Dagblaðið - 18.03.1977, Side 10

10
DAGBLAÐIÐ. FÖSTUDAGUR 18. MARZ 1977.
HMEBIAÐIÐ
frjálst, áháð dagblað
Utgefandi DagblaAiA hf.
Framkvœmdastjóri: Sveinn R. Eyjólfsson. Ritstjóri: Jónas Kristjánsson.
Fréttastjóri: Jón Birgir Pótursson. Ritstjómarfulltrúi: Haukur Helgason. Skrifstofustjóri ritstjómar:
Jóhannes Reykdal. iþróttir: Hallur Símonarson. AAstoAarfróttastjórí: Atli Steinarsson. Safn: Jórt
Sævar Baldvinsson. Handrit: Asgrímur Pálsson.
BlaAamenn! Anna Bjarnason, Ásgeir Tómasson, Bragi SigurAsson, Ema V. Ingólfsdóttir, Gissur
SigurAsson, Hallur Hellsson, Helgi Pótursson, Jakob Magnússon, Katrin Pálsdóttir, Kristín LýAs
dóttir, Ólafur Jónsson, ómar Valdimarsson, Ragnar Lár. Ljósmyndir: Bjamleifur Bjamleifsson,
HörAur Vilhjálmsson, $veinn ÞormóAsson.
Skrifstofustjóri: ólafur Eyjólfsson. Gjaldkeri: Þráinn Þorieifsson. Dreifingarstjóri: Már E. M.
'iaUdórsson.
Áskriftargjald 1100 kr. á mánuAi innanlands. i lausasölu 60 kr. eintakiA.
Ritstjóm SíAumúla 12, sími 83322, auglýsingar, áskriftir og afgreiAsla Þverholti 2, simi 27022.
Setning og umbrot: DagblaAiA og Steindórsprent hf., Ármúla 5.
Mynda-og plötugerA: Hilmir hf., SíAumúla 12. Prentun: Árvakur hf.. Skeifunni 19.
Öumflýjanleg endalok
Samtök frjálslyndra og
vinstri manna neita að við-
urkenna endalok sín. Talað er
um framboð um allt land í næstu
kosningum. Reynt er að blása
lífi í hina framliðnu fram-
kvæmdastjórn með því að setja
nýja nefnd við hlið hennar. Vafalaust geta
Samtökin að nafninu til haldið uppi flokks-
deildum. Einnig á Vestfjörðum finnast menn,
sem ekki vilja gefast upp með flokkinn. En í
rauninni er þetta vonlaust strit, sem greinilega
sést, þegar litið er á fylgi flokksins í síðustu
kosningum.
Karvel Pálmason, eini kjördæmakjörni þing-
maður flokksins, lýsti því yfir á fundi hans, að
hann mundi ekki fara í framboð fyrir flokkinn
að nýju. Helztu foringjar flokksins í Vestfjarða-
kjördæmi hafa stefnt að framboði með
Alþýðuflokknum með Karvel og Jón Baldvin
Hannibalsson í broddi fylkingar. Vitað er, að
fylgi flokksins á Vestfjörðum var ekki fylgi
við stefnu Magnúsar Torfa Ólafssonar, heldur
réói gamalt persónufylgi Hannibals Valdimars-
sonar, sem yfirfærðist á son hans og krónprins
Hannibals, Karvel. Samtökin eiga enga von í
þingmanni á Vestfjörðum, þegar þessa nýtur
ekki. Mestu skiptir þó, að Samtökin hafa eng-
an tilgang lengur. Þeim hefur mistekizt hið
mikla ætlunarverk sitt. Þau gegna engu sér-
stöku hlutverki í stjórnmálum.
Listi Samtakanna i Reykjavík fékk í síðustu
alþingiskosningum aðeins 1650 atkvæði og eng-
an mann kjörinn. Þetta voru aðeins 3,4 prósent
atkvæða. Miklu munaði, að efsti maður listans í
Réykjavík, Magnús Torfi Ólafsson, yrði
kjördæmakjörinn. 12. þingmaður Reykjavíkur,
Albert Guðmundsson, fékk 3432 atkvæði, þegar
honum er reiknaður sjöundi hluti af atkvæða-
magni Sjálfstæðisflokksins. Magnús Torfa
vantaði því 1782 atkvæði til að ná kosningu.
Samtökin hefðu orðið að gera betur en að
tvöfalda fylgi sitt í borginni til að fá mann
kjörinn.
Jafnvel Karvel var tæpur. Hefði hann fengið
112 atkvæðum færra, hefði hann fallið fyrir
þriðja manni á lista Sjálfstæðisflokksins.
Samtökin voru í síðustu kosningum hnígandi
flokkur. Verkalýðssveitin í flokknum, sem var
ein meginstoð hans, var á leið út úr honum. Á
síðasta Álþýðusambandsþingi voru Samtaka-
menn taldir með Alþýðuflokksmönnum í þeim
flokkspólitísku átökum og hrossakaupum, sem
þar stóðu. Eftir stendur í flokknum nokkuð
sundurleitur hópur og menntamenn umhverfis
Magnús Torfa Ólafsson. Fráhvarf Bjarna
Guðnasonar og ötulla fylgismanna hans var
mikið áfall fyrir Reykjavíkurdeildina. Því fer
fjarri, að deildin í borginni hafi rétt úr kútn-
um. Þvert á móti hefur brotthlaup manna
þaðan haldið áfram.
