Alþýðublaðið - 03.06.1972, Blaðsíða 23

m W
A VALD VIDATTUNNAR
eftir
Arthur
Mayse
Kross-
gátu-
krílið

mLíf?. SK.ST. HFlBURc. rfiíRKlé r/)/< f?Ó3
but/tí
ri ÍTRRun KfóTlB
CrlbL.
í)
nmmH föHÚUH 5 UBUR fífrOÐ/ /V/V
b!GL T*í.K /
LEIÐI NN
f
'IW&ÚÍ) KfífíUA) um
f 8ÓK+T £/VD.
jnkuti FfíLlHH /njuK TfU-fl
l
i) ■ 4 'UI' ■
5 I\) 5> 5 "V) 3) K cn
& ■^CSSi^cncr' Cctn
htn^ln ■ 5 5 " -t i) -t
t-t-C • Xa i ;> *i C ij ö C. -t
"05 5) 3j" »a
Hún vonaði innilega, að hann tæki ekki eftir hvernig
hún roðnaði undir kremgrimunni. Svona hnýsni lá
eingöngu hjá föður hennar, en var mjög ólikt henni.
Hún komst þvi úr jafnvægi að standa sig að þessu.
„Afsakið.... Ég veit, að þvtta kemur mér ekki
við...Ég var aðeins að hugsa um, hvernig konur
yður litist bezt á”.
,,Hún var há. Hún var með ljóst hár, sem á kom
rauð slikja i vissri birtu, og græn augu. Hún var
framúrskarandi i skiðagöngu og það var ekki til sá
hlutur, sem fyrirkom i viðavangshlaupi, er hún
komst ekki betur frá en ég”. Hann hnyklaði auga-
brýrnar, svo þær runnu i eitt. Linn hlustaði hnuggin
á orð hans, alveg viss um, að honum var ekki eins
rótt og hann vildi vera láta. ,,Við skemmtum okkur
og áttum gleðistundir saman. Ég bað hennar, en
hún vildi ekki giftast mér, meira var það nú ekki”.
Hann horfði stöðugt á hana með hnyklaðar brýrnar.
„Eruð þér ánægðar?”
Linn fann, hvernig reiðin sauð i henni. Hún ætlaði
útlit hans hræða sig og sagði þvi ákveðin: „Þér talið
um hana eins og hún væri látin. Þér fenguð þó bréf
frá henni, rétt áður, en þér komuð hingað. Ég tók
eftir dagsetningunni á stimplinum”.
„Vel gert. Fædd spæjari. Ég hef ekki haft tæki-
færi til að svara þvi. Það er nóg af f jöllunum hérna,
ungfrú Halsted, en nokkur skortur á póstkössum”.
„Þér þurfið ekki að vera með neina hæðni, Mike.
Ég ætlaði ekki að móðga....”
„Hún ætlaði það ekki heldur. Þetta var bara grin,
sakaði engan lika svolitil lexia. Þetta kenndi mér
að vara mig á stúlkum sem áttu peninga. Verið nú
svo vænar að þegja, þvi ég þreytist á að tala svona.
Þér ættuð i staðinn að virða fyrir yður landslagið”.
Faðir hennar sagði alltaf að hún hefði enga
kimnigáfu, en nú byrjaði hún að hlæja. Og Mike
hló lika.
„Hvað gengur eiginlega, að okkur, Linny?”
„Ég veit það ekki. Það hlýtur að vera einhver
fjárinn i okkur báðum”. Hún þurrkaði sér um augun
með jakkaerminni og Mike sagði. „Hættið þessu,
þér þurrkið alla svertuna af”.
Þau þrömmuðu stöðugt áfram. Ruglingslegar
hugsanir herjuðu á heila stúlkunnar. Enda þótt hún
væri á lausum kili, og væri ekki með hring og hún
gæti ekki snúið sér að Luke Blair — enda þótt,
hversu fjarstæðukennt sem það kann að hljóma, að
hún yrði ástfangin i Mike Clendon, myndi það
aldrei blessast. Það myndi enda eins og tjaldferðir
hennar, i eymd og volæði, — með beitta öngla, sem
yrðu að fjarlægjast úr sál hennar. Spurningin yrði
bara, hvort þeirra færi verr út úr þvi, hann eða hún.
