Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 02.02.1957, Síða 56

120
Þá kemur að notkun tilbúna áburðarins, er skógræktar-
stjórinn virðist telja lakasta úrræðið, og eitthvað virð-
ist nú þekking hans á áburðarþörfinni á reiki, því fyrst tel-
ur hann, að einkum muni skorta köfnunarefni, en ráðlegg-
ur þó að lokum að nota alhliða áburðarblöndu og allt er
þetta miðað við gróðursetningu, lítið vikið að áframhald-
andi árlegri áburðargjöf.
Að lokum minnist skógræktarstjóri á vökvun með áburð-
arupplausn, en svo ónákvæm er sú forskrift, að ekkert er á
það minnzt, hve sterk upplausnin megi vera, eða hve mikið
og oft skuli vökva.
Hver sá, er athugar grein Arna G. Eylands, hlýtur að sjá,
að innlegg skógræktarstjórans er alveg út í hött. Árni bendir
fyrst og fremst á nauðsyn þess að gerðar séu í skógrækt reglu-
legar samanburðartilraunir með áburðarnotkun, til þess
meðal annars að finna hvað eigi að bera á við mismunandi
skilyrði og í mismunandi jarðvegi, hve mikið svari kostnaði
að bera á, hvernig hagkvæmast sé að nota áburðinn, hvað
henti bezt hverri trjátegund o. s. frv., og þessar tilraunir séu
gerðar að sjálfsögðu á mörgum stöðum og til margra ára.
Eigi er mér kunnugt um að neinar slíkar tilraunir hafi
verið gerðar hér á vegum skógræktarinnar eða ekki hef ég
séð þeirra getið í ársriti Skógræktarfélagsins, en nú hefur
skógræktin ráðið starfsmann, sem er titlaður tilraunastjóri
og er þvf líklegt, að hún hugsi sér til hreyfis í þessum efnum
og er það vel farið.
Annars er það undarlegt, fyrst skógræktarstjórinn er svona
klár á áburðarþörf íslenzkrar skógræktar, eins og hann nú
lætur, þá skuli áburðarnotkunar ekki gæta meira í skógrækt-
inni en raun ber vitni um, og að hann skuli eigi hafa neitt
nýrra eða betra í að vitna um framtak sitt í þessum efnum,
en eina blaðsíðu, með mjög ófullkomnum leiðbeiningum,
í átta ára gamalli grein. Það er vissulega nokkuð álitamál,
hver hafi dagað uppi. Ólafur Jónsson.