Dagblaðið Vísir - DV - 11.11.1995, Blaðsíða 12

12
LAUGARDAGUR 11. NÓVEMBER 1995 DV
Fólksfjölgun í Viðey eftir að ráðsmannshjónin eignuðust annað barn sitt
Horfa á stressifl í höfuðborginni
- en í seilingarfjarlægð upplifa þau rósemd og sveitarómantík
„Við fórum hér út í hlut sem við vissum ekkert um. Það kom líka á daginn en þetta var jafnframt spennandi. Hér búum við saman og vinnum saman. Ef eitt-
hvað bjátar á hleypur maður ekki í burtu heldur verðum við að setjast niður, ræða málin og takast á við vandamálin. Maður hefur því haft voðalega gott af
þessu og fengið út úr þessu vissan þroska," segja hjóni Bjarni og Guðrún Lilja sem hér eru með börnum sínum, Lilju Björk og nýfæddum syni.
DV-myndir Brynjar Gauti
Hjónin vilja hvergi annars staðar vera, enda geta þau einangrað sig frá
stressi stórborgarinnar sem er handan við sundið. Hér eru þau ásamt dótt-
ur sinni og hundinum Kanis.
„Við fórum hér út í hlut sem við
vissum ekkert um. Það kom líka á
daginn en þetta var jafnframt spenn-
andi. Hér búum við saman og vinn-
um saman. Ef eitthvað bjátar á hleyp-
ur maður ekki í burtu heldur verðum
við að setjast niður, ræða málin og
takast á við vandamálin. Maður hef-
ur því haft voðalega gott af þessu og
fengið út úr þessu vissan þroska. Að
auki er þetta toppurinn fyrir þá sem
hafa áhuga á náttúrunni," segja
Bjarni Sigurbjörnsson og Guðrún
Lilja Arnórsdóttir, ráðsmannshjón í
Viðey síðustu sjö árin.
DV sótti hjónin heim í vikunni
þar sem þau búa ein í eyjunni ásamt
börnum sínum tveimur. Tilefni
heimsóknarinnar er einmitt 25 pró-
senta fólksfjölgun í eyjunni en Guð-
rún Lilja fæddi þeim hjónum mynd-
arlegan son 28. október síðastliðinn.
Fyrir áttu þau 4 ára dóttur, Lilju
Björk, sem var fyrsti innfæddi Við-
eyingurinn í 60 ár, en hún siglir
daglega til Reykjavíkur þar sem hún
sækir leikskóla.
Renndi blint í sjóinn
Bjami er úr Reykjavík en Guðrún
Lilja úr Grundarfirði. Þau voru bú-
sett í Reykjavík fyrir um 8 árum
þegar þau fengu nóg af hraðanum og
stressinu þar og fluttu austur á
Vopnaijörð til að breyta til.
„Ég sótti um vinnu á Vopnafirði -
eins langt frá Reykjavík og ég komst
- og fékk hana. Þegar við Guðrún
vorum svo í sumarfríi í Reykjavík
rúmlega hálfu ári seinna leit ég út í
Viðey að heimsækja kunningja
minn sem var að vinna þar. Hann
fór að sýna mér eyna og við löbbuð-
um upp á hól, þar sem íbúðarhúsið
stendur núna, og hann sagði við mig
að hér kæmi ég til með að búa þeg-
ar ég fengi starfið og átti þá við
ráðsmannsstarfið. í framhaldi af því
sótti ég um en vissi ekkert hvað ég
var að gera. Við vorum rétt komin
austur á Vopnafjörð þegar hringt
var í okkur og tilkynnt að við vær-
um búin að fá starfið," segir Bjarni.
Bjami var ráðinn strax í fullt
starf en Guðrún í fyrstu í þriðjungs-
starf. Hún átti einungis að leysa
Bjarna af í fyrstu en fljótlega kom í
ljós að hann komst engan veginn
yfir allt sem þurfti að gera og þá var
Guðrún ráðin í fullt starf sem hún
sinnir enn í dag, auk þess að vera
meðhjálpari í Viðeyjarkirkju.
Alltaf í vinnunni
„Maður vinnur þetta starf ekki
einn og þess vegna er Guðrún líka í
fuflu starfi hér. Allar framkvæmdir
■ eviunni fara í gegnum okkur, við
Rýmum fyrir
nyjum vorum.
Ullar- og bómullargam
á ffábæru verði.
Nýtt ... sprengt, hrokkið garn. silfur-
og glansgam, angóra, mohair og
silki í miklu úrvali. Nýjar prjónafönd-
urbækur og skærir litir í jólaföndrið.
Silkislæður og sjöl í jólapakkann.
Gamhúsið
Suðurlandsbraut v/Fákafen - s. 568 8235
höfum meira og minna eftirlit með
öllum uppákomum í eyjunni. Á
sumrin eru krakkar við hreinsunar-
störf hér og svo sé ég um alla flutn-
inga hingað. í fáum orðum felst
starf okkar í því að gæta hagsmuna
Reykjavikurborgar í eyjunni,“ segir
Bjarni.
Aðspurð um kosti starfsins og
þessarar sérstæðu búsetu segja þau
þá helsta að þau geti hæglega lokað
sig af frá amstri hversdagsins. Þótt
þau þurfi að sjálfsögðu að sinna
vinnu sinni þá séu þau laus við
stressið í höfuðborginni sem þau
horfa á út um stofugluggann á
hverjum degi.
„Maður er algerlega laus við þetta
span í umferðinni á morgnana og
það stress að koma sér í vinnuna.
