Dagblaðið Vísir - DV - 18.06.2001, Blaðsíða 15

14
MÁNUDAGUR 18. JÚNÍ 2001
MÁNUDAGUR 18. JÚNÍ 2001
27
Útgáfufélag: Útgáfufélagiö DV ehf.
Útgáfustjóri: Eyjólfur Svelnsson
Ritstjórar: Jónas Kristjánsson og Óli Björn Kárason
Aðstoöarritstjórar: Jónas Haraldsson og Sigmundur Ernir Rúnarsson
Fréttastjóri: Birgir Guömundsson
Auglýsingastjóri: Páll Þorsteinsson
Ritstjórn, skrifstofur, auglýsingar, smáauglýsingar, blaðaafgreiösla, áskrift:
Þverholti 11,105 Rvik, sími: 550 5000
Fax: Auglýsingar: 550 5727 - Ritstjórn: 550 5020 - Aðrar deildir: 550 5999
Græn númer: Auglýsingar: 800 5550. Áskrift: 800 5777
Stafræn útgáfa: Heimasiöa: http://www.skyrr.is/dv/
Fréttaþjónusta á Netinu: http://www.vislr.is
Ritstjórn: dvritst@ff.is - Auglýsingar: auglysingar@ff.is. - Dreifing: dvdreif@ff.is
Akureyrl: Strandgata 31, sími: 460 6100, fax: 460 6171
Setning og umbrot: Frjáls fjölmiölun hf.
Plötugerö: ísafoldarprensmiöja hf. Prentun: Árvakur hf.
Áskriftarverö á mánuði 2050 kr. m. vsk. Lausasöluverð 190 kr. m. vsk., Helgarblað 280 kr. m. vsk.
DV áskiiur sér rétt til aö birta aðsent efni blaösins í stafrænu formi og í gagnabönkum án endurgjalds.
DV greiðir ekki viðmælendum fýrir viötöl viö þá eöa fyrir myndbirtingar af þeim.
Verðbólga og rekstur
Gamall draugur hefur aftur látið kræla á sér. Á síð-
ustu vikum og mánuðum hefur verðbólga verið meiri
en ásættanlegt er. Skýringarnar eru fyrst og fremst veik
staða krónunnar sem hefur lækkað meira en efnislegar
ástæður eru til og þar með hefur verð á innfluttum vör-
um hækkað sem og framleiðslu- og fjármagnskostnaður
fyrirtækja.
Griðarlega mikilvægt er að Seðlabankanum takist að
hemja verðlag og halda verðbólgu innan þeirra marka
sem stefnt er að og raunar gott betur. Allt bendir til að
hækkun verðlags að undanförnu sé tímabundin og að
hækkanir geti jafnvel gengið að einhverju leyti til baka
á komandi mánuðum, en það má lítið út af bera. Launa-
liðir kjarasamninga gætu komið til endurskoðunar ef
ekki tekst að ráða niðurlogum verðbólgunnar og for-
sendur rekstraráætlana fyrirtækja eru einnig í hættu.
Verðbólgan er gamall óvinur okkar íslendinga - óvin-
ur sem flestir stóðu í góðri trú um að væri fallinn fyrir
fullt og allt. Þróun síðustu vikna sýnir hins vegar að
það má aldrei sofna á verðinum, hvorki nú eða í fram-
tíðinni. Verst er þó að sjálfstraust fyrirtækja og almenn-
ings virðist ekki vera það sama og áður og trúin á fram-
tíðina hefur veikst. Þó höfum við allar forsendur til að
sækja fram á flestum sviðum, sé rétt á spilum haldið.
Taugaveiklun og svartsýni gera ekki annaö en auka á
erfiðleikana.
Mikilvægast á komandi mánuðum er að tryggja
stöðugt gengi íslensku krónunnar. Á síðustu mánuðum
hefur staða hennar verið að veikjast, sem var nauðsyn-
legt þó veiking hennar hafi verið langt umfram það sem
efnahagslegar forsendur gáfu tilefni til. Öfugt við það
sem var fyrir nokkrum mánuðum þegar krónan var of
hátt skráð er verðmæti hennar nú undir eðlilegum
mörkum.
