Árbók Landsbókasafns Íslands - Nýr flokkur - 01.01.1983, Qupperneq 7

FINNUR SIGMUNDSSON
7
í launalagafrumvarpi því, sem nú mun vera til athugunar hjá
nefndinni, eru bókaverðir við Landsbókasafnið settir skör lægra um
launakjör en menntaskólakennarar, og vænti ég, að það stafi fremur
afvangá þeirra, er um frumvarpið hafa fjallað, en því, að ástæða þyki
til þess að gera hlut bókavarðanna rýrari. Um menntun og starfs-
hæfni bókavarða og menntaskólakennara eru gerðar mjög svipaðar
kröfur."
En bréfinu lýkur hann svo:
„Landsbókasafnið er gömul og merkileg stofnun. Launakjör starfs-
manna þess hafa jafnan verið mjög rýr, og hafa bókaverðir orðið að
sinna aukastörfum til þess að afla daglegra nauðsynja. Þetta hefir
vitanlega bitnað á stofnuninni, og því eru þar fleiri verkefni óleyst en
vera myndi, ef bókaverðir hefðu búið við sæmileg launakjör og getað
gefið sig alla að málefnum safnsins. Tel ég mjög mikilsvert, að þetta
gæti færzt í betra horf. Safnið getur ekki vænzt þess að halda góðum
starfsmönnum til lengdar, ef launakjör eru þar verri en við önnur
sambærileg störf.“
Finnur skildi hið fornkveðna, að þá verður eik að fága, er undir skal
búa. Menn verða að hafa metnað fyrir hönd þeirrar stofnunar, er þeir
starfa við, en mega ekki líta á hana sem einhvern stað, er þeir láta
fyrirberast á tiltekinn tíma hvern dag. Þegar vegur var lagður milli
Safnahússins og Þjóðleikhússins, stóð fyrst til að leggja hann allt að
Safnahúsinu, en þá setti Finnur fótinn fyrir og sagði: „Hingað og ekki
lengra,“ og var þá látið undan.
Finnur hóf útgáfu Árbókar Landsbókasafns 1945, með Árbókinni
1944, en hún leysti af hólmi Ritaukaskrá safnsins, er komið hafði út
síðan 1888. Árbókin var jafnframt málgagn safnsins, þar sem
landsbókavörður gaf skýrslu um starfsemi safnsins á liðnu ári og
hreyfði ýmsum hugmyndum, er til úrbóta og framfara horfðu.
Ennfremur tók hann að birta margar ágætar ritgerðir í Árbókinni,
svo að hún varð vinsælt og vel metið rit meðal íslenzkra bókamanna
og jafnframt víða kunn erlendis. Hinn snjalli bókagerðarmaður
Hafsteinn Guðmundsson var fenginn til að velja henni letur og snið,
og prentaði hann Árbókina um langt árabil. Kreppuárin voru nú
liðin og áhugi og skilningur á þörfum hinna ýmsu menntastofnana
þjóðarinnar fór heldur vaxandi. Starfslið safnsins jókst nokkuð, þótt
ekki yrðu allir sáttir við það, eins og lesa má um í Alþingistíðindum
1949, þegar miklar umræður urðu á Alþingi um fjölda bókavarða við
safnið í sambandi við setningu nýrra laga um það.