Dagblaðið Vísir - DV - 03.07.1999, Side 15

LAUGARDAGUR 3. JÚLÍ 1999
15
„Það kemur aldrei hundur inn
á þetta heimili aftur. Annað hvort
er það ég eða hundurinn," sagði
eiginkonan og móðirin við
hnípna feðgana sem enn einu
sinni höfðu fitjað upp á því hvort
ekki væri tímabært að fá nýjan
hund í stað þess sem farist hafði
nokkrum mánuðum áður í ógnar-
umferð borgarinnar. Þetta var
ekki fyrsta orrustan sem háð var
um gæludýr á heimilinu. Áralöng
reynsla var fyrir því að halda slík
dýr með tilheyrandi gleði og sorg.
Þannig höfðu nokkrir hundar og
kettir elst með fjölskyldunni og
síðan horfið af sjónarsviðinu þeg-
ar ævi þeirra var öll. Sumir náðu
hárri elli en aðrir lifðu skemur
svo sem sá er lenti í slysinu.
Hvert sinn sem hundur hvarf var
tekin um það snerra hvort nýr
ætti að koma. Fjölskyldan skiptist
jafnan í fylkingar um málið. Þær
voru að vísu ójafnar þar sem hús-
móðirin var ein á móti rest.
„Það lendir á mér að ryksuga
og annast þessi dýr. Aðrir koma
ekki þar við sögu svo ég segi nei,“
var viðkvæði hennar. Feðgamir
stóðu jafnan í fylkingarbrjósti
þess mikla meirihluta sem vildi
nýtt gæludýr. Þeir höfðu orðið
langa reynslu af því að sannfæra
móðurina og eiginkonuna um að
hvað sem liði þeim hundadögum
sem að baki væru þá yrði breyt-
ing á verkaskiptingunni.
„Mamma, þú mátt ekki vera
svona ósanngjöm. Þú ert bara
með hreinlætisæði og allt of lág-
an skítastuðul. Það hefur orðið
til þess að ótímabærar hreinlæt-
isaðgerðir hafa átt sér stað. Aðrir
hafa einfaldlega ekki komist að
ryksugunni,“ sagði sonurinn og
burstaði ímynduð hundahár af
skyrtu sinni. Faðirinn kinkaði
ákaft kolli á meðan sonurinn og
samherjinn hélt sannfærandi
tölu sína og hann hélt áfram þar
sem ræðu sonarins sleppti. „Við
feðgarnir munum að sjálfsögðu
taka okkur tak og hækka hrein-
lætisstuðulinn. Það kemur ekki
til greina að þú þurfir ein að
standa í þessu,“ sagði hann ákaf-
ur en flýtti sér að bæta við. „Ég
meina ef við fáum annan hund.“
Einkaleyfi á ryksugu
Þegar þessar umræður áttu sér
stað hafði ástsæl tík fjölskyld-
unnar látið lífið fyrir elli sakir.
Hún var með þannig feld að ekki
var yfirþyrmandi mikið um
hárlos. Reyndar höfðu feðgamir
komist að þeirri niðurstöðu að
ekkert teljandi hárlos væri af
henni og því ekki ástæða til sér-
stakra hreinlætisaðgerða hennar
vegna.
Loforð um að ryksuga eða
hóna höfðu verið gefln þegar
barist var fyrir því að tíkin yrði
hluti fjölskyldunnar en þau voru
löngu gleymd enda skepnan áber-
andi snögghærð. Þá var lítt um-
deilt að staður konunnar væri
inni á heimilinu þar sem krafta
hennar var þörf hverju sinni.
Hún hafði á árstíðabundnum erf-
iðleikastundum þegar hundahár-
in af hinu snögghærða dýri voru
að kaffæra hana látið í ljós að
hún upplifði sig sem framleng-
ingu af ryksugunni. Báðir hunda-
vinirnir, eiginmaðurinn og son-
urinn, höfðu þá lagt sig fram um
að létta henni líf og lund með
gamanmálum, þrautþjálfaðir í
þeirri tækni að festast ekki á
ryksuguna. Þeir höfðu jafnvel
tekið sig til og hellt upp á kaffi og
þegar best lét fór annar hvor
þeirra út með mslið og losaði
pokann úr ryksugunni. Þannig
liðu árin 'eitt af öðru án þess að
alvarleg illindi hlytust af einka-
„Það lendir á mér að ryksuga og annast þessi dýr. Aðrir koma ekki þar við sögu svo ég segi nei,“ var viðkvæði
hennar. Myndin er efni pistilsins óviðkomandi. DV-mynd GVA
leyfi móðurinnar á ryksugu. Svo
dó tíkin og gamli söngurinn upp-
hófst.
Það tók feðgana aðeins mánuð
að sannfæra móðurina um að
heimilið gæti ekki verið hund-
laust til lengdar. Það var með
miklum semingi að hún lét und-
an. „En nú verða það fleiri sem
leggja hönd á ryksugurörið. Ég
hafna því alfarið að standa einn í
þessu,“ sagði hún ákveðin.
Feðgarnir lýstu því með and-
köfum að auðvitað yrði mikil
samvinna um þrifin. Það var
gengið til þess að velja hund og á
endanum birtist íslenskur hvolp-
ur.
Heilsárshár
„Hann er alíslenskur," sagði
húsbóndinn stoltur og gjóaði aug-
unum á ryksuguna svo lítið bar á.
