Dagblaðið Vísir - DV - 06.11.1998, Page 20

amn
Papp í Reykjavík er mjög næs
himnasending frá Guði,“ segir Páll
Óskar Hjálmtýsson poppstjama.
„Satt best að segja þá bjóst ég við
hinu versta, að hún yrði algjört
disaster. En ég er alveg ofsalega
glaður og ánægður. Ég er glaður
yfir heildarmyndinni og hvað
krakkamir eru sætir og duglegir í
þessari mynd. Mig langar helst til
að kyssa þau öll á kinnina fyrir
þeirra framistöðu. Svo er ég mjög
ánægður með sándið, sum böndin
era jafnvel að sánda þéttar en þau
gera í raun og vera.“
En hvaöa hljómsveit skarar fram
úr hinum?
„Að öðrum ólöstuðum þá held ég
að Botnleðja sé eitthvað það allra
þéttasta band sem við eigum á
þessu blessaða landi. „It’s tighter
than a moscitos ass“.“
En hvaö meö viötölin?
„Það sem mér þótti athyglisvert
við þessa mynd núna, ef við berum
hana óréttmætt saman við Rokk í
Reykjavík, þá er alveg hrikalega
mikið talað um frægð og frægð og
frægð í þessari mynd. Allir krakk-
amir era ofsalega meðvituð um
það að þau eigi einhvem séns í það
að verða ódauðleg og ég er farin að
halda að þessi ofsalega þrá eftir
frægð hafi mikið að gera með ótt-
ann við að dauðann. Þau líta á það
þannig að fólk sé ekki merkilegt
nema því takist að verða ódauðlegt
og það atriði er svona subliminal
þráður í gegnum þessi viðtöl."
Krakkarnir sem þú talar um eru
flestir orönir frœgir á tslandi, hvaö
er þaö sem þeir eru aö vilja út?
„Þau vilja skipta einhverju máli
en verða auðvitað að átta sig á því
hvort þau vilja verða fræg eða
alræmd. Það getur hver sem er orð-
ið þekktur á íslandi. Eins og Björk
orðar það, þá þarf bara að labba
allsber niður Laugaveginn og þá
vita allir hver þú ert. En það heitir
að vera alræmdur, en ekki frægur.
Ef þú vilt hafa einhver áhrif á til-
finningar fólks út um allan heim
þá verðurðu bara að gjalda það
mjög háu sálrænu verði. Þú verður
sem sagt að rífa úr þér hjartað og
langbesti stökkpallurinn til þess er
í tónlist."
Hvernig þá?
„Tónlistin er drottning listanna,
vil ég meina. Tónlist er bara svo
sjúklega huglæg listgrein. Hún hef-
ur bara huglæg áhrif á þig og trig-
gerar allt aðrar stöðvar en mynd-
list, bækur og jafnvel kvikmynda-
gerð.“
Hvaö meö þína frammistööu í
myndinni?
„Fólk er búið að blása það svold-
ið upp núna, með tilkomu þessarar
myndar að ég sé óumdeilanleg
stjama myndarinnar. En ég skrifa
kannski ekki alveg undir það með
rauðum tússpenna. Mér fmnst ég
frekar vera eins og kanínan i Lísu
í Undralandi. Ég pompa upp hér og
þar og er alltaf að flýta mér og þyk-
ist alltaf vita allt mest og best. Kem
inn, kem út, segi eitthvað sniðugt
og hitti kannski beint í mark en
svo er ég líka farinn. Þannig má
líta mig sem rauða þráðinn í gegn-
um myndina.“
Meik í útlöndum
Hvar ertu staddur í meikferlin-
um úti?
„Ég get sagt með góðri samvisku
að ég sé búinn að afreka það að
núna er ég hálfgerð cult-stjama í
Evrópu. Og þá er ég að tala um að
það er ákveðinn menningargeiri,
gay-kúltúrinn, sem veit alveg ná-
kvæmlega hver ég er og þessi
heimur er að bíða eftir næsta múvi
hjá mér. Þetta er allt Eurovision
að þakka og nú er ég búinn að
fylgja því eftir og næsta skref er
bara að taka smápásu. Ég er að
vinna með þessum gæjum í tölvu-
geiranum, sem mér þykir svo
vænt um, að nýju efni til að fara
síðan með út.“
Þaö hafa einmitt heyrst sögur af
þér um alla Evrópu. Þar á meöal er
saga af þér í sjónvarpsþœtti í
Þýskalandi?
