Dagblaðið - 25.02.1978, Blaðsíða 2

\ t
DAGBLAÐIÐ. LAUGARDAGUR 25. FEBRtJAR 1978.
Fjölbrautaskólamir
útundan í spuminga-
keppni Sjónvarpsins?
Nemendur í Fjölbrautaskólan-
um i Breiðholti skrifa:
Að gefnu tilefni viljum vér
nemar í Fjölbrautaskólanum
Breiðholti vekja athygli á þvi
við Ríkisútvarpið sjónvarp, og
aðrar stofnanir sem eru ríkis-
reknar, að fjölbrautaskólar eru
framhaldsskólar samþykktir af
Alþingi íslendinga.
Brátt mun f sjónvarpi hefjast
dagskrárliður sem ber nafnið
„Menntaskólarnir mætast" og
þar eigast við allir menntaskól-
arnir á landinu auk Verzlunar-
skóla íslands.
Fjölbrautaskólunum hefur
ekki verið boðin þátttaka í þess-
ari keppni þó svo að megin-
kjarni þessara skóla saman-
standi af nemendum á mennta-
skóla- og viðskiptasviði.
Undirritaðir höfðu samband
við Rikisútvarpið sjónvarp og
spurðust fyrir um hvers vegna
fjölbrautaskólunum hefði ekki
verið boðin þátttaka i fyrirhug-
aðri keppni.
Fengust >au svör að þáttur-
inn hefði orðið of viðamikill og
kostnaðurinn við ferðir og gist-
ingu of mikill. Þess má geta að.
fjölbrautaskólarnir eru þegar
orðnir fjórir og eru þeir allir á
suðvesturhorninu, það er i
Reykjavik, Hafnarfirði, Kefla-
vfk og á Akranesi.
I stað 7 þátta hefðu þættirnir
orðið 11 að tölu með tilkomu
fjölbrautaskólanna og því að
öllum likindum orðið fjöl-
breyttari.
Það er von okkar nemenda úr
Fjölbrautaskólanum i Breið-
holti að þessi stofnun athugi
sinn gang og sjái sér fært að
bjóða fjölbrautaskólunum til
væntanlegrar keppni.
Virðingarfyllst,
Gísli Hafliði Guðmundsson,
Ingi Þór Hermannsson,
Jón Jósef Bjarnason,
Sigurjón Einarsson.
HúnElínborg
ogbörnin
hennartvö
Fyrir nokkrum dögum birtist
í spurningu dagsins mynd og
svar Elínborgar Friðgeirsdótt-
ur. Með henni á myndinni áttu
að vera börn hennar tvö, Elías
Geir tveggja ára og Hafdís sjö
ára.
Því miður urðu okkur á þau
mistök að klippa myndina
þannig að þessi tvö myndar-
börn sáust ekki með móður
sinni.
Við svo búið má ekki standa
og því koma þau aftur á síðum
DB, Elínborg, Elias Geir og
Hafdís.
Raddir
lesenda
Komduþáog
kysstu mig
Sigfús Jónsson hreppstjóri á Lauga-
landi í Eyjafirði var kunnur hagyrðing-
ur á fyrri hluta siðustu aldar, hefur
hann verið óvenju frjálslyndur maður á
sinni tíð.
Góðum hjúum greiða ber
gjald og að þeim hiynna.
Verkamaðurinn víst því er
verður launa sinna.
Og er þessi kenning raunar sótt i heil-
aga ritningu, en jafnvel prestarnir, hvað
þá aðrir hafa viljað gleyma þessu. Hann
segir, og er þá farinn út í aðra sálma:
Þótt ýmsir dauðans óski sér,
eymslum þjáðir kífsins,
ef hann dyrnar upp á ber
æskja flestir lífsins.
Og enn lumar hann á fleiri heilræðum.
Gott er að vera varfærinn,
vill þá lukkan stoða.
Ætti jafnan endirlnn
i upphafinu skoða.
Hollt er að vera hugarkyr,
hamingjan sér þó róti.
Einhverntima batnar byr,
þó blási um stund á móti.
Hentar ei nær hjálpin dregst
hýrri von að farga.
Eitthvað þelm til lfknar leggst,
sem ljúfur guð vill bjarga.
