Dagblaðið Vísir - DV - 03.07.1999, Blaðsíða 22

e-
Beatrice
Stuckman.
te Schlater.
Svona lyfja-
skammtur kostaði
jafnvirði 200.000
króna.
Meðferð hjá Wolfgang Rose,
lækni og prófessor, kostaði mikið fé
en á móti kom að hann sagðist geta
læknað næstum allt, þar á meðal
krabbamein. Því trúðu flestir sjúk-
linganna. Þegar þeir sáu að honum
hafði brugðist bogalistin höfðu
margir þeirra tapað öllu sparifé
sínu. Og sumir týnt lífinu.
Hinn fimmtugi Wolfgang Rose
var hvorki læknir né prófessor. I
raun hafði hann aldrei lært læknis-
fræði. Hsmn var kaldhæðinn svikari
sem hikaði ekki við að senda sjúk-
lingana sína í dauðann eftir að hafa
látið þá greiða háar fjárupphæðir
fyrir gersamlega ónothæfar og
gagnslausar efnablöndur.
Síðasta vonin
Sjúklingar streymdu til Rose, sem
hafði áður selt notaða bíla. Til hans
leituðu margar konur sem læknar
höfðu sagt að væru ólæknandi. Þær
höfðu heyrt af „töfralækninum"
sem gæti gert kraftaverk. Hann var
síðasta von þeirra. Það gerði ekki
neitt til þótt þjónustan væri dýr.
Hverju væri ekki fórnandi til að
halda lífi?
Þannig var það til dæmis með
Brigitte Schlater, sextiu og tveggja
ára kennslukonu sem var með
krabbamein í maga og hafði verið
sögð ólæknandi. Hún borgaði jafn-
virði um þriggja og hálfrar milljón-
ar króna í svissneskum frönkum
fyrir fimmtíu lítil glös með brúnum
vökva, undralyfi prófessorsins.
Schlater var sögö hafa fellt gleðitár
þegar hún afhenti féð og tók við
glösunum, því hún hafði ekki
gleymt því er Rose sagði við hana:
„Án lyfsins míns áttu í mesta lagi ár
ólifað."
En lyfið færði Brigitte Schlater
ekki þetta ár. Ekki einu sini mánuð.
Tuttugu og átta dögum eftir að hún
fékk það dó hún af sjúkdóminum.
Hálft hundr-
að vitna
Kennslukonan
var ekki eini
sjúklingurinn
sem þannig fór
fyrir. Það kom
greinilega fram í
réttarhöldunum
yfir Rose i Walds-
hut í Þýskalandi.
Um fimmtíu vitni
voru þar leidd
fram, en fómar-
lömb hans höföu
þó verið miklu
fleiri þvi þeir fár-
sjúku og látnu
gátu ekki komið í
vitnastúkuna.
Eitt. mikilvæg-
;ista vitnjö , var
fitari hins ákærða,
Beatrice Stúckmann, tuttugu og
fjögurra ára, en hún hafði hjálpað
lækninum að „framleiða" lyfið
heima í eldhúsi hans. Hún gaf sig
fram sem vitni, því hún sagðist
„vilja gera hreint fyrir sínum dyr-
um.“
Beatrice hcifði verið skrifstofu-
stúlka en fór að kalla sig læknarit-
ara eftir að hún hafði kynnst Rose.
Hún hafði enga menntun í læknis-
fræði frekar en atvinnuveitandi
hennar en hana haföi greinilega
skipt miklu að hann var duglegur
að afla fjár.
„Ég var ekki bara ritarinn hans,“
sagði Batrice, „heldur líka ástkonan
hans.“
Saga
Beatrice
neinar fjárhagsáhyggjur á þessum
tíma.
„Það stóð vindlakassi á bókahillu
heima og í honum var ætíð reiðufé.
Jafnvirði þess í krónum var milli
tvö hundruð þúsund og milljón
krónur. Ég hafði engin laun,“ sagði
Beatrice, „en ég gat tekið úr vindla-
kassanum það sem mig vantaði.
