Alþýðublaðið - 14.07.1974, Síða 17

Á sandinum voru um tvö
hundruð manns að vinna að
mannvirkjagerðinni i tveimur
flokkum : vegavinnan og brúar-
smiðir. Ég kom þar út einn
morgun og ætlaði að spjalla að-
eins við kallana. Þegar ég kom
að brúnni, þar sem verið var að
styrkja stoðirnar sjálfar, voru
þar nokkrir menn fyrir — allir i
regngöllum. Veður var gott og
ég skildi ekki þetta atferli fyrr
en strákur um tvitugt sagði
mér, að þetta væri fyrsti dagur-
inn i hálfan mánuð eða meira að
ekki rigndi.
Hann sagðist vera úr Árbæj-
arhverfinu i Reykjávik og lika
sérdeilis vel þarna á sandinum.
— Við förum i bæinn þriðju
hverja helgi, sagði hann. — Það
er mátulegt.
Þegar hann komst að þvi að
ég var blaðamaður var hann til-
tölulega fljótur að snúa sér und-
an og áður en ég vissi af var
hann horfinn inn i skúr. Áður
hafði hann þó látið orð falla i þá
átt, að ég ætti miklu frekar að
tala við verkfræðingana, verk-
stjórana og alla hina fyrirmenn-
ina. Á því hafði ég ekki minnsta
áhuga. Allt, sem þeir hafa aö
segja, er flutt i fréttatilkýnn-
ingaformi inn á dagblöðin, þar
sem dugmiklir blaðamenn
stytta fréttatilkynningarnar,
umskrifa þær og rembast við að
draga út úr þeim einhverja
punkta, sem „hinir” sjá ekki.
Ég ók um brýrnar nokkra
stund, skoðaði þessi undur og
stórmerki, og hugsaði með mér,
að þessar framkvæmdir væru
kraftaverki likastar, hvað sem
út úr vegavinnuköllunum og
brúarsmiðunum fengist, þá
hefði ég allavega séð krafta-
verkið. Og mér þótti það full-
komnað, þegar ég mætti risa:
stórri jarðýtu á brúnni — og hún
beygði út i útskotið á meðan ég
fór hjá.
Má ég sitja i
eina ferð?
Eftir hádegið kom ég aftur og
horfði á þegar grjóti og björg-
um var sturtað af vörubilspöll-
um og niður með veginum. Ég
ákvað að snikja mér far með
einum slikum, enda hafði ég séð
dularfullan vegarspotta sem lá
inn á milli jökulhrammanna er
teygðu sig niður i sveitina, átta
að tölu, og var öll umferð um
þennan veg bönnuð öðrum en
þessum stóru bilum. Þarna var
grjótnám og stöðugt unnið að
sprengingum.
Fyrsti billinn — ef hægt er að
kaila „bil” fyrir þann, sem ekur
um i Fólksvagen — stansaði
strax og’ ég snaraði mér upp i.
Niður á jörð voru hátt i tveir
metrar og hávaðinn var svo
mikill, að við fengum litlumsam
ræðum við komið. Hann virtist
hafa lag á að drepa samtal, bil-
stjórinn, en kannski hefur hann
haft meira en nóg að gera við að
halda bilnum á veginum. Þetta
var verulega tröllslegur bill,
einn af tólf, minnir mig, sem
óku grjóti i brúargerðina. Mér
fannst ég fullt eins geta verið að
ferðast á þriggja hæða skrið-
dreka.
Hann sagðist heita Páll og
vera frá Hornafirði. Hann unnið
þarna i þrjár vikur og likaði vel.
Hann gat þess sérstaklega,
meira að segja, að honum likaði
ljómandi vel að vera að fara i
páskafri siðar þann sama dag.
Ég ætlaði að reyna að taka
einhverjar myndir bæði við brú-
arstæðið sjálft (af grjótinu velt-
andi niður af vörubilspallinum
og svo framvegis) og eins i
grjótnáminu. — Það er þarna
inni jökli, sagði Páil. En þegar
allt var um garð gengið og ég
sveittur eftir allar myndatöku-
stellingarnar, kom i ljós að
fiiman hafði eitthvað snúist til i
vélinni — og ég var ekki með
aðra á mér.
Bændur i skotbar-
daga — eða hvað?
Páll féllst á að stoppa á með-
an ég hrifsaði til min filmupok-
Manni leist ekki á blikuna þegar grfðarstor jarðýta birtist á brúnni fyrir framan. En hún beygði út f út-
skotið'.