Gengissveiflur hafa mikil áhrif á rekstur íslenskra
fyrirtækja og gera þeim á margan hátt erfitt fyrir, ekki
síst þegar kemur að því að skipuleggja framtíðina. Það
er fullkomlega eðlileg krafa frá hendi forráðamanna at-
vinnulífsins að stjórnvöld tryggi stöðugleika í efnahags-
málum og þá ekki síst að gengi íslensku krónunnar sé
stöðugt. Kristinn Björnsson, forstjóri Skeljungs, undir-
strikaði þessa kröfu í ræðu á fundi Sambands ungra
sjáifstæðismanna í liðinni viku og sagði: „Og sem
stjórnandi í fyrirtæki á íslandi er krafa mín alveg skýr.
Ég vil, að íslensku atvinnulífi séu búin jafngóð eða betri
starfsskilyrði en gerist og þekkist á meðal helstu þjóða
sem við skiptum við. Þá má mig einu gilda hvort gjald-
miöillinn, sem við búum við, heitir íslensk króna, evra
eða dollar.“
Þetta er kjarni málsins. Margir forystumenn í ís-
lensku viðskiptalífi virðast hafa misst trú á íslensku
krónuna og í angist sinni reynt að telja öðrum trú um að
það sé lífsnauðsynlegt fýrir íslenskt efnahagslíf að evran
- sameiginlegur gjaldmiðill flestra ríkja Evrópusam-
bandsins - verði tekin upp. Þessi hugsun er röng enda
byggir hún á misskilningi. Krafan á miklu fremur að
vera sú að stöðugleiki sé tryggður í efnahagsmálum og
þar meö á gengi krónunnar og jafnvel að íslenskum fyr-
irtækjum verði leyft að miða skattalegt uppgjör við þá
gjaldmiðla sem þau telja þjóna best sínum hagsmunum.
Óli Björn Kárason
Skoðun
Happdrættisþ j óðf élag
„í okkar þjóðfélagi verða menn að geta treyst því að
þeir starfi í sœmilega öruggu lagaumhverfi. Menn
verða að geta treyst því að stjómvöld kippi ekki grunn-
inum undan öllu sem þeir hafa gert ígóðri trú“.
Þegar lögum og reglu-
gerðum er breytt þarf að
gæta þess sérstaklega að
breytingin verði ekki
íþyngjandi fyrir einhvem
hóp manna sem verið hefur
löghlýðnir borgarar og hag-
að störfum sínum í sam-
ræmi við gildandi lög og
reglugerðir.
Nýlega gaf sjávarútvegs-
ráðherra út yfirlýsingu um
frjálsar veiðar á steinbít. í
blöðum kemur síðan fram
að nokkrir aðilar hafa
keypt steinbítskvóta dýrum dómum,
nefnd dæmi um kaup fyrir 50 m.kr.
og nú er kvótinn verðlaus. Þetta þarf
ekki aö koma neinum á óvart, kvóta-
kaup eru í fullum gangi. Hitt er auð-
vitað alvarlegra að menn geti ekki
starfað eftir gildandi lögum með
áætlanir sínar vegna þess að snögg
inngrip stjórnvalda geta kippt grunn-
inum undan öllu saman.
Þegar Áhugahópur um auðlindir í
almannaþágu lagði fram tillögur sín-
ar um kvóta á markað, var reiknað
með aðlögunartíma, ákveðinn hund-
raðshluti færi á markað á hverju ári,
þannig að það tæki ákveðinn ára-
fjölda að setja allan kvóta á
markað. Þannig fengju
menn aðlögunartíma að
breyttum aðstæðum, gætu
afskrifað eign sína með eðli-
legum hætti. Snöggar og
ófyrirsjáanlegar lagabreyt-
ingar stjómvalda eiga ekki
að geta valdið löghlýðnum
borgurum stórtjóni.