Hann spurði mig aldrei til hvers ég
ætlaði að nota peningana. Þar að
auki keypti hann ýmsa dýra hluti
handa mér, bæði bíla og skartgripi.
Föt mátti ég ekki kaupa í búðum,
því hann lét sérsauma allt á mig.
Þess krafðist hann. Ég var því mjög
ánægð.“
Bataloforðin
Eins og fyrr segir streymdu sjúk-
lingamir til Rose þau ár sem hann
starfaði sem töfralæknir. Margir
þeirra urðu fyrir miklu áfalli þegar
þeim varð Ijóst að allar þær vonir
sem hann haföi gefið þeim um bata
vom tálvonir, komnar frá manni
sem hafði það eitt í huga að efnast
sem mest á sjúklingunum.
Rose gaf ótrúleg loforð um bata.
Hann sagði nær öllum sem til hans
komu að þeir ættu sér 96-98% bata-
líkur. Teldi hann sjúkling óvenju-
ríkan átti hann það til að segja bata-
líkurnar 100%. Þannig lét fársjúkt
fólk blekkjast hvað eftir annað af
fyrirheitum um lækningu og lengri
lífdaga.
Rose gaf sjúklingunum skýringu
á því hvers vegna lyfið væri svona
dýrt. Hann sagðist verða að kaupa
aðalefnið frá Ameríkuríki, því það
hefði ekki enn hlotið
náð fyrir augum
__________ þýskra og svissneskra
heilbrigðisyfirvalda. Og fólk trúði
honum þegar hann sagði að lyfið
gæti læknað það af öllum tegundum
krabbameins og reyndar öðmm lífs-
hættulegum sjúkdómum líka.
Saga af móður
Hvert af öðm komu vitnin í stúk-
una meðan réttar-
höldin stóðu.
Ein sagan tók
við af annarri
og þótti ýms-
um með ólík-
indum hvernig
allt hafði geng-
ið til.
Einn þeirra
sjúklinga, sem
höfðu lagt
trúnað á að
Rose fram-
leiddi töfralyf
og væri í raun
góðgerðarmað-
ur fólks sem
gæti ekki beðið
eftir því að
heilbrigðisyfir-
völd leyfðu
sölu þessa
mikla læknis-
lyfs, var Maria
Lusau frá
Sviss. Móðir
hennar var
Játaði
Er Rose var að því spurðm' hvot
hann teldi þær sakir sem á hann
væm bornar réttar sagði hann að
svo væri. „Ég geri mér nú grein fyr-
ir því að þetta var óþokkabragð,"
sagð hann. „Ég get í raun ekki skil-
ið hvað mér
gekk til. En
það var svo
auðvelt. Það
var svo auð-
velt.“
Þessa yf-
irlýsingu
gaf sakbom-
ingurinn þó
fyrst er fyrr-
verandi rit-
ari hans og
sambýlis-
kona, Beat-
rice, hafði
veist að hon-
um. „Hann vissi
vel hvað hann var að gera,“ sagði
hún. „Við ræddum oft um þetta.
Hann vissi að hann notfærði sér
óhamingju annarra. En hann sagði
oft: Það gengur á meðan það geng-
ur.“
En nú gengur það ekki lengur.
Áheyrendur í réttarsalnum klöpp-
uðu þegar dómarinn kvað upp sjö
ára fangelsisdóm yfir Wolfgang
Rose, manninum sem gaf sig út fyr-
ir að vera bæði læknir og prófessor
en var hvomgt.
Gömul og ný saga
Réttarhöldin yfir Rose vöktu
mikla athygli í heimalandi hans og
reyndar nokkrum nærliggjandi
löndum líka og minntu á að sá leik-
ur sem hann lék er ekki nýr af nál-
inni. Áratugum ef ekki öldum sam-
an hafa menn þóst geta læknað
ýmsa sjúkdóma með dýrum undra-
lyfjum. Það er þó ekki eina tegund-
in af skottulækningum eða svika-
meðferð sem þekkst hefur. Alllengi
hafa þekkst menn, jafnvel háskóla-
gegnir og starfandi á hælum, sem
hafa sagst getaö yngt fólk upp, og
minnast ýmsir í því sambandi ljós-
mynda af stórum sprautum sem
hafa átt að innihalda leynileg yng-
ingarlyf sem þessir læknar einir
hafa átt að kunna að setja saman.
