Frjáls verslun - 01.02.1992, Side 65

Hæstiréttur hefur nú úrskurðað að skylduaðild að lífeyrissjóðum sé ekki brot á stjórnarskránni.
sem flutti mál þetta sem prófmál fyrir
Hæstarétti, lagði mikla áherslu á það í
sínum málflutningi að Lífeyrissjóður
leigubifreiðastjóra gæti ekki staðið
við lífeyrisskuldbindingar sínar og því
væri ekki hægt að skylda ÚM til
greiðslu iðgjalda. Hann taldi að því
einungis ætti að dæma skjólstæðing
sinn til greiðslu að lífeyrissjóðurinn
gæti sýnt fram á það að hann gæti
staðið við skuldbindingar sínar.
Lögmaður lífeyrissjóðsins benti á
hinn bóginn á ýmsa möguleika sjóðs-
ins til að bæta hag sinn í framtíðinni,
t.d. með því að hækka iðgjalda-
greiðslur eða hætta greiðslu makalíf-
eyris eins og rætt hefur verið um og
kemur m.a. fram í nýlegum drögum
að frumvarpi til laga um starfsemi líf-
eyrissjóða. Einnig benti hann á aukna
möguleika sjóðsstjórnar til að ávaxta
fé sjóðsins á betri veg en verið hefði.
Loks lagði hann fram gögn er sýndu
að margir aðrir lífeyrissjóðir ættu við
erfiða stöðu að glíma.
Hæstiréttur vék að því í forsendum
dóms síns að iðgjaldaskuldin væri
vegna tímabilsins 1. janúar 1983 til 1.
júlí 1986. „Gögn málsins gæfu ekki til
kynna að fjárhagsstaða stefnda hafí á
þeim tíma verið veik, þannig að sér-
stök ástæða hafi verið til að efast um
möguleika hans til að standa við
skuldbindingar sínar gagnvart sjóðfé-
lögum“.
„Ekki taldi dómarinn að byggt
yrði á Evrópusamningi um
verndun mannréttinda og
mannfrelsis þar sem
samningurinn hefði ekki
lagagildi hér á landi.“
Hæstiréttur vék einnig að því að
auk leigubifreiðastjórans ÚM ættu 38
sjóðfélagar eftir að greiða iðgjöld til
margra ára og væri fullyrt af hálfu
lífeyrissjóðsins að sjóðurinn myndi
styrkjast verulega ef þær skuldir
yrðu greiddar.
Loks tók Hæstiréttur það fram að
ekki væri efni til að íjalla um í þessu
máli réttarstöðu ÚM gagnvart líf-
eyrissjóðnum með hliðsjón af fjár-
hagsstöðu og greiðslugetu nú heldur
á þeim tíma er til fjárkröfu stefnda
stofnaðist.
Með vísan til ofangreinds og með
vísan í forsendur hins áfrýjaða dóms
staðfesti Hæstiréttur dóm bæjar-
þings Reykjavíkur að efni til.
Öllum vafa ætti þar með að vera
eytt hvað varðar skyldu launþega, at-
vinnurekenda og þeirra er stunda
sjálfstæða starfsemi til að eiga aðild
að lífeyrissjóði. Og velkist menn í vafa
um það í hvaða sjóð þeim beri að
greiða úrskurðar Fjármálaráðuneytið
um það.
Það ber hins vegar að hafa í huga að
Hæstiréttur gerir ráð fyrir þeim
möguleika í forsendum sínum að
þurfa síðar að taka á því úrlausnarefni
hvernig með skuli fara ef rækilega er í
ljós leitt að lífeyrissjóður eigi ekki
fyrir skuldbindingum sínum og hafi
ekki átt fyrir þeim er iðgjaldaskuldin
stofnaðist.
65