Dagblaðið Vísir - DV - 30.12.2000, Síða 18

18
LAUGARDAGUR 30. DESEMBER 2000
Helgarblað
DV
Ástfangin
og afskipt
Dennis Quaid, fyrrverandi eigin-
maöur Meg Ryan, er ekki sá eini sem
er afskaplega pirraður út í þau skötu-
hjú, Russell Crowe og Meg Ryan.
Leikstjóri myndarinnar Proof of Life,
sem þau leika aðalhlutverkið í og dró
varir þeirra saman, er ekki sáttur við
framkomu þeirra í sinn garð. Þau
hafa neitað að kynna myndina með
viðtölum í prentmiðlum. Þau vilja
bara fara í sjónvarpsviðtöl.
Leikstjórinn, Taylor Hackford,
sagðist á blaðamannafundi hafa orðið
fyrir miklum vonbrigðum með við-
horf nýja parsins til kynningarinnar.
Hann sagði enn fremur að hann hefði
áhyggjur af því að myndarinnar Proof
of Life yrði aðallega minnst sem
myndarinnar sem olli skilnaði Meg og
Dennis og samdrætti Russels og Meg
(að sjálfsögðu í öfugri tímaröð).
Taylor fer nærri því þegar hann
segir að myndarinnar verði ekki
minnst fyrir söguna því í New York
eru öll veggspjöld þar sem myndin er
auglýst útkrotuð. Á spjöldunum sjást
Russell og Meg haldast í hendur á
hröðum flótta. Flest eru slagorðin sem
krotuð hafa verið á spjöldin óprent-
hæf en þó er eitt sem hefur aldeilis
hitt í mark í New York. Á spjaldinu er
búin til talbóla sem kemur út úr
Russell og í henni stendur: „Flýttu
þér, ég held aö maðurinn þinn sé að
koma.“
Kristófer Kólumbus
sestur að í Skerjafirði
- kom inn um gluggann á Þorláksmessu fyrir sex árum og er ekki farinn enn
„Við vorum í
rauninni ekki
kattaaðdáendur og
ætluðum ekki að
fá okkur kött en
örlögin sendu
Kristófer Kólumbus til okkar og nú er
hann orðinn ómissandi í fjölskyld-
unni,“ sagði Sigríður Ragna Sigurðar-
dóttir, dagskrárstjóri barnaefnis í
Ríkissjónvarpinu í samtali við DV um
heimilisköttinn Kristófer Kólumbus.
Jólakötturinn mættur
„Rristófer kom inn um gluggann
hjá okkur seint á Þorláksmessukvöld
fyrir sex árum. Það var 13 stiga frost,
hvasst og nístandi. Sonur minn kall-
aði í mig og sagði mér að það væri
kominn gestur'og ég var komin upp i
rúm og var hálf fúl en hann sagði að
ég þyrfti ekkert að klæða mig upp.“
Sigríður Ragna býr í Skildinganesi
í Skerjafirði rétt við vinsælan göngu-
stíg og var því ekki alveg ókunnug
Kristófer sem hafði oft sést á vappi á
stígnum.
„Við gátum ekki sent greyið út i
kuldann og leyfðum honum að gista.
Kristófer hvarf á braut um miðjan að-
fangadag og á jóladag fórum við út úr
bænnum og komum ekki aftur fyrr en
á annan í jólum. Þegar við vorum að
koma heim sáum við hvar hann sat á
stígnum ekki langt frá húsinu og þeg-
ar hann heyrði rödd mannsins míns
sem hafði leyft honum að gista og opn-
að fyrir hann túnfiskdós þá kom hann
þjótandi."
Þau hjónin ákváðu þegar að aug-
lýsa eftir eiganda kattarins og voru
sannfærð um að hans væri sárt sakn-
að einhvers staðar. Fljótlega fundust
eigendur hans úti í Sörlaskjóli en þá
kom í ljós að kötturinn hafði farið að
heiman fyrir einu og hálfu ári og eig-
endurnir höíðu í millitíðinni fengið
sér hund og sýndu því engan sérstak-
an áhuga á að fá hann aftur.
