Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 02.02.1957, Síða 31

95
Þetta skeði að kvöldi dags. Hrólfur var að taka upp
kartöflur. Honum varð litið heirn að íbúðarhúsinu og þá
sá hann dökkan reykjarmökk leggja upp af því. Hann
fleygði áhaldinu, sem hann var með, og tók til fótanna. Á
leiðinni heim sá hann konu sína koma út úr húsinu með
dótturina sex mánaða í fanginu, rekandi drengina á undan
sér. Neisti úr skorsteininum hafði kveikt í skrælþurrum
cedrusviðnum. Á fáum mínútum varð húsið alelda og brann
til grunna með öllu er í því var, vetrarforða, húsmunum,
fatnaði, bókum, skotvopnum og skotfærum. Börnin máttu
heita allsnakin, því þau höfðu verið háttuð, er eldurinn
varð laus.
Þetta var ægilegt áfall og veturinn á næsta leiti. Þau fóru
með börnin í gamla bjálkakofann, er Hrólfur hafði fyrst
gert sér. Hann stóð enn þá og var nothæfur, en þröngur var
hann, aðeins eitt herbergi 3x4 m að stærð. Úr brunarústun-
um grófu þau nokkrar beyglaðar steikarpönnur, en heldur
var máltíðin fábrotin og dapurleg, sem þau neyttu þetta
kvöld. „Við höfum þó kúna enn, Guði sé lof! “ sagði Hrólf-
ur, „en líklega verðum við að slátra kálfinum til matar.“
í birtingu næsta morgun lagði Hrólfur af stað í heimsókn
til þeirra veiðimannakofa, er hann þekkti í nágrenninu, og
kom heim aftur um kvödið með tvö teppi, nokkuð af göml-
um fatnaði, saumþráð, nálar og skæri, svo Ethel gat hafið
að gera börnunum bráðabirgðar klæðnað. Hún gerði það á
þann einfalda hátt, að hún lagði börnin á efnið, sem hún
ætlaði að sníða úr, teygði úr handleggjum og fótum og
sneið svo eftir líkama þeirra samfestinga í tusku-bangsa-
stíl. Næsta dag hélt svo Hrólfur til byggða til að afla vetrar-
forða, án þess að hafa nokkuð til að kaup fyrir. Aldrei síðan
gat hann óklökkur minnzt á viðtökurnar, sem hann fékk í
Bella Cola. Verzlunarstjórinn lét hann hafa vörur eftir
þörfum og lán til langs tíma og vinir hans kepptust við að