmol-
ana.
„Ég held að við eigum enga
aðdáendur á íslandi," segir
Rúnar. En Dagur segist hafa
heyrt af aðdáendaklúbbi
hljómsveitarinnar með hvorki
fleiri né færri meðlimi en þrjá.
„Annars held ég að það sé
ekki mikill áhugi á okkar tón-
list hér,“ segir Dagur og virðist
ekki þjakaður af áhyggjum yfir
þeirri staðreynd.
En hvers konar tónlist er
Rosebud að framleiða?
Rúnar segir hljómsveitina
reyna að forðast poppið en
það gangi vægast sagt illa.
„Við stöndum sjálfa okkur að
því að spila popp,“ segir
hann. Og Dagur segir aö jafn-
vel grófustu rokklög verði að
popplögum þegar í stúdíóið
sé komið. Þegar þeir félagar
eru spurðir hvort þeir sæki
fyrirmyndir í þekktar hljóm-
sveitir og tónlistarmenn, verð-
ur nokkur þögn en síðan segir
Orri Prince vera áhrifavald.
Rúnar setur upp undrunarsvip
og segist koma af fjöllum. Orri
minnir hann á sviðsframkom-
una og Rúnar játar í hálfkær-
ingi að hann breytist í Prince
þegar eldvatnið sé annars
vegar. Að mati Dags er hljóm-
sveitin hins vegar undir áhrif-
um frá hellingi af grúppum, en
hún vilji bara ekki viðurkenna
það. Orri bætir því síðan við
að bandarískar hljómsveitir
hafi meiri áhrif á Rosebud en
breskar.
Þegar áhugi íslendinga á
Rosebud
passaöi
í glerskóinn
framsæknum rokksveitum er
eins lítill og raun ber vitni,
hvernig nenna menn þessu
þá?
Orri segist ekki hafa hugmynd
um það. Rúnar segir að það
sé bara svona gaman að
spila og Orri játar að ef til vill
leynist að baki vonin um að
vekja athygli. Þeir félagar eru
líka sammála um að útvarps-
stöðvarnar mættu allar standa
sig miklu betur í að kynna
framsækna tónlist. Sjálfir
segjast þeir hlusta á allan
skrattann, þótt ekki séu þeir
alltaf sammála. Þegar kemur
að gömlu deildinni virðast þeir
þó sammála um að hlusta
megi á Velvet Underground,
Rolling Stones og The Beat-
les.
Strákarnir í Rosebud eru hins
vegar ekki mjög hrifnir af
þeirri bylgju sem á rætur sínar
í Manchester og á töluverðum
vinsældum að fagna í Bret-
landi um þessar mundir, þar
sem hljómsveitirnar Stone
Roses og Happy Mondays
fara í broddi fylkingar. „Við er-
um eins langt frá Manchester
og hægt er,“ segja þeir nán-
ast í einum kór. Rúnar segir
þó margt ágætt koma frá
Happy Mondays og Stone
Roses ög fær illt augnaráð fé-
laga sinna og hneykslisstunur
að launum. „Djöfullinn sjálfur,"
segir Orri. Og eins og til að
friða félaga sinn, tekur Rúnar
undir það með honum að í
Manchester grúppunum séu
bara dópistar að vinna fyrir
dópinu sínu. Dagur segir það
hallærislegt þegar dópið sé
orðið númer eitt. En vímuefn-
ið extacy er sjaldan langt
undan þegar Manchester
grúppurnar eru annars vegar.
Framtíðarmarkmið hljómsveit-
arinnar eru ekki flókin. Þeir
stefna einfaldlega að því að
Dagur, Orri og
Rúnar hafa það á
stefnuskrá sinni að
láta sér líða vel í
framtíðinni. Það
sama gildir um
Grím sem var fjarri
góðu gamni þegar
Jim Smart tók
þessa mynd.
ar það, eins og hann ætti
að vera kominn þaðan
fyrir löngu, og Orri og
Grímur vinna báðir á
geðdeild Landspítalans.
Hvað gerist í framtíðinni
hjá Rosebud er óráðið.
Orri segir velgengni smá-
skífunnar ráða nokkru
þar um. Engir tónleikar
eru planaðir en þeir fé-
lagar fullyrða að lokum
að þeir eigi nóg efni. Á
þrjár plötur frekar en
eina. Spurningin er hvort
aðdáendunum í aðdá-
endaklúbbnum fjölgar um
100% við útkomu plöt-
unnar, úr þremur I sex.
Eftir að hafa heyrt í
Rosebud á tónleikum
kæmi það dægurmála-
síðunni ekki á óvart og
finnst ekki ólíklegt að
fjölgunin verði jafnvel enn
meiri.
-hmp
láta sér líða sem best. Þeir vilja
sem minnst um aðrar íslenskar
hljómsveitir segja. Degi finnst
margar þeirra fá minni athygli en
þær eigi skilið og Rúnar segist
ekki kaupa plötur, þær séu svo
dýrar, og síðan kosti hið Ijúfa líf
sitt. Þegar hann er ekki að spila
með Rosebud og ekki upptekinn
við Ijúfa lífið, vinnur hann sem
meðferðarfulltrúi. Dagur er enn í
menntaskóla og virðist hálf
skömmustulegur þegar hann ját-