Alþýðublaðið - 03.06.1972, Blaðsíða 9

„Ég get ekki hugsað mér betri starfskrafta en þeirra. Andinn er þannig
að biðji ég þær að vinna frameftir á kvöldin eða mæta klukkan sex á morgnana,
þá eru þær alltaf viljugar að vinna."
Kópavogur er þekktur
fyrir ýmislegt annað en
útgerð og fiskvinnslu,
enda hafnarskilyrði ekki
beint góð í vogunum
tveimur, Kópavogi og
Fossvogi.
Engu að síður eru þær
nokkrar húsmæðurnar í
þessum ágæta bæ, sem
rífa sig upp eldsnemma á
morgnana að heita má
allan ársins hring og
halda inn í Fífuhvamm til
að vinna i fiski. Á barmi
einnar sandgryf junnar
þar innfrá er nefnilega
fyrstihús þrátt fyrir allt
hafnarleysi við Kópavog,
því eins og framkvæmda-
stjórinn, Júlíus Stefáns-
son segir: Ef f jallið kem-
ur ekki til Múhameðs
kemur Múhameð til
f jallsins.
Frystihúsið heitir Barðinn, og
þegar við spjölluðum við Július
um dagin'n spurðum við hann
hvernig þeir fari að þvi að afla
hráefnis til vinnslunnar, fræddi
hann okkur á þvi að fiskurinn sé
yfirleitt sóttur suður á Suður-
nes, þar sem bátar Barðans
landi honum.
— Hvað á Barðinn marga
báta?
— Barðinn á fimm báta, þá
Dagfara, Náttfara, Ljósfara,
Þorra og Blika frá Húsavik.
— Frá Húsavik?
— Já, Barðinn er útgerðarfé-
lag á Húsavik, sem bræðurnir
Þór og Stefán Péturssynir hafa
rekið þar i nokkra áratugi.
Fyrir tveimur árum keyptu þeir
þetta frystihús af Félags
hvammi, sem rak það áður.
Það er ekki
sama hvernig
róið er
— Hvernig hefur 'bátunum
ykkar gengið i vetur?
— Þeim hefur gengið þokka-
lega, fengu alls 2267 tonn á ver
tiðinni. Þrir bátanna byrjuðu
reyndar ekki strax á vertfðinni,
þeir voru á loðnu Jtil að byrja
með og fengu 5600, 4900 og 2700
tonn.
— Nú hefur suðurnesjabátum
gengið heldur illa á vertiðinni,
hvar fengu ykkar bátar þennan
afla?
— Ég hef nú ekki spurt þá að
þvi skipstjórana, en ég held að
þeir hafi fengið hann þarna
suðurundan Reykjanesi — það
er ekki sama hvernig róið er!
— Þaðhefur þá verið talsverð
vinna i vetur?
— Já, það má segja það, en
við létum aldrei pakka nema
fram til sjö. Það sem þá var
eftir var yfirleitt saltað á kvöld-
in.
Nóg af góðu fólki
í Kópavogi.
— En svo við snúum okkur
aftur að staðsetningunni, hvern-
ig stendur á þvi að þið rekið
frystihús hérna inni i sandgryfj-
unum i Fifuhvammi, langt frá
öllum höfnum?
— í fyrsta lagi gátum við ekki
VASKAR KÓPAVOGS-
FRÚR í FISKVINNU
fengið hús við sjó. Svo er lika
það að athuga, að yfirleitt er
erfitt að fá fólk á Suðurnesj-
unum, þ.e. gott fólk, en hérna
gengur það sæmilega. Við eig-
um ekki við það vandamál að
striða að sitja uppi með mann-
skap sem hugsar ekki um annað
en vinna fyrir næsta balli.
Vetrarvertiðinni var rétt ný-
lokið hjá bátum Barðans, þegar
við litum þar inn, og þeir voru
byrjaðir á humri og fiskitrolli.
Næstu tvo dagana á undan höfðu
verið unnar samtals 27 tunnur
af humri, en þennan dag voru
húsmæðurnar komnar aftur i
fiskinn.
Konur í öllum
störfum
Við töltum niður i pökkunar-
salinn i leit að verkstjóranum,
Björgu Arnadóttur, og gáfum
okkur i leiðinni tima til að virða
fyrir okkur Kópavogshúsmæð-
urnar, sem þarna voru að verki.
Það er ekkert undarlegt að sjá
kvenfólk við pökkun á flökum,
þannig er það yfirleitt i frysti
húsum. Hitt er óvanalegt að sjá
aðeins einn karlmann við flök-
ur. — Og þetta er eina frysti-
húsið sem hefur tekið hjálma i
notkun: við byrjuðum á þessu
um siðustu áramót.
Ég þarf ekki að spyrja að þvi,
að Kópavogskonurnar eru ágæt-
ur starfskraftur.
— Já, og það vil ég að komi
skýrt fram, ef þú ætlar að skrifa
eitthvað um okkur, að ég get
ekki hugsaö mér betri starfs-
krafta en þeirra. Andinn er
þannig, að biðji ég þær að vinna
frameftir á kvöldin eða mæta
klukkan sex á morgnana eru
þær alltaf viljugar að vinna. Þó
hér sé unnið eftir bónuskerfi er
un, annars var það starf algjör-
lega i höndum kvennanna. Eina
starfið sem þarna er einvörð-
ungu unnið af karlmönnum er
tækjavinnan, þ.e. vinnan viö
hraðfrystitækin.
Annað vakti lika athygli okk-
ar: Allt starfsfólkið bar hvita
plasthjálma, svipaða þeim sem
hafnarverkamenn bera nú til-
dags.
Við létum það lika verða okk-
ar fyrstu spurningu er við hitt-
um Björgu, að spyrja hvernig
stæði á þessum hjálmum.
Hjálmar snyrtilegri
en kappar
— Okkur fannst þetta miklu
snyrtilegra en kapparnir, svar-
aði hún, það má alltaf strjúka af
þeim, en kapparnir eru yfirleitt
orðnir skitugir eftir fyrsta dag-
inn. Þaðer lika miklu þægilegra
að nota hjálmana, þegar kon-
urnar eru með nýlagt hárið, þeir
skemma greiðsluna miklu sið-
ekki til metingur, hver reynir
bara að vinna eins og hann get-
ur.
— Vinna þær allar allan dag-
inn?
— Nei, ekki allar. Sumar
vinna fyrir hádegi, en aðrar ein-
göngu eftir hádegi. Nokkrar eru
þó allan daginn, þær sem eru
fyrirvinnur heimila.
— Ég sé, að þið handflakið
mikið, er ekkert vélflakað?
— Við handflökum allt
saman. Húsið er frekar fátækt
að tækjakosti, en það skapar
aukna vinnu fyrir mannskap-
inn.
— Að lokum Björg, hvað
vinna margir hérna?
— Hérna i salnum vinna um
40—50 manns daglega, og af þvi
eru ekki nema 4 karlmenn, —
þeir voru reyndar fimm i vetur.
Einn karlmannanna vinnur hér
við flökun, en hinir eru i tækjun-
um.
Þar með kveðjum við hinar
vösku Kópavogshúsmæður i
Húsavíkurfrystih. Barðanum
i Fifuhvammi, og verkstjórann
Björgu, sem raunar er einn af
frumbýlingum i Kópavogi.
Þorri.
...06 tANDI
Laugardagur 3. júní 1972
o