Þau Olína Jónasdóttir á Sauðárkróki
og Stefán Vagnsson á Hjaltastöðum voru
á sinum tima meðal bestu hagyrðinga i
Skagafirði. Stefán mun oftast hafa litið
inn til Ölinu, er hann kom á Krókinn.
Glöddu þau sig við vfsur. Einhverju
sinni fylgdi Ólína vini sínum á leið og
kvaddi hann með þessari stöku:
Ljóð að þylja um Ijós og vor
löngum viljann ^eiðir.
Þau hafa yljað þessi spor,
þónú skilji leiðir.
Ég get ekki stillt mig um að fara
nokkrum orðum um þessa visu hinnar
geðþekku alþýðukonu. Hún er orðin ein-
mana i kotinu sínu á Sauðárkróki.
Hennar yndi á langri ævi i fátækt og
basli eru bækur og fyrst og siðast vel
kveðnar vísur. Bestu gestir hennar eru
þeir sem koma færandi hendi með nýjar
visur eða rifja með henni upp gamiar.
En Ólina hefur gert betri vlsu en
þessa, ef meta á vísur eftir ströngum
reglum, þar sem hver ljóðllna er ótvlrætt
á slnum stað, bæði vegna efnis og forms.
Hér eru orðin „löngum viljann seiðir“
dálitið utangátta. Þvl miður hafa vlsna-
menn okkar verið haldnir ofurást á
hringhendunni með hennar erfiða mið-
rlmi, það form býður meðalmennskunni
of oft heim. En þrátt fyrir þennan veik-
leika er þetta ein af hinum elskulegustu
vlsum, sem maður heyrir. Og myndin af
þessum tveimur hagyrðingum ógleyman-
leg.
En þar sem við nú stöndum ósýnileg
og sjáum bilið stækka á milli þeirra
góðvinanna Olinu og Stefáns Vagns-
sonar — bæði eru látin fyrir allmörgum
árum — skulum við hafa yfir hjóna-
bandslýsinguna frægu eftir Stefán:
Stældu þrátt við strit og baks,
stundum átti að glíma,
en urðu sátt af erjum dags
eftir háttatima.
Hér er svo önnur vlsa eftir Stefán:
Hrifinn brátt til helða snýr,
hér eru áttir kunnar.
Viljans máttur vex mér í
veldi náttúrunnar.
Svo er þá þagnarvisa eftir Óllnu:
Samúð hægir hugans mein,
hlýju fagnar sálin,
samt á þögnin oftast ein
innstu hjartans málin.
★
Ungu skáldin, sem kvöddu sér hljóðs
á árunum eftir striðslokin, fóru flest
nýjar leiðir. Bundu sig ekki fast við rlm
og stuðla. Undantekning var bóndasonur
I Skorradal I Borgarfirði, Sveiiibjörn
Beinteinsson. Hann orti rlmur. En þegar
Einar Bragi gaf út Birting sinn, tlmarit-
ið, sem hann stóð einn að 1953-54, fyrir-
rennara yngra Birtings, birti Sveinbjörn
þar nokkrar stökur og kallaði rimað
atómljóð. Þær voru svona:
Snjailur góðan yrkir óð,
eld I ljóðum kveikir.
Eykur þjóðar orkusjóð
andans Glóðafeykir.
Læknar blinda lýðakind
ieifturmyndaskólinn.
Roðar yndislogalind
Ijóða Tindastólinn.
Rjúfa þjökun þróttar tök.
Þrekið stökur glæða.
Orðar vökull æðstu rök
Eirlksjökull kvæða.
Varð af hrelldum hryggðin felld.
Hækkar veldi dagsins.
Blysum heldur hátt í kveld
Heklueldur bragsins.
Aðalfyrirsögn kvæðisins var Braga-
fjöll, enda gerir hinn rlmhagi höfundur
sér leik að þvf að flétta inn I braginn
alkunn örnefni.
Laug á bak það ieiða hrak.
Lastnæm staka flýgur.
Eykur brak og orðaskak
andans Lakagigur.
En ætli einhverjum hafi ekki 1954 og
eins nú, þótt og þyki allmyrkt ort, engu
síður en ljóð hinna ungu skáldanna, sem
brugðu fyrir sig háttleysunum.
★
Lokavlsan er svo úr allt annarri átt.
Ef þú vilt ég yrki um þig
ástarvisu bljúga,
komdu þá og kysstu mig,
kann ég ekki að ljúga.
J.G.J. — S. 41046.
\
y