Smábátadeilan
Ákvarðanir stjórnvalda í
málefnum smábáta geta haft
margvíslegar breytingar í
för með sér. Menn hafa keypt króka-
báta miðað við ákveðnar aöstæður.
Nú breytast þær. Fyrir byggðalögin
getur kvótasetningin haft gríðarleg
áhrif. í sumum byggðarlögum byggj-
ast veiðar og vinnsla á smábátum.
Kvótinn hefur verið seldur burt.
Þegar kvóti kemur á smábátana
verður freisting margra trillukarla
mikil að selja hann burt úr byggðar-
laginu til stórútgerða. Eitt tonn af
þorski getur farið á eina milljón kr. í
varanlegri sölu. Sumir, ef ekki marg-
ir, munu hugsa sig tvisvar um.
Mögulegt er að fá milljónatugi í vas-
ann og mætt áhættusömum og erfið-
um rekstri. Þannig gæti enn þrengst
um atvinnumöguleika í sumum
byggðum. Vandinn við þetta allt er
að þetta bitnar oft mest á þeim sem
síst skyldi.
Aögæslu er þörf
Nýlega urðu miklar umræður um
nauðsyn þess að vanda til lagasetn-
ingar á Alþingi. Þá var mest rætt um
að lög löggjafarsamkundunnar stöng-
uðust ekki á við stjórnarskrá. Hitt er
ekki síður mikilvægt að kanna þjóð-
félagsleg áhrif lagasetningar. Lög geta
sett löghlýðna borgara í verulegan
vanda. í okkar þjóðfélagi verða menn
að geta treyst því að þeir starfi í
sæmilega öruggu lagaumhverfi. Menn
verða að geta treyst því að stjómvöld
kippi ekki grunninum undan öllu
sem þeir hafa gert í góðri trú.
Lagastöðugleiki er mikilvægur
Annars starfa menn í happdrætt-
isþjóðfélagi þar sem menn fá stór-
vinning eða tapa stórfé eftir því
hvemig hjól lukkunnar veltur, án
þess að geta haft nein áhrif á það
sjálfir. Fyrir suma geta breytingam-
ar verið svo miklar að það skiptir
sköpum. Þá eru leikreglur þjóðfélags-
ins orðnar eins og rússnesk rúlletta.
Stjómvöld bera ábyrgð á því að þjóð-
félagsþegnamir geti byggt áætlanir
sínar með sæmilegu öryggi á gild-
andi lögum og leikreglum.
Guðmundur G. Þórarinsson
Guðmundur G.
Þórarinsson
verkfræöingur
Pukursamfélag
Það kvað vera til marks um virkt
lýðræðissamfélag, að allt sem lýtur
að opinberum ákvörðunum og fram-
kvæmdum, hvort heldur er á vegum
ríkisvalds eða sveitarstjórna, sé til-
gengilegt almennum borgurum, en
ekki sveipað dularhjúpi fyrirsláttar
og leyndarbralls.
Samkvæmt þessum skilningi á
heilbrigðu lýðræði hefur íslenskt
samfélag lengi verið illa á vegi statt
og virðist síst vera að hressast. Þegar
stjómvöld hófu þann loddaraleik að
gera ríkisstofnanir að hlutafélögum,
þótt þær væru áfram í eigu ríkisins,
var tilgangurinn einfaldlega sá að
losa þær undan þeirri skyldukvöð að
„Tjáningarfrelsi eftirlitsmanna og rétt-
ur neytenda til að fá upplýsingar um
stöðu mála á matvœlamarkaði eru fyr-
ir borð borin, afþví það kynni að skaða
atvinnustarfsemi umhverfissóða á ein-
hverju svœði að skýra heiðarlega frá
málavöxtum!“
gera Alþingi grein fyrir rekstri sín-
um, meðal annars launakjörum yfir-
manna, sbr. íslandspóst vansællar
minningar. Ríkiskaup hafa ítrekað
neitað að gefa tæmandi upplýsingar
um tilboðsgjafa við útboð á ríkisjörð-
um, og telur lögfræðingur stofnunar-
innar að tilboð í ríkisjarðir sé „einka-
mál viðkomandi tilboðsgjafa".