Selskapskötturinn Kristófer
„Sá sem var ákveðnastur í þessu
máli var maðurinn minn sem hafði
aldrei ætlað að fá sér kött.“
Það varð því ofan á að kisi var tek-
inn í fóstur og gefið nafnið Kristófer
Kólumbus enda talið víst að hann
hefði kannað ókunn lönd á þeim tíma
sem hann var útigangsköttur.
„Þetta er óskaplega mikill sel-
skapsköttur sem fer sínar eigin leiðir
og líkar best að fá að stjóma. Eitt sinn
var ég með fund heima hjá mér.
Kristófer var búinn að koma
sér vel fyrir í hand-
bróderuðum stól. Ég
reyndi að reka hann í burt
en hann sat sem fastast
og sýndi mér
klærnar. Þannig
tók hann þátt í
fundinum á sinn
hátt. „ segir Sigríð-
ur Ragna þegar
hún er beðin
lýsa persónuein-
kennum Krist-
ófers.
Átt þú gula
köttinn?
„Hann er kon-
ungur á göngu-
stígnum sem ligg-
ur hérna í gegn-
um hverfið og
gerir sér mjög
dælt við alla sem
eiga leið um, rölt-
ir með þeim stuttan
Kötturínn Kristófer Kólumbus
Hann kom inn um gluggann á Þorláksmessu
fyrir nokkrum árum og varð um kyrrt. Hann er
konungur göngustígsins í Skerjafirði og fær sér
’önguferð með hverjum sem er.
lifandi inn til okkar og fer að leika
sér að bráðinni. Tvisvar sinnum
hefur hann fært mér lifandi haga-
mús. í annað skiptið var ég nýkom-
in heim eftir langa fjarvist og ég
býst við að hann hafi verið svona
glaður að sjá mig. Ég stökk æpandi
upp á stól og fagnaði honum ekki
eins og hann hefur kannski reiknað
með.“
Kristófer er ekki eina dýrið sem
hefur leitað skjóls hjá þeim hjónum
því einu gæludýrin sem þau hafa átt
fyrir utan hann eru tveir páfagauk-
ar sem báðir komu fljúgandi inn um
gluggann og enginn vitjaði þrátt fyr-
ir auglýsingar.
„Kristófer er eftirlæti allra enda
ákaflega bliður og góður. Hann er
orðinn alltof feitur og stór enda
matvandur með afbrigðum og ég
frétti síðast í gær að hann hefur
ekkert á móti því að fá matarögn í
hverfinu. Það eina sem þýðir að
bjóða honum er harðfiskur og glæ-
ný ýsa hrá. Ef hún er ekki glæný þá
étur hann ekkert af henni. Honum
finnst harðfiskur svo góður að ef ég
opna dyrnar og kalla; Kristófer,
harðfiskur, þá kemur hann hlaup-
andi í harðaspretti þótt hann sé
langt úti á göngustig að spóka sig.“
Þannig má segja að köttúrinn
Kristófer hafi lokið landkönnunar-
tímabilinu í lífi sínu og hafi fundið
sér örugga höfn við sjóinn í Skerja-
firði og lifi þar við allsnægtir. PÁÁ
spöl, lætur klappa sér og er hinn
kumpánlegasti. Hann gerir sér sann-
arlega engan mannamun en gætir sín
afar vel á hundum sem eiga leið um.
Ég hef oft heyrt fólk segja: Átt þú
gula köttinn og þetta er sagt með mik-
illi lotningu.
Hann er bráðvel gefinn hann Krist-
ófer. Þegar hann vill láta hleypa sér
út þá stendur hann fyrir framan
mann og mjálmar mjög ákveðið. Hann
hefur iðulega vakið mig þegar honum
þóknast að fara út eldsnemma á
morgnana."
