Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 02.02.1957, Blaðsíða 46

110
mennu starfshópar ofmeti svo vald sitt, að þeir beiti því til
fjárkúgunar fremur en sanngjarnra kjarabóta.
Af þessu og ýmsu öðru, sem fram hefur komið síðustu
árin í sambandi við kjaradeilur, er augljóst, að bráð þörf er
á að endurskoða vinnulöggjöf vora og það mjög rækilega,
og að gasprið um hinn helga verkfallsrétt er ekki orðið ann-
að en úrelt slagorð, sem tapað hefur sínum vafasama heilag-
leik, er það hefur þráfaldlega verið dregið niður í svaðið.
Verkföll hafa sjálfsagt verið nauðsynleg eða óhjákvæmi-
leg í árdaga verkalýðssamtakanna, til þess að knýja harð-
svíraða og skilningssljóa atvinnurekendur til þess að bæta
sultarlaun verkafólks síns. Tilgangur verkfallanna var, og
þau voru réttlætt með því, að með þeim væri verið að bæta
óbærilega afkomu þeirra lakast settu og minnst megandi í
þjóðfélaginu og koma á réttlátri skiptingu arðsins af at-
vinnufyrirtækjunum milli kapitalsins og vinnunnar. Hvað
hið síðara atriði áhrærir er það þó sannast sagna, að lengi
framan af virðist enginn áhugi hafa verið fyrir því, að fá
þessi skil dregin fræðilega og nú á síðari tímum virðast
launþegasamtökin hafa verið andvíg hlutlausri rannsókn á
þessu.
Ef vér athugum gaumgæfilega ástæðumar, eins og þær
eru nú, sjáum vér, að hinar upphaflegu forsendur fyrir
verkföllum eru að verulegu leyti brott fallnar. Það er við-
urkennt, að afkoma allra þeirra, er geta unnið hér að stað-
aldri, sé mjög sómasamleg og jafnvel ágæt og mörg þau
launþegasamtök, sem hér hafa krafizt kjarabóta upp á síð-
kastið og fengið þær eða hafa stofnað til verkfalla, eru eng-
an veginn meðal þeirra, sem lökust hafa kjörin heldur hið
gagnstæða. Það kemur líka alltaf betur og betur í ljós, að
kjaradeilur nú á tímum eru ekki háðar vegna bágra eða
ósæmilegra kjara heldur vegna þess, að þeir, sem til þeirra
stofna, telja sig vanlaunaða samanborið við einhverja aðra
starfshópa, er þeir með röngu eða réttu bera sig saman við.