Flokkurinn, sem ætlaði að sameina jafnaðar-
og samvinnumenn og vinna á flokksræði og
samtryggingu, hefur sjálfur dottið upp fyrir
vegna óeiningar. Málsvarar sameiningarinnar,
Hannibal og Björn Jónsson, eru burtu, og
einnig málsvari baráttunnar gegn sam-
tryggingunni, Bjarni Guðnason.
Því er þaö rétt stefna hjá Karvel Pálmasyni
að viðurkenna strax endalok Samtakanna.
Að biðjast af-
sökunar áa orða
Vestur-þýzki kjarneðlisfræðingurinn Klaus
Traube fær uppreisn æru—var grunaður
um að ætla að selja hryðjuverkamönnum
var Traube sagt upp stöðu sinni
semyfirmanni kjarnorkuvers.
Der Spiegel kemur
til sögunnar
Nú lá málið í láginni í all-
langan tíma, eða þar til í byrjun
marz. Þá kom vestur-þýzkt
tímarit — Der Spiegel að sjálf-
sögðu — með söguna í heild
sinni og setti allt á annan end-
ann. Engum úr stjórninni eða
leyniþjónustunni dugði samt að
þræta. Der Spiegel hafði aflað
sér leyniskjala þar sem sagan
var skráð svört á hvítu.
Þegar í stað tóku að heyrast
raddir um að innanríkisráð-
herrann ætti að segja af sér.
Stranglega er bannað sam-
kvæmt stjórnarskrá landsins að
hlera heimili manna og beita
hlerunum yfirleitt. Þá eru
Þjóðverjar ávallt sérlega við-
kvæmir fyrir öllum lögregluað-
gerðum sem minna á starfsað-
ferðir Gestapó. Ofan á allt þetta
bættist síðan að Maihofer inn-
anríkjsráðherra er lögfræðing-
ur að mennt og lögfræðingar,
sem leika sér að því að brjóta
stjórnarskrána, eiga ekki að
gegna valdaembættum.
Traube hótaði
að höfða mól
Traube sjálfur hafði tekið
brottvikningu sinni úr starfi
létt eftir atvikum, eða að
minnsta kosti ekki gert neitt
veður út af henni. Nú kom
hann fram í sjónvarpi og krafð-
ist þess að fá gömlu vinnuna
sína aftur. Til viðbótar fór
hann fram á að innanríkisráð-
herrann bæði sig afsökunar! Að
öðrum kosti myndi hann höfða
mál á hendur ráðherranum
fyrir stjórnarskrdrbrot.
Werner Maihofer og ríkis-
stjórnin svöruðu fyrir sig. Sagt
var að maður i jafnviðkvæmri
stöðu og Klaus Traube væri
umsvifalaust tortryggður ef
hann væri í kunningskap við
verkamönnum hlutdeild í
kjarnorkuleyndarmálum Vest-
ur-Þýzkalands, — og að honum
væri velkomið að taka við fyrri
stöðu sinni.
Um hvað snýst annars mál
Klaus Traube, 49 ára gamals
kjarneðlisfræðings, sem fær
ráðherra til að tilkynna í þing-
sal að sé sýkn allra saka?
Laumuðu hljóðnema
ó skrifborð Traubes
Hverfum aftur til gamlárs-
dags 1975. Þá brutust vestur-
þýzkir leyniþjónustumenn inn i
hús Traubes og komu fyrir
hljóðnemum i skrifborði hans.
Nokkrum dögum áður hafði
einn af kunningjum Traubes,
Hans-Joachim Klein, átt þátt í
vopnaðri árás á aðalstöðvar
samtaka olíuflutningsríkja,
OPEC, í Vín. Þar létu þrir lífið.
Vestur-þýzku leyniþjónust-
unni var kunnugt um að Klaus
Traube átti vafasama vini og að
Klein hafði eitt sinn eytt heilli
helgi á heimili hans. Þá var
ekki síður tortryggilegt sam-
band hans við konu að nafni
Inge Hornischer sem hins veg-
ar var kunnug Andreas Baader.
Með þetta í huga fyrirskipaði
innanríkisráðherrann, Werner
Maihofer, að hlera heimili
Traubes. Hlerunaráætlun þessi
hlaut nafngiftina „áætlun
sorp".
Hleranirnar bóru
engan órangur
„Aætlun sorp" bar engan
WERNER MAIHOFER innanrikisráðherra: Honum leiðst að þver-
brjóta vestur-þýzku stjórnarskrána.
kjarnorkusprengju
Vestur-þýzka kjarnorkuvís-
indamanninum Klaus Traube
var á miðvikudaginn veitt upp-
reisn æru. Þá stóð innanríkis-
ráðherra landsins, Werner
Maihofer, upp í neðri deild
þingsins og sagði Traube hrein-
an af grun um að hafa ætlað að
veita alþjóðlegum hermdar-
árangur. Klaus Traube sagði
ekkert og aðhafðist ekkert sem
bent gæti til þess að hann
hyggðist Iáta hermdarverka-
mönnum í té uppskriftir að
kjarnorkusprengjum eða jafn-
vel stela plútóníum, eins og ráð-
herran sagði sfðar að hann
hefði óttazt mest. Engu að síður
KLAUS TRAUBE: Hann endurheimti æruna og fékk þar með
heila ríkisstjórn til að beygja sig.