Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 02.02.1957, Qupperneq 18

82
í stóram dráttum er þetta þannig, að á sama tíma og fólki
í landbúnaði hefur fækkað um nær helming, hefur fólk í
öðram atvinnugreinum áttfaldast.
Það er erfitt að gera sér fulla grein fyrir, hve mikið afköst
landbúnaðarins íslenzka hafa aukizt á þessu tímabili, en þó
má drepa á ýmislegt því til glöggvunar. Nautgripum hefur
fjölgað um helming, en vegna kynbóta og stórbættrar með-
ferðar hafa afurðir af nautgriparæktinni vafalaust þrefald-
ast eða méira. Sauðfé hefur fjölgað um þriðjung, en afurða-
aukningin er miklu meiri, líklega hafa afurðimar tvöfald-
ast eða þrefaldast. Veldur því bæði gerbreyting í fram-
leiðsluháttum, bætt meðferð og stóraukin frjósemi. Fleira
styður þetta. Þannig hefur heyöflun minnsta kosti fjórfald-
ast, garðrækt fimmfaldast og hér við bætist svo ný fram-
leiðslugrein, sem er ilræktin, er bindur talsverðan mannafla.
Það mun því hóflega talið, að framleiðsla landbúnaðarins
hafi þrefaldast á þessu tímabili, en þeim, er að henni starfa,
hafi fækkað um helming og afköstin því sexfaldast. Auð-
vitað eru það aukin ræktun, bætt vinnuaðstaða og vélvæð-
ing landbúnaðarins, er þessu valda.
Þá verður að svara þeirri spurningu, hvort þessi þróun
muni halda áfram til langframa? Svarið verður hiklaust
neitandi. Að sjálfsögðu eru því takmörk sett, hve mikið sá
mannafli, er nú starfar við landbúnaðinn, getur framleitt,
jafnvel þótt hann hafi tekið aukna ræktun og vélar í þjón-
ustu sína. Þó mun framleiðsla landbúnaðarins vaxa enn um
hríð, en á næstu tíu áram mun draga verulega úr þeim
vexti, svo framarlega sem þeim fjölgar eigi, er að landbún-
aði starfa, en til þess virðast litlar líkur. í náinni framtíð
mun mega gott teljast ef þeim, er vinna að framleiðslu land-
búnaðar, fækkar ekki meira en orðið er, en að sjálfsögðu
mun þeim hlutfallslega fækka enn veralega, sem er bein og
eðlileg afleiðing af fólksfjölguninni í landinu.