Færöi húsmóður sinni mús
Kristófer fer út á hverjum degi og
dvelur úti löngum stundmn
ef veður eru góð en er lítt
hneigður til útivistar
þegar kalt og blautt
er. Hann er lúnkinn
veiðiköttur og grípur
sér oft einn og einn
fugl þegar sá gállinn
er á honum.
„Þetta er eðli
kattarins og við
getiun ekki
breytt því. Við
höfum oft
bjargað fugl-
um lifandi úr
kjafti Kristó-
fers þegar
hann kemur
með þá sprell-
Hallgrímur Helgason
Haiigrímur
Minningarorð um 20. öldina
Tuttugustu Öldinni skolaði upp á
Lónsfjöru klukkan 01 þann 01.01.01
og skreiddist þaðan upp að næsta
koti, guðaði á glugga, og var næst-
um orðin úti áður en henni var
hleypt inn í bæ. Ungfrúnni var bor-
ið skyr í trogi. Hún setti það í sig
með alþjóðlegum semingi og fylgdist
síðan með hundunum vaska upp.
Þeir gerðu það ósköp vel greyin.
Húsfreyjan gekk síðan úr rúmi fyr-
ir hina nýju öld sem fékk þannig að
sofa sína fyrstu nótt í þessu landi
undir baðstofuglugganum. Fólk svaf
hinsvegar lítið þá því hún hlustaði
á morstækið sitt alla nóttina.
Daginn eftir bauðst bóndi til þess
að fylgja gestinum á leið en sú
Tuttugasta sagði það óþarfa, hún
væri á bil. Allir nema elsta kerling-
in (sem kölluð var „Sú nítjánda")
komu út á hlað til að skoða
„sjálfrennireiðina" og horfðu stór-
eygir á eftir henni vestur á bóg. Á
Breiðamerkursandi mætti Tuttug-
asta Öldin hundrað bændum í
hópreið suður gegn Ritsímanum.
Hún bað þá að slappa af, gerði und-
antekningu á réttri tímaröð og gaf
þeim öllum farsíma. En karlarnir
misskildu konseptið: sögðu nokkur
orð i símann og létu svo strákinn
hlaupa með hann á næsta bæ.
Tuttugasta Öldin var ferjuð yfir
Jökulsárlón á lekum báti en festi sig
um stund í smárri sprænu í Öræf-
um sem nú ber nafnið Kreppa og
hélt síðan í Skaftafell. Skriðjöklarn-
ir hopuðu fyrir henni á leiðinni. Við
Skeiðarársand beið hún þess að
vötnin yrðu brúuð og Hringvegur-
inn kæmist í gagniö; sat bara róleg
í bílnum og hlustaði á Seinni
Heimsstyrjöldina í Útvarpi Reykja-
vík og horfði á nokkur eldgos.
Hún sá skipin sigla hjá, fella segl
og setja upp strompa, með HKL í
koju og aðra sem vildu uppá dekk.
Hún fékk heimsóknir úr sveitinni
og sagði fólki sögur; súrrealískar,
absúrd og abstrakt sögur. Kenndi
mönnum að yrkja laust og lint og
tældi menn með kommúnisma og
rauðum varalit og dró þá inn í Járn-
tjald. Fékk upp á sig unga menn
sem hún kenndi að kyssa rétt og var
svo nauðgað af hermönnum, fór á
blæðingar og missti fóstur. Lands-
ins freyju.
Yfir landinu sá hún ríkisstjómir
myndast líkt og ský og falla eins og
skúrir. Uppáklæddir menn flugu
yflr. Inn og útaf á þingi. Vindurinn
skipti um stjórnmálastefnur og hug-
sjónir birtust yfir jöklunum og dóu
líkt og draumar þegar dagur rann.