Á pappírnum er upplýsingaskylda
stjórnvalda lögbundin, en það veldur
í senn furðu og blöskmn hve naskir
opinberir aðilar eru aö finna laga-
króka sem hver heilvita maður sér
að eru hreinn fyrirsláttur. Þorsteinn
Siglaugsson hefur nýlega með óyggj-
andi rökum sýnt frammá fyrirsjáan-
legt stórtap á virkj-
unum á hálendinu.
Talsmenn Lands-
virkjunar þykjast
sitja inni meö upp-
lýsingar sem hnígi í
aðra átt, en þær vilja
þeir alls ekki birta
vegna „viðskipta-
hagsmuna"! Ríkinu
er semsé ætlað að
taka á sig ábyrgðir
sem nema hundruð-
um milljarða króna,
en þeir sem brúsann
eiga að borga, skatt-
greiðendur, mega
éta það sem úti frýs.
Hugsjónamaður
áreittur
Nefna mætti ótal
önnur dæmi um það
hugarfar pukurs og
baktjaldamakks sem
opinberir aðilar hafa
tamið sér svo lengi sem
elstu menn muna, og má
segja að leyndarhjúpurinn
sem lagður hefur verið yfir
fjárreiður og fjármögnun
stjórnmálaflokkanna sé eitt
gressilegasta sýnið. En hér
skal einungis fjallað um lítið
tilvik sem sýnir svosem i
hnotskum þankaganginn
sem gagnsýrir opinbera
geirann. Heiðarlegur og
samviskusamur embættis-
maður, Birgir Þórðarson
heilbirgðisfulltrúi Heilbrigð-
iseftirlits Suðurlands, hefur um langt
skeið staðið í stappi við pólitiskt skip-
aða Heilbrigðisnefnd Suðurlands
vegna klögu- og kæmmála eftirað fjöl-
miðlar fjölluðu um mikla
campylobacter-mengun í kjúklingum
frá Reykjagarði og átak í umhverfis-
málum á Suöurlandi. Birgir varð fyr-
ir stöðugu áreiti af hálfu nefndarinn-
ar vegna viðtals um sunnlensk um-
gengnismál sem DV tók við hann fyr-
ir réttu ári. Yfirmaður Birgis, Matth-
ías Garðarsson framkvæmdastjóri
Heilbrigðiseftirlits Suðurlands, hefur
lýst yfir heilshugar stuðningi við
hann í þessari baráttu, enda eru þeir
greinilega báðir hugsjónamenn og
telja sig vera að vinna fyrir fólkið í
landinu án tillits til hinna pólitísku
skuggabaldra.
Kotnaöarsamar nornaveiðar
Síðan viðtalið birtist hefur heil-
brigðisnefndin gert bókun um það á
hverjum einasta fundi, en síöast var
einungis bókað að „önnur starfs-
mannamál" væru færð í sérstaka
„trúnaðarmálabók" sem nefndarfor-
maður kveður ekki vera op-
inbert gagn! Síðan í október
hafa Birgi borist sex bréf ífá
nefndinni þarsem hann er
krafinn svara um, á hvaða
heimild ákvörðun hans um
að veita viðtalið hafi verið
byggð. Orð Birgis sjálfs
segja það sem máli skiptir
um nöturlegan málarekstur-
inn: „Það er ótrúlegt að op-
inber nefnd skuli hafa svig-
rúm til að standa í svona
málavafstri á tímum mikill-
ar umhverfisvakningar. En
ég tel að markmiðið sé að koma mér
úr starfi. Það hefur verið reynt eftir
bestu getu að ýta mér til hliðar og
hvert tækifæri notað til að setja mig
niður. Ég hef ekki þótt tækur á fundi.
