Dagblaðið Vísir - DV - 23.09.1995, Blaðsíða 22

Doris Freund bjó í Miinster, smá-
bæ í Týról í austurrísku Ölpunum.
Hún var haldin innkaupafikn. Lítið
er um tískuverslanir í smábæjum
eins og Múnster, og því beindi hún
viðskiptunum til póstvöruverslana.
Það leið vart sú vika að henni bær-
ust ekki stórir pakkar með dýrum
varningi, ekki síst kjólum og öðrum
kvenfatnaði, frá einhverri póstversl-
un.
Doris Freund var tuttugu og átta
ára, vann við kassa í einni af mat-
vöruverslunum bæjarins, en sat
einnig í sóknarnefndinni. Heimilið
var vel búið húsgögnum og eldhúsá-
höldum, sem höfðu, eins og öll fal-
legu fötin sem hún átti, komið úr
póstvöruverslunum. Hún hafði sett
sér að markmiði að vera best
klædda konan í Múnster, og þótti
ýmsum sem henni hefði tekist að ná
því. En Doris varð að greiða dýru
verði fyrir. Þegar að skuldadögun-
um kom vakti mál hennar mikla at-
hygli um allt Austurríki.
Ólæknandi
Miklar skuldir, lág laun
Innkaupaæði er dýrt gaman og
því átti Doris í miklum vandræðum
með að borga reikningana. Þegar
kom fram á árið 1992 skuldaði hún
jafnvirði um hálfrar annarrar millj- Doris Freund.
ónar króna. Henni var þá orðið ljóst
að henni tækist aldrei að greiða
skuldina af eigin tekjum, því hún
hafði aðeins jafnvirði um tuttugu og
fimm þúsund króna í mánaðarlaun í
matvöruversluninni.
Doris sneri sér til manns síns
með vandræði sín. Hann sá að illa
myndi fara tækist honum ekki að
leysa vandann, og það gerði hann.
Hann útvegaði henni peningana.
Honum var mikið i mun að ekki
kæmi fram hvernig kona hans hafði
hagað sér, því hann var rannsóknar-
lögreglumaður. „En komi þetta fyrir
aftur,“ sagði hann við konu sína
þegar hann gerði upp skuldir henn-
ar, „þá segi ég skilið við þig.“
Patrick Schatz.
Um hríð hafði Doris hægt um sig.
En svo fékk hún ekki lengur ráðið
við innkaupalöngunina, og brátt
fóru henni að berast pakkar frá
ýmsum póstverslunum, að meðaltali
einn á viku. Þegar komið var fram í
mars á þessu ári var hún orðin
skuldugri en nokkru sinni áður.
Lágu þá hjá henni ógreiddir reikn-
ingar upp á jafnvirði um tveggja
milljóna króna. Og dag einn var svo
komið að lánardrottnarnir kröföust
greiðslu eða gengið yrði að Doris.
Hún fylltist örvæntingu. Ekki gæti
hún leitað til manns síns, og því
yrði hún að leysa málið sjálf. Og þá
ákvað eiginkona rannsóknarlög-
reglumannsins að leggja út á glæpa-
brautina.
Eftir nokkra íhugun sá hún að-
eins eina leið til þess að leysa vanda
sinn. Hún myndi ræna barni og
krefjast lausnargjalds fyrir það.
Flestir hefðu vafalaust litið svo á að
vonlaust væri að fremja slíkan glæp
í jafn litlum bæ og M”nster er, en
Doris var komin í slíkan vanda að
hún gat ekki lengur hugsað skýrt.
Doris átti að sjálfsögðu allnokkuð
af vinafólki, og kom henni nú í hug
að ræna Rafael, syni bestu vinkonu
sinnar. Hún hringdi heim til hennar
og bað drenginn um að koma
nokkru fyrr en gert hafði verið ráð
fyrir til aðstoðar við undirbúning
fermingar. Undirbúningurinn var í
höndum hennar sjálfrar vegna setu
hennar í sóknarnefndinni. En ránið
á drengnum rann út í sandinn á síð-
ustu stundu, því þegar á reyndi
brast Doris kjark.
Á leiðinni til sóknarnefndarheim-
ilisins tók Rafael eftir dularfullri
konu á hjóli. Hún var með stóran
hatt og sólgleraugu, og óþekkjanleg.
Drengurinn fékk beyg, Doris skynj-
aði það og þorði ekki að nálgast
hann. Nú vita allir í bænum að kon-
an á hjólinu var Doris Freund.
Næst fékk Doris augastað á átta
ára gamalli stúlku, Sabine Fender.
Rafael, til vinstri, með vini sínum.
Hún var dóttir yfirmatsveinsins á
dýrasta veitingahúsinu í bænum.
Doris leit svo á að hann hlyti að
hafa há laun og aðgang að lánsfé,
þyrfti hann á því að halda.
Önnur tilraunin...
og sú þriðja
Doris fór eins að og í fyrra sinnið.
Hún hringdi heim til Sabine og bað
hana um að koma í safnaðarheimil-
ið. Móðir stúlkunnar ákvað hins
vegar að fylgja dóttur sinni þangað.
Þetta setti strik í reikninginn, og
varð Doris að hætta við að ræna
stúlkunni. Tókst henni að komast
óséð frá heimilinu og héldu
mæðgurnar heim.
En þriðja tilraunin til barnsráns
til að afla lausnarfjár tókst . . . það
er að segja að hluta til. Hinn átta
ára gamli Patrick Schatz var ekki
eins heppinn og Rafael og Sabine.