Fáum sögum fer hins vegar af nýj-
um æskublóma þeirra sem greitt
hafa fyrir meðferðina. Og sumir
þessara yngingarsérfræðinga hafa
aldrei verið sóttir til saka.
Af kynnum
þeirra og samvist-
um kom í ljós að
þau höfðu verið
saman í sjö ár. „Ég
var sautján ára þeg-
ar ég kynntist hon-
um,“ sagði hún.
„Ég fór út að dansa
með nokkrum vin-
um mínum en þá
kom hann að borð-
inu hjá okkur og
bauð mér upp. Mér
fannst mikið til
þess koma að að
virðulegur mið-
aldra maður skyldi
sýna mér áhuga. Ég
var bara sautján
ára, ólífsreynd og
barnaleg. Hann
kom mér fyrir sjón-
ir eins og flestum
sjúklinganna sem
leituðu til hans. Ég
hreifst af honum eins
og þeir, enda var augnaráð hans
þannig að það var eins og hann
næði tökum á manni með því. Þeg-
ar hann talaði hlustaði maður á
hvert einasta orð, rétt eins og mað-
ur óttaðist að verða af einhverjum
gullkomum. Hann blindaði mig
gjörsamlega og þegar ég var með
honum var ég nánast í annarlegu
ástandi.“
Engar fjárhagsáhyggjur
Beatrice vék að mörgu sem gerst
hafði á þeim sjö ámm sem hún bjó
með Rose og það sem hún hafði að
segja um fjárreiður heimilisins
vakti ekki síst athygli, enda kom þá
í ljós að hún hafði ekki þurft að hafa
með ólæknandi krabbamein og
Maria hafði heyrt af töfralækninum
í Þýskalandi. Hún ákvað því að
koma móður sinni til hjálpar og
gerði sér ferð til Rose.
Maria sagði meðal annars svo frá
í réttinum: „Móðir mín fékk hræði-
lega verki. Hún bjó hjá mér og
ástand hennar var orðið þannig að
ég gat ekki haldið út að sjá það. Svo
heyrði ég að læknirinn og prófessor-
inn Wolfgang Rose væri að lækna
krabbameinssjúkt fólk með lyfl sem
væri ekki enn komið á markaðinn.
Ég fór til hans og
sagði hvemig kom-
ið var fyrir móður
minni. Þegar
hann hafði heyrt
söguna sagði
hann að lækna
mætti hana. Það
myndi hins vegar
kosta allnokkuð."
(Jafnvirði hálfrar
annarrar milljón-
ar króna).
Ták lán
Maria lýsti því
síðan í réttinum
að henni hefði
brugðið nokkuð
er hún heyrði upp-
Wolfgang Rose.
hæðina nefnda því hún hefði ekki
átt svo mikið fé. Hún hefði þó ekki
látið á neinu bera og sagst myndu
kaupa lyfjaskammtinn. Er hún
hefði komið heim hefði hún lagt leið
____ sína í bankann og tekið lán,
auk þess sem hún hefði beð-
ið mág sinn um lán.
Maria hélt með féð til Rose
og fékk í staðinn lyfjaskammt sem
átti að duga til að lækna krabba-
meinið. Móðir Mariu trúði á lyfið og
tók það reglulega á hverjum degi í
sjö mánuði en það var bæði í formi
tafla og dropa. En allt kom fyrir
ekki. Móður Mariu hrakaði og hún
dó að lokum af krabbameininu.
Dóttirin skýrði frá því í réttinum
að sakir þess að hún hefði ekki
miklar tekjur yrði hún mörg ár að
endurgreiða lánið.