Dagblaðið Vísir - DV - 10.10.1998, Side 15

I
LAUGARDAGUR 10. OKTÓBER 1998
15
Landinn er samur við sig.
Herbalæf-æðið er enn ekki
runnið af þjóðinni. Lífsel-
exírinn sá á að megra jafnt sem
fegra og hressa unga jafnt sem
aldna. Bara að setja í sig hrist-
inginn, hvort sem er meö
súkkulaðibragði eða jarðarberja-
. Salan fer fram i heimahúsum
þar sem sölumennskan er trú-
boði líkust. Fullir af vítamínum
reyna sölumenn að sannfæra
Vcmtrúargemlinga mn að fagurt
líf og heilsusamlegt bíði kaupi
þeir duft og pillur, grænar jafnt
sem gular. Sumir gefa jafnvel
börnum sínum undralyfið þótt
þau angri hvorki offita né slén.
Nýlega var til dæmis viðtal í
dagblaði við konu, með stórri
mynd, þar sem hún sagðist
gefa 9 mánaða gömlu bami
sínu títtnefndan elexír.
Keðjubréfin sælu
Fæðubótin útlenda sem
megrar og hressir er seld
samkvæmt velþekktu
píramídakerfi. Allir sem
að koma þurfa og vilja fá
eitthvað fyrir sinn snúð.
Eftir því sem menn standa
ofar í piramidanum því
betur eru þeir settir. Þetta
er eitthvað sem landanum
líkar. Þráfaldlega hafa
menn ætlað sér að verða
ríkir á peningakeöjum,
kerfi sem getur ekki
klikkað, að sögn þeirra
sem að standa hverju
sinni. Bara að senda þús-
undkall á nokkur nöfn og
bæta sínu neðst í þeirri
von að hagnast ógur-
lega síðar. Engu breyt-
ir þótt flestir sitji
uppi með sárt ennið
þegar upp er staðið
og tapi þúsundköll-
imum. Því má nefni-
lega treysta að hið
sama endurtaki sig
að nokkrum tíma
liðnum. Þá ætla
allir að verða rik-
ir á ný.
Allra
meina
bót
Hið nýjasta
á markaðn-
um er
undraúði. í
marglitum
staukum er
efhi sem úða skal
undir tungu
sjúklings. Úðinn
er sagður þeirr-
ar náttúru að
hann lækni á
svipstundu.
Hálsbólgan
og kvefið
sem marga
hrjáir er
ekkert mál
e i g i
m e n n
Allir magrir og fagrir
öllum regnbogans litum. Her-
balæfið er því ekki eitt um hit-
una - eða fituna öllu heldur.
Landið bláa
Líklegt er þó að allt þetta sem
nefnt hefur verið, frá segularm-
bandi að herbalæfi, sé hreinn
barnaleikur miðað við það sem
framundan er. Þar kemur til sög-
unnar áðumefnda pillan bláa.
Fram kom í fréttum fyrr í vik-
unni að Vígara væri að koma.
Áður hrópuð menn í skelfingu:
Rússamir koma! Fátt var ógn-
vænlegra. Nú er allur máttur úr
Rússunum en krafturinn hlaup-
inn í gleðipilluna sjálfa. Því
hrópa menn nú á torgum í
bamslegri gleði: Víagra kemur!
Tippið er uppi á mönnum af til-
hugsuninni einni.
Fáir eöa engir eru fljótari að
tileinka sér nýjungar alls konar
en íslendingar. Það er sama
hvar við hittum mann, karl eða
konu, pilt eða stúlku. Það má
nokkuð treysta því að GSM-sími
hringi í vasa viðkomandi. Fólk
hefur að sönnu enga þörf fyrir
símtöl á gangstéttum, strætóbið-
stöðvum, sundlaugarbökkum
eða í rakarastól en hringir samt
eða svarar í farsímann. Engan
situr maður fundinn án þess að
svo og svo margir símar hringi.
Menn fáta þá í vasann, reyna að
slökkva, gægjast á númer á
símaskjánum eða hlaupa fram
til þess að sinna þessu hugðar-
efni. Við eigum auk þess síma
heima i hverju herbergi auk
þess sem þau eru full af græjum
alls konar. Biðraðirnar í raf-
tækjamörkuðimum þegar boðin
eru kjarakaupin eru fin dæmi
um náttúruna í okkur. Eigi ein-
hver hvíta brauðrist og svartan
GSM, svo dæmi sé tekið, er
freistandi að líta á græna
brauðrist og gulan síma bjóðist
tólin á hagstæðum prís. Maður
getur alltaf á sig blómum bætt,
eins og segir í ljóðinu. Gleymd
eru nú fótanuddtæin sælu sem
léku svo blíðlega við tæmar um
árið.