Það er erfitt að verjast, því fólk felur
sig bak við nefndamafnið og fundi
heilbrigðisnefndarinnar. [...] En þess-
ar nornaveiðar nefndarinnar hljóta
að kosta sitt.“
Viðskiptaleg og pólitísk hagmuna-
gæsla í þessu ömurlega máli er bæði
auðsæ og ótrúleg. Tjáningarfrelsi eft-
irlitsmanna og réttur neytenda til að
fá upplýsingar um stöðu mála á mat-
vælamarkaði eru fyrir borð borin, af-
því það kynni að skaða atvinnustarf-
semi umhverfissóða á einhverju
svæði að skýra heiðarlega frá mála-
vöxtum! Hversvegna er verið að burð-
ast með eftirlit, ef það á að vera háð
geðþótta þeirra sem hafa einhverja
annarlega hagsmuni að verja? Þetta
örlitla dæmi segir mikla sögu um tíð-
aranda og viðhorf ráðandi afla til lýö-
ræðislegra vinnubragða í íslenska
lýðveldinu.
Sigurður A. Magnússon
Gríðarleg
fjárfesting
„Kárahnjúka-
virkjun, álbræðsla
og rafskautaverk-
smiðja á Austur-
landi er gríðarleg
fjárfesting. Fram-
kvæmdin kostar
um 300 milljarða
sem er tæpur helm-
ingur af þjóðarauðsmati allra ibúða
og bifreiða landsmanna. Meö virkj-
uninni eykst orkugeta Landsvirkj-
unar um 60%. Það er því eins gott
að menn vandi sig við slíkar áætl-
anir. Það er búið að verja tæpum
400 milljónum króna til undirbún-
ings og rannsókna. Mikið fé lífeyris-
sjóðanna binst með eignarhaldi en
við íslendingar höfum hingað til
ekki átt í álverksmiðjum."
Ágúst Einarsson prófessor
á heimasíöu sinni
Óskynsamlegt
„Snemma árs
1995 fór utanríkis-
málanefhd Alþingis
í kynnisferð til
Washington og hitti
embættismenn og
stjómmálamenn.
Var ásetningur ís-
lendinga um að
hefja aö nýju hvalveiðar meðal ann-
ars ræddur. Engin dró í efa að utan
Alþjóðahvalveiðiráðsins væri óskyn-
samlegt, ef ekki ókleift að hefja
hvalveiðar. Ég minnist þess að
reyndur stjómarandstöðuþingmaður
sagði þá að kúvendinguna í afstöðu
til Alþjóðahvalveiðiráðsins yrði að
taka hægt og í mjög stórum sveig.“
Björn Bjarnason menntamálaráöherra
á heimasíöu sinni.
Spurt og svarað____Er þjóðhátíðardagurinn sami hátíðisdagur í hugum þjóðarinnar og fyrrum?
Aðalsteinn Bergdal
leikari:
Enginn
fiðringur
„Bamsminnið mitt segir nei.
Það er með 17. júní eins og marga
aðra daga að það er búið að fletja
þetta allt saman út i hugum fólks-
ins. Það er orðið svo margt sem glepur flesta daga
þannig að 17. júní er ekki orðið neitt merkilegri en
hver annar sunnudagur, því miður. Það eru margir
famir að rugla þessum degi saman við einhverja
aðra hátíðisdaga og vita auk þess ekki af hverju er
verið að halda þennan dag hátíðlegan. Það vita t.d.
ekki margir af hverju er verið að flagga á afmælis-
degi forseta íslands. Það sama má t.d. segja um sjó-
mannadaginn. Ég varð fyrir miklum vonbirgðum en
áður fann maður fiðringinn á þeim degi í loftinu sem
og 17. júní.“
Gísli Helgason
flautuleikari:
Ávarp fjallkonunn-
ar hállœrislegt
Það held ég ekki. Þetta er fyrst
og fremst hátíðisdagur af því að
menn fá frí og geta dottið í það,
borðað góðan mat og skemmt sér.