Nú þegar jafnvægi var komið á aftur, sagði
Linny: „Hann elskar þennan óforbetranlega Ves
Jones, Mike. Ég vona hans vegna að þér getið hald-
ið áfram að prjóna við”.
„Prjóna við? Ég veit ekki hvað þér eigið við”.
Jökullinn býr yfir mörgu einkennilegu. Skyndi-
lega endaði jökulruðningurinn og þau gengu út á is-
inn. Þau voru ekki einsömul hérna.
Stúlkan pirði augun og starði þrjóskulega fram á
isinn á þetta fyrirbæri úr einhverjum dýragarðin-
um. Þennan klunnalega friðarspilli, sem var ein-
um fimm hundr. metrum á undan þeim. „Ég held
eiginlega að þetta sé sami björninn. Hann var með
þennan sama gulleita blett á bringunni”.
4»
Mike starði lika á hann, athugull án þess að sýna
nein viðbrögð. Þetta var rétt hjá henni, augu stúlk-
unnar sáu engar missýnir. Þetta var sami björninn.
Þrjú hundruð kilóa skrokkur með gulan beitt á
bringunni. örlögin höfðu augsýnilega stefnt þeim
saman. Hann hafði gengið fram á þau i gilinu og
orðið að krækja fyrir urriðavatnið og hér birtist
hann skyndilega fyrir framan þau á jöklinum.
Björninn stanzaði og sneri sér hálfhring. Mike gat
næstum séð hvernig nasir hans titruðu þegar hann
hnusaði upp i vindinn.
Þau horfðu á björninn og hann á móti. Að siðustu
sneri hann sér silalega, næstum móðgandi við og
hélt áfram.
trjáa og kletta. Hana var aðeins S
unnt aö nálgast eftir tveimur g
mjóum, bröttum og torfærum S
stigum, sem var vel gætt af út- gj
vörðum i simasambandi við @
kofa aðalstöðvanna. I sveitinni g
voru sextiu menn, sem bjuggu i Éj
fimm kofum, dulbúnum þannig g
að ógerlegt var að koma auga á §
þá úr lofti. Stjórnandinn var w
fyrrverandi liðsforingi úr hern- gjj
um. Þótt ekki væri vopnabúnað- ®
urinn fullnægjandi var hann þó S
meiri en i hinum búðunum: tiu H
hriðskotabyssur, hver með tiu 3
belti, tuttugu rifflar, með tutt- £9
ugu og fimm belti hver og 8
nokkrar handsprengjur. Þarna S
var einnig læknir og lyfjaforði. «
Yeo-Thomas fór úr þessum g
búðum sannfærðari en nokkru g
sinni um að þessir hreyfanlegu,
harðgeru og velþjálfuðu flokkar »
gætu, vel vopnaðir, veitt Banda- K
mönnum dýrmæta aðstoð á a
innrásardaginn. S
Þann 12. nóvember bárust ®
honum þær fréttir, að vera S
kynni að hann yrði sóttur til W
Tours. Aðrar fréttir og iskyggi- g
legri bárust honum einnig með R
milligöngumanni, sem tjáði ®
honum að miklar handtökur a
færu nú fram i Paris og á meðal »
þeirra, sem náðst heföu væri g
njósnari sá, sem Brossolette átti 1
22
inn i höfuðið á honum”. Hann
var þvi feginn þegar þjónninn
bar þeim brauð, gerfisultu og te,
svo að hann gat forðast augna-
tillit mannsins með þvi að horfa
niður i diskinn sinn. En þá fór
Gestapoforinginn, honum til
mikillar hrellingar, að tala viö
hann á seinlegri, nákvæmri
frönsku.
—Vous venez de loin,
monsieur?
—Ég er að koma frá Lyons,
monsieur, svaraði Yeo—Thom-
as dauðskelkaður. Grunaði
manninn eitthvað? hugsaði
hann. Hafði hann þekkt hann
sem Shelley? Eða var hann að
reyna að koma honum fyrir sig?
