Dagblaðið Vísir - DV - 11.11.1995, Page 22

22 sakamál
LAUGARDAGUR 11. NÓVEMBER 1995 UV
Líkið í vatninu
Anthony Fincham með konu sinni og dóttur árið 1939, fyrir upphaf heimsstyrjaldarinnar síðari.
Hazel og Vincent Rumsey.
Húsið sem Rumsey-hjónin bjuggu í
Að morgni fyrsta mánudagsins í
mai 1986 varð foreldrum Andys Fis-
her, fjórtán ára pilts, ljóst að hann
hafði ekki verið heima um nóttina.
Kvöldið áður hafði hann ætlað á
skemmtun í skóla þeim í Lincoln, í
Linconshire á Englandi, sem hann
gekk í. En af einhverjum ástæðum
hafði hann ekki komið aftur til
heimaþorpsins Branston en það er
nokkra kílómetra utan við Lincoln.
Foreldramir, Alice og Paul Fis-
her, urðu mjög áhyggjufull. Faðir-
inn hringdi til eins skólabræðra
Andys en hann upplýsti þá að Andy
hefði ekki komið á skólaskemmtun-
ina kvöldið áður. Næsta símtal var
við lögregluna.
Leitað var vítt og breitt en án ár-
angurs. Þegar komiö var fram á
miðvikudag án þess að nokkuð
hefði spurst til Andys var ákveðiö
að kafarar leituöu í djúpu stöðu-
vatni, ekki langt frá heimili Fis-
hers-fjölskyldunnar. Ekki hafði leit
þeirra staðið lengi þegar þeir fundu
plastpoka og var ljóst að í honum
voru líkamsleifar. Þegar pokinn var
kominn á land og hafði verið opnað-
ur kom hins vegar í ljós beinagrind
og múrsteinar. Það voru því ekki
líkamsleifar Andys sem fundist
höfðu.
Ævintýraferð til London
Sautján dögum eftir að Andy
hvarf hafði enn ekkert til hans
spurst. En þá gaf hann sig skyndi-
lega fram á lögreglustöð í London.
Hann gaf þá skýringu á ferðum sín-
um að hann heföi haldið þangað
meö sparifé sem hann hefði átt en
nú væri það gengið til þurrðar og
hann hefði hvergi fengið vinnu. Því
væri hann að biðja um aðstoð.
Máli Andys lauk með alvarlegri
áminningu lögreglunnar og vafa-
laust líka foreldranna. En lögreglan
í Branston sat uppi með óleysta
morðgátu. Ljóst var að beinagrind-
in í plastpokanum v£ir af manni
sem hafði yfirgeflð þennan heim
löngu áður, líklega áratugum áður.
Réttarlæknar gátu engu að síður
fundið dánarorsökina. Var hún tvö
högg I hnakkann en að auki var
ljóst að maöurinn hafði orðið fyrir
alvarlegum meiðslum á hægri
handlegg.
Hinn látni hafði verið um þijátíu
og fimm ára og þótti líklegast að
hann hefði verið myrtur á árunum
1947—48. Og ekki varð það til að
létta lausn gátunnar að pokinn, sem
beinagrindin hafði fundist í, og
reipiö, sem notað hafði verið til að
loka honum með, höfðu ekki komið
á markað fyrr en um 1965.
Landbúnaðarverka-
maður
Af því sem nú var fram komið
var ljóst að líkamsleifum hins láfna
hafði ekki veið fleygt f stööuvatnið
fyrr en í fyrsta lagi tuttugu árum
eftir morðið. En hvar hafði líkið
verið þann tíma og hvers vegna
hafði það verið tekið af upphafleg-
um geymslustað og kastað í vatnið?
Til þess að unnt yröi að svara
þessum spumingum yrði að upp-
lýsa af hveijum beinagrindin var.