Þessu veldur þessi ógnarhraði á öllu. Kannski
blundar það í undirmeðvitund þjóðarinnar að
þennan dag hafi íslendingar ákveðið að verða sjálf-
stæð þjóð. Af því að 17. júní ber upp á sunnudag
taka menn helgina bara snemma eins og á þjóð-
hátíðinni í Eyjum. Ég geri ráð fyrir að enn sé
kennt í skóla hvers vegna sé verið aö halda daginn
hátíðlegan og því viti það flestir íslendingar. En
ávarp fjallkonunnar finnst mér á margan hátt hall-
ærislegt vegna þess að þetta er ekki nútímavætt og
ekki i þjóðarmeðvitundinni í dag.“
Jón Helgi Þórarinsson,
prestur Langholtssóknar:
Fyrst og fremst
skemmtanagildi
„Því miður held ég að svo sé
ekki því fólk lítur í dag meira á
sjálfstæðið og lýðveldið sem
sjálfsagðan hlut heldur en var
hjá kynslóðinni sem er komin yfir sextugt og
ólst upp með lýðveldinu og þekkti það. 17. júní
var virkilega stór dagur enda þekkti þetta fólk
þessa baráttu fyrir lýðveldinu.
Hátíðarhöldin bera þess merki í dag að fyrst
og fremst er lögð áhersla á skemmtanagildið
enda hefur yngra fólkið takmarkaða þolinmæði
fyrir ræðum sem minna á daginn. En þetta er
tímanna tákn og kannski eðlilegt en eftir sem
áður er dagurinn hátíðisdagur í hugum
langstærsta hluta íslensku þjóðarinnar."
Valgerður Sverrisdóttir
iðnadar- og viðskiptaráðherra:
Vekur þjóðemis-
kennd
„Já. Svo langt sem ég man
hefur 17. júní alltaf verið hinn
sami. Ég hef orðið var við það á
mínum stjórnmálaferli að það
fólk sem man eftir sjálfstæðisbaráttunni og upp-
lifði hana lítur hana öðrum augum en við hin
sem höfum lesið um hana. Sjálfstæði þjóðarinn-
ar er þessu fólki miklu meira tilfinningamál.
Þetta kemur nú betur í ljós þegar rætt er um
EES-samninginn og hefur áhrif þegar fjallaö er
um Evrópusambandið. Þá sjá menn betur mikil-
vægi þess að vera sjálfstæð þjóð og óttinn við
það að sjálfstæðið sé skert vaknar, einnig við
gerð annarra alþjóðasamninga."
0 Hátíöarhöld vegna afmælis íslenska lýöveldisins mlnna sífellt minna á sjálfstæðisbráttu forfeöranna.
Heimsbyggðin
heimtar refakjöt
Það er náttúrlega ekki
spuming að íslendingar eiga
að hefja hvalveiðar og það
fyrr en seinna og helst áður
en of seint er í hvalrassinn
gripið. Öll rök mæla með
hvalveiðum en fá á móti.
Fyrir það fyrsta þá eru
hvalskepnumar náttúrlega
lítið skárri en homgrýtis
trillukallamir hvað það varð-
ar að ganga á nýtanlega fiski-
stofha, rýra þannig kvóta og
draga um leið úr arðsemi stór-
útgerðarfyrirtækja á Islandi
sem síðan veldur lækkun á
gengi hlutabréfa í viðkomandi fyrir-
tækjum þannig að margir þjóð-
þrifabraskarar, velviljaðir stjóm-
völdum, missa verulegan spón úr
aski.
Þessar staðreyndir kalla auðvitaö
á það að samfara þróttmiklum hval-
veiðum verði gefin út veiði(skot)leyfi
á trillukalla en gæta þarf þess auö-
vitað að útrýma ekki þessum stofn-
um báðum því þá fengjum við bágt
fyrir hjá alheimsnáttúmverndar-
mafíunni. En því miður þarf vænt-
anlega að slá á frest ákvörðun um að
gefa veiðar á trilluköllum frjálsar
því á þessu stigi mun málið ekki
njóta meirihlutafylgis á Alþingi, en
það stendur vonandi til bóta.