*
Þegar unnið er svo nálægt jöklinum er eins gott að enginn asaferð er á þeim.
ann og við héldum áfram inn á
milli jökultungnanna. Ég var að
skipta um filmu og reyna að
njóta útsýnisins um leið þegar
allt i einu heyrðist skothvellur
og Páll bilstjóri kipptist við.
Mér dauðbrá. (Ég sá sýn:
brennandi skriðdreka, þriggja
hæða).
Páll stansaði og þá sá ég, að
tveir bilar stóðu kyrrir á vegin-
um. Framan á húddinu, sem
blasti við, lá maður og miðaði
byssu út af veginum. Hann
hleypti af og hvellurinn berg-
málaði i jökulkyrrðinni en um
leið heyrðist annað skot. — And-
skotinn, þetta er þó ekki ein-
hverjar bændaerjur? hugsaði ég
með mér.
Við nánari athugun kom i
ljós, að siðara skotið hafði
komiðúr byssu bilstjórans beint
fyrir framan okkur. Út um
gluggann hjá honum mátti sjá
byssuhlaupi beint i sömu átt og
hinu.
— Hvað eru þeir að gera,
mennirnir? spurði ég Pál.
— Þeir eru eitthvað að skjóta.
— Á hvað? Fugl?
— Ég veit það ekki.
Skotmennirnir tveir skutu
nokkrum sinnum enn, hristu
hausinn, töluðu eitthvað saman
og héldu af stað aftur. Páll
sagðist halda, að bændurnir
hefðu veitt leyfi sitt til þessarar
skotmennsku.
Að halla bakinu
upp að Vatnajökli
Og allt i einu vorum við komn-
ir íjökulinn. 1 grjótnáminu (þar
var verið að sprengja bút úr
fjallinu) lá við að maður þyrfti
að snerta jökulinn hvernig sem
maður sneri sér. Ég var orð-
laus, ráfaði um og flæktist fyrir
vinnandi mönnum, missti af
Páli, þegar hann fór aftur til að
fylla kvótann og átti árangurs
laust samtal við mann með
dýnamittúbur i höndunum.
Ég snaraðist að næsta bil og
snikti far. Það var þá skot-
maðurinn, sem ekki hafði fyrir
að fara út úr bilnum, og annar
með honum. Skotmaðurinn ók
og sagðist heita Guðni. Hinn hét
Steini og var hjá Vegagerðinni
en ekki að keyra i augnablikinu.
Hann var búinn að vera skemur
en Guðni, sem hafði unnið á
sandinum siðan i janúar ’73.
Þeim fannst gott að vera
þarna. Góður mórall, mjög góð-
ur aðbúnaður — hægt að fara i
bað á hverju kvöldi, — góður
viðræðugrundvöllur yfirmanna
og óbreyttra.
— Það er nú eitthvað annað
en i Búrfelli og Sigöldu, sagði
Steini, sem hafði verið á báðum
stöðum. — Þar gat maður aldrei
talað almennilega við neinn,
eins og maður við mann. Skita-
mórall. Hér segir maður það,
sem manni finnst, ófeiminn, og
verkstjórarnir kunna alveg að
meta það.
Smásaga af Siðu
Við fórum saman eina eða
tvær ferðir og svo buðu þeir i
kaffi, þeir ætluðu að keyra suð-
ur strax eftir kaffið. t skúrun-
um, beint fyrir neðan Skaftafell,
hafa starfsmenn Vegagerðar-
innar aðsetur sitt og þar sjá
a.m.k. tvær stúlkur um mat og
kaffi. Allir voru hinir hressustu
og ein sagði sögur úr sinni sveit:
— Það voru tveir gæjar, sem
komu á bæ á Siðunni um miðja
nótt og ætluðu að hitta stelpuna
þar. Þeir fóru vist eitthvað ó-
varlega, greyin, þvi bóndinn
ætlaði að fara að skjóta gæs i
nýræktinni hjá sér. Hann vissi
ekkert um strákana og þeir
náttúrlega ekkert um gæsina —
en þeir hlupu. Djöfull hlógum
við þegar við fréttum þetta. Það
var nefnilega maðurinn minn
fyrrverandi, annar þeirra.
Vegavinnukallarnir voru allir
þvegnir og stroknir og þeir
flýttu sér að koma i sig kaff-
inu. Þeir voru að fara heim i
langt helgarfri eftir langar
þrjár vikur á þessum endalausa
sandi. —ó.vald.
(eða: smásaga af Síöu)
Sunnudagur 14. júlí 1974.
o