Frjáls verslun - 01.04.1963, Blaðsíða 27

Reykjaheiði um miðsumar. Hún er óveðrabæli hið mesta. Akvegurinn um hana lokast snemma
á haustin og snjóbeðjur liggja á henni oftast langt fram á vor.
Komið var kvöld og nóttin fór í höna, þegar
Bjarni kom að sælnhúsinu. Þæfingsófærð var og
gekk að með hríðarveður. Hann ákvað því að láta
fyrirberast í sæluhúsinu um nóttina og lagðist til
hvíldar á palli innst í kofanum.
Enginn bjó mér aumum skjól
Þegar Bjarni hafði sofið um stund sóttu á hann
slæmar draumfarir. Dreymir hann að mikill og fer-
legur maður, hálftröll að vexti, kemur inn í kof-
ann, þrífur til sín og keyrir fram og aftur um pall-
inn. Bjarni bað þann sómakarl að sjá sig í friði
og kvaðst skulu hafa sig á brott strax og birti. Við
þetta vaknar hann og sér að hann liefur færzt
nokkuð úr stað á pallinum. Iíann sofnar þó aftur
og kemur þá hinn sami maður til hans, hálfu illúð-
legri en áður, þrífur til Bjarna og dregur hann
fram eftir kofanum. Bjarni hefur upp hin sömu
orð og áður, en vaknar um leið með andfælum við
það að honum er kippt fram af pallinum.
Enn sofnar Bjarni og enn kemur draummaður-
inn til hans, nú miklu ófrýnilegastur og í reiðiham.
Ivvað komumaður þessa vísu:
Enginn bjó mér aumum skjól
úti á dauðans hjarni;
bjóst eg þá í klakakjól,
komdu með mér, Bjarni.
Síðustu setninguna endurtók risinn með ógurlegri
röddu svo að Bjarna hnykkti við. En ekki lét
draummaðurinn þar við sitja, heldur þreif enn til
Bjarna, hálfu fastar en áður og þeytti á dyr. Reidd-
ist Bjarni þá og segir: „Sjáðu mig þá aldrei í friði,
andskotans karlinn. Bjarni skal samt ekki burtu
FRJÁLS VERZLUN
27