Hins vegar viðurkenna það auðvit-
að allir, svona innst inni, að hvalir
og trillukallar eru um þessar mund-
ir einna mestir vargar í véum ís-
lensks sjávartútvegs
(ekki fiskifræðingar eins
og sumir halda fram) og
því brýn nauðsyn að
hamla vexti og viðgangi
þessara stofna sníkju-
dýra.
Gríöartekjur
Önnur meginröksemd-
in fyrir því að hefja hval-
veiðar er, eins og tals-
menn hvalveiða hafa ít-
rekað bent á, hin gríðar-
lega eftirspurn eftir
hvalaafurðum í heimin-
um. Þessi mikla ásókn heimsbyggð-
arinnar í hvalkjöt og spik hefur það
auðvitað í för með sér aö markaðs-
setning verður nánast óþörf, verð á
afurðunum verður í hámarki í fyrir-
sjáanlegri framtíð og tekjur íslend-
inga af hvalveiðum munu nema
svimandi upphæðum.
Vissulega hefur verið bent á hættu
á að í kjölfar hvalveiöa lokist mark-
aöir fyrir rækju, þorsk og eldislax
vegna tilfinningatengsla hvala við
óupplýsta Ameríkana og aðra nátt-
úruverndarafglapa. En hinar hrika-
legu tekjur af hvalveiðunum ættu
auðveldlega að nægja til að mæta
hugsanlegu tapi í öðrum útflutnings-
greinum sjávarútvegs. Og sömuleið-
is þurfa hvalaskoðunarfyrirtækin,
sem nú flytja árlega 30-40 þúsund
túrista tfl að sjá lifandi hvali en ekki
dauða, að fá einhverjar bætur ef þau
verða fyrir samdrætti eftir aö hval-
veiöar hefjast. En þar ætti líka aö
vera fjárhagslegt borð fyrir báru, ef
marka má talsmenn hvalveiða.
Minkur í raspi
Hvalveiðisinnar hafa að vísu ekki
til þessa upplýst nákvæmlega um
staðsetningu á hinni ógurlegu spum
eftir hvalkjöti og spiki þannig að
ekki liggur alveg fyrir hvar markað-
urinn er gráðugastur. En engin
ástæða er þó til að efast um að millj-
ónir manna einhvers staðar í veröld-
inni bíði um þessar mundir slefandi
eftir vænu hvalstykki á grillið sitt og
eru tilbúnar til að borga það sem
upp er sett fyrir bitann.
Á sama hátt er óþarfi að efast um
að talsmenn stórfelldra refa-, minka-
og fálkaveiða séu að fara með fleipur
þegar þeir halda því fram að heims-
byggðin þrái ekkert heitar en ís-
lenskt refa-, minka- og fálkakjöt.
Því ber Alþingi, um leið og það
samþykkir hvalveiðar og útflutning
á hvalkjöti á uppsprengdu verði á
óþreyjufulla sælkeramarkaði, að
heimila óheftar veiðar á vörgum og
útflutning á refakjöti í neytendaum-
búðum, fálkakjöti á fæti og
minkakarbónaði í raspi.
Þvi svo skemmtilega vill til að á
hinum miklu og dularfullu mörkuð-
um hvalkjötsins í heiminum, er eft-
irspurn einmitt ekki minni eftir
minka-, fálka- og refakjöti.
En engin ástœða er þó til að efast um að milljónir manna einhvers staðar í veröld-
inni bíði um þessar mundir slefandi eftir vœnu hvalstykki á grillið sitt og eru til- x-
búnar til að borga það sem upp er sett fyrir bitann.
- Myndin er tekin við hvalbátana sem liggja í Reykjavíkurhöfn.