Og helsta visbendingin var áverk-
inn mikli á hægri hönd. Fyrir-
spumir leiddu til þess að fram kom
að árið 1948 hafði Anthony Fincham
landbúnaðarverkamaður horfið frá
Branston, þá þijátíu og fjögurra
ára. Ekki hafði hvarf hans vakið
neina athygli því engum hafði fund-
ist neitt athugavert við það. Var
talið að hann hefði farið til
Cambridge til þess að taka saman
við konu sína sem hafði farið frá
honum fjórum áður áður með sjö
ára dóttur þeirra hjóna.
En fyrirgrennslanin um Fincham
sýndi að hann hafði verið mjög
óvinsæll maður allt frá því snemma
í stríðinu þegar hann meiddist á
handleggnum, því talið var að hann
hefði sjálfur veitt sér áverkann til
þess að komast hjá því að gegna
herþjónustu í síðari heimsstyijöld-
inni.
Áleitnar spurningar
Leit var nú hafln að frú Fincham.
í kirkjubókum í Cambridge kom
fram að frú Fincham hafði látist
1958. Dóttirin, Pamela, vsir hins veg-
ar enn á lífi og fullyrti hún að faðir
hennar hefði aldrei komið til þeirra
mæðgna eftir stríðið. Hefði hún
' hvorki séð til hans né heyrt frá hon-
um eftir 1944 þegar þær mæðgur
fluttust frá Branston.
Áverkinn á hægri höndinni og sú
staðreynd að Anthony Fincham
hvarf frá Branston 1948 urðu til
þess að lögreglunni þótti yfir allan
vafa hafið aö beinagrindin væri af
honum. Enhver hafði myrt hann og
hvers vegna?
Næst leitaði lögreglan til Peters
Wilby, áttatíu og sex ára gamals
manns sem hafði átt Bracefield
Fram, sveitabæinn við Branston
sem Fincham hafði unnið á, en það
var einmitt þar sem hann hafði orð-
ið fyrir áverkanum. Þótt Wilby
væri kominn til ára sinna var hann
mjög minnisgóður og hann mundi
vel flest það sem gerst hafði fyrir
styrjöldina og meðan hún stóð.
Wilby skýrði svo frá að hann
hefði haft tvo vinnumenn, Anthony
Fincham og Vincent Rumsey. Hefðu
þeir búiö sinn í hvoru húsinu í
Branston en Wilby átti bæði og
leigði þeim þau. Fincham og Rums-
ey höfðu verið góðir vinir, allt fram
til ársins 1941 en þá voru þeir
kvaddir til herþjónustu.
Leiðir skilur
Rumsey hafði lagt upp til að verja
land og þjóð en nokkrum dögum
áður en Fincham átti aö leggja af
staö fékk hann svo mikinn áverka á
hægri hönd aö hann var talinn ófær
um að vera í hernum. íbúar Bran-
ston-þorps og í grenndinni töldu lit-
inn vafa leika á að Fincham hefði
veitt sjálfúm sér áverkann til þess
að komast hjá því að fara í stríðið
og bentu á að hann hefði sagst hafa
slasast á þann hátt sem almennt
væri talið óhugsandi.
Wilby hafði Fincham áfram í
þjónustu sinni. Þótt hann væri ekki
jafngóður til verka og fyrr var hann
samt einn af fáum ungum mönnum
sem hægt var að hafa í landbúnað-
arstörfum á árum þegar flestir ung-
ir menn voru kallaðir til herþjón-
ustu.
Lögreglan spurði Wilby hvort
hann vissi um nokkum sem hefði
getað viljaö myrða Fincham. Því
svaraði gamli maðurinn þannig:
„Eftir að Fincham meiddist varð
hann mjög óvinsæll í þorpinu.
Flestir vom þeirrar skoðunar að
hann hefði svikið ættjörðina og ég
skildi það fólk vel. Ekki síst þá sem
misstu eiginmenn eða syni. Hver og
einn í þeim hópi gat talið sig hafa
ástæðu til að myrða hann.“
Rumsey snýr heim
Það vakti athygli lögreglunnar að
Wilby skyldi skýra frá því að þótt
þeir Rumsey og Fincham hefðu ver-
ið góöir vinir allt fram til ársins
1941 sýndi Rumsey gamla vinnufé-
laganum aldrei annað en óvild eftir
að hann sneri sjálfur heim úr hild-
arleiknum, að honum loknum.