Hann vissi að til einskis var að
segja svo skarpskyggnum em-
bættismanni neinar sögur um
monsieur Gaonach, verk-
fræðing, sem starfaði fyrir
Organization Todt; og ekki yrði
myndin af þeirri beru liklegri til
að villa um fyrir svo reyndum
rannsóknara. A þessari stundu
fór lestin framhjá vögnum og
flutningabilum, sem lágu á
hvolfi, og blöstu við sjónum
þeirra. - Hér virðist eitthvert
óhapp hafa átt sér stað, sagði
Tommy og leitaði öryggis i
augljóslega hættulegu umtals-
efni.
—Þessir leiðindaatburðir eru
alltaf að gerast. Málrómurinn
var kaldur, augun enn kaldari.
—Ég er hissa á þvi, monsieur,
að þýzki herinn skuli ekki ennþá
hafa fundið ráð við slikum að-
gerðum.
—Skemmdarverkastarfsemi
er eins og svarti markaðurinn,
sagði Gestapomaðurinn. Hún
hefur svo mörg höfuð, að við
getum ekki höggvið þau af öll i
einu. En þér getið verið viss um,
aö þýzki herinn mun ráða niður-
lögum þeirra beggja áður en
lýkur.
Þeir héldu áfram að ræðast
við. Er þeir höfðu greitt
reikninga sina, neyddi
Yeo—Thomas sjálfan sig til að
biða þar til Gestapoforinginn
var staðinn á fætur og farinn frá
borðinu með stuttaralegu ,,Auf
Wiedershen”. Þá fór Tommy i
humatt á eftir honum og
uppgötvaði að hann haföi klefa i
sama vagninum og hann sjálf-
ur.
Annan nóvember gætti hann
þess vandlega að enginn væri á
hælum hans þegar hann fór til
að ná i lestina. Ekki hætti hann
heldur á neitt við komuna til
Cahors eldsnemma morguninn
eftir, i stað þess að fara út af
brautarpallinum um aðalinn-
ganginn, lét hann sig falla niður
á brautarteinana, fikraði sig
áfram i skugganum af kyrr-
stæðri flutningalest og fór út úr
brautarstöðinni án þess að skila
farmiða sinum. Þessi ráðstöfun
hans hefur að likindum verið
viturleg þvi Jeróme, sem beið
hans i myrkrinu með bii, sagði
honum að embættismenn frá
þýzku öryggisþjónustunni hefðu
staðið við útganginn frá
brautarpallinum og virt grand-
gæfilega fyrir sér alla, sem
komu.
Þennan dag skoðaði Yeo-
Thomas i fylgd með Jeróme
tvær búðanna i Lot-héraði. Til
þeirrar fyrri komu þeir
skömmu eftir dögun. Þeir
þrjátiu menn sem voru i búðun-
um voru vel agaðir, vel aldir og
ánægðir. Þeim var skipt i fimm
manna hópa, sem hver hafði
sinn flokkstjóra og öll vopnin,
sem fyrirfundust i búðunum
voru ein hriðskotabyssa með
hundrað beltum, þrir franskir
rifflar með þremur beltum hver
og tiu marghleypur með tiu
beltum hver - handsprengjur
voru engar til. Siðdegis heim-
stóttu þeir svipaðan hóp þrjátiu
manna, sem höfðu engin vopn
önnur en einn riffil og tiu skot-
belti.
Yeo-Thomas
Þegar Jeróme og Yeo-
Thomas komu aftur til Cahors,
tóku þeir næturlestina til Lyon.
Þar sem Jeróme átti aðkallandi
erindum að gegna annarsstað-
ar, fól hann það á hendur vini
sinum að aka Tommy i sendi-
vagni til sveitaverzlunar nálægt
Poncin i héraöinu Ain, þar sem
hann var kynntur fyrir meðlim-
um enn einnar Maquis sveitar
sem ,,le commandant anglais
Shelley”. Eins og hinar fyrri
var þessi Maquis sveit staðs. á
afar, óaðgengilegum stað milli

Laugardagur 3. júní 1972