Dagblaðið - 02.01.1981, Side 3

DAGBLAÐIÐ. FÖSTUDAGUR 2. JANÚAR 1981.
Banvæn
kurteisi
— að hleypa fólki yfir
gangbrautir
Borgari skrifar:
Á hverju einasta ári lætur einhver
lífið af völdum umferðarslyss og
margir slasast. Varla líður sá dagur
hér í Reykjavík, að maður heyri ekki
í sírenum lögreglubifreiða, sem
skunda á slysstað. Þessi umferðar-
ógnun er orðin svo mögnuð, sérstak-
lega hér á höfuðborgarsvæðinu, að
enginn getur talizt óhultur fyrir
henni. Það er afar áríðandi að menn
geri sér grein fyrir þessu, en hugsi
ekki sem svo, að ógæfan hendi alltaf
einhverja aðra en ekki þásjálfa.
Umferðarslysum mun ekki fækka
heldur fjölga, ef svo heldur áfram
sem nú er staðreynd, að einungis ör-
fáir menn hugsi um þessi mál. Það
verða allir að hugsa um umferðar-
slys, óttast þau og reyna að finna
aðferðir til að forðast þau. Þá fyrst
mun þeim fækka.
Þó að orsakir umferðarslysa virðist
oft vera ólikar þá er áreiðanlega fyrst
og fremst um hugarfarslegar orsakir
að ræða. Röng hugsun eða skortur á
hugsun er aðalorsök umferðarslysa
og skal nú bent á eitt dæmi, sem er
alveg rakið þeirrar tegundar.
Á víð og dreif um borgina eru
staðir sem kallaðir eru merktar gang-
hrautir. Vegna hrapallegs mis-
skilnings umferðaryfirvalda hafa
ökumenn verið hvattir til að nema
staðar við þessar göngubrautir og
hleypa fólki yfir. Þetta eiga ökumenn
aldrei að gera. Ökumenn eiga aldrei
að nema staðar og benda fólki (börn-
um sérstaklega) að fara yfir um-
ferðargötu — nema því aðeins að þeir
geti tryggt hundrað prósent að annað
ökutæki komist ekki meðfram þeirra
eigin, og það geta menn ekki á götum
með fleiri en einni akrein i sömu átt.
Að gera þetta er stórhættuleg
misskilin kurteisi, sem getur kostað
þann sem sýna átti kurteisina
limlestingu eða lífið, eins og dæmin
sanna. Gangandi vegfarandi á aldrei
að fara yfir umferðargötu vegna
bendinga ökumanna innan úr bifreið
sinni, einfaidlega vegna þess að öku-
maðurinn er í miku verri aðstöðu til
að sjá i kringum sig heldur en vegfar-
andinn sjálfur. Þetta ættu allir for-
eldrar að brýna fyrir börnum sínum.
Maður sem bíður við gangbraut, eða
annars staðar við umferðargötu, á
bara að bíða þar til geil myndast í
bilalestinni, og það kemur alltaf
fljótt að því.
Ef menn hugsa þetta dæmi ofur-
litla stund, held ég að flestir verði
mér sammála og með því minnka þeir
hættuna á að minnsta kosti einni
tegund umferðarslysa.
„Ökumenn eiga aldrei að nema
staðar og benda fólki (börnum sér-
staklega) að fara yfir umferðargötu
— nema þvi aðeins að þeir geti tryggt
hundrað prósent að annað ökutæki
komist ekk meðfram þcirra eigin,”
sagði borgari.
AGA ÞARF ÆSKUNA
—drögum úr auraráðum unglinga
Gamall unglingur skrifar:
Ástæðan fyrir því að ég tek mér
penna í hönd eru áhyggjur mínar af
æskunni okkar. Ég hef horft upp á
miklar breytingar sem orðið hafa á.
aðeins örfáum árum. Breytingar til
hins verra. Fyrir aðeins 10—15 árum
kunnu unglingarnir lágmarks manna-
siði, það var hægt að tala við þá eins
og fullorðið fólk. En unglingarnir í
dag virðast lítið kunna annað en
sora, slíkur munnur er á þeim að
sjaldan er prenthæft Og svo er
hrokinn og frekjan orðin slík að
óþolandi er.
Hvað hefur gerzt? Hvað hefur
breytzt? Eða hefur kannski ekkert
breytzt? Er það ég sem er orðinn of
gamall?
Það má vel vera að ég sé orðinn of
gamall og þó er ég ekki enn orðinn
fertugur. En jafnvel þó ég sé orðinn
of gamall hefur orðið breyting á
þessum aldursfiokki. Krakkarnir
leyfa sér meira.
Er þetta afleiðing af frjálslyndis-
byltingunni sem varð á árunum eftir
1960? E.t.v. að einhverju leyti. En ég
vil meina að aðalorsökin sé slökun á
aga í uppeldi. Skóiakerfið hefur
dregið mjög úr öllum aga og er það
mjög miður. Sama þróun held ég að
hafiátt sér stað á heimilinu.
En til hvers er verið að slaka á,
aganum? Hver hagnast? Eru það
unglingarnir? Nei, það held ég ekki.
Þeir hagnast ekki á agaleysi ef horft
er til framtíðarinnar. Því er það
skoðun mín að auka eigi agann, aga
ungiingana, láta þá ekki komast upp
með neitt múður. Um leið væri
æskilegt að minnka auraráð þeirra
því að unglingum innan 16—18 ára
aldurs er ekki hollt að hafa of mikið
fé á milli handanna.
/"

tutt og skýr bréf)
Enn einu sinni minna iesenJadáikar DB alla þá. er
hvRRjast senJa þœttinum linu. aó láta fylnja fullt nafn
heimilisfany. símanúmer (ef um þaó er aó ræóa) or
nafnnúmer. Þetta er lítil fyrirhöfn fyrir hréfritara okkar
or til mikilla þœyinJa fyrir DB.
LesenJur eru jafnframt minntir á a<) hréfeiya að
veru stutt or skýr. Áskilinn er fullur réttur til að '
stytta hréfoy umorða til að spara rúm or koma
efni hetur til skila. Bréf œttu helzt ekki að vera
lenyri en 200—300 orð.
Simatimi lesenJaJálka DB er milli kl.
13 or /5 frá mánuJöRum ti! föstuJuRu.
1

Spurning
dagsins
Tekurðu lýsi?
Einar Ásgeirsson húsasmiöur: Nei,
mér þykirþað vont.
Sigurgeir Slgmundsson hósgagna-
smiflur: Ég tek lýsi, já. Á hverjum
degi. Manni er sagt að það sé holit.
Bjarni Þór Slgurðsson nemi: Nei, en ég
gerði það þegar ég var litili en er hættur
því tiú. Tek bara vítamin.
Guðmundur Andrésson, vinnur i
Ölgerðinni: Nei. Ætli það sé ekki helzt
af leti sem ég tek þaðekki.
Helena Heima Harðardóttir nemi:
Nei. Ég tók þaö þegar ég var yngri.
Ingibjörg Helgadóttir neml: Nei, mér
finnst það vont.