Dagblaðið - 10.10.1979, Blaðsíða 5

DAGBLAÐIÐ. MIÐVIKUDAGUR 10. OKTÓBER 1979.
5
Ólafurglottiútí,mmað:
HAUHÐ MÐAÐ EfTTHVAÐ
ffaarT
NORRÆN
MENNINGARVIKA1979
1 kvöld kl. 20:30 leikur
Halldór Haraldsson,
píanóleikari, verk eftir J. Speight, Þorkel Sigurbjörnsson,
L. v. Beethoven (Sónata í D-dúr) og Vagn Holmboe.
í kjallara: sýning á verkum eftir danska listamanninn.
Carl-Henning Pedersen.
í bókasafni og anddyri: myndskreytingar við ritverk H. C.
Andersens.
-
Aðgöngumiðar seldir
í kaffistofu nh. Verið velkomiit,
Norræna húsið.
SEAÐ GERAST, STRAKART’
—Landsfeðurskildirað borði ogsæng
Nýr landsf undur
tekur ákvörðunina
Nýr landsfundur Samtakanna landsfundur hefði ákveðið að Sam-
verður kvaddur saman ef horfur eru tökin hefðu ekki uppi skipulagða
á kosningum og tekurhann ákvörðun starfsemi. Nýr landsfundur mundi
um hvort Samtökin bjóða fram í kallaður saman fyrir næstu kosn-
kosningunum. Magnús Torfi Ólafs- ingar.
son formaður Samtakanna greindi „Annað liggur ekki fyrir,” sagði
DB frá þessu í gær. MagnúsTorfi.
Magnús Torfi sagði að síðasti _ - HH
„Framsóknarráðherrarnir og Bene-
dikt eru komnir. Ragnar Arnalds sást á
flökti í miðbænum áðan. Aðrir hafa
ekki sézt.”
Þetta fengum við Hörður að heyra
hjá kollegunum þegar við slógumst í
hóp þeirra framan við Stjórnarráðið i
Lækjargötu á ellefta tímanum i gær-
morgun.
Beðið var landsfeðranna. Hjú-
skaparslit ríkisstjórnarinnar lágu í loft-
inu. Allir vissu að kratarnir voru orðnir
uppgefnir á sambúðinni. En spurningin
var sú hvort þeir færu fram á skilnað
að borði og sæng eða pottþéttan lög-
skilnað strax. Það mundi skýrast á
andlitsbjórnum. Magnús H. kom í hóp
með Svavari og Hjörleifi.
Hana nú. Boðaði það nú stórfréttir?
Ætlaði krataráðherrann að samfylkja
með Framsókn og Allaböllum á fund-
inum og halda fast í stólinn sinn? „Eða
eruð þið bara svona góðir vinir, strák-
ar?” kallaði Gunni ljósmyndari á Vísi.
Loks var orðið fullt hús hjá Ólafi Jó.
Ljósmyndararnir ruddust inn og mynd-
uðu samkunduna með tilheyrandi
leifturljósum og smellum.
„HaJdið þið að eitthvað sé að gerast,
strákar mínir?” Ráðherra forsætis
brosti út í annað á þann hátt sem hon-
um er einum lagið. Hinir þögðu.
Bjóða Samtökin fram?
Skyndiflótti?
Okkur var vísað á dyr og hurðin lok-
aðist. Fréttamannaskarinn lagði undir
sig alla ganga og sæti frammi. Og svo
var beðið þess sem verða vildi. Einhver
rak augun í að bílstjórinn hans Bene-
dikts beið fyrir utan með bílinn í gangi.
„Kannski einhverjir ættu að vera á
vakt fyrir utan gluggana ef kratarnir
ætla að leggja á skyndiflótta,” var ein
uppástunga í hópnum. „Ólafur lætur
þá líklega nota dyrnar í þetta sinn,”
sagði annar. Á það var fallizt.
Spennan magnaðist. Magnús Torfi,
blaðafulltrúi landsfeðranna, birtist
nokkrum sinnum og fór gustmikill um
ganga með plögg í höndum. Svo
gægðist Steingrímur fram rétt sem'
snöggvast. „Þetta verða 15—20mínút-
ur í viðbót.”
