Dagblaðið Vísir - DV - 27.05.1999, Qupperneq 20
Nokkur þekkt borgarbörn fóru með Tilver-
unni á uppáhaldsstaðina sína í höfuðborg-
inni; garður, hús og tré, Tjömin, Austur-
völlur og flugvöllur. Á þessum stöðum slaka
borgarbömin á. Þau hafa fundið sína
griðastaði.
Erla Þórarinsdóttir kaupmaður:
Tjörnin og Hljómskála-
garðurinn í uppáhaldi
Ég er svo lánsöm að búa á mínum draumastað og það eru auðvitað forréttindi að geta gengið um fallegar götur til vinnu
og þurfa ekki að hreyfa bílinn daglega," segir Erla Þórarinsdóttir. DV-mynd E.ÓI.
Bankastrætið er náttúrlega
gatan mín enda hef ég unnið
þar um árabil og alltaf kunn-
að því vel. Eini staðurinn sem er í
meira uppáhaldi hjá mér er Tjömin
og Hljómskálagarðurinn. Frá því ég
flutti í Þingholtin fyrir fimmtán
árum hafa gönguferðir í kringum
Tjömina og Hljómskálagarðinn ver-
ið fastur liður í mínu lífi, segir Erla
Þórarinsdóttir kaupmaður.
Starfsins vegna þarf Erla oft að
halda utan í innkaupaferðir og
spurð um hvernig henni finnist
miðbærinn í samanburði við er-
lendar stórborgir segir hún: „Ég get
alveg viðurkennt að á ámm áður
fannst mér stundum að miðbærinn
væri svolitið rislítill en eftir því
sem árin hafa liðið finnst mér
vænna um hann. Reykjavík er lika
alltaf að verða fallegri og til dæmis
hefur mikið verið gert til að fegra
umhverfi Tjarnarinnar."
Erla er mikið borgarbarn og seg-
ist ekki geta hugsað sér að búa utan
Þingholtanna. „Ég er svo lánsöm að
búa á mínum draumastað og það
em auðvitað viss forréttindi að geta
gengið um fallegar götur til vinnu
og þurfa ekki að hreyfa bílinn dag-
lega.“
Til tilbreytingar frá Tjörninni
segist Erla stundum leggja leið sina
í höggmyndagarðinn hans Einars
Jónssonar. „Garðurinn er ákaflega
friðsæll og alltaf gott að koma þar
við. Svo finnst mér Ægisíðan lika
alltaf skemmtileg,“ segir Erla Þór-
arinsdóttir kaupmaður.
-aþ
Sigurður Arnarson, prestur í Grafarvogi:
Kliður hafsins
lætur vel í eyrum
Uppáhaldsstaðurinn minn í Reykjavík
og raunar hvar sem er i heiminum
verður alltaf heimilið. Mér líður alltaf
vel innan um fjölskylduna og aðra ást-
vini,“ segir Sigurður Amarson, prestur í
Grafarvogi, aðspurður um uppáhaldsstaðinn í
Reykjavík. Hann fær þó ekki að komast upp
þetta svar enda bætir hann við að gott sé að
vera á vinnustaðnum og í kirkjum. Einnig séu
þau nokkur götuhomin í Reykjavík sem kalli
fram ýmsar minningar og tilfmningar. „Þeir
útibekkir í borginni sem ég hef oftast setið á
eru sennilega fyrir framan aðalbyggingu Há-
skólans. Þar er gott að sitja og hugsa, og eða
fylgjast með fuglalífi Vatnsmýrarinnar, „ seg-
ir Sigurður.
Oft fylgir mikill erill starfi prestsins og þeg-
ar Sigurður vill vera einn með sjálfum sér
verður Ægisíðan oftast fyrir valinu. Hann seg-
ist fara á þessar æskuslóðir sinar i öllum
veðmm og alltaf kunna vel við það. „Það er
gott að ganga með fram ströndinni, annað-
hvort vestur á Seltjamarnes eða í áttina að
Reykjavíkurflugvelli. Þarna man ég eftir
hæsnarækt, skrýtnum og skemmtilegum grá-
sleppukörlum. Þarna var líka Stefán frá
Möðrudal ásamt öðrum með nokkra hesta, og
ef hann var ekki að sinna þeim þá spilaði
hann á harmóníkuna, málaði eða fékkst við
eitthvað annað sem vakti athygli okkar sem
yngri vorum, því eins og margir vita fór Stef-
án ekki troðnar slóðir. Að mínu mati hefur
náttúran, umhverfi hennar og litadýrð svip
hinnar eilífu fegurðar. Kliður hafsins lætur
vel í eyrum, Keilir heilsar manni tignarlega í
fjarska og fuglarnir með sínum söng eða gargi
hafa góð áhrif á mann. Auk þess hef ég alitaf
haft áhuga á flugi og ekki spillir fyrir að sjá
eina og eina flugvél koma i lágflugi inn á ein-
hverja flugbrautina. Það er engin spuming að
maður verður léttstígari og léttari í lund eftir
að hafa gengið þarna um,“ segir Sigurður
Arnarson prestur.
-aþ
„Ekki spillir fyrir að sjá eina og eina flugvél koma í lágflugl inn á einhverja flugbrautina," segir
Sigurður. DV-mynd ÞÖK
„Sú þróun sem hefur orðið í Reykjavík er alveg stórkostleg. Þetta er að verða svo falleg borg.“
DV-mynd ÞÖK
Guðrún Ásmundsdóttir leikkona:
Nammi frá löggunni
Guðrún Ásmundsdóttir leikkona fædd-
ist og ólst upp í húsi á horninu á
Laugavegi og Skólavörðustíg. „Þegar
ég var tveggja ára lagði ég leið mina
alein niður á Austurvöll með kápuna yfir
arminum eins og finu dömumar gerðu. Þar
fann lögreglan mig eftir mikla leit. Ég var í
góðu yfirlæti á lögreglustöðinni þegar foreldr-
ar mínir komu að sækja mig. Þetta varð til
þess að um tíma lagði ég leið mína nær dag-
lega niður á Austurvöll til að fá lögregluna til
að taka mig og gefa mér nammi.“
Guðrún á það enn þá til að setja kápuna á
handlegginn og tylla sér á bekk á Austurvelli.
Hins vegar kemur enginn laganna vörður og
gefur henni nammi á lögreglustöðinni.
„Þar sem ég sit á bekk horfi ég á Dómkirkj-
una, Alþingishúsið og Hótel Borg sem á svo
skemmtilega sögu. Svo kíki ég yfir að Lands-
símahúsinu. Vinkona mín bjó í því húsi. Við
áttum mikinn meting í því hvor okkar væri
meiri Reykvíkingur."
Guðrún segir það gleðja augað að sjá ný-
uppgerðu húsin sem fylgja Alþingishúsinu.
„Gömlum Reykvikingum eins og mér hlýnar
alltaf um hjartaræturnar þegar maður sér
þessi verðmæti gerð upp.“
Hún situr stundum ein á Austurvelli.
Stundum hringir hún í vini og mælir sér mót
við þá í einhverju af kaffihúsunum sem
standa við Austurvöll.
„Sú þróun sem hefur orðið í Reykjavík er
alveg stórkostleg. Þetta er að verða svo falleg
borg.“ Guðrún fæddist í hjarta borgarinnar og
býr í vesturbænum. Hún er mikill Reykvík-
ingur í hjarta sínu.
-SJ