Gallarnir eru hins vegar þeir að við
erum i vinnunni nánast allan sólar-
hringinn sjö daga vikunnar. Síminn
byrjar hér eldsnemma á morgnana
hvort sem það er laugardagur eða
sunnudagur, jól eða nýár. Maður er
alltaf bundinn í vinnunni. Við höf-
um til dæmis ekki farið i bíó í sjö
ár. Maður missir einhvern veginn
áhuga á því að þvælast í bíó og á
böll. Við förum hins vegar í heim-
sóknir og fáum fólk í heimsókn til
okkar. Maður virðist fá alla útrás
hér og það er ekkert fararsnið á
okkur á meðan allt gengur vel.“
Báturinn aðalfarartækið
Bjarni og Guðrún eru einu fóstu
ábúendurnir í Viðey. Þar hafa þau
haft fasta búsetu frá árinu 1988. Þau
hafa hús, sem þau eru nú búin að
„sprengja" utan af sér, bíl og bát til
umráða í eyjunni, enda er báturinn
þeirra meginfarartæki. Auk þess sér
Bjami um að eyða vargi í eyjunum
á sundunum úti fyrir Reykjavík.
Líf þeirra í eyjunni er að mörgu
leyti háð samgöngum og veðri. Þau
hafa síma en þau skreppa ekki út í
búð eftir mjólkurpotti þótt, ef vel er
að gáð, matvörubúð sjáist í landi út
um gluggann hjá þeim. Á veturna
þurfa þau til dæmis oft að taka bát-
inn á land í nokkra daga, ef vindur
blæs hressilega úr vestri, og honum
verður ekki hent í sjóinn hara af því
að einhver vifl skreppa í land.
„Lifið hér í Viðey er á margan
hátt frábrugðið því sem gerist í
Reykjavík þótt eyjan tilheyri í raun
borgarlandinu. Ef við bregðum okk-
ur í land í heimsókn til vina og
vandamanna þá undrast fólk það að
við þurfum að kveikja á útvarpinu
og hlusta eftir veðurspá og slíku.
Fólk skilur þetta ekki alveg því það
býr í nágrenni við okkur og þarf
ekki að hafa áhyggjur af veðri og
færð en þó eru margir sem öfunda
okkur," segir Bjarni.
Vantar meiri afþreyingu
Þótt talsverð umferð fólks sé um
Viðey þá er sú umferð mest yfir
sumartímann. Bjarni segir þó að
nauðsynlegt sé að skapa þar afþrey-
ingu fyrir börn. Skoðun hans er því
sú að húsdýragarðinum hafi verið
valinn rangur staður í Laugardal.
Nú hefur hann til dæmis fengið leyfi
til uppbyggingar eigin hesthúss í
eyjunni og er byrjaður á þeim fram-
kvæmdum.
„Það eru börnin sem draga for-
eldra sína út úr húsi en ekki öfugt.
Hér vantar því meiri afþreyingu fyr-
ir börn. Þau hafa ekki gaman af að
heyra sögur af gamla tímanum lang-
tímum saman. Það er í lagi smá-
stund og búið. Það eru hins vegar
engar frekari framkvæmdir á dag-
skrá hér á næstunni," segir Bjarni.
Hjónin eru hins vegar sátt við
rekstur eyjarinnar eins og hann er í
dag. Fátítt sé að leyfi sé veitt fyrir
skemmtanir fram yfir miðnætti
enda eigi slíkt ekki heima þar að
þeirra mati. Þarna sé fínn veitinga-
staður þar sem opinberar móttökur
fari stundum fram. Fyllirísveislur
og slíkt fari hreinlega ekki saman.
Það hafi glögglega komið i ljós þeg-
ar utanríkisráðherrum Norður-
landa, sem funduðu í Reykjavík fyr-
ir nokkru, var haldin móttaka í Við-
eyjarstofu á sama tíma og hundrað
lyftingamenn kneyfuðu öl annars
staðar í eyjunni. Þessir tveir hópar
hafi síðan orðið samferða í land í
ferjunni.
Aðspurð hvort þau hafi orðið vör
við reimleika í eyjunni segjast þau
svo ekki vera. Hins vegar hafi þeim
eitt sinn brugðið þegar ölvaður mað-
ur, sem hafði orðið eftir 1 eyjunni.
birtist inni á gólfi hjá þeim. í annað
skiptið bankaði svartklæddur mað-
ur upp á hjá Guðrúnu Lilju sem var
ein heima. Hafði maðurinn verið á
ígulkeraveiðum fyrir utan eyjuna
þegar báturinn hans bilaði og varð
hann því að synda í land í kafara-
búningnum.
Víðeyingar fæðast á ný
Fæðing barna Bjarna og Guðrún-
ar er ekki bara merkilegur viðburð-
ur í þeirra lífi heldur líka í því ljósi
að systkinin eru fyrstu Viðeying-
arnir sem fæðast í yfir hálfa öld.
Fyrr á öldinni bjuggu á þriðja hund-
rað íbúar í eyjunni en mikil útgerð
var þaðan. í seinni heimsstyrjöld-
inni fluttu hins vegar seinustu íbú-
arnir þaðan en fólk sem vann þar og
ólst upp hefur stofnað með sér fé-
lagsskap, Viðeyingafélagið. Félagið
hefur unnið að endurbótum á þeim
húsakosti sem var til staðar austan
til á eyjunni, meðal annars byggt
sér félagsheimili úr gömlum vatns-
tanki sem þar er að finna.
„Þetta fólk kemur hér mikið á
sumrin og það er mjög gaman að
því. Það er alveg einstakt að fá að
fylgjast með því þegar sumt af þessu
fólki er að hittast í fyrsta skipti í
áratugi á sínum heimaslóðum og
upplifa æsku sína á ný því minning-
ar þess verða alveg ljóslifandi. Það
hefur greinilega verið ótrúlega mik-
ið líf hérna.“
-PP