Smölum óx ásmegin og hár og eign-
uðust jeppa, vildu skreppa. Eina
nóttina gerði mikinn hávaða af
suðri. Það var Bítlaæðið.
Þannig var nú það.
En loksins voru svo brýrnar yfir
Skeiðarársand byggðar og Magnús
Torfi Ólafsson kom og klippti á
borðann. Ómar Ragnarsson náði
tali af Tuttugustu Öldinni fyrir
Sjónvarpið:
„Má ekki þar með segja að nú sé
Tuttugasta Öldin loksins komin í
Öræfm?"
„Nei nei, ég er búin að bíða hérna
í 40 ár.“
„Ha ha ha ha ha ha!“
Svo rann Öldin sitt skeið yfir sand-
inn. Á brúnni yfir Núpsvötn mætti
hún vöskum félögum sem sögðust á
leiðinni niður á sand að grafa upp
„Gullskipið". Þá glotti sú gamla og
skipti á aðra stöð: Valdís Gunnars að
kynna nýja Júróvisjónlagið meö
Stebba og Eyva á Bylgjunni.
Um leið og Tuttugasta Öldin var
komin yfir sandinn sópuðust brýrn-
ar burt að baki henni í miklu jaka-
hlaupi. Hún mætti vinnuflokkum
frá Vegagerðinni á planinu við
sjoppuna á Kirkjubæjarklaustri.
„Þið fyrirgefið mér, strákar, en
það hleypur víst ekki meira undan
mér. Ég er víst komin á breytinga-
skeiðið“ sagði hún við þá og fann til
svengdar, hafði ekkert borðað frá
því á aldarmorgni. Hún fékk sér
hamborgara með frönskum.
Á Skógum var risið Byggðasafn
og Tuttugasta Öldin gat losað sig
við allt dótið í skottinu og hélt síð-
an áfram veginn. Hún var nú farin
að dotta undir stýri og billinn rás-
aði á veginum; undan hjólum henn-
ar spruttu 20 sjónvarpsrásir og
breiddust út yfir byggðimar; girð-
ingarnetið losnaði upp af staurun-
um meðfram veginum og breiddist
út yfir landið, miðin og heiminn;
hagamýsnar fengu Mclntosh-merkið
á sig og stungu skottum í tölvur.
Allt var orðið tengt og harla gott
þegar allt í einu, á milli Hellu og
Selfoss, það sprakk á bílnum. Öldin
stansaði en landið hélt áfram að
ganga í bylgjum og nokkur hús á
Skeiðum skemmdust illa. Það tók
hana nokkra stund að skipta um
dekk og að því loknu var henni mál.
Hún gekk útí móann, svipti upp um
sig pilsi og gerði sitt. Niður af henni
gengu þrjár klámspólur. Og áður en
hún gat snúið sér við spruttu þrett-
án unglingar útúr hól og hirtu und-
an henni spólurnar, hrópuðu til
hennar „Fuck U Bitch!“ og hlupu
hlæjandi burt. Hún skeindi sig á
Grámosanum sem hún skóf af ná-
lægum steini og sleppti því svo að
gyrða sig, lét pilsið rétt lafa á göml-
um mjaðmarliðum svo sá í boru.
Það var orðið áliðið dags þegar
Tuttugasta Öldin kom loksins
skröltandi niður af Hellisheiðinni.
Hún vakti athygli vegfarenda og var
drifin í beina útsendingu á Stöð Tvö
þar sem hún var kynnt þannig:
„Svona er ísland í dag.“
Við áhorfendum blasti 100 ára
gömul kona sem bað fólk að fyrir-
gefa sér hve lengi hún hafi verið á
leiðinni.
„En hvað er þér nú annars efst í
huga, nú þegar þú lítur yfir farinn
veg?“ spurði Dúi Landmark.
„Hvað er opið lengi á Thomsen?"
spurði sú gamla.