Eilíf upprisa
Svona verður þetta með þá
bláu. Þótt hver pilla kosti þús-
undkall þá mimar ekki um það
meðan vel árar í samfélaginu.
Menn fá sér pillu hvort sem þeir
þurfa á henni að halda eða ekki.
Nýjungagirnin lætur ekki að sér
hæða. Að vísu eru einhverjir
sem em í áhættuhópum svoköll-
uðum og er ráðið frá notkun
gleðigjafans. Það eru helst þeir
sem hjartveikir eru og
kransæðarýrir og á sprengitöfl-
um og nytroglycerinum, sagöi
sérfræðingur í viðtali. Hvort
þeir gæti sín er svo önnur saga.
Einhver hélt því fram, þá er
tíðindin bárust af stífelsinu, að
menn létu sig hafa það að prufa
hvað sem liði líkamlegu ástandi.
Skítt með afleiðingamar og þeir
liðu þá á brott með sælubros á
vör, flaggandi i heila stöng.
Spurningin var þá aðeins sú
hvernig færi í kistulagningunni,
hvort erfitt væri að koma lokinu
á og önnur slík framkvæmdaat-
riði. Þau vandamál eru þó ann-
arra en þess sem genginn er til
hinnar eilífu upprisu - eða
þannig.
Svona er ísland í dag, eins og
sjónvarpsmaðurinn segir. Allir
magrir og fagrir, fullir af
vítamínum og þrá. Góðærið hef-
ur skilað sér til almennings.
úðastauk. Þá líður þreytan burt
sem og stressið reki menn út úr
sér tunguna og sprauti. Svefn-
leysi heyrir sögunni til og einnig
tannpínan, óháð bmnastigi geifl-
anna. Úðinn er meira að segja
sagður svo magnaður að hann
létti af mönnum þunglyndi. Þá
er ekki lítið sagt því læknavís-
indin hafa lengi glímt við þann
erfiða sjúkdóm sem marga hrjá-
ir.
Gerill í mjólkurbaði
Svona hefur þetta verið frá því
að ég man eftir mér. Þegar ég
var strákur þótti þeim sem að-
eins voru famir að tapa æsku-
þreki gott að setja á handlegginn
segularmband. Armbandið átti
að vera flestra ef ekki allra
meina bót. Fólk hélt samt áfram
að veikjast og hröma þrátt fyrir
armböndin. Elli kerling hafði
alltaf betur hvað sem því leið.
Því hurfu böndin af handleggj-
unum.
Þá tóku við blómafræflar, síð-
ar gerill frá Kákasus og loks
sveppur af óræðum uppruna.
Gerilinn og sveppinn sá ég þar
sem þeir þrifust í mjólkurbaði.
Sumir settu þetta í sig og trúðu
á ágætið. Ég hef alltaf verið svo-
lítið var um mig gagnvart mjólk-
urmat, til dæmis aldrei getað
bragðað smjör. Gerillinn þótti
mér hálfu ógeðfelldari en heilt
smjörstykki og að mér setti
ákafa klígju við sjónina eina.
Ekki komu þessi töfraefni því að
gagni í mínu tilviki. Vítamínin
varð ég að innbyrða með öðmm
hætti.
Tvírætt nafn og mynd
Áður en herbalæfið tók þessa
eyþjóð með trompi áttu þeir sem
töldu sig of feita eða of slappa á
einhverjum stöðum hauk í
homi. Það var duftið núpólétt.
Nafnið eitt gefur ýmislegt til
kynna auk þess sem utan á duft-
inu var mynd af nakinni konu.
Konur settu því í sig efnið til
þess að öðlast skrokkstærð kon-
unnar á myndinni með mjaðmir
og brjóst af kjörstærð en grunur
leikur á því að karlar hafi lamn-
ast í núpólétt til þess að örva
svolítið í sér hormónana. Það
var áður en stífelsispillan
bláa var fundin upp.
Efnið mun enn
vera á mark-
aði og aug-
lýst í
pökkum í
Jónas Haraldsson