Rumsay fór þá aftur til starfa hjá
Wilby en baö atvinnrekanda sinn
að haga verkstjórn þannig að hann
þyrfti sem allra minnst að umgang-
ast vinnufélaga sinn. „Rumsey taldi
Fincham mesta ónytjung," sagði
Wilby.
Árið 1948 hvarf Fincham svo og
var, eins og fyrr segir, talið að hann
heföi farið til Cambridge. Gekk svo
allt sinn vanagang á bænum hjá
Wilby en árið 1974 fékk hann tilboð
frá byggingafyrirtæki í bæði húsin
sem hann átti í Branston-þorpi.
Verðið sem honum var boðið var
miklu betra en það sem hann taldi
sig geta fengið á almennum mark-
aði og því ákvað hann að selja þau.
Hann fór á fúnd Rumseys og bauð
honum greiðslu sem svaraði til út-
borgvmar í nýju húsi ef hann vildi
flytja svo að salan gæti farið fram.
Wilby til undrunar færðist Rumsey
mjög undan að flytja og bauð Wilby
að lokum nær þrefalt hærri upphæð
en Wilby hafði boðið honum, eða
allt sparifé sitt, ef hann mætti vera
áfram í húsinu.
Wilby hafnaði tilboðinu því að
hagnaður af sölunni yrði enn meiri.
Gátan leysist
Vincent Rumsey og kona hans,
Hazel, fluttust því úr húsinu sem
þau höfðu búið í áratugum saman
og í hús fyrir eldri borgara. Eftir að
Rumsey hætti störfum hjá Wilby
heimsótti hann gamla vinnumann-
inn sinn og konu hans allt fram til
ársins 1982 en þá lést hann. Hazel
Rumsey missti Bfeilsuna fljótlega eft-
ir þetta og lést tveimur árum síðar.
Lögreglan þóttist nú vera búin að
fá þá vitneskju sem nægði til að
upplýsa hver myrt hafði Anthony
Fincham. Hvers vegna hafði Rums-
ey hafnað allhárri upphæð fyrir að
flytja úr húsinu sem hann hafði
búið í og þess í stað boðið nær
þrefalt meira fé, allt sparifé sitt, fyr-
ir að mega vera um kyrrt? Svarið
virtist augljóst ef gengið var út frá
vissum forsendum. Ef Rumsey hafði
myrt Fincham og grafið líkið af
honum í garðinum hjá sér var ljóst
að þeir sem keyptu húsið til niður-
rifs myndu fara með skurðgröfúr
um lóðina og þá kæmu líkamsleif-
amar í ljós. Því væri aðeins um eitt
að ræða. Grafa upp líkið og koma
því á annan stað. Öruggast yrði þá
vafalaust að kom likinu í plastpoka,
setja í hann múrsteina, binda fyrir
og kasta pokanum síðan í vatnið við
Bracefield Farm. Þetta taldi lögregl-
an hafa gerst.
Lítill vafi leikur á að aldrei hefði
orðið uppvíst aö Anthony Fincham
hafði verið myrtur hefði ekki fjórt-
án ára piltur fengið þá hugmynd að
strjúka að heiman.
•Snemma í júní 1986 voru jarð-
neskar leifar Anthonys Fincham
jarðsettar i St. Lukes-kirkjugarðin-
um í Branston. En á leiðinu er eng-
inn legsteinn og það er grasi vaxið
því þótt hálf öld sé liðin frá lokum
heimsstyrjaldarinnar fæst enginn
til að að hugsa um leiði manns sem
talinn er hafa komið sér undan her-
þjónustu á örlagatímum þjóðar
sinnar.