Fjórum dögum eftir tilraunina til
að ræna Sabine hringdi Doris
Freund til Haralds og Waltraut
Schatz og sagði gömlu söguna um
undirbúning fermingar. Hún sagði
ekki til nafns, en Patrick var sendur
af stað til safnaðarheimilisins, enda
grunaði foreldra hans ekkert mis-
jafnt.
Hálftíma eftir að Patrick fór að
heiman hringdi síminn hjá foreldr-
um hans og kona sagði á brenglaðri
þýsku: „Ég ræna dreng. Þið borga
500.000 sjillinga (jafnvirði rúmlega
þriggja mUljóna króna) í lausnar-
gjald. Ég hringja seinna.“
Klukkutíma síðar var aftur hringt
til Schatz-hjónanna. Nú sagði kon-
an: „Ég Júgóslavi. Ég hafa Patrick.
Engin lögregla ef drengurinn ekki
deyja.“
Undir kvöld haföi foreldrum Pat-
ricks tekist að cifla umbeðins lausn-
argjalds. Efnaður frændi drengsins
lagði féð fram. Þá hafði lögreglunni
verið gert aðvart. Um nóttina kom
foreldrum drengsins ekki dúr á
auga, og voru því vakandi þegar
síminn hringdi klukkan hálfsjö um
morguninn.
„Er peningar tilbúnir?" spurði
konan. Þegar henni var svarað ját-
andi sagði hún: „Gott. Klukkan hálf-
eitt ég hringja og gefa leiðbeining-
ar.“
Klukkan fimm minútur fyrir
klukkan hálfeitt fór Doris Freund
frá kassanum í matvöruversluninni
sem hún vann í. Þá hafði hún rætt
við allmarga viðskiptavini um þann
hræðilega atburð sem gerst hafði í
bænum, ránið á Patrick litla, en það
hafði þá þegar spurst út. Hún flýtti
sér heim, og þegar klukkan var tvær
mínútur yfir hálfeitt hringdi hún
heim til Schatz-hjónanna. Henni lá á
að skipuleggja mótttöku lausnarfjár-
ins, því matartími hennar var ekki
langur og hún vildi ekki vekja grun-
semdir með óeðlilegum fjarvistum.
Frá Múnster.
Lögreglan viðbúin
Doris Freund var hins vegar kom-
. in í vonlausa aðstöðu. Lögreglan
hafði búið sig undir að finna sím-
ann sem hringt yrði úr til Schatz-
hjónanna. Rétt eftir að Doris Freund
hringdi til að skýra frá því hvernig
lausnarféð skyldi afhent var ljóst
orðið úr hvaða síma barnsræning-
inn hafði hringt.
Meðan símtalið stóð enn og Doris
lék júgóslavnesku flóttakonuna
lagði lögreglubíU af stað að húsi
Freund-hjónanna. Fjórir menn
börðu síðan að dyrum. Doris opnaði
fyrir þeim, en hló undarlega þegar
hún sá hverjir þeir voru.
Lögreglumennirnir komu beint af
efninu. „Hvar felurðu Patrick
Schatz?" spurðu þeir. I fyrstu varð
Doris Freund sem steinrunnin, en
svo rétti hún fram lyklakippu sína:
„Hérna. Takið þá,“ sagði hún. „Leit-
ið í húsinu.“
Leitin hófst þegar í stað. Var öllu
nú snúið við innandyra, og loks
fannst líkið af Patrick í stórri
íþróttatösku í fataskáp. Hann hafði
verið kæfður og síðan kyrktur. Rétt-
arlæknar upplýstu síðar að hann
hefði þá verið látinn í um átján
klukkustundir.
Doris Freund féll saman þegar
líkið fannst og játaði allt. Sagðist
hún hafa þrýst púða yfir andlit
drengsins og síðan tekið um háls
hans. Hún heföi verið ein í húsinu,
því maður henar hefði verið að
störfum í Innsbruck og sonur henn-
ar, Martin, í gæslu hjá afa sínum og
ömmu.
í játningu sinni sagði Doris að
Patrick hefði ekkert misjafnt grun-
að, að minnsta kosti ekki í byrjun.
Hún hefði farið með hann heim, gef-
ið honum límonaði og kveikt á sjón-
varpinu.
Um níuleytið um kvöldið sagðist
Patrick vera búinn að vera nógu
lengi hjá henni og vilja fara heim.
Það gat Doris auðvitað ekki leyft
honum. Þá fór drengurinn að æpa
og heimtaði að fá að fara. Doris varð
gripin örvæntingu og nú upphófust
átök. Þeim lyktaði svo með því að
hún reyndi að þagga niður í honum,
fyrst með púða en svo með höndun-
um, og þá fór sem fór. Hún kom svo
líkinu fyrir í íþróttatöskunni og
setti hana í fataskápinn. Patrick var
þvi látinn þegar hún hringdi í for-
eldra hans klukkan hálftíu kvöldið
áður.
Rannsókn málsins gekk að öðru
leyti hratt fyrir sig. Það kom fljót-
lega í ljós að ástæðan til ránsins og
morðsins var skuld Doris Freund
við ýmsar póstvöruverslanir. Þar
var nafn hennar að finna á lista yfir
viðskiptavini og skuldunauta. Það
varð því ölum ljóst að innkaupafíkn
hennar, sem varð henni að faíli, olli
dauða drengsins sem átti að bjarga
henni út skuldafeninu.
Sérstæð sakamál
Í? ' —
LAUGARDAGUR 23. SEPTEMBER 1995
Hun keypti og keypti