„Já, þú átt við það. Mér var boð-
ið að vera svona „special guest
star“ á undankeppni fyrir Euro-
vision í Þýskalandi. Þetta fór allt
saman fram í Hamborg og ég tróð
Páll Óskar
Hjálmtýsson er
hin eina sanna
poppstjarna
íslands. Hann
gjörsamlega sfær
endanlega og að eilffu
ígegnípMí
Reykjavík, blammerar
f Sætt og sóðalegt á
Mono og er að taka
hommaheim
Evrópu með
upp með sjóið mitt á meðan það
var verið að telja saman símaat-
kvæðin. Og það var tekið stutt við-
tal við mig á undan. En um leið og
þú sest í stólinn hjá Hemma Gunn
Þýskalands og hann byrjar að
spyrja að einhverju og þá er talað
yfir, einhver þýskur túlkur sem
talar yfir allt sem þú segir. En mér
leist sem sagt eitthvað illa á þetta
allt saman því að þessi spyrill
þama var ekki að spyrja neinnar
af öllum þeim spumingum sem
hann var búinn að lofa mér að
spyrja. Við vorum búnir að tala
um að við ætluðum að ræða um
hvað Eurovision er ofsalega sterkt
„gay cultural thing“, hálfgerð
helgiathöfn hjá hommum allra
landa. Og þegar ég sá að spyrillinn
ætlaði bara að sniðganga þessa
spumingu þá sneri ég mér að
áheyrendum og spurði á þýsku
hversu margir hommar væra í
salnum. En það vildi ekki betur til
en að ég bar spuminguna ekki rétt
fram og spurði því hversu margir
væra svalir þama inni. Og síðan
þá er þetta svona slangur á meðal
hommana í Þýskalandi. Nú ertu
sagður vera „svalur" á því ef þú
ert fyrir sama kyn.“
Áttu kœrasta núna?
„Nei, ég hef ekki átt kærasta í
sex ár. Því miður, og ég er að leita
að „mister right“, þó það sé ekki
að biðja um lítið. Ég var annars að
lesa frábæra bók um daginn sem
er skrifuð af gay-fólki fyrir gay-
fólk. Hún var einmitt um þetta
„how to find mister right and keep
him“. Það sem er svoldið spenn-
andi við þessa bók er að hún sýn-
héma inni?
ir hvað samkynhneigt fólk, og þá
sérstaklega hommar, eiga enn þá,
ólíkt straight-pörum, ennþá að
þróa það að vera í fostu sambandi.
Við höfum ekki þær fyrirmyndir
sem straight-fólkið hefur og því er
ekki til neinn standart yfir
„mister right“, allar tegundir
sambanda eru leyfilegar. Ég geri
mér alveg rosalega grein fyrir því
hvað ég lifi í kyngerðu samfélagi.
Því það er allt alveg sjúklega kyn-
gert héma þó að þið þarna hinum
megin finnið ekki fyrir því. En um
leið og ég gerði eitt músíkvídeó
hérna um árið. Eitt fjögurra mín-
útna helvítis músíkvídeó með
einni gay-senu þar sem að ég var
að kyssa annan gæja, þá varð allt
brjálað. Það finnst mér náttúrlega
sjúklega óréttlátt."
Er þetta samt ekki aö breytast?
„Jú, jú. Maður hefur verið að
horfa upp á ótrúlegar breytingar á
undangengnum árum og fullt af
fólki er að læra að setja sig í spor
annarra en það er samt svoldið í
að klímaxinu sé náð.“
Sætir og sóða-
legir aðdáendur
Páll Óskar er auk alls sem hann
gerir með útvarpsþáttinn Sætt og
sóðalegt frá tíu til ellefu mánu-
daga, þriðjudaga, miðvikudaga og
fimmtudaga á Mono. Þar tekur
hann upp þráðinn þar sem hann
hætti fyrir sjö áram með sam-
nefndan þátt á Aðalstöðinni.
Hvaö er þaö sœtasta sem gerist á
milli þín og aödáenda?
„Mér finnst það ómetanlegt þeg-
ar ég fæ i pósti myndir og bréf frá
einhverjum þriggja til fimm ára
krökkum sem era að hlusta á plöt-
urnar og kunna kannski textana
og svona. Það er náttúrlega mjög
yndislegt og fær mann til að líða
eins og maður hafi kastað boltan-
um og einhver hafi gripið hann.
Út á það gengur þetta djobb.“
En hvaö er þá þaö sóöalegasta
sem kemur upp á í þessu djobbi?
„Mér ftnnst að sama skapi sóða-
legt þegar það skrifa heim til mín
krakkar og upp í kannski konur
sem vita kannski allan andskot-
ann um mig. Það er mjög skerí.
Það gerir mig mjög hræddan að
vita af því að einhver viti hvað ég
er þungur og hvar ég var í skóla
og vilji síðan kannski vita hvað ég
lærði í skólanum svo hinn sami
geti lært það nákvæmlega sama.
Sumir vita kannski hvar ég kaupi
fötin min og hvar ég tek bensín og
þar fram eftir götimum. Ég hef
fengið bréf þar sem fólk segist vita
ótrúlegustu hluti um mig og mina
hagi. Fólk virðist halda að með
því að komast í nána snertingu
við frægðina geti það smitast af
henni eða hæfileikum viðkom-
andi. Auðvitað er það absúrd af
mér að segja svona en þetta er það
sem ég held að fólk sé raunveru-
lega að hugsa.“
-MT
20
f ó k u s
6. nóvember 1998