Dagblaðið Vísir - DV - 16.08.1997, Page 32

LAUGARDAGUR 16. ÁGÚST 1997 X-I>"V"
Þrjár íslenskar mæðgur í pOagrímsgöngu frá Ósló til Niðaróss:
liðarós 28. júií
Svorkmo
Berkák
Oppland Æ'
Hjerkin
Hundorp
DVÓsló:
„Þetta er eins konar hreinsun fyr-
ir sálina. Það er hægt að líta svo á
að pílagrímar gangi inn í sína eigin
sál í leit að sjálfum sér á leið sinni
til helgidómsins,“ segir Viiborg Sig-
urðardóttir, pílagrímur og tveggja
barna móðir, eftir að hafa lagt að
baki 700 kilómetra göngu frá Ósló
til Niðaróss í Noregi. Fimm strang-
ar vikur eru að baki, skómir slitnir
og snúnir.
Þreytt? Jú, en Vilborg gæti samt
hugsað sér að ganga sömu 700 kíló-
metrana heim aftur. Hún hefur
raunar um það kenningu að píla-
grímar eigi að ganga heim til að
vinna úr trúarlegri reynslu sinni
eftir gönguna að heiman.
„Ég þarf bara að mæta í vinnuna
eftir tvo daga,“ segir hún og hlær.
Við höfum fengið okkur sæti við
tröppur dómkirkjunnar í Niðarósi.
Og Vilborg er ekki ein á ferð á þess-
um fjarlæga stað. Dætur hennar,
Rannveig, 12 ára, og Harpa, 11 ára,
eru með henni og hafa líka lagt að
baki 700 kílómetra - skref fyrir
skref 25 kílómetra á dag í flmm vik-
ur.
Hvort þær eru ekki þreyttar?
Stelpurnar yppta öxlum og svo eru
þær horfnar yfir kirkjuhlaðið án
þess að svara. Það er ekki að sjá á
þeim þreytu - Rannveig og Harpa
hafa enga eirð i sínum ungu beinum
til að sitja í viðtölum og svara asna-
legum spumingum.
Grúsk í búddisma
Vilborg er Seyðflrðingur en hefur
undanfarin tvö ár búið í Noregi
ásamt manni sínum, Halldóri Gísla-
syni, og dætrum þeirra tveimur.
Hún fór þessa ferð í leit að sjálfri
sér, lagði á sig allt erfiðið til að gera
upp við sig hluti sem legið hafa
óuppgerðir í sálinni segir hún.
„Ég hef verið að grúska í búdd-
isma og langar til að rækta sjálfa
mig,“ segir hún til að útskýra þetta
uppátæki.
Pílagrímsferðin til Niðaróss er í
eðli sínu kristin athöfn og Vilborg
Dómkirkjan í Niöarósi er ein helsta þjóöargersemi Norömanna. Þetta var og höfuðkirkja fslendinga í 400 ár. Hér eru
þær fyrir framan kirkjuna.
hefur ekkert á móti kristinni trú en
hellast meira af Búdda, heillast af
því að öllum er ætlaður neisti af
guðdóminum.
En það em ekki bara trúarlegar
ástæður sem senda fólk í pílagríms-
ferðir. Að baki býr einnig löngunin
til að sanna eigin viljastyrk fyrir
sjálfum sér og kynnast fólki sem
hefur fengið sömu flugu í höfuðið.
„Það myndaðist strax góður andi
í hópnum og á þessari löngu leið
deildi fólk eðlilega sorg og gleði.
Þama tókust kynni sem eiga eftir
að vara lífið á enda,“ segir Vilborg.
Pílagrímsferð þeirra mæðgna
skýrist líka af enn heimilislegri og
jarðbundnari ástæðum. Halldór,
Þreyttar mæögur viö dómkirkjudyrnar í Niðarósi. Þaö er gott aö vera komin
á leiöarenda en samt er þaö gangan sjálf sem skiptir mestu máli.
DV-myndir Gísli Kristjánsson
maður Vilborgar, verður næsta ár
við nám í Landbúnaðarháskólanum
í Ási. Hann verður að heiman nær
allan veturinn og Vilborg ein ábyrg
fyrir búi og börnum.
Neituðu að vera heima
„Við ákváðum að ég fengi ærlegt
sumarfrí áður en ég tæki ein við
stjórninni. Ég ákvað að láta gamlan
draum rætast og fara í pílagríms-
ferð,“ segir Vilborg. Stelpumar áttu
að vera heima á meðan en þær
þvertóku fyrir það, neituðu að
hlusta á allar fortölur, og fengu á
endanum að fylgja með þessa 700
kílómetra.
„Það er ótrúlegt hvað þær hafa
staðið sig vel. Alla ferðina hafa þær
verið á þönum og hjálpað okkur
hinum pílagrimunum. Það er eins
og þær geti ekki orðið þreyttar,"
segir Vilborg.
Þær Vilborg, Rannveig og Harpa
voru í hópi 17 pílagríma sem í sum-
ar gengu saman alla leið frá Ósló til
Niðaróss. Þarna vora fulltrúar fjöl-
margra þjóða, Norðmenn flestir en
hagsmuna íslands var vel gætt þar
sem þær mæðgur fóru. Rannveig og
Harpa voru líka þær yngstu i hópn-
um og þær sprækustu.
