Alþýðublaðið - 24.12.1970, Page 42

— glatað síntera rétta keim, eins
•g öll' tiin. Og hvaS þá?“
Pétur sat hugsi irm stund.
: „Vinur," tók hann tiil móte, —
„það epu aðrir hhitir í heimi
þessum, sem geta veitt oldajr
feleöi en það rauða vin Heródes-
! „Veit ég það,“ svaraði hinn.
,,Og sjáliur á ég tvæi- aingar kon-
ur heima, mjúkar og sællegar,
Sem sdtja og bíða min í húsi
fnínu. Hár annarrar etr svart eins
i>g þnuntuský, hin er rauðhærð og
^örundið hvítt eins og míjölk. Og
t-étt áður en iþetta henti mig,
^ieypti óg tóM vetra telpuhnátu,
þvengmjóa með farædd augu, hún
Var jómfrú. Ég hef ekici litið hana
gíðan. IÞú segir víst að ég ætti
®ð snúa mér að þeim. En hefurðu
hugieitt það, að einnig þær kynnui
áð hafa orðið fyrir spjöllum síð-
án fostudaginn var og glatað
hreinleika sinum og angan. Hafi
einn jarðiskjálfti svipt allt vín hér
í borginni bragði sínu og keim,
þá gæti faann alveg eins ihafa svipt
lífið sjálft angan þess og fyllingiu
og öliu, sem þar til faeyrir. Og
hvað þá?“
Nú fór Pétur að óska þess að
maðua'inn hastti þessum harma-
tölum sínuan og leyfði sér að
fara.
„Hvers vegna kemur þú til
mín með þetta?" spurði hann.
„Það var gott að þú minntir
mig á það“, sagði ókunni maður-
inn. „Ég skal svara þér. Mér hef-
ur verið sagt að þessi Jesús hafi
síðasta daginn, sem hann var á
lífi — eða fimmtudagskvöldið
var, haldið lærisveinum sínum
veglega veizlu og að vínið, sem
hann skenkti þeim þá, hefði eig-
inleika, Sem ekkert vín hefur
nokkurn tíma áður haft. Ekki gct
ég sagt þér, hvort sá eiginleiki va.r
kraftur, bragðauðgi ellegar ilmur
— þeir, seni sögðu mér frá þessu,
gátu ekki skýrt það, og fyrir
mann, sem ber skynbragð á vín,
var það tal allt líkast eins og að
hlýða á hjal smáibarna. Engu að
síður hefur umhugsunin um þetta
vín ekki latið mig í friði síðan
á föstudag, hvað sem veldur. Það
er eins og því hafi verið hvísláð
að mér að þar væri mitt eina
hjálpræði, já eins og mér faefði
verið sagt, að það eitt meðal allra
hluta í heiminum h'efði haldizt ó-
breytt síðan á föstudag, ekk,i glat-
að keim sínum. Þess vegna kem
ég til þín. Það kann að virðast
kjánalegt, þvi að ég má ganga
að þvá visu að þið hafið lokið öllu
víninu, hafi það veráð eins frá-
bært og af er látið. Og samt kem
ég til þín. Því að ég hef hugsað
sem svo, að ekki væri loku fyrir
það skotið að vín þetta hefði einn
ig ásamt öðrum sjaldgæfum eigin-
leikum þann kost að endast vel.
Segðu mér, þar sem þú varst
líka þarna á fimmtudagskvöld,
var þessu þannig farið? Og ef
þú ættir enn eitthvað eftir af því,
þá verð ég að fá það. Ég skal
borga hvað Seim þú setur uPP“.
Pétur starði á manninn.
„Ó, guð! Ó, guð!“ hrópaði hann
og z-ak um leið höndina í staupið
svo að vínið flóði yfir borðið.
„Þú veizt ekki, hvað þú ert að
segja! Vínið, sem við drukkum á
fimmtudagskvöldið var — ekki
einn dropa af því víni fengi keis-
arinn í Róm keypt fynir öll auð-
æfi sín, nei, ekki fyrir sjálft keis-
aradæmið!“
Hann varð svo yfirkominn að
hann reri fram og aftur í. sætmu
og sló enninu þrívegis við borð-
brúnina. Eftir langa þögn, var þó
sem í'ofaði fyr.ir degi í náítmyrkr
inu, sem umlukti hann, er hann
minntist skipunarinnar, sem
meistarinn hafði gefið honum. að
hann skyldi værða mannaveiðari.