Fréttaþyrstum hópnum létti við þær
upplýsingar. „Nú eiga þeir eftir að fara
í sturtu eftir leikinn,” heyrðist af gang-
inum. „Það er ekki verra að spjalla við
þá í búningsklefanum!” Enn bið.
„Haltu mér —
slepptu mér"
Loksins opnaðist hurðin og út komu
ráðherrar Allaballa og Framsóknar
mínus Ólafur Jó. Þeir voru svekktir og
sárir. Sérstaklega virtist Svavari og
Steingrími heitt í hamsi. „Við skiljum
ekki kröfugerð Alþýðuflokksins,”
sagði Steingrímur. „Þeir biðja um
lausn frá störfum í ríkisstjórninni, en
krefjast jafnframt þingrofs og kosn-
inga.”
„Haltu mér, slepptu mér. Það er
mottóið,” sagði Svavar.
Og fréttagammarnir röktu garnirnar
úr ráðherrunum. Kratarnir sáust
hvergi. „Það er naumast að að þeim
hefur verið saumað,” heyrðist í hópn-
um.
Loks birtist Kjartan. Hann virtist allt
annað en öruggur með sig. Sambúðar-
slit taka á taugarnar. Fréttagammarnir
röðuðu sér í kringum Kjartan — og
Benedikt sem rölti að í sömu andrá.
„Okkar afstaða getur ekki verið ljós-
ari,” sögðu þeir. „Það fer eftir við-
brögðum hinna flokkanna hvert fram-
haldið verður. En við höfum óskað
eftir að fá lausn frá störfum, það er á
hreinu.”
Ólafur sjálfur Jó lagðist síðastur á
skurðarborð pressunnar. Hann var
einsog véfréttin í Delfi — og það ekki i
fyrsta sinn. Einstakur karakter Ólafur.
Eins sagnafár og hann kemst af með.
„Jú, ekki neita ég því að yfirlýsing
Alþýðuflokksins mætti vera ögn
gleggri. En það verður enginn neyddur
til setu í ríkisstjórn. Nei, nei. Hvernig
líður mér? Mér líður vel. Veðrið er
gott. Já, já, mér líður bærilega.”
Þar með var lokið enn einni lotunni í
hnefaleikasambúð landsfeðranna
okkar. Henni lauk með skilnaði að
borði og sæng. Lögskilnaðarvottorðið
bíður eftir stimpli forsetans. En rifrild-
ið um pólitískt innbú heimilisins er
þegar hafið. Það endist ábyggilega eitt-
hvað fram eftir vetri. Að minnsta kosti
þar til kemur að þeim degi er snjóruðn-
ingstæki hjálpa háttvirtum atkvæðum
á kjörstað í snjóþungum héruðum. Já,
og kannski verður jafnvel rifizt eitt-
hvað pínulítið eftir það.
- ARH
„Þetta er fallegur bill, sama hvað þið segið, strákar,” sagði Ólafur þegar hann settist
inn í „drossiuna” sfna eftir stjórnarfundinn. DB-myndir Hörður.
samkundunni sem átti að hefjast
klukkan hálfellefu.
„Þarna kemur Ragnar!” kallaði ein-
hver úr hópnum. Mikið rétt. Þar sást til
menntamálaráðherrans ekki víðsfjarri
pylsuvagninum í Austurstræti þar sem
Guðmundur Jaki borðaði forðum smá-
bjúgað er reddaði lífstötrinu í ríkis-
stjórninni. Kannski Arnalds hafi fengið
sér eina með sinnepi og hráum í „forbí-
farten”?
„Láttu ekki keyra yfir þig, Ragnar
minn,” tautaði einhver sem stóð ná-
lægt mér þegar útlit var fyrir að ráð-
herrann ætlaði að snarast yfir götuna á
rauðu ljósi. Hann sá að sér I tima og
kaus græna ljósið. Svo tíndust þeir
smám saman að, landsfeðurnir okkar,
með mismunandi sannfærandi bros á
„Loksins birtist Kjartan. Hann virtist
allt annað en öruggur með sig. Sam-
búðarslit taka á taugarnar.”