Pílagrímsförin var farin til að
minnast þess að þúsund ár eru liðin
frá því Ölafur konungur Tryggva-
son stofnaði kaupstað í Niðarósi og
lagði grundvöllinn að helgidómnum
þar. Um aldir var Niðarós höfuð-
borg íslendinga og hér sátu erki-
biskupamir sem þeir neituðu að
hlýða. Hér synti Kjartan Ólafsson í
ánni sjálfum sér og konungi til
skemmtunar og hér ortu skáldin
óskiljanleg kvæði um kónga og ann-
að stórmenni.
Pilagrímamir komu til helgi-
dómsins daginn fyrir Ólafsvöku
sem haldin er til minningar um að
Ólafur helgi Haraldsson (eða bara
Ólafur digri) og kappar eins og Þor-
móður Kolbrúnarskáld voru ofur-
liði bomir á Stiklastöðum og drepn-
ir eins og hundar. Þessi staður
geymir mikið af íslenskri sögu.
Leiðin skiptir mestu
Vilborg leiðir hugann að mark-
miði og leiðum. Hún segir að það sé
í sjáifu sér leiðin, gangan til helgi-
dómsins sem sé markmiðið en ekki
það að vera komin alla leið. Helgi-
dómurinn með ailri sinni sögu er
auðvitað merkilegur en leiðin sjáif
skiptir mestu.
„Fyrir fyrsta hvíldardaginn á
leiðinni var ég komin að því að gef-
ast upp. Ég var dauðþreytt og lang-
aði mest til að hætta við allt og fara
heim. En eftir að hafa hvilt mig
einn dag breyttist allt og
nú sé ég ekki eftir að hafa
farið alla leið,“ segir Vil-
borg.
Fyrsta áfangann frá Ósló
rigndi látlaust á pílagrím-
ana en svo stytti upp og við
tók steikjandi sólskin með
30 stiga hita í forsælu -
brennheit sól yfir höfði
meðan þrammað var skref
fyrir skref um skóga og
dali, um öræfi og malbik-
aða vegi, yfir ár og læki og
svo skriðið í svefnpokann
að kveldi.
„Þetta var erfitt en við
fengum líka alls staðar
góðan stuðning frá heima-
mönnum og vlða fengum
við að liggja inni í skólum
eða félagsheimilum og
sluppum þá við að kúldrast
í tjöldunum. Okkur var
líka séð fyrir mat þannig
að þegar á allt er litið var
þetta ekki sem verst,“ seg-
ir Vilborg.
Misstu allt
Vilborg og fjölskylda
hennar búa í smábænum
Forsand, rétt hjá Stafangri.
Þangað fluttu þau fyrir
tæpum tveimur árum eftir
búskaparbasl á ýmsum
stöðum á íslandi. Þau töp-
uðu öllu sínu og ákváðu að
freista gæfunnar í útlönd-
um.
„Vid höfum ekkert farið
heim eftir að við komum
út og sjálfsagt verður bið á
aö við komumst heim. Það
vinnur hins vegar mikið á
móti heimþránni að við
höldum góðu sambandi við
vini okkar og fjölskyldur.
Það bjargar öllu en samt
get ég ekki neitað að stund-
um langar mig heim, sér-
staklega þegar eitthvað
stendur til hjá okkar fólki,“
segir Vilborg.
Hún vinnur við heimahjúkrun og
lætur vel af sér. Vinnuaðstæður eru
betri en á íslandi, vinnutimi styttri
og stressið minna. Og veðrið, ja, það
getur stundum orðið þreytandi að
hafa eiginlega aldrei neitt veður,
bara logn!
Það er heldur ekki á dagskrá að
flytja heim í bráð. Draumurinn er
að komast lengra út í heim, helst til
Afríku.
Næst til Santiago de
Compostela
„Þrátt fyrir að erfiðleikar okkar
hafi valdið því að við fluttum að
heiman hefur það líka haft margt
gott í fór með sér. Við kynnumst
hér fólki og aðstæðum sem við hefð-
um ella aldrei kynnst. Það er líka
mikils virði,“ segir Vilborg.
Meðal nýfenginna vina er sænsk
listakona sem var með í pílagríms-
forinni. Nú hafa þær Vilborg sett
sér nýtt mark og mið. Næsta sumar
á að fara í enn lengri pílagrímsfor
og þræða rykuga vegi Spánar allt til
Santiago de Compostela.
„Fólk er svo upptekið af þessu
daglega basli að það gefur sér ekki
tíma til að finna innri ró,“ segir Vil-
borg og lítur á göngulúna ferða-
skóna. Hún er enn að velta fyrir sér
möguleikanum á að ganga heim í
stað þess að taka næstu flugvél.
Pílagrímar fyrri alda urðu að gera
svo vel og ganga heim.
„Nei, núna er ég orðin mett,“ seg-
ir hún svo. Hún ætlar að fljúga
heim og vinna úr reynslu sinni þar.
Fyrst verður hún þó að lesa á ís-
lensku við hátíðarmessu í dóm-
kirkjunni gömlu í Niðarósi.
Gísli Kristjánsson

Lillehammer
21. júní
Gönguleiöin sem mæögurnar fóru, 700 km yfir
fjöll og firnindi.