Dagblaðið - 22.10.1979, Blaðsíða 25

DAGBLAÐIÐ. MÁNUDAGUR 22. OKTÓBER 1979.
25
IMlll Mjr -VisrjPl 'ipty" f|Éípm»yr Tfl
im3yk m
9-T I bókasafninu. Fremst t.v. á myndinni sést á bakið á Erlingi i svartri peysu, við hlið hans Bjarni i röndóttri peysu og síðan áfram hringinn i kringum borðið Sigur-
laug, Una, Halldóra, Guðlaug, Jóhanna, Hekla Björk, Tómas og loks Gunnar lengst t.h.
veröldina. Það var auðvelt að telja
þeim trú um alls konar firrur. Eitt sinn
komu allar mæðurnar þjótandi í skól-
ann til að sækja börnin sín. Gosið
hafði upp sá kvittur að Ameríkanar
væru að ræna indíánabömum og ætl-
uðu að bræða úr þeim feitina og nota
sem eldsneyti til tunglsins . . .
(Þessi saga minnti mig á gamlar ís-
lenzkar sögur um franska sjómenn sem
áttu að ræna íslenzkum börnum, helzt
bláeygum, og hafa í beitu.)
,,Og þvi miður gekk þetta allt á
afturfótunum,” segir Sigrún Klara.
„Bændurnir réðu ekki við það að,
stjórna sykurekrunum sjálfir. Þegar
svipurnar hvinu ekki íengur yfir þeim
hættu þeir að vinna. Og eins fór um
aðrar fyrirhugaðar framfarir, mest af
því rann út í sandinn. Loks var landið
lýst gjaldþrota. En þá var ég löngu
komin heim til íslands.”
Hafa engan her
Það var ’71 sem Sigrún kom heim,
gerðist skólasafnafulltrúi Reykjavíkur-
borgar og var einn af stofnendum
BjöUunnar.útgáfufyrirtækis sem hefur
það markmið að gefa út vandaðar
handbækur fyrir skólabörn. En hafi
hún haldið að þar með væru hinar
spönskumælandi þjóðir Ameríku
horfnar úr lifi hennar fyrir fullt og allt
þá var það mesti misskUningur. Það
átti fyrir henni að liggja að fara þangað
aftur, sumsé til Costa Rica í fyrra.
„Þetta þing var vinnuþing á vegum
Unesco og alþjóðabókavarðasamtak-
anna. Eg var í stjóm þeirrar deildar
sem annast skólasöfn og sú eina sem
kunni spönsku — og það var dvöl
minni í Perú að þakka.”
Þingið var haldið til að efla skóla-
söfn og menntun safnvarða í Mið-
Ameríkuríkjunum sex. Voru þátttak-
endumir fjörutíu alUr þaðan nema tveir
skipuleggjarar. Og Sigrún sem bar þá
ábyrgð að vera fulltrúi „hins menntaða
heims”.
Annars er Costa Rica, þetta litla land
þar sem rauðir kaffirunnarnir vaxa á
vegbrúnunum, mikið fyrirmyndarríki.
Þar er miklu fé veitt til menntamála og
skólamála og heUsugæzlu, enda ung-
barnadauði þar lægstur i álfunni og
flestir læsir og skrifandi. í Guatemala
kunna aftur á móti níu af hverium tíu
ekki að lesa.
En Costa Rica hefur þá sérstöðu að
þar er enginn her — né heldur her-
stöðvar. Segir Sigrún að þegar hún var
þar í fyrra hafi verið nokkur uggur í
mönnum vegna átakanna í nágranna-
landinu Nicaragua, þar sem menn
börðust gráir fyrir jámum, en nokkuð
af flóttafólki kom yfir landamærin, en
skömmu seinna komst friður á og
Costa Ricu-búar þurftu ekki að harma
vopnleysi sitt.
Börnin gul og
hvít og brún
Það væri gaman að heyra miklu
fleira af löndum í Suður- og Mið-
Ameríku, en nú fer viðtalið að verða of
langt! Við ljúkum því með því að segja
að á árlegu þingi alþjóðabókavarða-
samtakanna sem fyrr var nefnt flutti
Sigrún skýrslu um þingið í Costa Rica.
Er ekki að orðlengja að hún féll i góðan
jarðveg og í framhaldi af umræðum
sem af henni spunnust var ákveðið að
stofna starfshóp til að leggja á ráðin
um hvernig menntun skólasafnvarða
verði bezt hagað.
Sigrún Klara var kjörin formaður
þessa alþjóðlega vinnuhóps og þannig
víkur því við að þegar bókaverðir í strá-
kofum lengst inni i fmmskógum
Afríku og tjöldum hæst í fjallaskörð-
um Andesfjalla fara að tilemka sér
námsefni til þess að verða betur hæfir
til þess að styðja börnin, gul og brún og
hvít, til að fræðast, þá er það kona á
Hjarðarhaganum sem haft hefur for-
ustuna um að velja þeim námsefn-
ið . . .
IHH
I þekkingarleit á bókasafni Hagaskóla, Haraldur t.v. og Finnur t.h.
Æ, guð minn góóur, ég er búin að steingleyma þvf, virðist Jóhann hugsa, og Hekla
Björk er á svipinn eins og hún viti meira.