Og’ eftir noldcra stund lyfti hann
höfði, starði á manninn gegnt sér
við borðið og. leitaðist við sam-
kvæmt langri reynsiu sinni sem
fiskimaður, að gera sér grein fyr-
ir, hvérrar tegundar væri þessi
stóri, dqkkleiti fiskur, sem hélt
sig svo einn á sundinu, og hvern-
ig færi og háf mundi bezt að bei ía
við hann. Eitthvert kjai’kleysi og
■vanmáttai’kennd gagntðk hann,
eins og þessum manni væri hann
— meðal allra manna annarra —
ekki fær um að hjálpa. Hann sótti
því djúpt inn í fylgsni huga síns
sitt göfugasta hjáiparráð honum
til handa. Aftur voru það orð
meistarans við sjálfan hann.
„Sonur“, sagði hann, „tak kross
þinn og fýlg honum“.
Hinn ókunni maður hafði opn-
að varirnar til að tala, en nú hik-
aði hann og horíði á postulann
þimgbúinn og bitur á svip.
„'Minn kross?“ sagði hann.
„Hvar er hann? Hver á að taka
upp kross minn?“
„■Enginn nema þú sjálfur getur
tekið upp kross þinn“, svai'aði
Pétur. „En bann mun hjálpa þér
að bera hann. Sýndu þolinmæði
og styrk. Ég skal kenna þér allt
um þetta“.
„Kenna?“ spurði ókunni maður
inn. „Mér sýnist eins og þú kunn
ir lítil skil á því. Hjálp? Hvier ætli
þarfnist hjálpar til að bera þess
konar kross, sem þeir klambra
saman timbursmiðirnir hér í Jerú
salem? Ekki ég! — þessi hjól-
Framh. á bls. 44.
BOLUNOARVIK
TRÉSMIÐJAN:
Eídhúsinnréttingar - Svefnherbergisskápar -
Sóibekkir . Harðviöarþiljur o. fi.
HURÐ A VERKSMIÐ J AN:
Inni- og útihurðir - svalahurðir, bílskúrshurðir.
PLASTVERKSMIÐ JAN:
Einangrunarplast allar þykktir, í plötum
Röraeinangrun.
VERKTAKASTARFSEMI:
Byggingaframkvæmdir - Vínnuvélar -
Steinsteypa.
SANDNÁM:
3 kornastærðir af góðri steypumöl auk
pússningarsands.
GLERDEILD:
Framleiðsla á tvöföldu einangrunargleri.
Rúðugler, 2. 3, 4, 5 og 6 mm og tiih.
Hamrað gler - Öryggisgier - Plexiglas
(plastgler) - Glyerslípun - Speglar.
BYGGINGAFYRIRTÆKI
Jóns F. Einarssonar
SÍMAR: 7206-08 — BOLUNGARVÍK
SÚKKULAÐIVERKSMIÐJAN LINDA HF.
HVANNAVÖLLUM14 — AKUREYRI
ER STÆRSTA VERKSMIÐJA SINNAR TEGUNDAR Á ÍSLANDI, OG FRAMLEIÐIR EINGÖNGU
FYRSTA FLOKKS VÖRUR ÚR BEZTU FÁANLEGUM HRÁEFNUM.
WHWWMWWVMWWWWWHWmiWWiMWWWWWWWWiWWMWIWWWWmW -
LINDU -sælgætið
er
Ijúffengast.
Langi yður að gleðja
góðan vin,
er bezta gjöfin
LINDU-sælgæti.
LINDU-vörur
gleðja
hvers manns
hjarta.
fWWMWMWMMWMWMMMMWMMMMMMMMHMMMMMMMMMMMMMMIMMMMMMVV
SÚKKULAÐIVERKSMIÐJAN LINDA HF.
AKUREYRI — SÍMI 1 28 00.
FULLTRÚARÁÐ
ALÞÝÐU-
FLOKKSINS
í REYKJAVÍK
óskar öllum Reyk-
víkingum og öðrum
landsmönnum
GLEDILEGRA
JÓLA
SAMBAND UNGRA
JAFNAÐAR-
MANNA
óskar
iandsmönnum
GLEÐILEGRA
JÓLA
FÉLAG UNGRA
JAFNAÐAR-
MANNA
í REYKJAVÍK
sendir sínar heztu
JÓLA- og
NÝÁRSÓSKIR
til æskumanna í
Reykjavfk og annars
staðar á landlnu.
MIÐSTJÓRN
ALÞÝÐU-
FLOKKSINS
óskar landsmönnum
GLEÐILEGRA
JÓLA
ALÞÝÐUFLOKKS
FÉLAG
REYKJAVÍKUR
óskar alþýðu allri
GLESOILEGRA
JÓLA
og farsældar
á komandi ári.
42