„Er ekki íslenski hundurinn
þekktur fyrir að fara mikið úr
hárum?“ spurði ryksugukonan og
Laugardagspistill
Reynir Traustason
var tortryggnin uppmáluð þar
sem hún horfði á snoðaðan hvolp-
inn. „Nei, nei,“ flýtti hann sér að
svara. „íslenski fjárhundurinn,"
er annálaður fyrir að vera með
fost heilsárshár," bætti hann við
og rétti konunni hundinn og
greip í ryksuguna. Hann kveikti á
henni með tilþrifum og hófst
handa við að ryksuga stofugólfið.
Hann taldi vissara að sýna lit
strax í upphafi og gerði ekkert
með það að konan benti honum á
að það væri nýbúið að ryksuga
allt hátt og lágt. Þar sem hún stóð
með hvolpinn í fanginu kom son-
urinn aðvífandi og það færðist
gleðibros yfir andlit hans þegar
hann sá dýrið sem hjúfraði sig i
fangi hinnar nýju húsmóður sinn-
ar. Hann lét nægja að klappa dýr-
inu lauslega en bauð síðan föður
sínum að leysa hann af á ryksug-
unni. Næsta klukkutímann skipt-
ust feðgarnir á við hreingerning-
una og á endanum var búið að
ryksuga hvern einasta blett.
Þannig liðu næstu vikurnar og
feðgarnir kepptust við að ryk-
suga. Húsmóðirin varð bjartsýnni
með hverjum deginum og daglega
heyrðist sungið fullri raust:
„Ryksugan á fullu, étur alla
drullu“. Eftir tvo mánuði hafði
dregið mjög af feðgunum enda
hafði hvolpurinn tekið á sig aðra
mynd og var bæði stór og kafloð-
inn. Ryksugan stóð nú þegjandi
inni í skáp og það varð æ oftar
hlutskipti húsmóðurinnar að
stjórna henni. Innan hálfs árs
hafði hún enn að fullu tekið við
stjórn hennar. Heilsárshárin
reyndust ekki vera til staðar og
hundurinn fór formlega úr hár-
um tvisvar á ári og jöfnum hönd-
um þess á milli. Lífið var komið í
fastar skorður og feðgamir sáu
um að leika við hundinn og á
stundum fara með hann út. Kon-
an og ryksugan voru á ný eitt og
eðlileg verkaskipting var við lýði.
Þannig liðu nokkur ár þar til
ógæfan dundi yfir og hundurinn
varð fyrir bíl.
Kanína eða fiskar
Það var komið ár frá brott-
hvarfi hundsins og feðgarnir
náðu enn ekki að sannfæra hinn
háværa minnihluta um ágæti
þess að fá enn einn hund á heim-
ilið. Báðir höfðu þeir tekið í
ryksuguna til að sýna hvers væri
að vænta ef gengið væri að kröfu
þeirra en konan var ósveigjanleg.
Hún vildi hvorki sætta sig við
hárafár að nýju né þá sorg sem
fylgir því þegar gæludýr drepst.
„Það er nóg komið af hundahár-
um fyrir lífstíð,“ var viðkvæði
hennar. Ástandið var orðið svo
slæmt að ekki mátti annar hvor
hundavinurinn svo mikið sem
gjóa augum á ryksuguna án þess
að ræðan um hundahárin tæki
sig upp. Feðgarnir færðu sig nið-
ur í kött en sömu rökin voru
gegn þeirri hugmynd. „Engan
kött. Engan hund og ekkert
kjaftæði um sanngjama verka-
skiptingu," var svar hennar.
Faðirinn impraði á því hvort
ekki mætti prófa kanínu. Hann
hafði sannfrétt að mjög væri í
tísku um þessar mundir að halda
slík dýr. Jafnvel var hægt að
þjálfa þær í að ganga með hús-
bændum sínum sem hundar
væru en allt kom fyrir ekki.
Gæludýraskeiðið var að baki.
Það duldist feðgunum ekki. Þegar
baráttan var komin niður á það
lága plan að spurt var um dverg-
kanínu sem héldi til í búri var
loks hægt að merkja veikleika-
merki á móðurinni. „Þið getið
keypt gullfiska ef þörfin fyrir
gæludýr er svona yfirþyrmandi.
En þið þrífið sjálfir búrið reglu-
lega,“ sagði hún og það mátti
ljóst vera að fleiri tilslakanir
yrðu ekki gerðar.
Eftir skyndifund ákvað herráð
feðganna að lýsa yfir takmörkuð-
um sigri og fallast á fiskana enda
yrði ekki lengra gengið í friðar-
átt. Það var því gengið til þess að
kaupa gullfiska, búr og dælu auk
nauðsynlegs fóðurs. Það varð síð-
an yndi þeirra næstu vikurnar að
sinna fiskunum og þrífa búrið
reglulega. Síðan dró nokkuð úr
áhuganum og þegar eiginkonan
hafði orð á því nokkrum vikum
síðar að tímabært væri að taka
fiskabúrið í gegn eyddi maðurinn
því. „Það er sjálfhreinsibúnaður í
þessu. Dælan sér um að halda
þessu hreinu," sagðu hann og
sáldraði annars hugar fóðri í búr-
ið. „Mikið rosalega er misjafnt
hve mikil vinna er við að annast
þessi gæludýr," sagði hann en
þagnaði þegar hann sá svip konu
sinnar.